نقد دین اسلام
644 subscribers
16K photos
10.2K videos
1.51K files
9.5K links
هیچ امر مقدسی وجود ندارد. همه چیز و همه کس قابل نقد هستند.
Download Telegram
Forwarded from Unclesam
💥 تاريخچه ملاگرى و ملاها در ايران

#قسمت_ششم

«الگر» از قول «سپسیس » مینویسد:
بعضی از #آخوندهای کم اهمیت به تجارت میپردازند و در حالیکه قرآن(سوره بقره آیه ۲۷۵) بطور صریح ربا را منع کرده است، بعضی از آنها به قرض دادن پول ور با خواری میپردازند و حتی تا حدود ٤٠ الی ۵۰ درصد بهره میگیرند.
#منبع:
‏Algar, Religian and State in Iran 1785-1906, p. 16

«ريس» کنسول #بریتانیا در اصفهان نوشته است سابقه ای وجود دارد که #آقا_نجفی، مجتهد طراز اول اصفهان، قصد داشت بانکی تاسیس کرده و با نرخ ۱۸ درصد به مردم پول قرض بدهد و سالیانه ۱۲ درصد سود سهام را بپردازد.
#منبع:
‏F.O. 60/557, Report of Reece, British Consul in Esfahan, 1894

زنده ياد #کسروی مینویسد:
در نیمه دوم قرن نوزدهم علمای بسیار مشهوری از قبیل حاج ملاعلی کنی و میرزا آقا جواد به #احتکار_غله میپرداختند و این امرنشان میدهد که در بعضی اوقات جمع آوری پول و ثروت برمذهب برتری مییابد.
{#منبع: زندگانی من، تالیف احمد کسروی (تهران: ۱۳۳۲)، صفحات ۱۷۳ و ۲۲۰ }
«الگر» نوشته است با وجود نقاط ضعف شدیدی که #علما از نقطه نظر مالی داشتند، معهذا این امر نتوانست از قدرت اجتماعی آنها بکاهد.
#منبع:
‏Algar, Religion and Sate in Iran 1785-1906, p. 16
در بالا توضیح دادیم که ماکس وبر، دانشمند مشهور جامعه شناس اظهارداشته است که اگرحاکمی نتواند بوسیله پیوندهای موروثی مشروعیت حکومت خود را به تائید مردم برساند،
میتواند این کار را با نیروی مذهبی انجام دهد. #آیت_الله_خمینی در تحکیم پایه های رژیم خود نه تنها از این عامل استفاده کرد، بلکه ماکیاولیسم رانیز کمک گرفت.
میدانیم که #ماکیاولی پدرعلوم سیاسی عصر جدید خوانده شده و خلاصه هدف مکتب او آن است که سیاست باید عاری از وجدان، ایمان ودوراندیشی های اخلاقی باشد.
ماکیاولی عقیده دارد که برای اجرای هدفهای سیاسی باید از هر وسیله مشروع ونامشروع استفاده کرد و وجدان راتابع مرام سیاسی دانست. او معتقد است که در بازیهای سیاسی هرنوع عمل وروشی در رسیدن به هدف مجاز است و دراین باره از کلمه Unscrupulous استفاده کرده است. ماکیاولی سه صفت «فریب»، حیله گری» و «ظلم» را از جمله فضائل حاکم برشمرده است.
#منبع:
‏Niccolo Machiavelli, The Prince and the Discourses (New York: The Modern Library, 1950) , pp.318-20

ادامه دارد