Forwarded from Unclesam
💥 تاريخچه ملاگرى و ملاها در ايران
#قسمت_هفتم
«ماکس لرنر» در مقدمه ای که برای کتاب «شاهزاده» و «اندرزها»ی #ماکیاولی نوشته، اظهارداشته است رهبران بزرگ سیاسی جهان از قبیل فردریک، ریشیلیو، ناپلئون، بیسمارک، کلمانسو، لنین، موسولینی ، هیتلر واستالین از ماکیاولی درس سیاست آموخته و #هیتلر ضمن اینکه او را با «واگنر» هم سطح دانسته، همیشه نسخه ای از کتاب «شاهزاده» ماکیاولی را در کنارتختخواب خود نگهداری میکرده است.
بنظر میرسد که #آیت_الله_خمینی آنطور که رهبران مذکور از ماکیاولی درس سیاست آموختند،
بطور کامل توفیق نیافت از وی پند آموزی کند. زیرا سه صفت «#فریب»، «#حیله» و «#ظلم» را که ماکیاولی ازجمله فضایل حاکم برشمرده است بخوبی در سیاست بکار برد. برای مثال،
هنگامی که در #پاريس سکونت داشت پیوسته به مردم تاکید کرد که روحانیون باید به امور مذهبی بپردازند و قصد حکومت ندارند. هدف #روحانیون اعاده دموکراسی به کشور است و بمحض سقوط رژیم شاه حکومت به سیاستمداران واگذار خواهد شد.
همچنین در یکی از مصاحبه های خود قبل از انقلاب که نوار آن در دسترس است و دکتر ابراهیم یزدی متن مصاحبه اش را ترجمه کرده است، خبرنگار درباره وضع اجتماعی زنان پس از ایجاد حکومت اسلامی از ایشان سئوال میکند و آیت الله خمینی پاسخ میدهد: «من از پرسش شما در حیرتم، زیرا در اسلام مردان با زنان برابری کامل دارند و حتی در اسلام زنان میتوانند به ریاست جمهوری نیز انتخاب شوند.»
اما بطور که میبینیم امروز زنان در کیسه های سیاه در کنج خانه ها محبوس ونیمی از نیروی انسانی کشور ما بهدر میرود. جالب توجه ترازهمه آنکه در روز سالگرد انقلاب (روز ۲۲ بهمن ۱۳۹۰) آیت الله خمینی بطور صریح به روحانیون توصیه کرد که از دخالت در سیاست خودداری کنند، اما امروز میبینیم ریاست جمهوری کشور را یک آخوند بر عهده دارد و #ملایان در تمام سطوح مختلف سیاسی، اداری و نظامی کشور رخنه کرده اند.
اما آیت الله خمینی دونکته مهم دیگری را که ماکیاولی به آنها اشاره کرده نادیده گرفت.
اول اینکه ماکیاولی میگوید صدای مردم صدای خداست. مردم آن چنان خوب را از بد تشخیص میدهند چنانکه گوئی علم نهفته دارند. قضاوت مردم با حاکم قابل مقایسه نیست و درحالیکه حاکم ممکن است به انحاء مختلف افراد بی صلاحیت را به مشاغل مهم منصوب کند، مردم هیچگاه در انتخاب مسئولان اداره امور مرتکب اشتباه نمیشوند.
#منبع:
Machiavelli, The Prince and the Discourses, pp. 263-64
ادامه دارد ...
#قسمت_هفتم
«ماکس لرنر» در مقدمه ای که برای کتاب «شاهزاده» و «اندرزها»ی #ماکیاولی نوشته، اظهارداشته است رهبران بزرگ سیاسی جهان از قبیل فردریک، ریشیلیو، ناپلئون، بیسمارک، کلمانسو، لنین، موسولینی ، هیتلر واستالین از ماکیاولی درس سیاست آموخته و #هیتلر ضمن اینکه او را با «واگنر» هم سطح دانسته، همیشه نسخه ای از کتاب «شاهزاده» ماکیاولی را در کنارتختخواب خود نگهداری میکرده است.
بنظر میرسد که #آیت_الله_خمینی آنطور که رهبران مذکور از ماکیاولی درس سیاست آموختند،
بطور کامل توفیق نیافت از وی پند آموزی کند. زیرا سه صفت «#فریب»، «#حیله» و «#ظلم» را که ماکیاولی ازجمله فضایل حاکم برشمرده است بخوبی در سیاست بکار برد. برای مثال،
هنگامی که در #پاريس سکونت داشت پیوسته به مردم تاکید کرد که روحانیون باید به امور مذهبی بپردازند و قصد حکومت ندارند. هدف #روحانیون اعاده دموکراسی به کشور است و بمحض سقوط رژیم شاه حکومت به سیاستمداران واگذار خواهد شد.
همچنین در یکی از مصاحبه های خود قبل از انقلاب که نوار آن در دسترس است و دکتر ابراهیم یزدی متن مصاحبه اش را ترجمه کرده است، خبرنگار درباره وضع اجتماعی زنان پس از ایجاد حکومت اسلامی از ایشان سئوال میکند و آیت الله خمینی پاسخ میدهد: «من از پرسش شما در حیرتم، زیرا در اسلام مردان با زنان برابری کامل دارند و حتی در اسلام زنان میتوانند به ریاست جمهوری نیز انتخاب شوند.»
اما بطور که میبینیم امروز زنان در کیسه های سیاه در کنج خانه ها محبوس ونیمی از نیروی انسانی کشور ما بهدر میرود. جالب توجه ترازهمه آنکه در روز سالگرد انقلاب (روز ۲۲ بهمن ۱۳۹۰) آیت الله خمینی بطور صریح به روحانیون توصیه کرد که از دخالت در سیاست خودداری کنند، اما امروز میبینیم ریاست جمهوری کشور را یک آخوند بر عهده دارد و #ملایان در تمام سطوح مختلف سیاسی، اداری و نظامی کشور رخنه کرده اند.
اما آیت الله خمینی دونکته مهم دیگری را که ماکیاولی به آنها اشاره کرده نادیده گرفت.
اول اینکه ماکیاولی میگوید صدای مردم صدای خداست. مردم آن چنان خوب را از بد تشخیص میدهند چنانکه گوئی علم نهفته دارند. قضاوت مردم با حاکم قابل مقایسه نیست و درحالیکه حاکم ممکن است به انحاء مختلف افراد بی صلاحیت را به مشاغل مهم منصوب کند، مردم هیچگاه در انتخاب مسئولان اداره امور مرتکب اشتباه نمیشوند.
#منبع:
Machiavelli, The Prince and the Discourses, pp. 263-64
ادامه دارد ...