بدان که ولي کامل و فاني مضمحل، کسي است که بساط کونين را درنورديده و از تنگناي دوري و هجران، رهايي يافته و از «اين» و «بين» خارج شده است،
او به حق واصل و در ذات او فاني گشته است؛
اگر در محو(فنای در ذات خدا) باقي بماند و به صحو(بقای به ذات خدا) بازنگردد، در حق مستغرق بوده و از خلق غافل است و اين بخاطر ضيق ظرف وجودي اوست (که نمي تواند جمع بين وحدت و کثرت کند) و تجلي_ذاتی را نمي تواند بپذيرد...

در اين مقام است که او از
«سير الي الله» فارغ گشته
و شروع در
«سير في الله» مي نمايد
و اسماء و صفات حق را به نحو کاملتري مشاهده مي نمايد.
بعد از آن وارد «سير بالله» شود و جامع بين وحدت و کثرت گردد.
آنگاه که ولي(کامل خدا)،
از سير الي الله و في الله و عن الله،
فارغ گردد و در مقام استقامت و سيربالله قرار گيرد،
خلوت و جلوت در نظرش برابر شود
و گوشه نشيني از خلق و آميزش با آنان يکسان گردد؛
نه با ديدار حق، از خلق پوشيده باشد
و نه به ملاحظه خلق، از حق باز ماند،
نه سرگرم به وجود صفات از ذات و نه به ذات از صفات،
نه محروم به شهود جمال از جلال
و نه به جلال از جمال گردد.
در اين مقام است که زمان و مکان را درنوردد و در همه اکوان متصرف شود؛ تصرفي همچون جانها که در بدنها تصرف مي نمايد...



#ملاصدرای_شیرازی
#الواردات_القلبیه