این که چرا #موسیقی یا چیز دیگری را #حرام می دانند و اصولا چرا باید یک پدیده ای را مطلقاً نفی کرد یا مطلقاً تایید کرد یا مطلقاً پذیرفت یا مطلقاً رد کرد ، پرسش‌هایی‌ست قرمز ، که طرح آن‌ها ، بررسی آن‌ها و حتی پاسخ به آن‌ها مستلزم پرداخت تاوان است . حتی این که استادی شجاع و مقبول و بزرگ چون #محمد_رضا_شجریان ، به انحاء مختلف در جاهای مختلف طرحش کند و شجاعانه ، پای آن بایستد . به نظر من که بینش ایجاد مانع در برابر موسیقی ، بینشی ‌ست که از اندیشه‌ای مادر ، با محتوای ممانعت در برابر هرگونه اندیشه‌ورزی سازنده و پویا و اجتماع‌ساز نشات می‌گیرد و اگر دادستانی ، یا امام‌جمعه‌ای یا هر کسی دیگر با استفاده از قدرت خود ، جلوی هر گونه مثلاً تحرک موسیقایی - شما بخوانید پویش فکری - را در منطقه‌ی تحت نفوذش می‌گیرد ، او عاملی‌ست که دانسته یا ندانسته از سوی سردمداران آن اندیشه‌ی مادر به کار گرفته می‌شود . در جامعه ای که فاقد تولید فکر شده و حتی فاقد کلنجار رفتن با تولیدات فکری دیگران است ، آن‌ها که به دنبال انجام هر کاری هستند ، هر کاری ، توجه بفرمایید ، هر کاری را انجام می‌دهند . دزدها می‌دزدند ؛ قاچاقچیان قاچاق می‌کنند ؛ قانون‌شکنان قانون می‌شکنند و هیچ یک نیز معارض و مزاحمی ندارند .
پ . ن : گویا برخی مراجع قضایی دست در دست یک‌دیگر داده و انواع دزدی و هیزی و تخلفات مسوولان رنگ رنگ و قتل و باج‌گیری و .. را رها کرده و باز به سراغ کنسرت‌ها آمده‌اند . کنسرت دوست و همکار عزیزمان #علی_رضا_قربانی ، مشمول این جریان که شرح ریشه‌های آن رفت، شده‌است . کنسرت دیگر دوستان هنرمندم #وحید_تاج و #کیوان_ساکت هم از این هجوم مصون نمانده و خدا می‌داند که چه خوابی برای بقیه دیده‌اند . من در این چهل‌و‌ اندی سال عمر ، ندیده‌ام که کسانی ، تا این اندازه نسبت به هم‌کیشان ، هم‌وطنانان ، هم‌زبانان و مهم‌تر از آن ، به فرهنگ خویش متخاصم و بی‌رحم و بی‌انصاف باشند . برای #ایران و برای #ایرانیان بابت آن چه بر آن‌ها می‌رود ، متاسفم .

@hoseinalishapour