🕊 صلح‌گرایی و گیاهخواری
بخش‌هایی از مدخل صلح‌گرایی، دانشنامه‌ی فلسفه‌ی استنفورد
💡 صلح‌گرایی را نفی اصولیِ جنگ و کشتار می‌دانند... صلح‌گرایی را می‌توان در توصیف التزام به عدم‌خشونت در زندگی شخصی به کار برد که ممکن است تلاش برای پرورش فضایل صلح‌طلبانه نظیر مدارا، شفقت، گذشت و عشق را در بر بگیرد. همچنین صلح‌گرایی را می‌توان تا جایی تعمیم داد که عدم‌خشونت نسبت به تمام موجودات ذی‌شعور [حسمند] را در بر بگیرد و لذا، به التزام به گیاهخواری و آنچه آلبرت شوایتسر «تکریم زندگی» می‌نامید منتهی شود.
🌿 تقریباً تمام مدافعان صلح‌گراییِ مطلق، دشواری نایل آمدن به ایده‌ی مطلق صلح‌گرایی را تصدیق می‌کنند. گاندی در زندگی‌نامه‌ی خودنوشتش می‌نویسد:
«انسان نمی‌تواند لحظه‌ای بدون ارتکاب خودآگاه یا ناخودآگاهِ خشونتِ (هیمسا) بیرونی زندگی کند... پس سرسپرده‌ی عدم‌خشونت (آهیمسا) به این ایمان وفادار می‌ماند اگر سرچشمه‌ی تمام اعمالش شفقت باشد، اگر با تمام توانِ خود از نابودی کوچک‌ترین مخلوقات بپرهیزد، در نجات آن‌ها بکوشد، و لذا، همواره، برای رهاشدن از چنبره‌ی مرگبار خشونت مجاهده کند. او پیوسته در خویشتن‌داری و شفقت می‌بالد، اما هرگز نمی‌تواند به طور کامل از خشونتِ بیرونی رها شود.»
📚 منبع: صلح‌گرایی؛ دانشنامه‌ی فلسفه‌ی استنفورد؛ آندرو فیلیا؛ ترجمه‌ی مریم هاشمیان؛ نشر ققنوس؛ صص ۱۳، ۱۵، ۳۲. (با مقادیری تغییر)
🔍 در تعریف وگانیسم توسط وگن‌سوسایتی این واقع‌گرایی لحاظ شده است: «وگانیسم سبکی از اندیشیدن و زیستن است که فرد می‌کوشد، تا جایی که امکان‌پذیر و مقدور است، از همه‌ی انواع استثمار و ستمگری علیه حیوانات برای خوراک، پوشاک، و هر نوع مصرف دیگری بپرهیزد؛ در این راستا، تولید و کاربرد جایگزین‌های غیرحیوانی را برای بهره‌مندی انسان‌ها، حیوانات، و محیط زیست تشویق می‌نماید. از نظر رژیم غذایی، وگانیسم بر روشی دلالت می‌کند که در آن یکایکِ محصولاتی که به‌نحوی از حیوانات به‌دست آمده‌اند از روی بشقاب حذف می‌شوند.» محدودیت‌های عملیِ زندگی امکانِ عدم‌خشونتِ صد‌در‌صدی را منتفی می‌کند؛ برای تولید گیاهان هم حیوانات بسیاری که آفت یا موذی دانسته می‌شوند، عمداً یا غیرعمد، در زمین‌های کشاورزی کشته می‌شوند. با این حال، از نظر اخلاقی انتخاب‌های خشونت‌پرهیزانه برای کاهش رنج حیوانات همچنان اهمیت دارند و نباید در دام کمال‌گرایی‌ای افتاد که می‌گوید چون نمی‌توان آرمان عدم‌خشونت را کاملاً محقق کرد پس کاستن از رنج حیوانات هم بی‌فایده است! درست است که نمی‌توان بی‌آزار بود اما کم‌آزاری همچنان فضیلتی ارزشمند است؛ «که رستگاری جاوید در کم‌آزاری‌ست.»*
* حافظ
#معرفی_کتاب #پاسخ_به_نقد #اخلاقی #روز_صلح #خشونت
@IranVEG
بخش‌هایی از مدخل صلح‌گرایی، دانشنامه‌ی فلسفه‌ی استنفورد
💡 صلح‌گرایی را نفی اصولیِ جنگ و کشتار می‌دانند... صلح‌گرایی را می‌توان در توصیف التزام به عدم‌خشونت در زندگی شخصی به کار برد که ممکن است تلاش برای پرورش فضایل صلح‌طلبانه نظیر مدارا، شفقت، گذشت و عشق را در بر بگیرد. همچنین صلح‌گرایی را می‌توان تا جایی تعمیم داد که عدم‌خشونت نسبت به تمام موجودات ذی‌شعور [حسمند] را در بر بگیرد و لذا، به التزام به گیاهخواری و آنچه آلبرت شوایتسر «تکریم زندگی» می‌نامید منتهی شود.
🌿 تقریباً تمام مدافعان صلح‌گراییِ مطلق، دشواری نایل آمدن به ایده‌ی مطلق صلح‌گرایی را تصدیق می‌کنند. گاندی در زندگی‌نامه‌ی خودنوشتش می‌نویسد:
«انسان نمی‌تواند لحظه‌ای بدون ارتکاب خودآگاه یا ناخودآگاهِ خشونتِ (هیمسا) بیرونی زندگی کند... پس سرسپرده‌ی عدم‌خشونت (آهیمسا) به این ایمان وفادار می‌ماند اگر سرچشمه‌ی تمام اعمالش شفقت باشد، اگر با تمام توانِ خود از نابودی کوچک‌ترین مخلوقات بپرهیزد، در نجات آن‌ها بکوشد، و لذا، همواره، برای رهاشدن از چنبره‌ی مرگبار خشونت مجاهده کند. او پیوسته در خویشتن‌داری و شفقت می‌بالد، اما هرگز نمی‌تواند به طور کامل از خشونتِ بیرونی رها شود.»
📚 منبع: صلح‌گرایی؛ دانشنامه‌ی فلسفه‌ی استنفورد؛ آندرو فیلیا؛ ترجمه‌ی مریم هاشمیان؛ نشر ققنوس؛ صص ۱۳، ۱۵، ۳۲. (با مقادیری تغییر)
🔍 در تعریف وگانیسم توسط وگن‌سوسایتی این واقع‌گرایی لحاظ شده است: «وگانیسم سبکی از اندیشیدن و زیستن است که فرد می‌کوشد، تا جایی که امکان‌پذیر و مقدور است، از همه‌ی انواع استثمار و ستمگری علیه حیوانات برای خوراک، پوشاک، و هر نوع مصرف دیگری بپرهیزد؛ در این راستا، تولید و کاربرد جایگزین‌های غیرحیوانی را برای بهره‌مندی انسان‌ها، حیوانات، و محیط زیست تشویق می‌نماید. از نظر رژیم غذایی، وگانیسم بر روشی دلالت می‌کند که در آن یکایکِ محصولاتی که به‌نحوی از حیوانات به‌دست آمده‌اند از روی بشقاب حذف می‌شوند.» محدودیت‌های عملیِ زندگی امکانِ عدم‌خشونتِ صد‌در‌صدی را منتفی می‌کند؛ برای تولید گیاهان هم حیوانات بسیاری که آفت یا موذی دانسته می‌شوند، عمداً یا غیرعمد، در زمین‌های کشاورزی کشته می‌شوند. با این حال، از نظر اخلاقی انتخاب‌های خشونت‌پرهیزانه برای کاهش رنج حیوانات همچنان اهمیت دارند و نباید در دام کمال‌گرایی‌ای افتاد که می‌گوید چون نمی‌توان آرمان عدم‌خشونت را کاملاً محقق کرد پس کاستن از رنج حیوانات هم بی‌فایده است! درست است که نمی‌توان بی‌آزار بود اما کم‌آزاری همچنان فضیلتی ارزشمند است؛ «که رستگاری جاوید در کم‌آزاری‌ست.»*
* حافظ
#معرفی_کتاب #پاسخ_به_نقد #اخلاقی #روز_صلح #خشونت
@IranVEG