همه نویسنده‌اند اگر شرایط برابر باشد. اینجا بین آدمی که نبوغ دارد و ندارد حتما تفاوت وجود دارد ولی در شرایط برابر همه نویسنده‌اند، حالا یکی نبوغ دارد و یکی ندارد که این خودش را در نوشته آن‌ها نشان می‌دهد.

هاروکی موراکامی این ذهن رو از کجا آورده؟

کتابی که ۷۸ سال از مرگ نویسنده‌اش گذشته و طبق قانون مشمول حق مالکیت اثر نمی‌شود، را با قیمت گزاف می‌فروشید حرفی نیست. کاش حداقل یک ویراستاری و حروف‌چینی مجدد می‌کردید یا وقتی در کتابخوان‌های الکترونیک عرضه می‌کنید به‌جای فایل پی‌دی‌اف، نسخه epub را در دسترس قرار می‌دادید.

پشم ناف، یورونیوز و مصرف‌کننده

زردخبر و تن دادن به آن تبدیل به امری ناگزیر شده، تا جایی که داشتم در یورونیوز* می‌چرخیدم با این تیتر مواجه شدم: «چرا در ناف ما پشم جمع می‌شود؟»

حالا اینکه یک تیتر یا یک محتوای رسانه‌ای چقدر محصول نیاز مخاطبان است را کاری ندارم که طبیعتا رسانه‌ها بر اساس میزان جستجوهای یک موضوع در موتورهای جستجو دست به تولید محتوا می‌زنند و طبیعی است رسانه اتحادیه اروپا هم بخواهد سهمی از این کلیک‌های سرگردان داشته باشد تا بتواند رتبه بهتری در میان سایت‌های خبری از موتورهای جستجو کسب کند. اما آنچه برایم جالب است توجه چنین رسانه‌ای به چنین موضوعی است. این که محتوای زرد و مصرفی به قدری مهم شده که رسانه‌ای مثل یورونیوز هم که رسانه‌ای رسمی است از توجه به آن غافل نمی‌شود. محتوایی که هرکس داشته باشد می‌تواند برنده باشد و امروز تمام تلاش تولیدکنندگان محتوا به سمت هرچه زردتر شدن محتواست چون مخاطب است که دارد خط می‌دهد.

* یورونیوز، نام یک شبکه خبری ۲۴ ساعته اروپایی است که زیر نظر کمیسیون ارتباطات اتحادیه اروپا وابسته به اتحادیه اروپا فعالیت می‌کند.

در هنر حرف از چگونگی عرضه است نه چیزی که عرضه شده و حتی خود عرضه‌کننده!

در حالی که امروز به دلیل سیطره رسانه‌ها و نگاه حاکم بر رسانه‌ها، دومی و در اغلب موارد سومی بیشتر محل بحث است و آنجا هم که حرف از اولی می‌شود ناظر به سومی است وگرنه اگر اولی ملاک بود باید برای همه همین متر در نظر گرفته می‌شد که معمولا با عینک سیاسی‌کاری و باندبازی از متر اول استفاده می‌شود که آن هم برای حمله به سومی است.

البته اینطور فکر نکنیم که در گذشته فقط به اولی توجه می‌شده که این خیالی بیش نیست بلکه در گذشته چون رسانه‌ها کمتر بودند نمود کمتری هم داشت.

به هر صورت در بحث از هنر، گفت‌وگو از چگونگی عرضه است که ارزش بیشتری دارد.

برادران یوسف وقتی او را در چاه انداختند، خداوند به یوسف گفت تو، عاقبت آنان را از کار بدشان آگاه می‌کنی...

[سوره یوسف ــ آیه 15].

یاد یک بیتی از حافظ افتادم که گفته:

صبر کن حافظ به سختی روز و شب
عاقبت روزی بیابی کام را.

چطور کتاب بخوانیم؟

https://youtu.be/5pzoyYtP2zQ

🎤تحت تاثیر نگاه سیاسی، نگاه انسانی را فراموش می‌کنیم/ در سخنرانی‌ها می‌گویند جنگ روایت‌ها ولی معنایش را نمی‌فهمند

🔹ما یک دولتی داریم، دولت یک موضعی دارد ولی دلیل نمی‌شود رسانه‌های ما همان موضع دولت را داشته باشند. یعنی دیدگاه متفاوت خبرنگار به معنای ضدمنافع ملی بودن یا ضدایرانی بودن آن نیست. ما می‌توانیم مثل الجزیره و قطر باشیم، در یک جاهایی الجزیره الزاماً منافع رسمی دولت قطر را پیگیری نمی‌کند، ولی در کلان به عنوان یک قدرت نرم محسوب می‌شود که دارد منافع قطر را پیش می‌برد.

🔹من از ابتدای اتفاقات سوریه می‌خواستم بروم ولی در چارتی که برای اعزام آدم فرهنگی نوشته بودند، اولین اولویت با مستندساز بود، دومین اولویت با عکاس بود و اصلاً تعریفی از خبرنگار نداشتند و می‌گفتند خبرنگار به چه درد ما می‌خورد؟

🔺تیترهای دیگری از این گفت‌وگو:
ــ خودم به استقبال ممیزی می‌روم
ــ چون از شکست نمی‌نویسیم مخاطب پیروزی ما را هم باور نمی‌کند
ــ خبرنگار غربی وقتی خودش گیر می‌کند نمی‌تواند بی‌طرف باشد

🖌گفت‌وگوی حامد هادیان درباره کتاب «خبرنگار دو دلاری» را با #حسام_آبنوس در سایت مجله الکترونیک واو بخوانید.

بعد از دَه سال دوباره دارم «سوران سرد» جواد افهمی را می‌خوانم. مثل یک فیلم نوشته و آدم حظ می‌کند از غرق شدن توی قصه‌اش.

دارم فکر می‌کنم اگر قرار باشد برای نوروز فقط یک کتاب پیشنهاد کنم، چه کتابی را انتخاب می‌کنم تا پیشنهاد بدهم. واقع‌بینانه این است که یک کتاب پیشنهاد کنم، چون بالاخره عالم و آدم کتاب پیشنهاد می‌کنند و خب یک کتاب گزینه معقول‌تری است به نظرم...
فعلا دو عنوان گوشه ذهنم گذاشتم ولی یک چیز مرموزی توی ذهنم خودش را می‌زند به در و دیوار که چه فایده... رها کن این حرف‌ها را و تنهایی عشق کن.
🥸

امروز که این را نوشتم باید این بیت بهم برسه؟

«تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز»
🤔🥸

📚 برای آن‌ها که خواندن و متن و اعجاز کلمات را می‌فهمند.
برای آن‌ها که هر کتاب برایشان یک فرصت گفت‌وگو است.
و در دو کلمه:
وصف ناپذیر...

نوروز و ویژه‌نامه‌های نوروزی...

در اینکه ویژه‌نامه نوروزی مجلات چیز خوبی است یا نه نظری ندارم ولی اینکه فلان مجله فرهنگی اعلام می‌کند آن‌ها که با پیش‌خرید کردن مجله‌شان «کارت پستالی با امضای سردبیر» به عنوان «هدیه مخصوص» دریافت می‌کنند، از آن هدیه‌هایی است که آدم سر از پا نمی‌شناسد و بدوبدو می‌رود در صفی می‌ایستد که این هدیه را از دست ندهد.

هرچند این روزها حال و روز نشریات خوب نیست و خریدن آن‌ها کار مثبتی است و به تقویت فضای گفت‌وگو و تضارب آراء کمک می‌کند. حمایت از نشریات سبب رونق فضای فرهنگی می‌شود هرچند تمام نشریات به جای ضریب دادن به فضای فرهنگی و نقد و نگاه به آثار فرهنگی در حال ضریب دادن به رفقای خودشان هستند ولی خب همین را هم باید قدر دانست و از آن‌ها به قدر توان حمایت کرد. به هر حال رسانه بدون خط و خطوط که نداریم و هرکسی سعی می‌کند با توجه به خطوطش از فرهنگ و محصولات فرهنگی حرف بزند ولی اینکه در نگاه کردن به همان آثار هم چشم را ببندیم و فقط تعریف و تمجید کنیم نقض غرض است.

بگذریم... ولی شاید رایزنی کردن با یک ناشر که اتفاقا با خطوط آن نشریه همسو است و قرار دادن یک کتاب از منشورات آن به عنوان هدیه نوروز ویژه سردبیر، هم به اقتصاد آن ناشر کمک می‌کرد هم به ترغیب شدن مخاطب برای خرید شماره ویژه نوروز. حتی ممکن است اینگونه، بالاتر بردن قیمت شماره نوروز توجیه هم داشته باشد و بخشی از هزینه ناشر را هم تقبل کند.

این سوال را می‌دانید برای چی پرسیدم؟ به خاطر دو تا نکته:

اول اینکه داشتم کتابی در دسته کتب تاریخی می‌خواندم که راوی گفته بود ایشان سال 56 در فرانسه بوده... تعجب کردم که چنین اشتباهی در کتاب وجود دارد و علاوه بر نویسنده که باید اطلاعات را درست ارائه می‌کرده، نفرات دیگر هم آن را یا ندیده‌اند یا اگر دیده‌اند اطلاع از تاریخ نداشته و همین‌طور به «زیور طبع» آراسته‌اند.

دوم هم اینکه به اعتماد به نفس فکر کردم. که می‌توانی با چنین غلط فاحشی کتاب بنویسی و ناشر آن را برایت منتشر کند.

پ.ن: جواب درست گزینه اول است!

وهن کتاب و کتابت

وقتی برای مجازات یک نفر که اصطلاحا متهم شناخته شده، کتاب خواندن را در نظر بگیری یعنی نه شناختی از خواندن داری، نه کلمه را می‌فهمی و نه خبر از متن داری.

آلبرتو مانگوئل درباره تجربه‌اش از خواندن می‌نویسد: «خواندن، کم و بیش همتای نفس کشیدن، از عملکردهای اساسی ماست»، حال برای تنبیه، یک نفر را به خواندن اجباری وادار می‌کنند. این عمل اسمش هرچه باشد ترویج خواندن و معرفت‌افزایی نیست، بلکه وهن کتاب و کتابت است.

دلم می‌خواست خاطرات ابراهیم یزدی (وزیر خارجه دولت موقت) را بخوانم. از دوستی نظر پرسیدم طوری حرف زد کمی منصرف شدم.

کسی اینجا این خاطرات را خوانده که فعلا در پنج جلد منتشر شده؟

کتاب خاطرات مرحوم هاشمی رفسنجانی هم یکی از پروژه‌هایی است که یک روز سر کوری و پیری می‌روم سراغش! 🥸😁

ابراهیم گلستان یک‌جایی در گفت‌وگویش با پرویز جاهد درباره سواد سینما و آموزش سینمایی می‌گوید: «تحصیلات سینمایی یعنی تماشای فیلم... وقتی فیلمی را تماشا می‌کنی، می‌بینی این کار را کرده. خوب نیست، استفاده نمی‌کنی. خوب است، برمی‌داری. این هیچ ارتباطی با تحصیل سینما ندارد.»

پ.ن: حالا اگر به کسی که می‌خواهد داستان یا هر نوشته‌ای بنویسد، بگویی دوست من زیاد بخوان، فکر می‌کند داری خساست به خرج می‌دهی و نمی‌خواهی چیزی که می‌دانی را به او بگویی. ولی هرچه هست و نیست در همین خواندن مداوم و نوشتن مستمر است.