بعضی وقت‌ها یادم میاد که نقاشی بلد نیستم و این قضیه ناراحتم می‌کنه.

درست یادم نمیاد، ولی من خیلیا رو دوست داشتم. آدمایی که الان نمیدونم حتی کجان.

حساسیت فصلی در ابعاد روحانی دارم

دارم سعی می‌کنم دیگه تعجب نکنم از اینکه آدمیزاده، به همه چی عادت می‌کنه.

امروز برف سنگینی بارید رو شونه‌هام

بزرگترین بار آدمیزاد روی خودش، خودشه.

خیلی وقته از این جمله بعنوان یه سوال گذر کردم؛ اما هنوز هم گاها یادم میره که مسئله‌م در زندگی چطور وزنه‌م رو سبک کنم نیست. به جاش باید از خودم بپرسم: {با این بار سنگین دائمی روی شونه‌م} کدوم سمت ارزش رفتن داره؟

۲۷

زندگی همچون جرقه ایی بین دو منبع تاریکی یکسان است. تاریکی قبل از تولد و تاریکی پس از مرگ و چقدر عجیب است که ما انقدر اندک برای تاریکی اول و آنقدر زیاد نگران تاریکی بعدی هستیم.

📖درمان شوپنهاور، اروین یالوم

زندگی در ایران دیر شروع می‌شه چون موانع زیادی سر راه شروع شدنش وجود داره. اگر در بیست‌وچند سالگی احساس می‌کنی عقبی و خیلی چیزها رو هنوز تجربه نکردی به خاطر اینه که داری زندگی‌ات رو با معیارهای خارجکی می‌سنجی. ما این‌جا در دهه‌ی سوم تازه چیزهایی رو تجربه می‌کنیم که در دهه‌ی اول باید تجربه می‌کردیم. مهم نیست که دیر شروع می‌شه مهم اینه که شروع می‌شه؛ غصه نخور.

آیینه‌ای که ناآرام نیست دیگر

بیشتر از اینکه درگیر اتفاقاتی که افتادن باشم، درگیر اتفاقاتی‌ام که باید می‌افتادن و...

«او یکی از آن آدم‌هایی بود که زندگی همیشه از کنارشان می‌گذرد.»

از تپش دوباره‌ی قلبم روی سطح شکننده‌ی احساسات می‌ترسم.

خیلی روزها اینقدر مشغول زندگی‌ام که دیگه نای حرف زدن ازش رو ندارم. انگار تمام انرژی‌م رو توی فضای حقیقی جا میذارم و خالی میشم. بد نیست. مشکلی هم باهاش ندارم، اما انگار یه چیزی کمه.

جوابی برای "چراها"ی توی مغزم پیدا نمی‌کنم و این باعث میشه بیشتر سقوط کنم‌.

از مرز خوابم می‌گذشتم ،
سایه تاریک یک نیلوفر
روی همه این ویرانه افتاده بود
کدامین باد بی‌پروا
دانه این نیلوفر را
به سرزمین خواب من آورد؟
#سهراب_سپهری
@delpuosh