#گزیده_کتاب

مولانا حکمت‌های متعددی را برای وقوعِ مرگ در عالم برمی‌شمرد، اما به نظر وی مهم‌ترین حکمتِ مرگ، رسیدن به کمالِ برتر است. هر مرگی، مقدمهٔ حیاتی است، چنان‌که انسان از جمادی سِیری را طی می‌کند تا به منزلِ انسانی می‌رسد و هیچ مرگی برایش توقّف و نابودی نیست:
آمده اول به اقلیمِ وجود
وز جمادی به نباتی اوفتاد
سال‌ها اندر نباتی عمر کرد
وز جمادی یاد ناورد از نبرد
وز نباتی چون به حیوانی فتاد
نامدش حال نباتی هیچ یاد
(مثنوی، دفتر چهارم)
در خطِ سِیر از امرِ نامعلوم به جماد، نبات، حیوان و انسان، مرگ‌های مداومی را می‌بینیم که هر کدام مقدّمه‌ای برای حیاتِ برتری است. بنابراین چه باک از مرگِ بدنِ عنصری و رهیدن از عالمِ خاکی:
از جمادی مُردم و نامی شدم
وز نما مُردم به حیوان برزدم
مُردم از حیوانی و آدم شدم
پس چه ترسم کی ز مُردن کم شدم!؟
حمله دیگر بمیرم از بشر
تا برآرم از ملایک بال و پر
(مثنوی، دفتر سوم)
با این نگرشِ پویا و زنده است که مرگ چونان آبِ حیات، زندگی‌بخشی در تاریکی دانسته می‌شود.
مرگ دان آنک اتفاقِ امت است
آبِ حیوانی نهان در ظلمت است
(مثنوی، دفتر سوم

‍ #موسیقی_بیکلام
#گزیده_کتاب


دانستن اینکه موسیقی
چه چیزی را در ما
مورد خطاب قرار می‌دهد،
آسان نیست.
مسلم این است که موسیقی
چنان به عمق جانمان می‌رسد
که جنون هم نمی‌تواند به آن برسد.
#امیل_سیوران
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌


«سرزمین موعود»... کِلی اندرو...