دریغا تو پنداری که بلا هرکس را دهند؟! تو از بلا چه خبر داری؟ باش تا جای رسی که بلای خدا را به جان بخری. مگر #شبلی از اینجا گفت: بارخدایا همه‌کس تو را از بهر لطف و راحت می‌جویند، و من تو را از بهر بلا می‌جویم. باش تا «جذبة من جذبات الحق» با تو کیمیاگری بکند؛ آنگاه بدانی که بلا چه باشد!(...)

ما بلا بر کسی قضا نکنیم
تا ورا نام ز اولیا نکنیم
این بلا گوهر خزانه‌ی ماست
ما به هر خس گهر عطا نکنیم

#عین‌القضات
تمهیدات/ ص ۲۴۳,۲۴۴

پس هر کسی سنگی می‌انداختند ،
#شبلی موافقت را گُلی انداخت.
#حسین_منصور آهی کرد.
گفتند:
"ازین همه سنگ هیچ آه نکردی!
از گُلی آه کردن چه معنی است؟!"
گفت:
"از آنکه آنها نمی‌دانند معذورند ،
از او سختم می‌آید ، که او می‌داند که نمی‌باید انداخت!"


#تذکرة_الأولیاء
#ذکر_حسین_منصور_حلاج

#شبلی

شریعت آن است که او را پرستی، و طریقت آن است که او را طلبی، و حقیقت آن است که او را بینی.


#عین_القضات_همدانی

هر چه دل فتوا دهد، خدایی باشد و هر چه رد کند، شیطانی باشد.

نقل است که روزی [#شِبْلی از راهی] می‌گذشت.
دو #کودک خصومت [= دعوا] می‌کردند، برای یک جوز[= گردو] که یافته بودند.
#شبلی آن جوز ازیشان بستد، گفت:
«صبر کنید تا من این بر شما تقسیم کنم»
پس جوز بشکست، تهی آمد.
آوازی شنید: «هلا! قسمت کن اگر قسّام تویی» شبلی خجل شد. گفت:
«این همه خصومت بر جوزی تهی و این همه دعویِ قَسّامی [= تقسیم کردن] بر هیچ!»

#تذکرة_الاولیاء_عطار
#تصحیح_شفیعی_کدکنی

#شبلی از #حلاج روایت کند :

روز اول در پیش حسین رفتم.
سخن می‌گفت، فهم نکردم،
زیرا فهم در آن جایز نبود.
آن چه حفظ کردم، این بود که می‌گفت :
الهی! هر حقی را حقیقتی است
و هر خلقی را طریقتی
و هر عهدی را وثیقی.
ای شبلی!
سرّ به زبان این طایفه ان است که ظاهرش پنهان است
و معانیش نزد ایشان بیان.

#شرح_شطحیات
#روزبهان_ص۳۸۰

لیسَ مِنّی قَلْبٌ إِلَیْکَ مُعَنَّى
    کُلُّ عُضْوٍ مِنِّی إِلَیْکَ قُلُوبُ

تنها دلم نگران تو نیست،
همهٔ اجزای من در هوای تو
دل شده‌اند


#شبلی

لیسَ مِنّی قَلْبٌ إِلَیْکَ مُعَنَّى
    کُلُّ عُضْوٍ مِنِّی إِلَیْکَ قُلُوبُ

تنها دلم نگران تو نیست،
همهٔ اجزای من در هوای تو
دل شده‌اند


#شبلی

هر ‌جلوه‌ای مرا نتواند فریب داد
پروانهٔ چراغِ سرِ طور بوده‌ایم

از ما بگیر درس فنون ریا، که ما
عمری دراز زاهد و مستور بوده‌ایم

#شبلی_نعمانی

خوشا آنان که دلی زنده دارند.
حاصل انس با کلام حق،
دلِ بیدار و زنده است.
دلی که نیوشای زمزمه‌هاست.
به گفتۀ قرآن کسانی از کلام حق
به هوشیاری می‌رسند که
نه با ذهن مغشوش،
که با تمام دلِ خود
جویا و پذیرای آن باشند.

«إِنَّ فِي ذَلِكَ لَذِكْرَى لِمَنْ كَانَ لَهُ قَلْبٌ
أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِيدٌ.»

ابوبکر #شبلی دربارۀ این آیه گفته است:
کلام حق برای کسی مایه هوشیاری است
که خدا تمام دلش باشد:
لِمَنْ کَانَ الله قَلْبَهُ.
و بعد این بیت را خواند:

لَیْسَ مِنِّی قَلْبٌ إِلَیْکَ مُعَنَّى
کُلُّ عُضْوٍ مِنِّی إِلَیْکَ قُلُوبُ

یعنی: تنها دلم نگران تو نیست،
همهٔ اجزای من در هوای تو #دل شده‌اند.

هر ‌جلوه‌ای مرا نتواند فریب داد
پروانهٔ چراغِ سرِ طور بوده‌ایم

از ما بگیر درس فنون ریا، که ما
عمری دراز زاهد و مستور بوده‌ایم

#شبلی_نعمانی

وقت عارف ،
چون روزگار بهار است
رعد منفرد
و ابر می بارد
و برق می سوزد
و باد می وزد
و شکوفه می شکفد
و مرغان بانگ می کنند
حال عارف هم چنین است
به چشم می گرید
و به لب می خندد
و به دل می سوزد
و به سر می بازد
و نام دوست مي گويد
و بر در او می گردد...


#شبلی