از دریچه
با دلِ خسته، لبِ بسته، نگاهِ سرد
می‌کنم از چشمِ خواب‌آلوده‌ی خود
صبحدم
بیرون
نگاهی:

در مه آلوده هوای خیسِ غم‌آور
پاره‌پاره رشته‌های نقره در تسبیحِ گوهر…
در اجاقِ باد، آن افسرده‌دل آذر
کاندک‌اندک برگ‌های بیشه‌های سبز را بی‌شعله می‌سوزد…

من در این‌جا مانده‌ام خاموش
بر جا ایستاده
سرد

جاده خالی
زیرِ باران!


#احمد_شاملو
برگرفته از دفتر هوایِ تازه
#روانش_شاد🌹

خورشید
جاودانه می‌درخشد در مدار خویش
ماییم که پا جای پای خود می‌نهیم ‌و
غروب می‌کنیم هرپسین...

#حسین_پناهی

(قطعه‌ شعری که بر سنگ مزار حسین پناهی نوشته شده است)
#روانش_شاد

درگذشت #سایه، شاعر بزرگ نسل ما، مرگ دوره‌ای از ادبیات و فرهنگ است. با او نوعی از سخن سرایی برای همیشه رفت. شیوه‌ای که ریشه‌‌های عمیقی در سنت داشت و حتی در بیان امروزی‌ترین حرفها هم از زبان و خیال کهن استفاده می‌کرد. شعری که خواندنش برای ما، طعم خوش و امنیت‌بخش سر زدن به خانۀ پدری و سرزمین مادری را داشت. شعر او، تجسم زندۀ شعرای بزرگ ما بود.
معروف است که «هانری کربن» بعد از درگذشت «سیدجلال‌الدین آشتیانی» گفته بود:
ملاصدرا دوباره مرد.
بی‌وجه نیست که امروز بگوییم: #حافظ دوباره مرد.

#روانش_شاد