ساقیا ،،، سایهٔ ابر است و ، بهار و ، لبِ جوی ،

من نگویم چه کن ،،، ار اهلِ دلی ، خود تو بگوی ،




بویِ یکرنگی از این نقش نمی‌آید ، خیز ،

دلقِ آلودهٔ صوفی ، به مِیِ ناب ، بِشُوی ،




سفله‌طبع است جهان ، بر کَرَمَش تکیه مکن ،

ای جهان‌دیده ،،، ثُباتِ قدم ، از سفله مجوی ،




دو نصیحت کنمت ، بشنو و صد گنج بِبَر ،

از درِ عیش درآ و ،،، به رَهِ عیب ، مپوی ،




شُکرِ آن را ، که دگربار رسیدی به بهار ،

بیخِ نیکی بنشان و ، رَهِ تحقیق ، بجوی ( #بپوی ) ،




رویِ جانان طلبی ،،، آینه را ، قابل ساز ،

ورنه ، هرگز گُل و نسرین نَدَمَد ز‌آهن و روی ،




گوش بگشای ، که بلبل به فغان می‌گوید ،

خواجه ،،، تقصیر مفرما ، گُلِ توفیق ، ببوی ،




گفتی : از حافظِ ما ، بویِ ریا می‌آید ،

آفرین بر نَفَسَت باد ، که خوش بُردی بوی ،





#حافظ


#خوش بردی بوی = خوب متوجه شدی - خوب دریافتی