@hoseinalishapour

پس از حضور بنده در برنامه‌ی ساعت بیست‌وپنج و اظهارات مختلفی که درباره‌ی هنر موسیقی و هنرمندان گوناگون این عرصه داشتم ، خلاصه‌ای از این گفت‌و‌گو در رسانه‌های مختلف ، با یک تیتر مشترک منتشر شد ، مبنی بر این که " موسیقی اصیل تا پنجاه سال آینده از بین می‌رود " ؛ این عنوان ، محمل برخی گفت‌وگوها و اظهارات از سوی برخی هنرمندان ارجمند شد و به عنوان مثال روزنامه‌ی #ابتکار ، گفت‌وگویی را با استادان #کیوان_ساکت و #اردشیر کامکار انجام داد که طی آن ، دو هنرمند ارجمند در اظهاراتی ، مراتب مخالفت ضمنی خویش را با این پیش‌بینی اعلام کرده‌بودند ؛ از این روی بیان پاره‌ای نکات در این ارتباط را ضروری دیدم .
مسلما که در یک گفت‌وگوی کوتاه ، سرجمع یک ساعته ، بیان همه‌ی جزئیات یک اتفاق یا پدیده میسر نمی‌شود ؛ از این روی در بحثِ منظور ، این کوچک شاگرد عنوان نکرده‌است که اگر بنا بر از میان رفتن موسیقی اصیل باشد ، این اتفاق چگونه رخ خواهد داد و بنا به ضیق زمان و تعدد موضوعات ، تنها به بیان کلی موضوع بسنده کرده‌است . آن‌چه که عنوان گردید مسلما ، به هیچ عنوان به معنای از میان رفتن اندوخته‌های بنیادین موسیقی ایران ، هم چون ردیف و یا اجراهای اصیل استادان موسیقی و محفوظات موسیقی اصیل نیست ؛ بلکه آن چه منظور است ، جاری بودن موسیقی اصیل در اجتماع آن روز و حتی امروز است ؛ استادان عزیز ما خود واقف بر این موضوع هستند که وضعیت کنسرت‌ها و آلبوم‌های موسیقی اصیل ایرانی ، به عنوان دو مهم از مهم‌ترین مولفه‌های زنده نگاه داشتن موسیقی اصیل ایرانی در جامعه‌ی ایرانی چگونه است و کار به کدام سوی می‌رود ؛ قصد بنده در همین مقال کوتاه ، سوق دادن توجه بزرگان ، کیوان ساکت و اردشیر کامکار به این موضوع و این مفهوم است و بنده معتقدم با چنین رویکردی ، حتی کمتر از پنجاه سال دیگر هم که ما دیگر در آن زمان ، طبق قاعده‌ی طبیعت نخواهیم بود ، این موسیقی نجیب و مهربان را باید در آرشیوها و به قول برخی آقایان ، موزه‌ها جست‌وجو کرد و سالن‌های کنسرت و آلبوم‌ها تهی از موسیقی اصیل ایرانی می‌مانند ، مگر این که به قول جناب ساکت - نقل به مضمون و بنا به برداشت شخصی - با تغییراتی در ماهیت و رویکرد از سوی موسیقی‌دانان آن زمان مواجه شویم که البته دیگر اطلاق موسیقی اصیل بر آن موسیقی امری‌ست اشتباه که استاد ساکت بهتر از من می‌دانند ؛ کما این که همین اتفاق را در زمانه‌ی خویش نیز دیده و شنیده و به تماشایش نشسته‌ایم . با آرزوی سلامتی و بهروزی برای دو استاد عزیز و گرانمایه‌ی موسیقی اصیل ایرانی
#حسین_علیشاپور #مصاحبه

@hoseinalishapour

این که چرا #موسیقی یا چیز دیگری را #حرام می دانند و اصولا چرا باید یک پدیده ای را مطلقاً نفی کرد یا مطلقاً تایید کرد یا مطلقاً پذیرفت یا مطلقاً رد کرد ، پرسش‌هایی‌ست قرمز ، که طرح آن‌ها ، بررسی آن‌ها و حتی پاسخ به آن‌ها مستلزم پرداخت تاوان است . حتی این که استادی شجاع و مقبول و بزرگ چون #محمد_رضا_شجریان ، به انحاء مختلف در جاهای مختلف طرحش کند و شجاعانه ، پای آن بایستد . به نظر من که بینش ایجاد مانع در برابر موسیقی ، بینشی ‌ست که از اندیشه‌ای مادر ، با محتوای ممانعت در برابر هرگونه اندیشه‌ورزی سازنده و پویا و اجتماع‌ساز نشات می‌گیرد و اگر دادستانی ، یا امام‌جمعه‌ای یا هر کسی دیگر با استفاده از قدرت خود ، جلوی هر گونه مثلاً تحرک موسیقایی - شما بخوانید پویش فکری - را در منطقه‌ی تحت نفوذش می‌گیرد ، او عاملی‌ست که دانسته یا ندانسته از سوی سردمداران آن اندیشه‌ی مادر به کار گرفته می‌شود . در جامعه ای که فاقد تولید فکر شده و حتی فاقد کلنجار رفتن با تولیدات فکری دیگران است ، آن‌ها که به دنبال انجام هر کاری هستند ، هر کاری ، توجه بفرمایید ، هر کاری را انجام می‌دهند . دزدها می‌دزدند ؛ قاچاقچیان قاچاق می‌کنند ؛ قانون‌شکنان قانون می‌شکنند و هیچ یک نیز معارض و مزاحمی ندارند .
پ . ن : گویا برخی مراجع قضایی دست در دست یک‌دیگر داده و انواع دزدی و هیزی و تخلفات مسوولان رنگ رنگ و قتل و باج‌گیری و .. را رها کرده و باز به سراغ کنسرت‌ها آمده‌اند . کنسرت دوست و همکار عزیزمان #علی_رضا_قربانی ، مشمول این جریان که شرح ریشه‌های آن رفت، شده‌است . کنسرت دیگر دوستان هنرمندم #وحید_تاج و #کیوان_ساکت هم از این هجوم مصون نمانده و خدا می‌داند که چه خوابی برای بقیه دیده‌اند . من در این چهل‌و‌ اندی سال عمر ، ندیده‌ام که کسانی ، تا این اندازه نسبت به هم‌کیشان ، هم‌وطنانان ، هم‌زبانان و مهم‌تر از آن ، به فرهنگ خویش متخاصم و بی‌رحم و بی‌انصاف باشند . برای #ایران و برای #ایرانیان بابت آن چه بر آن‌ها می‌رود ، متاسفم .

@hoseinalishapour