دَرد می آمد
دَرد
و به درها می خورد...
#بیژن_الهی

مرا دفنِ سراشیبها کنید که تنها
نمی از باران به من رسد اما
سیلابه اش از سر گذر کند
مثل عمری که داشتم...

#بیژن_الهی

به هر حال تو ناپدید می‌شوی
در نقش کُل
شده‌ای محو، محو شدهٔ
همین حالا یا لحظه‌ای پیش
یا بگو هزار سال پیش
ولی ناپدیدیِ تو می‌ماند.

#بیژن_الهی

جوانی تو مال علف‌هایی بود
که خش و خش می‌کردند و
خواب نمی‌دیدند...
اکنون رویا
پیرم می‌کند.
#بیژن_الهی

‏اگر باز هم بگویند فردا از تمامِ خاكسترها نان خواهند پخت،
من می‌پذیرم كه مزرعه‌ها سوخته‌ست.

#بیژن_الهی

در درون هر کسی
نغمه‌ای است
که او را این سو
و آن سو می‌دواند
تا نِی زنی بیابد
که نغمه او را بنوازد
و او خود را در نغمه خویش
فراموش کند...
#بیژن_الهی

راه از میان علف گرفته‌ام
که راه پوش و راه افزاست:
راههای فراوان رفته‌ام
که بُرده‌ام به جان و نبرده هیچ جا...
#بیژن_الهی

‏آن که دست دوستی، تنها،
می‌دهد به آن که از پای درش آورد
دست به دیوار، همیشه دست به دیوار پیش خواهد رفت
و روشنی دهد به هرکه، هر که پیش آید،
مگر به خویش.
#بیژن_الهی

‌زمان‌
به کبودی می‌گرایید
دیگر با انگشتانت بشارتی نبود
انگشتانت که نردبامی بود
تا کبوتران پر کَنده
به بام برآیند‌ .
#بیژن_الهی

روزی بزرگ می‌گذرد
‏بر پل
‏بی‌صدا.
#بیژن_الهی

اما، تو نشانه‌ایی؛
تو
که یعنی رویایی وجود داشت...
#بیژن_الهی

وه! چه جذابند
اتاق‌های خالی اما روشن.

#بیژن_الهی

اما ظلمت
با پنجه‌های شفاف
بر تو قدم می‌زد.
#بیژن_الهی

برای زادروز #بیژن_الهی

‏که اگر بنویسم: تو
شعر را به شعر افزوده‌ام.

#بیژن_الهی

اینک خزانهای پی در پی
از هم برگهای جوان می خواهند!
می توانستیم توانستن را به برگها بیاموزیم
تا افتادن نیز توانستن باشد.

#بیژن_الهی

‏تمامِ سیاهی در تو می‌گریست
و تو زیبا شده بودی
در همان یک لکه نور...
#بیژن_الهی

شاید در یکی از نامه ها، به عشق معترف شده باشم یا به قتل،
و شاید از این روست که بی‌ دلیل، دوست داشته یا تبعید می‌شویم.
#بیژن_الهی

تنها یک‌بار
می‌توانست
در آغوشش کشند
و می‌دانست -آن‌گاه-
چون بهمنی فرو می‌ریزد
و می‌خواست
به آغوش من پناه آرد.

نامش برف بود
تنش برفی
قلبش از برف
و تپشش
صدای چکیدن برف
بر بام‌های کاهگلی...

و من او را
چون شاخه‌ای که به زیر بهمن شکسته باشد
دوست می‌داشتم‌.
#بیژن_الهی