انجمن علمی دانشگاه #مازندران برگزار میکند

نخستین همایش روز #علوم_اجتماعی در #مازندران


به همراه گرامیداشت زنده یاد دکتر #غلامحسین_صدیقی_نوری
پدر #جامعه_شناسی_ایران


زمان: شنبه ۱۲آذر ماه ۱۳۹۸
ساعت:۹ تا۱۲

سالن آمفی تئاتر دانشکده علوم انسانی و اجتماعی


پایگاه ایران دوستان مازندران

@jolgeshomali

🔴 برای ۱۲ آذر
#روز_علوم_اجتماعی
#روز_جامعه_شناسی

✍ #سیروان_محمودی
پژوهشگر حوزه جامعه‌شناسی

🔸 ۱۲ آذرماه به مناسبت سالروز تولد دکتر #غلامحسین_صدیقی، اولین جامعه‌شناس آکادمیک ایرانی نامگذاری شده است. بیش از شش دهه از آموزش و نشر جامعه‌شناسی در ایران می‌گذرد اکنون این سوال را باید مطرح کرد که جامعه‌شناشی در جامعه‌ی ما چه کارکرد و دستاوردهایی داشته است؟

🔸در نوشته‌های قبلی‌ام به نقد فضای آکادمیک جامعه‌شناسی در دانشگاه‌ها و در بین اساتید و دانش‌آموختگان این رشته پرداخته‌ام و درجا زدن، سکون و عدم پیشرفت جامعه‌شناسی در بعد تئوریک و بنیادی را متذکر شده‌ام. در بعد بنیادی و تولید دانش در حوزه‌ی جامعه‌شناسی و شاخه‌های مختلف آن تنها به ترجمه، نشر و گسترش تئوری‌های مبدا (آن هم ناقص و با تاخیر چند دهه) پرداخته‌ایم و نتوانسته‌ایم گامی چندان موفقیت آمیز در جهت تولید دانش برداریم.

🔸هدف این نوشتار بیشتر نقدی بر بعد کاربردی و کارکردی جامعه‌شناسی در جامعه است. اگر عدم تولید دانش و ناتوانی در تاثیرگذاری بر ادبیات جهانی جامعه‌شناسی را توجیه کنیم، نمی‌توانیم ضعف‌های مرتبط با بعد کاربردی و کارکردی جامعه‌شناسی در جامعه و در ساخت سیاسی و اجتماعی و... را توجیه کنیم. در‌ جامعه جهانی دهکده‌ای، دسترسی آسان و آزاد به دانش و اطلاعات روز دنیا موجود است و هر کس می‌تواند با مدد اینترنت و... از آخرین کتاب‌ها و مقالات جهانی باخبر و آگاه شود و دانش جامعه‌شناسی هم هر روز در کشورهای دیگر به سمت پوست انداختن و آبدیت‌شدن پیش می‌رود و آنقدر گسترده، متنوع و قوی شده است که ما می‌توانیم با استفاده از آن، مسائل و مشکلات جامعه را تحلیل، بررسی و نقد کنیم. پس از نظر دسترسی به منابع و اطلاعات و... مشکل آنچنانی نداریم اما چرا فضای علوم اجتماعی (که شامل رشته‌های فلسفه، علوم سیاسی، روانشناسی، تاریخ، اقتصاد و... هم می‌شود) و بخصوص فضای حاکم بر جامعه‌شناسی از دانشگاه‌ها، انجمن‌ها و مراکز و سازمان‌های آموزشی و پژوهشی گرفته تا تک تک اساتید، نویسنده‌ها و پژوهشگران این حوزه دچار نوعی انفعال سیاسی و اجتماعی شده‌است؟ چرا فضای آکادمیک جامعه‌شناسی ایدئولوژی زده، سیاست زده، و سرویس‌دهنده به قدرت و ایدئولوژی شده است؟ چرا حداقل در طول این دهه که هر ماه و هر سالش سرشار از فاجعه و بحران سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بوده، فضای آکادمیک و غیرآکادمیک جامعه‌شناسی همچنان در لاک انفعال و سکون فرو رفته و در نهایت در نقش یک پشت‌میزنشین محافظه‌کار ظاهر شده است که آن نقش هم بیشتر سرویس‌دهنده به قدرت و حفظ نظم موجود بوده است.

🔸 چرا جامعه‌شناسی در جامعه ما با وجود ظهور بحران‌ها و فجایع متعدد و متنوع، همچنان پژمرده، ساکن، منفعل، تماشاگر و سرویس‌دهنده به قدرت و ایدئولوژی است تا اینکه پرسشگر، مطالبه‌گر، کنشگر، اعتراضی و انتقادی باشد؟ شاید برخی از همکاران و دوستانم پاسخ دهند که "فضای نقد و اعتراض کردن وجود ندارد". در جواب باید عرض کنم؛ خب اگر فضای آزاد و دموکراتیکی وجود داشت، آن موقع نقد و اعتراض کردن شما ارزش چندانی نداشت و یک عمل معمولی و کلیشه‌ای قلمداد می‌شد. در یک فضای بسته و انعطاف‌ناپذیر است که نقد، اعتراض، کنشگری، پرسشگری و مطالبه‌گری ارزشمند و موثر هستند. تازه هنوز پتانسیل و فضاهای زیادی در فضای آکادمیک جامعه‌شناسی و در بین دانش‌آموختگان و اساتید آن وجود دارد، اما چرا اینکه از این پتانسیل‌ها استفاده نمی‌کنند؟ باید خودشان پاسخ دهند.

🔸اگر جامعه‌شناسی در جامعه ما همچنان با این نوع تفکر و بینش پیش برود، تنها اسمی از آن باقی خواهد ماند که همه‌ی ما نسبت به آن مسول‌ایم و در واقع بدان خیانت کرده‌ایم...

#علوم_اجتماعی #جامعه_شناسی
#جامعه‌شناسی #روز_جامعه_شناسی
#روز_علوم_اجتماعی


پایگاه ایران دوستان مازندران

@jolgeshomali