اندوه خود را #بروز بده. به خشمت، غمت، ترست، و تنهایی عمیقی که درونت را #می‌سوزاند، صدا ببخش. تابوها را #بشکن. اشتباهات را بیان کن. تصاویر اشتباه را #خراب کن.

ممکن است دوستان و همراهانت را از دست بدهی. ممکن است شغلت را از دست بدهی. و قطعا نقاب خود را از دست خواهی داد. #تغییر، ممکن است برای دنیای بیرون تو #ترسناک باشد. بهتر! قرار است که همین طور باشد. تو ممکن است همه چیز را از دست #بدهی و زندگی را از نو آغاز کنی.

اما روحت از این کار بسیار #خوشحال خواهد شد. روح تو تولدها و مرگ‌های بسیاری را پشت سر گذاشته است. پس اصلا اهمیتی نمی‌دهد که تو را از تغییر #محافظت کند. برای روح، تغییر، هیجان انگیز، زندگی بخش، و برانگیزاننده است. بله. شادی بزرگ‌تری وجود دارد که #عمیق‌ترین اندوه‌ ما را در آغوش می گیرد.
@kheradedaroun

‍ وقتی #شکرگزاری،
پیشاپیش در #فراوانی هستی.
هیچ مرحله‌ی #دومی وجود ندارد.

زمانی که #قدردان زندگی‌ات و هر چه در آن هست، هستی، خوب یا بد، شاد یا دردناک، غم‌انگیز یا خنده دار، تو #احاطه شده در ثروت در #قلمرو پادشاهانی.

وقتی که #قدرانی، عمیقا در لحظه حال هستی. در گذشته و آینده و «ای کاش» ها و افسوس و انتظارات #گرفتار نیستی.

تو هر چه هستی و هر چه را که داری عمیقا شکرگزاری.
راهی که تا به حال آمده ای و شهامت و قدرتی را که به کار گرفته ای.

در حالی که اشک در چشمانت #حلقه زده است، فنجانی چایی می نوشی یا یکی دو ساعت را با دوستی #میگذرانی.

تو قدردان باران، طلوع خورشید، و ابرها، و شکرگزار تاریکی و روشنایی #هستی.

هر وعده‌ی غذا یک #هدیه است. هر آنچه که می نوشی. هر لباسی که #میپوشی، هر چند مندرس. بدنت هر چقدر غیر ایده آل.

مهم نیست چقدر زمان برایت #باقی مانده است. تو قدردان زمانی هستی که تا به حال #داشته ای.
تو شکرگزار امروزی.

ممکن است همه چیز را از دست #بدهی یا همه دنیا را بدست آوری.ممکن است تا عرش بروی یا به فرش بیوفتی. کسی چه #میداند؟

ولی تو اکنون #اینجایی.
نشسته ای.
ایستاده ای.
نفس می کشی.
احساس می کنی.
فکر می کنی،
به روشنی یا با گیجی.

درسته. وقتی تو شکرگزاری،
تو همچون #کودکی در قلمرو پادشاهانی.

فراوانی همین جاست دوست من؛
اگر تو چشمانی برای دیدنش داشته باشی....

@kheradedaroun

‍ زندگی تو نمی‌تواند به خطا رود.،
درواقع، جهانِ تو طوری ساخته نشده که برای تو هیچ اتفاقی $بیفتد، بلکه همه چیز به نفع تو اتفاق می‌افتد ـ، به نفع #بیداری‌ات، به نفع رشدت، به نفع #اکتشاف درونی‌ات توانایی‌های پنهانی که از آن بی‌خبری ، پس همه چیز به نفع تو اتفاق می‌افتد؛ حتی اگر آن را #فراموش کنی، یا گاهی نتوانی آن را ببینی، یا گاهی در انحراف و نومیدی بیفتی.

وقتی مقصد ثابتی وجود #ندارد، تو نمی‌توانی مقصدت را از دست #بدهی، پس نمی‌توانی مسیرت را از دست بدهی. بنابراین هیچ یک از چیزهای که در زندگی‌ات روی می‌دهند نمی‌توانند تو را از مسیرت #خارج کنند.

مسیر تو همان چیزی است که برایت اتفاق می‌افتد؛ و آنچه اتفاق می‌افتد، مسیر توست. مسیر دیگری وجود #ندارد.

همه‌چیز در این مسیرِ شکست‌ناپذیر ــ که می‌توانی آنرا زندگی #بنامی ــ یک هدیه است: خنده، اشک، زمان‌های اندوه بزرگ، تجربه‌ی فقدانی عمیق، درد، سردرگمی، زمان‌هایی که بر این باوری که هرگز موفق #نخواهی شد، حتی دلشکستگیِ طاقت‌فرسا از عشق و.... گرچه گاهی آن را فراموش کنی، یا نتوانی آن را ببینی، یا گاهی ایمانت را بطور #مطلق نسبت به نمایش از دست بدهی.

اما حتی از دست دادنِ ایمان به نمایش، بخشی از نمایش است، و حتی #صحنه‌ای از نمایش که در آن، چیزی به خطا می‌رود، نشانگر این نیست که نمایش به #خطا می‌رود، و بنابراین تو همیشه دقیقاً در جایی هستی که نیاز داری باشی. باور کنی یا نه، حتی اگر تو نباشی.

می‌توان مطلقاً به زندگی #اعتماد داشت. حتی وقتی بنظر می‌رسد اعتماد، میلیون‌ها سال نوری #دور است.

زندگی نمی‌تواند به خطا رود، زیرا همه چیز، زندگی است و زندگی #همه چیز است.

با درک این و دانستنِ قلبی‌اش، معنویت بطور عمیقی ساده خواهد بود، به سادگی #تنفس ــ ساده و باشکوه، مثل خیره شدن به ستارگان در شب و فرو رفتن در سکوت و حیرتی عمیق.

این جهان #زیباتر از آنست که هرگز بتوان تصور کرد.

@kheradedaroun

وقتی مقصد ثابتی وجود ندارد، تو حتی نمیتوانی مقصدت را از دست #بدهی، بنابراین حتی نمی توانی مسیرت را از دست بدهی. بنابراین هیچ یک از چیزهای که در زندگی ات روی می دهند نمی توانند تو را از #مسیرت خارج کنند. مسیر تو همان چیزی است که اتفاق می افتد؛ و آنچه اتفاق می افتد، مسیر توست. مسیر دیگری وجود #ندارد.

همه چیز در این مسیرِ شکست ناپذیر- که می توانی آنرا زندگی بنامی یک #هدیه است: خنده، اشک، زمانهای اندوه بزرگ، تجربۀ فقدانی عمیق، درد، سردرگمی، زمانهایی که بر این باوری که هرگز موفق #نخواهی شد، حتی دلشکستگیِ طاقت فرسا از عشق، گرچه گاهی آنرا #فراموش کنی، یا نتوانی آنرا ببینی، یا گاهی ایمانت را بطور #مطلق نسبت به نمایش از دست بدهی.

@kheradedaroun

گاهی اوقات، باید #شفا یافتن را فراموش کنی،
باید تلاش برای داشتنِ احساس بهتر، #غلبه بر زخم‌های احساسی یا تلاش برای بودن در هر جایی به غیر از جایی که هستی  را #متوقف کنی.
تو باید هر روز را همان گونه که هست، در بر بگیری.
و باید به خودت اجازه‌ی هر چیزی را #بدهی:

اجازه‌ی شکستن، #متلاشی بودن، آشفته بودن، و احساس حقارت و ضعف کردن.
اجازه گریه کردن و فریاد زدن: من از #پسش بر نمی‌آیم.
اجازه اعتراف به از دست دادنِ زندگی‌ای که رویایش را در سر داشتی.
اجازه‌ی زمین خوردن، تنها و ناامید و عمیقا #ویران شده
حتی اجازه‌ي این که بخواهی #بمیری.
و بعد آنجا، در #تاریک ترین مکان ها ممکن است که شروع به #کشف زندگی کنی.
و یاد بگیری که همه شروع ها را دست بداری:
یک نفس
گرم شدن #صورتت با نور خورشید
صدای آواز یک پرنده کوچک بر روی درخت
و سادگیِ خامِ یک لحظه‌ی زندگیِ انسان.
جهنم، با عشق و صبر، #تغییر می کند.
و تو کامل بودن را در شکستگی های خود بازمیابی.
دیگر ایده‌ی #شفا یافتن را رها می‌کنی و بهبود را در چیزی #ابدی‌تر پیدا می‌کنی:

خودِ قابل اعتمادت؛ زیبا، حقیقی، و کاملا #غیر قابل اصلاح.

@kheradedaroun