Forwarded from Unclesam
مباهته؛ تهمت زدن (پرونده سازى) امری غيراخلاقی در خدمت مذهب
#قسمت_اول
✅طرح مسأله
برخی از صاحب نظران و متکلمین اسلامی، با رویکردی رندانه ناشی از نگرشی آسیب شناسانه به وضع اخلاق در جامعه اسلامی، از یک پدیده خطرناک بهره میگیرند.
یعنی جایز شمردن آنچه که در نزد بسیاری از متدیّنان، «تهمت و افترا زدن» به مخالفان در شرایطی خاص قلمداد میشود و چنین استدلال می کنند که با تهمت باید آبرو و حیثیت آنها را خدشه دار کرد تا مبادا کسی به آنها اعتماد کند و تحت تأثیر ضلالت و گمراهی ایشان قرار بگیرد!
#تهمت_زدن که سکه رایج جامعه امروز ماست ما را با این سؤال مواجه می سازد که ریشه این پدیده شوم از چه قرار است؟ این توهّم که «به مخالفان هر دروغی را میتوان نسبت داد» چه مبانی و منابع دینی دارد؟
عواقب و پیامدهای منفی آن چیست ؟ این بداخلاقی و ناهنجاری از «کجا» آمده و ما را به «کجا» می برد؟
پیش از ورود به این مبحث باید به این نکته اشاره کرد که اساسا در #اسلام بطور عام و #تشیع بطور اخص دروغ گفتن تحت شرایطی کاملا آزاد و بلامانع است.
دروغ بستن به خویش و تظاهر به ریا تحت عنوان "تقیه کردن" که برخی از مصادیق معروف آن تقیه کردن عمار یاسر زیر شکنجه و تظاهر به عدول و برائت از اسلام، تقیه علی بن ابیطالب در زمان خلفا طبق اظهار نظر شیعیان و یا در بین علما تقیه کردن شیخ مفید که در اغلب مواقع خود را یک سنی مذهب نشان میداد.
نمونه دیگر این دروغ بستن، همانا دروغ بستن به غیر است که در آن میتوان به شخص دیگری به دروغ تهمت بست و آنرا دستمایه مباهته قرار داد که در وهله نخست به آراء مختلف علماء دین در رفع و رجوع آن میپردازیم:
✅1- دستور #مباهتة:
روایتی صحیح السند از پیامبر اسلام محمد بن عبدلله نقل شده که ایشان وظیفه امت را در مقابل «اهل بدعت» بعد از خود اینگونه بیان کرده و دستور داده اند که از آنان برائت جسته، عیب ها و ایراداتشان را بازگو و درشت نمایی کنید و آنان را بدین گونه «مبهوت» سازید تا برای تباه و ضایع کردنِ اسلام طمع نکنند.
«محمد، عن محمد بن الحسین، عن البزنطی، عن داود بن سرحان، عن أبی عبدالله علیه السلام، «محمد، عن محمد بن الحسین، عن البزنطی، عن داود بن سرحان، عن أبی عبدالله علیه السلام، قال: «قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:
«إذا رأیتم اهل الریب و البدع من بعدی فأظهروا البرائة منهم ... و باهتوهم کیلایطعموا فی الفساد فی الاسلام و یحذّرهم الناس».
#ترجمه: "پس از من، هر گاه شكّاكان و بدعتگذاران را دیدید، از آنان بیزاری نشان دهید و بسیار به آنان ناسزا گویید و در باره‌شان بدگویی و افشاگری كنید و آنان را مبهوت [و محكوم ] سازید تا به تباه كردن اسلام، طمع نكنند و مردم از آنها بر حذر باشند و از بدعت‌هایشان چیزی نیاموزند. برای این كار، خداوند برایتان ثواب‌ها می‌نویسد و در آخرت بر درجات شما می‌افزاید."
ادامه دارد
#قسمت_اول
✅طرح مسأله
برخی از صاحب نظران و متکلمین اسلامی، با رویکردی رندانه ناشی از نگرشی آسیب شناسانه به وضع اخلاق در جامعه اسلامی، از یک پدیده خطرناک بهره میگیرند.
یعنی جایز شمردن آنچه که در نزد بسیاری از متدیّنان، «تهمت و افترا زدن» به مخالفان در شرایطی خاص قلمداد میشود و چنین استدلال می کنند که با تهمت باید آبرو و حیثیت آنها را خدشه دار کرد تا مبادا کسی به آنها اعتماد کند و تحت تأثیر ضلالت و گمراهی ایشان قرار بگیرد!
#تهمت_زدن که سکه رایج جامعه امروز ماست ما را با این سؤال مواجه می سازد که ریشه این پدیده شوم از چه قرار است؟ این توهّم که «به مخالفان هر دروغی را میتوان نسبت داد» چه مبانی و منابع دینی دارد؟
عواقب و پیامدهای منفی آن چیست ؟ این بداخلاقی و ناهنجاری از «کجا» آمده و ما را به «کجا» می برد؟
پیش از ورود به این مبحث باید به این نکته اشاره کرد که اساسا در #اسلام بطور عام و #تشیع بطور اخص دروغ گفتن تحت شرایطی کاملا آزاد و بلامانع است.
دروغ بستن به خویش و تظاهر به ریا تحت عنوان "تقیه کردن" که برخی از مصادیق معروف آن تقیه کردن عمار یاسر زیر شکنجه و تظاهر به عدول و برائت از اسلام، تقیه علی بن ابیطالب در زمان خلفا طبق اظهار نظر شیعیان و یا در بین علما تقیه کردن شیخ مفید که در اغلب مواقع خود را یک سنی مذهب نشان میداد.
نمونه دیگر این دروغ بستن، همانا دروغ بستن به غیر است که در آن میتوان به شخص دیگری به دروغ تهمت بست و آنرا دستمایه مباهته قرار داد که در وهله نخست به آراء مختلف علماء دین در رفع و رجوع آن میپردازیم:
✅1- دستور #مباهتة:
روایتی صحیح السند از پیامبر اسلام محمد بن عبدلله نقل شده که ایشان وظیفه امت را در مقابل «اهل بدعت» بعد از خود اینگونه بیان کرده و دستور داده اند که از آنان برائت جسته، عیب ها و ایراداتشان را بازگو و درشت نمایی کنید و آنان را بدین گونه «مبهوت» سازید تا برای تباه و ضایع کردنِ اسلام طمع نکنند.
«محمد، عن محمد بن الحسین، عن البزنطی، عن داود بن سرحان، عن أبی عبدالله علیه السلام، «محمد، عن محمد بن الحسین، عن البزنطی، عن داود بن سرحان، عن أبی عبدالله علیه السلام، قال: «قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:
«إذا رأیتم اهل الریب و البدع من بعدی فأظهروا البرائة منهم ... و باهتوهم کیلایطعموا فی الفساد فی الاسلام و یحذّرهم الناس».
#ترجمه: "پس از من، هر گاه شكّاكان و بدعتگذاران را دیدید، از آنان بیزاری نشان دهید و بسیار به آنان ناسزا گویید و در باره‌شان بدگویی و افشاگری كنید و آنان را مبهوت [و محكوم ] سازید تا به تباه كردن اسلام، طمع نكنند و مردم از آنها بر حذر باشند و از بدعت‌هایشان چیزی نیاموزند. برای این كار، خداوند برایتان ثواب‌ها می‌نویسد و در آخرت بر درجات شما می‌افزاید."
ادامه دارد
Forwarded from دستیار زیر نویس و هایپر لینک
مباهته؛ تهمت زدن (پرونده سازى) امری غيراخلاقی در خدمت مذهب
#قسمت_اول
✅طرح مسأله
برخی از صاحب نظران و متکلمین اسلامی، با رویکردی رندانه ناشی از نگرشی آسیب شناسانه به وضع اخلاق در جامعه اسلامی، از یک پدیده خطرناک بهره میگیرند.
یعنی جایز شمردن آنچه که در نزد بسیاری از متدیّنان، «تهمت و افترا زدن» به مخالفان در شرایطی خاص قلمداد میشود و چنین استدلال می کنند که با تهمت باید آبرو و حیثیت آنها را خدشه دار کرد تا مبادا کسی به آنها اعتماد کند و تحت تأثیر ضلالت و گمراهی ایشان قرار بگیرد!
#تهمت_زدن که سکه رایج جامعه امروز ماست ما را با این سؤال مواجه می سازد که ریشه این پدیده شوم از چه قرار است؟ این توهّم که «به مخالفان هر دروغی را میتوان نسبت داد» چه مبانی و منابع دینی دارد؟
عواقب و پیامدهای منفی آن چیست ؟ این بداخلاقی و ناهنجاری از «کجا» آمده و ما را به «کجا» می برد؟
پیش از ورود به این مبحث باید به این نکته اشاره کرد که اساسا در #اسلام بطور عام و #تشیع بطور اخص دروغ گفتن تحت شرایطی کاملا آزاد و بلامانع است.
دروغ بستن به خویش و تظاهر به ریا تحت عنوان "تقیه کردن" که برخی از مصادیق معروف آن تقیه کردن عمار یاسر زیر شکنجه و تظاهر به عدول و برائت از اسلام، تقیه علی بن ابیطالب در زمان خلفا طبق اظهار نظر شیعیان و یا در بین علما تقیه کردن شیخ مفید که در اغلب مواقع خود را یک سنی مذهب نشان میداد.
نمونه دیگر این دروغ بستن، همانا دروغ بستن به غیر است که در آن میتوان به شخص دیگری به دروغ تهمت بست و آنرا دستمایه مباهته قرار داد که در وهله نخست به آراء مختلف علماء دین در رفع و رجوع آن میپردازیم:
✅1- دستور #مباهتة:
روایتی صحیح السند از پیامبر اسلام محمد بن عبدلله نقل شده که ایشان وظیفه امت را در مقابل «اهل بدعت» بعد از خود اینگونه بیان کرده و دستور داده اند که از آنان برائت جسته، عیب ها و ایراداتشان را بازگو و درشت نمایی کنید و آنان را بدین گونه «مبهوت» سازید تا برای تباه و ضایع کردنِ اسلام طمع نکنند.
«محمد، عن محمد بن الحسین، عن البزنطی، عن داود بن سرحان، عن أبی عبدالله علیه السلام، «محمد، عن محمد بن الحسین، عن البزنطی، عن داود بن سرحان، عن أبی عبدالله علیه السلام، قال: «قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:
«إذا رأیتم اهل الریب و البدع من بعدی فأظهروا البرائة منهم ... و باهتوهم کیلایطعموا فی الفساد فی الاسلام و یحذّرهم الناس».
#ترجمه: "پس از من، هر گاه شكّاكان و بدعتگذاران را دیدید، از آنان بیزاری نشان دهید و بسیار به آنان ناسزا گویید و در باره‌شان بدگویی و افشاگری كنید و آنان را مبهوت [و محكوم ] سازید تا به تباه كردن اسلام، طمع نكنند و مردم از آنها بر حذر باشند و از بدعت‌هایشان چیزی نیاموزند. برای این كار، خداوند برایتان ثواب‌ها می‌نویسد و در آخرت بر درجات شما می‌افزاید."
ادامه دارد ...
#كانال_تخصصى_نقد_اسلام
https://telegram.me/joinchat/As5Azz1Qdgei1tKR5VztMA
#قسمت_اول
✅طرح مسأله
برخی از صاحب نظران و متکلمین اسلامی، با رویکردی رندانه ناشی از نگرشی آسیب شناسانه به وضع اخلاق در جامعه اسلامی، از یک پدیده خطرناک بهره میگیرند.
یعنی جایز شمردن آنچه که در نزد بسیاری از متدیّنان، «تهمت و افترا زدن» به مخالفان در شرایطی خاص قلمداد میشود و چنین استدلال می کنند که با تهمت باید آبرو و حیثیت آنها را خدشه دار کرد تا مبادا کسی به آنها اعتماد کند و تحت تأثیر ضلالت و گمراهی ایشان قرار بگیرد!
#تهمت_زدن که سکه رایج جامعه امروز ماست ما را با این سؤال مواجه می سازد که ریشه این پدیده شوم از چه قرار است؟ این توهّم که «به مخالفان هر دروغی را میتوان نسبت داد» چه مبانی و منابع دینی دارد؟
عواقب و پیامدهای منفی آن چیست ؟ این بداخلاقی و ناهنجاری از «کجا» آمده و ما را به «کجا» می برد؟
پیش از ورود به این مبحث باید به این نکته اشاره کرد که اساسا در #اسلام بطور عام و #تشیع بطور اخص دروغ گفتن تحت شرایطی کاملا آزاد و بلامانع است.
دروغ بستن به خویش و تظاهر به ریا تحت عنوان "تقیه کردن" که برخی از مصادیق معروف آن تقیه کردن عمار یاسر زیر شکنجه و تظاهر به عدول و برائت از اسلام، تقیه علی بن ابیطالب در زمان خلفا طبق اظهار نظر شیعیان و یا در بین علما تقیه کردن شیخ مفید که در اغلب مواقع خود را یک سنی مذهب نشان میداد.
نمونه دیگر این دروغ بستن، همانا دروغ بستن به غیر است که در آن میتوان به شخص دیگری به دروغ تهمت بست و آنرا دستمایه مباهته قرار داد که در وهله نخست به آراء مختلف علماء دین در رفع و رجوع آن میپردازیم:
✅1- دستور #مباهتة:
روایتی صحیح السند از پیامبر اسلام محمد بن عبدلله نقل شده که ایشان وظیفه امت را در مقابل «اهل بدعت» بعد از خود اینگونه بیان کرده و دستور داده اند که از آنان برائت جسته، عیب ها و ایراداتشان را بازگو و درشت نمایی کنید و آنان را بدین گونه «مبهوت» سازید تا برای تباه و ضایع کردنِ اسلام طمع نکنند.
«محمد، عن محمد بن الحسین، عن البزنطی، عن داود بن سرحان، عن أبی عبدالله علیه السلام، «محمد، عن محمد بن الحسین، عن البزنطی، عن داود بن سرحان، عن أبی عبدالله علیه السلام، قال: «قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:
«إذا رأیتم اهل الریب و البدع من بعدی فأظهروا البرائة منهم ... و باهتوهم کیلایطعموا فی الفساد فی الاسلام و یحذّرهم الناس».
#ترجمه: "پس از من، هر گاه شكّاكان و بدعتگذاران را دیدید، از آنان بیزاری نشان دهید و بسیار به آنان ناسزا گویید و در باره‌شان بدگویی و افشاگری كنید و آنان را مبهوت [و محكوم ] سازید تا به تباه كردن اسلام، طمع نكنند و مردم از آنها بر حذر باشند و از بدعت‌هایشان چیزی نیاموزند. برای این كار، خداوند برایتان ثواب‌ها می‌نویسد و در آخرت بر درجات شما می‌افزاید."
ادامه دارد ...
#كانال_تخصصى_نقد_اسلام
https://telegram.me/joinchat/As5Azz1Qdgei1tKR5VztMA
