‍ به دست خود درختی می‌نشانم
به پایش جوی آبی می‌كشانم
كمی تخم چمن بر روی خاكش
برای یادگاری می‌فشانم
درختم كم‌كم آرد برگ و باری
بسازد بر سر خود شاخساری...

امروز سالگرد درگذشت عباس #یمینی_شریف شاعر کودکان و کسی است که در ذهن ما رد و خاطره اشعار کودکانه اش همچنان باقی است. هومن یمینی شریف فرزندعباس یمینی شریف در مهرماه 94 و در پاسخ به یادداشت محمدرضا سرشار (11شهریور94) در روزنامه کیهان درمورد پدرش چنین نوشت:

سال‌ها پیش از آنکه جنبش‌های منجر به انقلاب و تغییر حکومت هنوز شکل گرفته باشند. او تمام حواس و تلاش خود را برای بهبود ادبیات و آموزش و پرورش کودکان به‌کار برد و نتیجه بیش از نیم قرن تلاش صمیمانه‌اش آن شد که نام و کار عباس یمینی شریف در ذهن مردم ما یادآور دوران شیرین کودکی و اولین تجربیات یادگیری اولین حروف، نخستین کلمات و اولین اشعار گردید. او شاعر درختکاری، سخنگوی یار مهربان و منادی مهر به ایران بود. من نمی‌دانم این حد خصومت آقای سرشار نسبت به عباس یمینی شریف و افرادی نظیر خانم توران میرهادی، مرحوم یحیی مافی، خانم نوش آفرین انصاری و آقای پرویز کلانتری، که هرکدام عمری را برای ادبیات کودک صرف کرده‌اند از کجاست ولی به ایشان توصیه می‌کنم اگر آنطور که ادعا می‌کنند، واقعا دل برای نظام می‌سوزانند قدری عمیق‌تر فکر کنند و بجای توهین و کینه‌ورزی به کسانی که خواندن و قلم بدست گرفتن را به ایشان و میلیون‌ها نفر مانند ایشان آموختند، نیروی خود را صرف تقویت و انسجام پشتوانه‌های فرهنگی و تاریخی برای مردم بنمایند نه سعی در تخریب کسانی چون عباس یمینی شریف که از سال ۱۳۲۴ چنین اشعار جاودانی را برای کودکان ایران سرود:
ما گل‌های خندانیم/ فرزندان ایرانیم/ ایران پاک خود را/ مانند جان می‌دانیم/ ماباید دانا باشیم / هشیار و بینا باشیم/ از بهر حفظ ایران/ باید توانا باشیم/ آباد باشی‌ ای ایران/ آزادباشی‌ ای ایران/ از ما فرزندان خود/ دلشاد باشی‌ ای ایران.

#یمینی_شریف #ادبیات #کودکان
‏telegram.me/sahandiranmehr