شهادت، در یک کلمه، برخلاف فرهنگ‌های دیگر، که حادثه است و درگیری است و مرگ تحمیل ‌شده بر قهرمان است، و تراژدی است، در فرهنگ ما، یک درجه است، وسیله نیست، خود، هدف است، اصالت است، خود، یک تکامل، یک عُلو است. خود، یک مسئولیتِ بزرگ است. خود، یک راه نیم‌بر به طرفِ صعود به قله‌ی معراج بشریت است، و یک فرهنگ است.

حسین، وارث آدم
#دکتر_علی_شریعتی

به سه چیز تکیه نکن،
غرور، دروغ و عشق.
آدم با غرور می‌تازد،
با دروغ می‌بازد
و با عشق می‌میرد.

#دکتر_علی_شریعتی

روشنفکر کسی نیست که توی جامعه اش منتطر باشد که هرچه برایش ترجمه کردند، منتشر کردند و در ویترین ها گذاشتند، همان ها را بخواند و عقیده اش بشود. اگر این جور باشد، روشنفکر آدم بلاتکلیفی است که هرچه بخواهند بشود، او خودش می شود، چنانکه الآن همینطور است. در صورتی که روشنفکر کسی است که دیواره های محدود و معین شده ی محیط فکریش را می شکند و از همه جا طعمه ی خودش را آزادانه می جوید، با دانستن زبان، با تحقیق و اندیشه.

#دکتر_علی_شریعتی

اگر خفه‌ام کنند، سازش نخواهم کرد و حقیقت را قربانی مصلحت نمی‌کنم و در این راه از همه کسانی که درد دین دارند و مسئولیت مردم، بخصوص علمای راستین شیعه ، چشم یاری و پیشگامی دارم و اما آن قوم ، اگر موفق شوند که مرا بر دار کشند و یا همچون عین القضاه شمع آجین کنند و یا مانند ژوردانو در آتشم بسوزانند ، حسرت شنیدن یک "" آخ "" را هم بر دل شان خواهم گذاشت.

#دکتر_علی_شریعتی
مذهب علیه مذهب صفحه ۳۶۰

با تو همه رنگ های این سرزمین را آشنا می بینم
بی تو من رنگ های این سرزمین را بیگانه می بینم


باتو همه رنگ های این سرزمین مرا نوازش می کند
بی تو رنگ های این سرزمین مرا می آزارند


باتو آهوان این صحرا دوستان هم بازی من اند
بی تو آهوان این صحرا گرگان هار من اند


باتو کوه ها حامیان وفادار خاندان من اند
بی تو کوه ها دیوان سیاه و زشت و خفته اند


باتو زمین گاهواره ای است که مرا در آغوش خود می خواباند
ابر حریری است که بر گاهواره من کشیده اند
و طناب گاهواره ام را مادرم که در پس این کوه ها همسایه ما است در دست خویش دارد

بی توزمین قبرستان پلید و غبارآلودی است که مرا در خود به کینه می فشرد
ابر کفن سفیدی است که بر گور خاکی من گسترده اند
و طناب گهواره ام را از دست مادرم ربوده اند و بر گردنم افکنده اند
و سرش در چنگ خلیفه ای است که در پس این کوه ها شب و روز در کمین من است



با تو دریا با من مهربانی می کند
بی تو دریا گرگی است که آهوی معصوم مرا می بلعد


باتو پرندگان این سرزمین خواهران شیرین زبان من اند
بی تو پرندگان این سرزمین سایه های وحشت اند و ابابیل بلایند


باتو سپیده هر صبح بر گونه ام بوسه می زند
بی تو سپیده هر صبح لبخند نفرت بار دهان جنازه ای است


با تو نسیم هر لحظه گیسوانم را شانه می کند
بی تو نسیم هر لحظه رنج های خفته را در سرم بیدار می کند


باتو من بابهار می رویم
بی تو من با بهار می میرم


باتو من در عطریاس ها پخش می شوم
بی تو من در عطر یاس ها می گریم


باتو من در شیره هرنبات می جوشم
بی تو من در شیره هر نبات " هنوز بودن " را و جراحت روزهایی را که هم چنان زنده خواهم ماند لمس می کنم


باتو من در هر شکوفه می شکفم
بی تو من در هر برگ پاییزی می افتم


#دکتر_علی_شریعتی
#کویریات_شریعتی
کتاب هبوط ص ۳۱و۳۲

#جرعه_ای_کتاب


انسان تا وقتی برای ایده‌آل‌های مادیِ روزمره ارزش قائل است که به آنها نرسیده باشد
وقتی که رسید، به پوچی میرسد.

باید ایده‌آلِ انسان به‌قدری متعالی باشد
که هرگز به یک جایی متوقف نشود، که اگر شد توقف است و توقف هم به عبث و پوچی می‌انجامد.


📕 #چهار_زندان_انسان
#دکتر_علی_شریعتی

 
می روم شاید فراموشت کنم                       
با فراموشی هم آغوشت کنم 

می روم از رفتن من شاد باش                    
از عذاب دیدنم آزادباش 

گر چه تو تنها تر از ما می روی                   
آرزو دارم ولی عاشق شوی 

آرزو دارم بفهمی درد را                            
تلخی بر خوردهای سرد را

#دکتر_علی_شریعتی

خـدایـا
جای سوره ای به نام
عـشق
در قرآنت خالی ست
که اینگونه آغاز می گردد :
و قسم به روزی
که قلبت را می شکنند
وجز خدایت
مرهمی نخواهی داشت...

#دکتر_علی_شریعتی

نوشتــه ای زیبا از "دکتر شریعتــی"

"ﺧﺪﺍﻱِ" ﻣﻦ ﻧﻪ ﺩﻭﺭِ ﮐﻌﺒـــﻪ ﺍﺳﺖ؛
ﻧﻪ ﺩﺭ ﮐﻠﻴﺴـــﺎ؛
ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺒـــﺪ؛
"ﺧﺪﺍﻱ"ِ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻨﺠـــﺎﺳﺖ
ﮐﻨﺎﺭِ ﺗﻤﺎﻡِ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴـــﻲ ﻫﺎﻳﻢ؛
ﺑﻐـــﺾ ﻫﺎﻳﻢ؛
ﺧﻨـــﺪﻩ ﻫﺎﻳﻢ؛
"ﺧﺪﺍﻱ" ﻣﻦ،
ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧــﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ
ﺍﻣــــﺎ؛
ﻣﻲ ﺗـــﺮﺳﺎﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ:
ﺷﮑﺴﺘــﻦِ ﺩﻟــﻲ،
ﺍﺷﮏ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻤـــﻲ،
ﻧﺎ ﺣﻖ ﮐﺮﺩﻥِ ﺣﻘــﻲ،
"ﺧﺪﺍﻱِ" ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﻴﻨــﺪ ﻣﺮﺍ
ﻫﺮﺟـــﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ
ﻣﻲ ﻓﻬﻤـــﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧـــﻲ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳــﻢ

"ﺧﺪﺍﻱ"ِ ﻣﻦ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﺩﺭ ﻫﻤـــﻪ ﺍﺣــﻮﺍﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ،
"ﺧﺪﺍﻱ"ِ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳـــﺎﻧﺪ
ﺟﺰ ﺑﻲ ﻓﮑﺮ ﺳﺨــﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ
ﺭﻧﺠـــﺎﻧﺪﻥِ ﺩﻟﻲ
"ﺧـــﺪﺍﻱِ"،
"ﺧــــﺪﺍﻱِ" ﺗﻤﺎﻡِ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧـــﻲ ﻫﺎﺳﺖ.
ترجیـــح می دهم با کفــش هایم در خیـــابان راه بروم و به "خدا" فــکر کنم تا این که در مسجـــد بنشینم و به کفش هایم فکـــرکنم.

#دکتر_علی_شریعتی

به انسانی که گرسنه است، از معنویت سخن گفتن و از کمال ارزش‌های اخلاقی دم زدن، فریب و فاجعه است. حکمتِ الهی، آگاهی، معنویت، اخلاق، دین، در جامعه‌ای که از تضادِ طبقاتی، از بهره‌کشی و از گرسنگی رنج می‌برد، آگاه کردن اوست به گرسنگی، به استثمار و به این تضاد.

انسان بی خود
#دکتر_علی_شریعتی

« یک معلم جز مغزش که کار می کند و‌جز دلش که می زند چه دارد؟

و این دو در راه نجات و برای ازادی انسان به چند می ارزد؟


گفتگوهای تنهایی ، ص ۶۵
#دکتر_علی_شریعتی

سخت تر این است که حرفت را اشتباهی بفهمند،
حالا میفهمم، که خدا چه زجری میکشد
وقتی این همه آدم حرفش را که نفهمیده اند هیچ،
اشتباهی هم فهمیده اند.

#دکتر_علی_شریعتی 

و چه سخت و طولانی گذر بر"ودای حیرت"!

مرگی که یک عمر طول کشید!

غربت وطنم بود و آفتاب پدرم، کویر آتش خیز، مادرم

با سر انگشتان نوازش گر باران اشک روییدم

و با گریه ابرهای اندوه بار، سیراب نوشیدم

و در خاک پر برکت و حاصل خیز درد، ریشه بستم

و با رنج پروریدم و در انتظار، قد کشیدم


#دکتر_علی_شریعتی

"آنها كه تن به هر ذلتى مى ‏دهند تا زنده بمانند، مرده‏ هاى خاموش و پلید تاریخند.

و ببینید آیا كسانى كه سخاوتمندانه با حسین به قتلگاه خویش آمده ‏اند و مرگ خویش را انتخاب كرده ‏اند - در حالى كه صدها گریزگاه آبرومندانه براى ماندنشان بود و صدها توجیه شرعى و دینى براى زنده ماندن شان بود - توجیه و تأویل نكرده ‏اند و مرده‏ اند، اینها زنده هستند؟

آیا آنها كه براى ماندن‏شان تن به ذلت و پستى، رها كردن حسین و تحمل كردن یزید دادند،

كدام هنوز زنده ‏اند؟

#دکتر_علی_شریعتی

دنیای من خودِ منم، همین که اکنون هستم و آخرتم، بهشتم آنکه باید باشم، میان این دو راهی است به درازای ابدیت، چه می گوییم؟ ابدیت، لایتناهی راهی است که هر چه میرویم به انتها نمی رسیم اما این راه چنان است که هر چه می رویم طولانی تر می شود و هر چه نزدیک تر می شویم دورتر ....
بازآفرینی جهان این است امانتی که بر دوش آدم سنگینی می کند و این است آن پیمانی که در نخستین بامداد خلقت با خدا بستیم و خلافت او را در کویر زمین تعهد کردیم .
ما برای همین " هبوط " کردیم و اینچنین است که بسوی او باز می گردیم.

📖هبوط در کویر
#دکتر_علی_شریعتی

برای این که قومی خوب

سواری بدهد باید احساس

#انسان بودن از او گرفته شود.

#دکتر_علی_شریعتی⚘

پیغمبرم گفته بود که:
"با مردم باش اما با مردم مباش"!

وگرنه همچنان که او می‌گفت
"دل به تصویرِ او مشغول و جان در یادِ او آویخته"
دوست داشتم گوشه‌ای بنشینم
و به گوشه‌ای از این آسمان بنگرم
و به نگریستن ادامه دهم
تا آنگاه که خدا جان مرا بستاند

اما چه کنم که باز همچون او
مأمور بودم که با خلق درآمیزم
و با جمع زندگی به سر بَرَم....

بودنی این‌چنین آواره!



#دکتر_علی_شریعتی
#هبوط_در_کویر