Forwarded from در غیاب آبی‌ها
•
گاهی دلم می‌خواهد برای همهی چیزهای ازدست‌رفته سوگواری کنم. ولی بعد می‌بینم که هر کدامِ آن چیزها، حس‌ها و زخم‌ها تبدیل به چیز دیگری شده‌اند. حس‌های عمیق و معصومانه‌ام درباره دنیا و آدم‌هایش به لایه‌های متفاوتی از تجربه‌های زیسته تبدیل شده‌اند که نمی‌گذارند مدام اشتباه کنم. عاطفه‌ام درباره دوستی‌ها و صمیمیت‌های پیوست‌شده به رابطه‌های قدیمی، به نگرشی متفاوت تبدیل شده که اجازه می‌دهد هر دوستی را با نقاط تاریک و روشن بیش‌تری بپذیرم و در مقابل تغییر آدم‌ها منعطف‌تر باشم. زخم‌هایم از آدم‌های هرز و رهگذرهای نماندنی را هم به باورهای تازه‌ای تبدیل کرده‌ام که هر چند مثل چینی‌های بندزده، ترک خورده‌اند اما مراقبم هستند. به جز این چیزهای ازدست‌رفته، چیزهایی هم هستند که ازدست‌نرفته‌اند و شکل‌شان عوض نشده؛ مثل زخم‌های بزرگ، دل‌شکستگی‌ها، آسیب‌های فراموش‌نشدنی که احتمالاً برای سوگواری مناسب‌ترند. ولی همین که ازدست‌نرفته‌اند و قالب عوض نکرده‌اند آدم خیال می‌کند که تا همیشه وقت دارد که بهشان رسیدگی کند. آدمیزاد خوش‌خیال.
•
گاهی دلم می‌خواهد برای همهی چیزهای ازدست‌رفته سوگواری کنم. ولی بعد می‌بینم که هر کدامِ آن چیزها، حس‌ها و زخم‌ها تبدیل به چیز دیگری شده‌اند. حس‌های عمیق و معصومانه‌ام درباره دنیا و آدم‌هایش به لایه‌های متفاوتی از تجربه‌های زیسته تبدیل شده‌اند که نمی‌گذارند مدام اشتباه کنم. عاطفه‌ام درباره دوستی‌ها و صمیمیت‌های پیوست‌شده به رابطه‌های قدیمی، به نگرشی متفاوت تبدیل شده که اجازه می‌دهد هر دوستی را با نقاط تاریک و روشن بیش‌تری بپذیرم و در مقابل تغییر آدم‌ها منعطف‌تر باشم. زخم‌هایم از آدم‌های هرز و رهگذرهای نماندنی را هم به باورهای تازه‌ای تبدیل کرده‌ام که هر چند مثل چینی‌های بندزده، ترک خورده‌اند اما مراقبم هستند. به جز این چیزهای ازدست‌رفته، چیزهایی هم هستند که ازدست‌نرفته‌اند و شکل‌شان عوض نشده؛ مثل زخم‌های بزرگ، دل‌شکستگی‌ها، آسیب‌های فراموش‌نشدنی که احتمالاً برای سوگواری مناسب‌ترند. ولی همین که ازدست‌نرفته‌اند و قالب عوض نکرده‌اند آدم خیال می‌کند که تا همیشه وقت دارد که بهشان رسیدگی کند. آدمیزاد خوش‌خیال.
•
یاد پارسالم افتادم همین موقع‌ها، همین هوا و همین روزهای پر از شک و به در و دیوار زدن.
یاد منی افتادم که سایه‌ی روی دیوار نبود، بخار آخرین اشک درخت بلوط بود. گنجشکی بود که زیر زردی تاکسی‌‌ها له شد و سری بود که هزار سوداش بین واقعیت‌ها گم شد. و به به امسالم فکر می‌کنم که شک‌ها، سودا‌ها و سایه‌ها در بی‌ابری دوام دارن ولی لحظه‌ها مثل آب از انگشت‌هام می‌چکن. بعد از خیلی چیزها یاد گرفتم در لحظه تنهایی زندگی کنم؛ نه کامل نه خیلی عالی ولی ادامه‌دار.
یاد منی افتادم که سایه‌ی روی دیوار نبود، بخار آخرین اشک درخت بلوط بود. گنجشکی بود که زیر زردی تاکسی‌‌ها له شد و سری بود که هزار سوداش بین واقعیت‌ها گم شد. و به به امسالم فکر می‌کنم که شک‌ها، سودا‌ها و سایه‌ها در بی‌ابری دوام دارن ولی لحظه‌ها مثل آب از انگشت‌هام می‌چکن. بعد از خیلی چیزها یاد گرفتم در لحظه تنهایی زندگی کنم؛ نه کامل نه خیلی عالی ولی ادامه‌دار.
بله دوست عزیز حق با شماست. آه، دوست عزیز بعدی حق با شما هم هست. ای دوستان عزیزم حق با همهی شماست. مرا به حال خودم رها کنید.
میگه: بهتره یاد بگیری در جا و زمان درست اهمیت بدی. تو زود شروع به اهمیت دادن می‌کنی و این فقط به خودت آسیب می‌زنه. حتی بهترش تمرین اهمیت ندادنه ولی تو ذاتا آدم اهمیت بده‌ای هستی. پس حداقل درست استفاده‌اش کن!
هوا اینقدر قشنگه که دلم میخواد وانمود کنم هزار تا کار نکرده ندارم و برم بیرون فقط نفس بکشم.
Forwarded from پیکسل‌هایی که زندگی‌ست
می‌دانید. من رویابافم، از زندگی واقعی به قدری بیگانه‌ام که مجبورم این‌جور لحظه‌های بی‌نظیر را دوباره در رویا بچشم چون این‌جور لحظه‌ها چیزی است که در زندگی‌ام خیلی کم پیش آمده. من امشب تا صبح و تمام هفته، تا یک‌سال خواب تو را می‌بینم.
داستایفسکی
شب‌های روشن، ترجمه‌ی سروش حبیبی
داستایفسکی
شب‌های روشن، ترجمه‌ی سروش حبیبی
چشم، چشم، دو ابرو، دماغ‌و دهن، یه حجم برزگ از نگرانی برای آینده که با سگ سیاه افسردگی دست به دست دادن و توی ترکیب سمی از تنبلی، استرس و اعتیاد به اینترنت نشستن!