ادب فارسی، تبلورِ تپش‌های روحِ ایرانی است، و هیچ آژنگ و ضربان و تموّجی از آن نیست که در آن ثبت نشده باشد. در آن چه می‌بینیم؟ در آثار بزرگ ادب فارسی از این بابت چه می‌بینیم؟
از شهید بلخی که شروع می‌شود تا برسد همین اواخر به پروین اعتصامی، بارزترین نوایی که بتوان از آن شنید، حسرتِ عدالت است.

#ایران_و_تنهایی‌اش

💎کانال دکتر محمّد‌علی اسلامی‌نُدوشن

🆔 @sarv_e_sokhangoo

مفهوم ایران برای ایرانی زمانی روشن می‌گردد که از آن دور می‌گردد.
اگر باور ندارید از ایرانی‌هایی بپرسید که سالهاست مقیم خارج هستند. ممکن است مرفّه یا متمكّن باشند، ولی شاد و سبک‌روح نیستند. گمان می‌کنم که در میانِ خارجیانِ مقیم غربت، ایرانیان جزو کِدِرترین و افسرده‌ترینشان باشند که احساسِ گم‌گشتگیِ دائم دارند و هرگز شکفته نمی‌شوند.

#ایران_و_تنهایی‌اش

💎کانال دکتر محمّد‌علی اسلامی نُدوشن

🆔 @sarv_e_sokhangoo

علاقه‌ی وطنی در دوران امروز یک ضرورت شده است، نه آنکه تجمّل یا تفنّنِ احساسی - اخلاقی باشد؛ زیرا یک کشور، بی‌وجود همبستگی و مسئولیّتِ فرد فردِ مردمش نمی‌تواند بر سر پا بماند. بدون کار و کوششِ همه‌ی افرادِ کار‌آمد، که مبتنی بر آگاهی، شناخت و وظیفه‌شناسی باشد، در این دنیای «وانفسا» چگونه بتوان ادامه‌ی حیاتِ ملّی داد؟

#ایران_و_تنهایی‌اش

💎کانال دکتر محمّد‌علی اسلامی نُدوشن

🆔 @sarv_e_sokhangoo

از زمانی که «مادها» پا بر صحنه‌ی سیاسیِ جهان نهادند تا به امروز، ایران همواره در کارگاهِ زمانه حضور داشته است؛ زمانی بیشتر، زمانی کمتر، زمانی فرمانروا، زمانی زیردست، ولی هرگز از صفِ اوّلِ تاریخ عقب رانده نشده است. در کنار این شاخصیّت، این را هم باید گفت که کمتر قومی در جهان _که هنوز بر سر پا باشد_ به اندازه‌ی ایرانی رنج کشیده و در معرض ماجرا بوده، و این گویا بهره‌ی ملّت‌هایی است که در نقطه‌ی خاصّی از کره‌ی خاک جای داشته‌اند و اوضاع و احوالِ خاصّی سِرِشت و سَیْر آنها را تنظیم کرده است، و از قدیم گفته‌اند: «هر که را سر بزرگ، درد بزرگ».

              #ایران_و_تنهایی‌اش

👈 روانشاد دکتر محمّد‌علی اسلامی‌ نُدوشن

@bestdiplomacy