#ما_داریم_پلاستیک_نفس_می‌کشیم!
پلاستیک، سوار بر باد به آسمان می‌رود، همراه باران و برف به زمین برمی‌گردد و ما آن را نمی‌بینیم، اما آن را نفس می‌کشیم. پژوهشی تازه در آمریکا، متمرکز بر ۱۱ منطقه محافظت شده در نقاط دوردست از شهرها، با بررسی نمونه‌های هوا، دریافت که معادل یک‌هزار تُن پلاستیک در هوای آن مناطق معلق است، حجم پلاستیکی برابر با ۱۲۰ میلیون ظرف یک‌بارمصرف پلاستیک آب.
پیش‌تر پژوهشگران در گوشه و کنار جهان، از نمک موجود در مغازه‌ها تا آب آشامیدنی لوله‌کشی شهرها تا ادرار مردم را سنجیده بودند و در عمده نمونه‌ها، زیرپلاستیک یافته بودند و حالا این ریزپلاستیک‌ها در نفس ما یافت شده‌اند، اما چگونه؟!
پلاستیک یک نام دارد اما ده‌ها گونه‌های آن تولید می‌شود و به هزاران شکل در زندگی روزمره ما کاربرد یافته است. از کامپیوتری که این متن با آن نوشته می‌شود تا موبایلی که شما با آن این پست را می‌بینید، پلاستیک به همه‌چیز زندگی ما راه یافته است.
عمده این پلاستیک از نفت تولید می‌شود و پس از آنکه به‌شکل زباله دفن یا در دل طبیعت رها شود، نمی‌پوسد، بلکه در گذر زمان، پلاستیک ترک می‌خورد و خرد می‌شود. خرده‌های پلاستیکی در گذر صدها سال به خرد شدنشان ادامه می‌دهند تا به واحد تولیدکننده‌شان کاهش یابند و درنهایت، ریزپلاستیک یا ریزالیاف رها در طبیعت می‌شوند. این ریزه‌های میکروسکوپی، پلاستیکی است که پژوهشگران با چشم غیرمسلح نمی‌بینند، اما حالا آنها را در هوای تنفسی ما یافته‌اند.
یکی از مهم‌ترین منابع تولید ریزالیاف، لباس است. تقریبا تمام لباس‌های بازار، حتی اگر بر رویشان نوشته شده باشد ۱۰۰ درصد از کتان و پنبه هستند، اما رنگ‌های پلاستیکی، دگمه‌های پلاستیکی و یا ترکیب الیاف پلاستیکی دارند. هنگامی که لباس‌ها را در ماشین لباس‌شویی می‌اندازیم، صدها هزار ریزالیاف را در گذر شست‌وشو دفن می‌کنیم. ریزالیاف‌هایی که درنهایت به منابع آب زیرزمینی، یا رودخانه‌ها، دریاچه‌ها، دریاها و اقیانوس‌ها می‌رسند. سپس در قالب نمک دریا یا محصولات دریایی مثل ماهی و میگو، سر سفره‌های غذای ما برمی‌گردند.
پژوهشی در مجله نیچر می‌گوید ۳۵ درصد ریزپلاستیک‌های موجود در اقیانوس‌های جهان ناشی از شست‌وشوی لباس هستند.
این آلودگی پلاستیکی با سلامت ما چه می‌کند؟ جوابش را هنوز نمی‌دانیم. هنوز دقیقا مشخص نشده است که پلاستیک بانی چه می‌شود اما به‌عنوان مثال می‌دانیم که یک مدل از پلاستیک می‌تواند به نازایی منجر شود.
مجله وایرد می‌گوید «باران‌های پلاستیکی، باران‌های اسیدی دنیای امروز شده‌اند». شاید برخی به‌خاطر بیاورند که در پایان قرن بیستم میلادی، آلودگی هوا در ترکیب باران به شکل اسید بر زمین می‌ریخت و بانی وحشت عمومی مردمان جهان شده بود. تغییر فرمول‌های ساخت محصولات به عمده این باران‌های اسیدی پایان داد. هرچند هنوز در ایران و مشخصا در خوزستان، هر سال باران در ترکیب آلودگی هوای استخراج و عرضه گاز و نفت، به باران‌های شیمیایی منجر می‌شود و هزاران نفر را روانه بیمارستان می‌کند.
خطر آلودگی پلاستیکی را دست‌کم گرفته‌ایم تا بدانجا که روزنامه واشینگتن‌پست این تیتر را زده: «دانشمندان به هر کجا سر می‌زنند، از پارک‌های ملی آمریکا گرفته تا اعمال اقیانوس، به پلاستیک می‌رسند». شاید وقتش است که خیلی جدی‌تر نگاه کنیم و ببینیم کجا و برای چه پلاستیک مصرف می‌کنیم. شاید وقتش است که به هر مصرف غیرضروری «نه» بگوییم. شما چه نظری دارید؟
از کانال اکسیژن
پایگاه ایران دوستان مازندران
@jolgeshomali
پلاستیک، سوار بر باد به آسمان می‌رود، همراه باران و برف به زمین برمی‌گردد و ما آن را نمی‌بینیم، اما آن را نفس می‌کشیم. پژوهشی تازه در آمریکا، متمرکز بر ۱۱ منطقه محافظت شده در نقاط دوردست از شهرها، با بررسی نمونه‌های هوا، دریافت که معادل یک‌هزار تُن پلاستیک در هوای آن مناطق معلق است، حجم پلاستیکی برابر با ۱۲۰ میلیون ظرف یک‌بارمصرف پلاستیک آب.
پیش‌تر پژوهشگران در گوشه و کنار جهان، از نمک موجود در مغازه‌ها تا آب آشامیدنی لوله‌کشی شهرها تا ادرار مردم را سنجیده بودند و در عمده نمونه‌ها، زیرپلاستیک یافته بودند و حالا این ریزپلاستیک‌ها در نفس ما یافت شده‌اند، اما چگونه؟!
پلاستیک یک نام دارد اما ده‌ها گونه‌های آن تولید می‌شود و به هزاران شکل در زندگی روزمره ما کاربرد یافته است. از کامپیوتری که این متن با آن نوشته می‌شود تا موبایلی که شما با آن این پست را می‌بینید، پلاستیک به همه‌چیز زندگی ما راه یافته است.
عمده این پلاستیک از نفت تولید می‌شود و پس از آنکه به‌شکل زباله دفن یا در دل طبیعت رها شود، نمی‌پوسد، بلکه در گذر زمان، پلاستیک ترک می‌خورد و خرد می‌شود. خرده‌های پلاستیکی در گذر صدها سال به خرد شدنشان ادامه می‌دهند تا به واحد تولیدکننده‌شان کاهش یابند و درنهایت، ریزپلاستیک یا ریزالیاف رها در طبیعت می‌شوند. این ریزه‌های میکروسکوپی، پلاستیکی است که پژوهشگران با چشم غیرمسلح نمی‌بینند، اما حالا آنها را در هوای تنفسی ما یافته‌اند.
یکی از مهم‌ترین منابع تولید ریزالیاف، لباس است. تقریبا تمام لباس‌های بازار، حتی اگر بر رویشان نوشته شده باشد ۱۰۰ درصد از کتان و پنبه هستند، اما رنگ‌های پلاستیکی، دگمه‌های پلاستیکی و یا ترکیب الیاف پلاستیکی دارند. هنگامی که لباس‌ها را در ماشین لباس‌شویی می‌اندازیم، صدها هزار ریزالیاف را در گذر شست‌وشو دفن می‌کنیم. ریزالیاف‌هایی که درنهایت به منابع آب زیرزمینی، یا رودخانه‌ها، دریاچه‌ها، دریاها و اقیانوس‌ها می‌رسند. سپس در قالب نمک دریا یا محصولات دریایی مثل ماهی و میگو، سر سفره‌های غذای ما برمی‌گردند.
پژوهشی در مجله نیچر می‌گوید ۳۵ درصد ریزپلاستیک‌های موجود در اقیانوس‌های جهان ناشی از شست‌وشوی لباس هستند.
این آلودگی پلاستیکی با سلامت ما چه می‌کند؟ جوابش را هنوز نمی‌دانیم. هنوز دقیقا مشخص نشده است که پلاستیک بانی چه می‌شود اما به‌عنوان مثال می‌دانیم که یک مدل از پلاستیک می‌تواند به نازایی منجر شود.
مجله وایرد می‌گوید «باران‌های پلاستیکی، باران‌های اسیدی دنیای امروز شده‌اند». شاید برخی به‌خاطر بیاورند که در پایان قرن بیستم میلادی، آلودگی هوا در ترکیب باران به شکل اسید بر زمین می‌ریخت و بانی وحشت عمومی مردمان جهان شده بود. تغییر فرمول‌های ساخت محصولات به عمده این باران‌های اسیدی پایان داد. هرچند هنوز در ایران و مشخصا در خوزستان، هر سال باران در ترکیب آلودگی هوای استخراج و عرضه گاز و نفت، به باران‌های شیمیایی منجر می‌شود و هزاران نفر را روانه بیمارستان می‌کند.
خطر آلودگی پلاستیکی را دست‌کم گرفته‌ایم تا بدانجا که روزنامه واشینگتن‌پست این تیتر را زده: «دانشمندان به هر کجا سر می‌زنند، از پارک‌های ملی آمریکا گرفته تا اعمال اقیانوس، به پلاستیک می‌رسند». شاید وقتش است که خیلی جدی‌تر نگاه کنیم و ببینیم کجا و برای چه پلاستیک مصرف می‌کنیم. شاید وقتش است که به هر مصرف غیرضروری «نه» بگوییم. شما چه نظری دارید؟
از کانال اکسیژن
پایگاه ایران دوستان مازندران
@jolgeshomali