🌱

با رعایت فاصله اجتماعی و استفاده از ماسک و مهمتر طرز صحیح ماسک زدن از خود و دیگران محافظت کنیم.
فراموش نکنیم هر یک از ما ابتدا در مقابل خداوند نسبت به جسم خود مسئول هستیم که باید از این امانت الهی خوب مراقبت کنیم و دوم
با توجه به نیاز به اجتماعی بودن بشر برای زیستن ؛ نسبت به هم نوعان خود هم مسئول هستیم.
بیاییم با رعایت نکات بهداشتی جسم و روح خسته ی عزیزان کادر درمان را هم التیام بخشیم.



#در_برابر_یکدیگر_مسئول_هستیم
#من_ماسک_میزنم
#طلب_خیر_برای_کلیه_کادر_درمان_در_جهان

🔻کرونا تا به امروز جان یک ميليون و ۲۵۰ هزار نفر را در سراسر جهان گرفته است!

🔸فکرشو میکردین دلتون برای رفتن تا سر کوچه تنگ بشه؟

🔹یا برای خوردن بی دغدغه یه تیکه نون سالم؟ برای بغل کردن بچه هاتون بدون نگرانی از انتقال ویروس؟ برای ملاقات و گفتگوی ساده با پدر و مادر؟

🔸آدم فکر میکنه اینها که همیشه هستند، ولی وقتی این چیزا رو از دست میدیم و یا برامون سخت میشه تازه میفهمیم که زندگی بدون این چیزا رو دوست نداریم.

🔹شاید کرونا یادمون بندازه که انسانیم! شاید یادمون بندازه که در برابر حال همدیگه مسئولیم!

🔸یادمون بندازه که حالِ بدِ تو باید دغدغه من هم باشه، چون ممکنه فردا به من هم سرایت کنه!

🔹شاید دوباره یادمون بندازه که انسانیم و آفریده شدیم برای مهربانی کردن، برای لذت بردن، برای ساختن و جلو رفتن و تبدیل کردن دنیا به جایی بهتر برای زندگی.

🔺ویدیو مربوط است به مسیر تالش به رشت در مهر ۱۳۷۴💕

#من_ماسک_میزنم
🌹

     از دل افروز ترین روز جهان، خاطره ای با من هست. به شما ارزانی :
سحری بود و هنوز، گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود.
گل یاس، عشق در جان هوا ریخته بود.
من به دیدار سحر می رفتم، نفسم با نفس یاس درآمیخته بود.
می گشودم پر و می رفتم و می گفتم :
"های ! بسرای ای دل شیدا، بسرای.
این دل افروزترین روز جهان را بنگر ! تو دلاویز ترین شعر جهان را بسرای !
آسمان، یاس، سحر، ماه، نسیم، روح درجسم جهان ریخته اند، شور و شوق تو برانگیخته اند،
تو هم ای مرغك تنها، بسرای"
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم !
در افق، پشت سرا پرده نور،
باغ های گل سرخ، شاخه گسترده به مهر، غنچه آورده به ناز، دم به دم از نفس باد سحر، غنچه ها می شد باز.
یك گل سرخ درشت از دل دریا برخاست، چون گل افشانی لبخند تو، در لحظه شیرین شكفتن.
خورشید، چه فروغی به جهان می بخشید، چه شكوهی ... همه عالم به تماشا برخاست.
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم !
دو كبوتر در اوج، بال در بال گذر می كردند.
دو صنوبر در باغ، سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواندند.
مرغ دریائی، با جفت خود، از ساحل دور، رو نهادند به دروازه نور ...
چمن خاطر من نیز ز جان مایه عشق، در سرا پرده دل غنچه ای می پرورد، هدیه ای می آورد، برگ هایش كم كم باز شدند.
برگ ها باز شدند :
ـ « ... یافتم ! یافتم ! آن نكته كه می خواستمش !
با شكوفائی خورشید و گل افشانی لبخند تو، آراستمش !
تار و پودش را از خوبی و مهر، خوشتر از تافته یاس و سحر بافته ام !
"دوستت دارم" را، من دلاویز ترین شعر جهان یافته ام !
این گل سرخ من است،
دامنی پر كن از این گل كه دهی هدیه به خلق، كه بری خانه دشمن، كه فشانی بر دوست.
راز خوشبختی هر كس به پراكندن اوست
در دل مردم عالم، به خدا، نور خواهد پاشید، روح خواهد بخشید.» تو هم، ای خوب من، این نكته به تكرار بگو،
این دلاویزترین حرف جهان را، همه وقت،
نه به یك بار و به ده بار، كه صد بار بگو
"دوستم داری؟" را از من بسیار بپرس
"دوستت دارم" را با من بسیار بگو ...
   

#فریدون_مشیری  
#بوی_اردیبهشت_میاد😍😍😍
#من_ماسک_میزنم_بخاطر_تو😷