هرکسی یک «اسماعیلی» دارد که در زندگی‌اش باید قربانی بکند.

«اسماعیل‌ها» و «اسحاق‌ها»ی کوچکتری هستند که همگان باید قربانی کنند تا بتوان گفت که «حج ابراهیمی» می‌کنند؛قوام حج ابراهیمی به «قربانی ابراهیمی»است و قربانی ابراهیمی گذشتن از عزیزترین چیزهاست.

در محدوده‌ی کارهای مشروع و مجاز اخلاقی،البته قربانی کردن شرط است و بدون این قربانی اصلا کسی به جایی نمی‌رسد.

حرکت قربانی کردن حیوان،یک حرکت «سمبلیک» است
آدم اگر نداند که در ادیان،یک رشته امور و آداب و مراسم سمبلیک و کنایی وجود دارد،اصلا حقیقت ادیان را نمی‌فهمد.

بنده و شما حق نداریم یک حیوانی را برای شکم خودمان بکشیم و رنج دهیم.اینکه در بودیسم و هندوئیسم،حیوانات را نمی‌کشند بسیار کار روایی می‌کنند.فقط خالق آنها می‌تواند اجازه دهد و اگر اجازه نمی‌داد،ما حق نداشتیم.
اینکه در قرآن هست «با نام خداوند حیوانات را بکشید و بخورید» همین معنا را می‌دهد،یعنی با اجازه‌ی او،با رضایت او...
ما سمبل‌ها را باید بفهمیم،[قربانی کردن] یعنی یک چیزی را فدا کنید،قربان کنید،این قربانی کردن را بیاموزید،بالاتر از آن را هم شاید یک وقتی شما باید قربانی بکنید.

#حج_ابراهیمی

دکتر عبدالکریم سروش