О, Беларусь!..
Лірычнае адступленне з рамана ў вершах «Родныя дзеці»
О, Беларусь!.. - Няхай усклікну
І я - за волатамі ўслед.
Як пілігрым нясе малітву -
Так я нясу іх запавет.
Я скалясіў і змераў пешкі
Твае прасторы ўдоўж і ўшыр -
І ўсе шляхі, дарогі, сцежкі
Пакрыжаваліся ў душы.
Не знаю сам, якога зелля
Ты падліваеш мне ў пітво, -
Што гэтак моцна, гэтак хмельна
Тваё чаруе хараство.
Не знаю слоў, каб растлумачыць,
Разгадку тайны праявіць, -
Чаму штодня мне трэба бачыць
Твой непаўторны краявід.
Чаму без роднага паветра
Я доўга дыхаць не магу.
Чаму мне суджана павечна
У неаплатным быць даўгу…
(урывак)
Ніл Гілевіч
#вершдня
Лірычнае адступленне з рамана ў вершах «Родныя дзеці»
О, Беларусь!.. - Няхай усклікну
І я - за волатамі ўслед.
Як пілігрым нясе малітву -
Так я нясу іх запавет.
Я скалясіў і змераў пешкі
Твае прасторы ўдоўж і ўшыр -
І ўсе шляхі, дарогі, сцежкі
Пакрыжаваліся ў душы.
Не знаю сам, якога зелля
Ты падліваеш мне ў пітво, -
Што гэтак моцна, гэтак хмельна
Тваё чаруе хараство.
Не знаю слоў, каб растлумачыць,
Разгадку тайны праявіць, -
Чаму штодня мне трэба бачыць
Твой непаўторны краявід.
Чаму без роднага паветра
Я доўга дыхаць не магу.
Чаму мне суджана павечна
У неаплатным быць даўгу…
(урывак)
Ніл Гілевіч
#вершдня
Сёньня Сусветны дзень паэзіі - з чым і віншуем вас, шаноўныя нашыя чытачы, а таксама і ўсіх суайчыннікаў, бо, вядома ж, - Беларусь - краіна паэтаў. 💐💐💐
І сёння на нашым канале з гэтай нагоды - толькі вершы. Чытайце, натхняйцеся, дасылайце сябрам! 👍
* * *
Які пахмурлівы небакрай!..
Адтуль
вясна надыходзіць.
***
Вісіць і не падае
у паветры зялёны дождж:
ніцыя вербы зазелянелі.
***
Беляць у садзе вясновым
камлі - галіны
самі пабеляцца неўзабаве.
Алесь Разанаў
#вершдня
І сёння на нашым канале з гэтай нагоды - толькі вершы. Чытайце, натхняйцеся, дасылайце сябрам! 👍
* * *
Які пахмурлівы небакрай!..
Адтуль
вясна надыходзіць.
***
Вісіць і не падае
у паветры зялёны дождж:
ніцыя вербы зазелянелі.
***
Беляць у садзе вясновым
камлі - галіны
самі пабеляцца неўзабаве.
Алесь Разанаў
#вершдня
***
Я навучу цябе павольна жыць.
Дарма што час заточвае нажы,
жыві, як жвір на сонным узбярэжжы:
вада і сонца, хвалі і прамень…
Ідэйны змест жыцця – марудны цень:
ён ходзіць па Сусвеце толькі пешшу.
Чытай павольна тэксты цішыні.
Тырчаць па-над абрывам карані
сасны, як сімвал той бясслоўнай ролі,
што драматург пакінуў для сябе.
Па-над абрывам прыпыні свой бег.
Па гэтым болі рухайся паволі.
Алесь Дуброўскі
#вершдня
Я навучу цябе павольна жыць.
Дарма што час заточвае нажы,
жыві, як жвір на сонным узбярэжжы:
вада і сонца, хвалі і прамень…
Ідэйны змест жыцця – марудны цень:
ён ходзіць па Сусвеце толькі пешшу.
Чытай павольна тэксты цішыні.
Тырчаць па-над абрывам карані
сасны, як сімвал той бясслоўнай ролі,
што драматург пакінуў для сябе.
Па-над абрывам прыпыні свой бег.
Па гэтым болі рухайся паволі.
Алесь Дуброўскі
#вершдня
***
а святое аддайце сабаку.
у сабакі на донцах вачэй
адбіваецца свет невыгаўкны:
будкі храм,
дзе малітвамі ў лапках
колкі студзень пячэ,
казань-восень, казурак харалы…
і анёл прызямліўся на нос,
каб, адклаўшы нябёсныя справы,
слухаць разам у здзіўленых травах
дабравесце стракоз.
Наста Кудасава
#вершдня
а святое аддайце сабаку.
у сабакі на донцах вачэй
адбіваецца свет невыгаўкны:
будкі храм,
дзе малітвамі ў лапках
колкі студзень пячэ,
казань-восень, казурак харалы…
і анёл прызямліўся на нос,
каб, адклаўшы нябёсныя справы,
слухаць разам у здзіўленых травах
дабравесце стракоз.
Наста Кудасава
#вершдня
ЧАС
Ёсць – Час.
І я – ёсць.
Тут з нас
адзін – госць.
Ёсць – Ён,
нібы змяя
з начэй і дзён.
І ёсць я.
Ён есць
каменне й плоць.
Я ж ёсць.
Пакуль ёсць.
У сне
ідзе снег.
Час не
спыніць бег.
Сон…
Сон…
Зіма…
Зіма…
Ёсць – Ён.
Мяне – няма…
Вадзім Корань
#вершдня
Ёсць – Час.
І я – ёсць.
Тут з нас
адзін – госць.
Ёсць – Ён,
нібы змяя
з начэй і дзён.
І ёсць я.
Ён есць
каменне й плоць.
Я ж ёсць.
Пакуль ёсць.
У сне
ідзе снег.
Час не
спыніць бег.
Сон…
Сон…
Зіма…
Зіма…
Ёсць – Ён.
Мяне – няма…
Вадзім Корань
#вершдня
***
Божа, паспагадай усім, –
I магутнаму, і слабому,
I відушчаму, і сляпому,
Каб у згодзе жылося ім.
Божа, паспагадай усім, –
Каб вайной не йшоў
Брат на брата,
Каб ржавела сякера ў ката,
Каб вячэраю пахнуў дым.
Божа, паспагадай усім, –
Каб цяплелі пагляды людзкія,
Каб у старца не кралі кія,
Нічыіх не кралі радзім.
Да любові, да чысціні,
Да святла, да святога ўлоння,
Усявышні, і заўтра і сёння
Заблуканыя душы вярні!
Рыгор Барадулін
#вершдня
Божа, паспагадай усім, –
I магутнаму, і слабому,
I відушчаму, і сляпому,
Каб у згодзе жылося ім.
Божа, паспагадай усім, –
Каб вайной не йшоў
Брат на брата,
Каб ржавела сякера ў ката,
Каб вячэраю пахнуў дым.
Божа, паспагадай усім, –
Каб цяплелі пагляды людзкія,
Каб у старца не кралі кія,
Нічыіх не кралі радзім.
Да любові, да чысціні,
Да святла, да святога ўлоння,
Усявышні, і заўтра і сёння
Заблуканыя душы вярні!
Рыгор Барадулін
#вершдня
***
Вядзі мяне, зялёная радзіма,
Туды, дзе я пачаўся, як ручай,
Дзе мяне помняць мята, малачай,—
Вядзі мяне, зялёная радзіма.
Там сціхне боль, прытупіцца адчай,
І там я ўспомню кожнай краскі імя...
Вядзі мяне, зялёная радзіма,
Туды, дзе я пачаўся, як ручай.
Янка Сіпакоў
#вершдня
Вядзі мяне, зялёная радзіма,
Туды, дзе я пачаўся, як ручай,
Дзе мяне помняць мята, малачай,—
Вядзі мяне, зялёная радзіма.
Там сціхне боль, прытупіцца адчай,
І там я ўспомню кожнай краскі імя...
Вядзі мяне, зялёная радзіма,
Туды, дзе я пачаўся, як ручай.
Янка Сіпакоў
#вершдня
Васількі
Людзі йшлі па плошчах гожых,
Па праспектах гарадскіх...
Ты на стыку ўсім прахожым
Прадавала васількі.
Людзі йшлі і праміналі,
Не вярталіся ізноў...
Ім нічога не казалі
Зоркі-вочы васількоў.
Толькі я, дзівак-паэта,
Прыпыніўся і сачыў,
Як пялёсткі з тых букетаў
Асыпаліся ўначы.
(1928)
Юлі Таўбін
#вершдня
Людзі йшлі па плошчах гожых,
Па праспектах гарадскіх...
Ты на стыку ўсім прахожым
Прадавала васількі.
Людзі йшлі і праміналі,
Не вярталіся ізноў...
Ім нічога не казалі
Зоркі-вочы васількоў.
Толькі я, дзівак-паэта,
Прыпыніўся і сачыў,
Як пялёсткі з тых букетаў
Асыпаліся ўначы.
(1928)
Юлі Таўбін
#вершдня
***
Пыл з плячэй дарожны абтрасай,
Сядзь каля парога дарагога.
Хай даруе нам бацькоўскі край
Што парой мы не прыходзім доўга.
Свежы подых туманоў начных…
Траў буянне… Дальні бляск зарніцаў…
Сэрца! Ты гатова ў гэты міг
Веснавой пупшыкай распусціцца!
Рыгор Семашкевіч
#вершдня
Пыл з плячэй дарожны абтрасай,
Сядзь каля парога дарагога.
Хай даруе нам бацькоўскі край
Што парой мы не прыходзім доўга.
Свежы подых туманоў начных…
Траў буянне… Дальні бляск зарніцаў…
Сэрца! Ты гатова ў гэты міг
Веснавой пупшыкай распусціцца!
Рыгор Семашкевіч
#вершдня
У памяць пра Алеся Пісьмянкова
На тыдні споўнілася 20 гадоў з дня смерці таленавітага паэта Алеся Пісьмянкова (1957-2004). Вашай увазе адзін з вершаў творцы:
Мастак
Ён халтуру, як абразу,
Успрымаць ніяк не мог.
Можа, ў ім памерлі разам
Гегель,
Гогаль
і Ван Гог.
Дый ці быў ён тут шчаслівы,
калі побач з намі жыў,
з дыялектыкай наіву
у разгубленай душы?
мы, бывала, чарку бралі
і сядзелі аж да трох.
З намі моўчкі піравалі
Гегель,
Гогаль
і Ван Гог.
Ты яго не знойдзеш зорку -
ён ступіў за Той парог.
зараз з ім вядуць гаворку
Гегель,
Гогаль
і Ван Гог.
#вершдня
На тыдні споўнілася 20 гадоў з дня смерці таленавітага паэта Алеся Пісьмянкова (1957-2004). Вашай увазе адзін з вершаў творцы:
Мастак
Ён халтуру, як абразу,
Успрымаць ніяк не мог.
Можа, ў ім памерлі разам
Гегель,
Гогаль
і Ван Гог.
Дый ці быў ён тут шчаслівы,
калі побач з намі жыў,
з дыялектыкай наіву
у разгубленай душы?
мы, бывала, чарку бралі
і сядзелі аж да трох.
З намі моўчкі піравалі
Гегель,
Гогаль
і Ван Гог.
Ты яго не знойдзеш зорку -
ён ступіў за Той парог.
зараз з ім вядуць гаворку
Гегель,
Гогаль
і Ван Гог.
#вершдня
Вялікдзень
Чаромхі куст расцвіў на ўзлеску.
У парку распусціўся бэз.
Прынёс Вялікдзень людзям вестку:
Хрыстос-пакутнік уваскрэс.
Як мар вясновы ў сэрцах росквіт,
як лепшай долі пасланцы,
куды ні глянь — пралескі ўроскід,
абапал сцежкі — дзьмухаўцы.
На радасць усяму ў прыродзе
па свеце крочыць белы май,
нагадвае: «Жывіце ў згодзе —
і там, дзе звіў гняздо адчай,
дзе блёкат хцівасці і злосці
труціў пачуццяў першацвет,
узыдуць кветкі прыгажосці,
якая выратуе свет...»
Васіль Гадулька
#вершдня
Чаромхі куст расцвіў на ўзлеску.
У парку распусціўся бэз.
Прынёс Вялікдзень людзям вестку:
Хрыстос-пакутнік уваскрэс.
Як мар вясновы ў сэрцах росквіт,
як лепшай долі пасланцы,
куды ні глянь — пралескі ўроскід,
абапал сцежкі — дзьмухаўцы.
На радасць усяму ў прыродзе
па свеце крочыць белы май,
нагадвае: «Жывіце ў згодзе —
і там, дзе звіў гняздо адчай,
дзе блёкат хцівасці і злосці
труціў пачуццяў першацвет,
узыдуць кветкі прыгажосці,
якая выратуе свет...»
Васіль Гадулька
#вершдня
Беларускія краявіды
Беларускія
краявіды...
Перазвоны
азёр і бароў.
Над палеткамі
бульбы і жыта -
Песня
велічных курганоў.
Гэта наша
зямля дарагая,
Гэта нашы
лугі і палі,
Над якімі
спрадвеку лунае
Бусел -
сімвал
бяссмерця
зямлі.
Анатоль Грачанікаў
#вершдня
Беларускія
краявіды...
Перазвоны
азёр і бароў.
Над палеткамі
бульбы і жыта -
Песня
велічных курганоў.
Гэта наша
зямля дарагая,
Гэта нашы
лугі і палі,
Над якімі
спрадвеку лунае
Бусел -
сімвал
бяссмерця
зямлі.
Анатоль Грачанікаў
#вершдня
***
Ісці да мэты — ўстаць да ўсходу
I даць зямлю адчуць нагам,
Ды, крышачы сцяну нягоды,
Ісці насуперак вятрам.
Няхай палохаюць віхуры,
Ты не мяняй кірунак свой,
Бо нават птушкі супраць буры
Сядзяць наперад галавой.
Пятрусь Броўка
#вершдня
Ісці да мэты — ўстаць да ўсходу
I даць зямлю адчуць нагам,
Ды, крышачы сцяну нягоды,
Ісці насуперак вятрам.
Няхай палохаюць віхуры,
Ты не мяняй кірунак свой,
Бо нават птушкі супраць буры
Сядзяць наперад галавой.
Пятрусь Броўка
#вершдня
***
Акуніся ў рацэ маленства,
Абдыміся з патокам імклівым —
І адчуеш ізноў падабенства
Сам з сабою — плыўцом шчаслівым.
Мары даўняй парыў гарачы
Зноў падхопіць цябе небывала,
Дзе на дрогкі кручок удачы
Залатая рыбка клявала.
Зноў з сабой цябе пабратае
На рацэ ў паядынку натхнёным
Хваля тая, што човен хістае,
А не падае ў ногі з паклонам.
Потым вынырнеш, засяроджаны,
Адпіхнуўшыся лёгка ад донца,
Станеш чысты, як нованароджаны,—
Сын ад шлюбу вады і сонца.
Змыеш стому сваю і змору,
Каб, адчуўшы віроў шаленства,
Зноў падацца ў абдымкі мора...
Дзе ты, рэчка майго маленства?
Пятрусь Макаль
#вершдня
Акуніся ў рацэ маленства,
Абдыміся з патокам імклівым —
І адчуеш ізноў падабенства
Сам з сабою — плыўцом шчаслівым.
Мары даўняй парыў гарачы
Зноў падхопіць цябе небывала,
Дзе на дрогкі кручок удачы
Залатая рыбка клявала.
Зноў з сабой цябе пабратае
На рацэ ў паядынку натхнёным
Хваля тая, што човен хістае,
А не падае ў ногі з паклонам.
Потым вынырнеш, засяроджаны,
Адпіхнуўшыся лёгка ад донца,
Станеш чысты, як нованароджаны,—
Сын ад шлюбу вады і сонца.
Змыеш стому сваю і змору,
Каб, адчуўшы віроў шаленства,
Зноў падацца ў абдымкі мора...
Дзе ты, рэчка майго маленства?
Пятрусь Макаль
#вершдня
***
Зялёны птах
з палоскай жоўтаю удоўж крыла.
Згубіла страх,
разгубленасць перамагла.
Выглядваю штодзень
з акна цябе.
Ужо дзяўбе
крупінкі раннія маіх надзей.
Паветра дзюбкай чысціць між галля.
He страшна сцюжа, золь.
Затоена любуюся здаля.
Мінае боль.
Сініцы, амялушкі і гілі
таксама гронкі слёз маіх дзяўблі.
Спагадліва чырыкалі ў галлі.
Зялёны птах маю журбу гаіў.
Данута Бічэль
#вершдня
Зялёны птах
з палоскай жоўтаю удоўж крыла.
Згубіла страх,
разгубленасць перамагла.
Выглядваю штодзень
з акна цябе.
Ужо дзяўбе
крупінкі раннія маіх надзей.
Паветра дзюбкай чысціць між галля.
He страшна сцюжа, золь.
Затоена любуюся здаля.
Мінае боль.
Сініцы, амялушкі і гілі
таксама гронкі слёз маіх дзяўблі.
Спагадліва чырыкалі ў галлі.
Зялёны птах маю журбу гаіў.
Данута Бічэль
#вершдня
***
Празвінеў званок, – і на пероне
Ужо растаў бялява-пухкі дым…
Праз прастораў звонкія парогі
Мы шточас шыбчэй-шыбчэй імчым.
Я вакенца ў золкасць адчыняю,
Папяроса пыхае, трымціць…
За вакном – прыгожая нязнанасць,
Кругабегі рэйкавых пуцін.
Паравоз стучыць-грыміць па шпалах,
Па загонах распусціўшы чад…
Струнных думак звонкія цымбалы
Не спяшаюць тонны ні на час.
Я гляджу – бягуць на сустрач далі.
На загонах раніца імжыць…
У істоце нечага не стала,
Не хапае нечага ў душы.
Груст апаў, фарботай задумлёны,
І вішнёвы смутак без пары…
Ці за тым, што ў песенных загонах
Я пакінуў вёскі ля зары…
Паравоз грыміць і ўторыць думкам
І ў разгоне раду хоча даць.
– З-за прыгожых, песенных лятункаў
Хіба варта, хлопча, груставаць?..
І з чыгуннай песняю ўрачыстай
Мы шточас шыбчэй-шыбчэй імчым…
І шапчу я – будзь заўсёды “чыстым,
Будзь заўжды – як вечнасць, маладым”!..
Змітрок Астапенка
#вершдня
Празвінеў званок, – і на пероне
Ужо растаў бялява-пухкі дым…
Праз прастораў звонкія парогі
Мы шточас шыбчэй-шыбчэй імчым.
Я вакенца ў золкасць адчыняю,
Папяроса пыхае, трымціць…
За вакном – прыгожая нязнанасць,
Кругабегі рэйкавых пуцін.
Паравоз стучыць-грыміць па шпалах,
Па загонах распусціўшы чад…
Струнных думак звонкія цымбалы
Не спяшаюць тонны ні на час.
Я гляджу – бягуць на сустрач далі.
На загонах раніца імжыць…
У істоце нечага не стала,
Не хапае нечага ў душы.
Груст апаў, фарботай задумлёны,
І вішнёвы смутак без пары…
Ці за тым, што ў песенных загонах
Я пакінуў вёскі ля зары…
Паравоз грыміць і ўторыць думкам
І ў разгоне раду хоча даць.
– З-за прыгожых, песенных лятункаў
Хіба варта, хлопча, груставаць?..
І з чыгуннай песняю ўрачыстай
Мы шточас шыбчэй-шыбчэй імчым…
І шапчу я – будзь заўсёды “чыстым,
Будзь заўжды – як вечнасць, маладым”!..
Змітрок Астапенка
#вершдня
***
Жывое ў вяках беларускае слова –
Народа душа і народа хвала.
Цябе абзывалі “мужыцкаю мовай”,
А нам жа ты матчынай мовай была.
І самай прыгожай, і самаю мілай,
Той маці, што шыла нам світкі з радна,
Што ўлетку на рэчцы палотны бяліла,
А ўвосень авёс дажынала адна.
Той маці, што зімамі кросны снавала,
Што з самай калыскі, як толькі магла,
Сумленнасці, праўдзе, дабру навучала,
Старанна ад розных хвароб берагла.
Прыеду дадому... І што за праява...
Пачую гаворку, ці песню, ці верш –
Здаецца са мной размаўляеш ласкава,
І сцежкаю поруч са мною ідзеш.
У маках чырвоных гарыць прыгуменне...
О матчына мова! Маленства вясна!
Ніколі ніхто мне цябе не заменіць,
Бо ты, як і маці, на свеце адна.
Алесь Бачыла
#вершдня
Жывое ў вяках беларускае слова –
Народа душа і народа хвала.
Цябе абзывалі “мужыцкаю мовай”,
А нам жа ты матчынай мовай была.
І самай прыгожай, і самаю мілай,
Той маці, што шыла нам світкі з радна,
Што ўлетку на рэчцы палотны бяліла,
А ўвосень авёс дажынала адна.
Той маці, што зімамі кросны снавала,
Што з самай калыскі, як толькі магла,
Сумленнасці, праўдзе, дабру навучала,
Старанна ад розных хвароб берагла.
Прыеду дадому... І што за праява...
Пачую гаворку, ці песню, ці верш –
Здаецца са мной размаўляеш ласкава,
І сцежкаю поруч са мною ідзеш.
У маках чырвоных гарыць прыгуменне...
О матчына мова! Маленства вясна!
Ніколі ніхто мне цябе не заменіць,
Бо ты, як і маці, на свеце адна.
Алесь Бачыла
#вершдня
Па дарозе ў Ялізава
Бярэзіна зірне, мільгне дуброва,
І праплывуць сасновыя бары.
Кассё прыхлыне пахам чабаровым,
антонаўкамі стрэнуць Сталяры.
Усе гады я вам была аданай,
настаўнікі мае – лясы, палі!
Прасветленай рамонкавай палянай
лікуй, душа мая, душа мая, балі…
І не надыхацца мне тут, не надзівіцца, —
займае дых пяшчотаю бяроз,
спляліся над марудлівай крыніцай
арэшына і сціплы вербалоз.
Тут рэха слоў, якім вучыла маці,
гучыць у назвах, спеве збажыны.
І радасці дзіцячай не стрымаць мне –
вартуюць луг рабыя бацяны.
Людміла Паўлікава
#вершдня
Бярэзіна зірне, мільгне дуброва,
І праплывуць сасновыя бары.
Кассё прыхлыне пахам чабаровым,
антонаўкамі стрэнуць Сталяры.
Усе гады я вам была аданай,
настаўнікі мае – лясы, палі!
Прасветленай рамонкавай палянай
лікуй, душа мая, душа мая, балі…
І не надыхацца мне тут, не надзівіцца, —
займае дых пяшчотаю бяроз,
спляліся над марудлівай крыніцай
арэшына і сціплы вербалоз.
Тут рэха слоў, якім вучыла маці,
гучыць у назвах, спеве збажыны.
І радасці дзіцячай не стрымаць мне –
вартуюць луг рабыя бацяны.
Людміла Паўлікава
#вершдня
***
Вось тут, далёка ад сталіцы,
Паблізу ісцінаў старых,
Жыву, як выгнаны патрыцый,
Грыбы збіраю у бары.
Шукаю вернай панацэі
Ад розных там душэўных ран
Тут, у бярозавым ліцэі,
І на рысталішчах палян.
Дзе коннікі прымаюць старты,
Дзе збоч, як быццам бы арлы,
Падлеткі сочаць дол упарта
З сасны — тарпейскае скалы.
Паганец, я малюся богу
Румянай поўні і схадка
І, захінуты ў ночы тогу,
Сню лусту-скрыль маладзіка.
Міхась Стральцоў
#вершдня
Вось тут, далёка ад сталіцы,
Паблізу ісцінаў старых,
Жыву, як выгнаны патрыцый,
Грыбы збіраю у бары.
Шукаю вернай панацэі
Ад розных там душэўных ран
Тут, у бярозавым ліцэі,
І на рысталішчах палян.
Дзе коннікі прымаюць старты,
Дзе збоч, як быццам бы арлы,
Падлеткі сочаць дол упарта
З сасны — тарпейскае скалы.
Паганец, я малюся богу
Румянай поўні і схадка
І, захінуты ў ночы тогу,
Сню лусту-скрыль маладзіка.
Міхась Стральцоў
#вершдня