Forwarded from آموزشکده توانا
سالگرد تاسیس تلویزیون در ایران
goo.gl/8Zljq6
پنجاه و هشت سال پیش، ساعت پنج بعدازظهر جمعه، یازدهم مهرماه سال ۱۳۳۷، نخستین فرستنده‌ی تلویزیونی در ایران آغاز به کار کرد. تا پیش از این تاریخ هنوز تلویزیون به خانه‌ی ایرانیان راه نیافته بود و رادیو حرف اول را می‌زد. امروز شاید در کم‌تر خانه‌ای در ایران باشد که تلویزیون حضوری جدی نداشته باشد.
فکر تاسیس تلویزیون در سال ۱۳۳۵ شکل گرفت. اولین بار فردی به نام کازرونی پیشنهاد تاسیس تلویزیون را داد که پذیرفته نشد. «فکر راهاندازی تلویزیون در ایران به سال ۱۳۳۵ بر می‌گردد. جوانی به نام آقای کازرونی، اهل اصفهان که از یک خانواده ثروتمند بود و در خارج کشور، کارگردانی سینما خوانده بود به این فکر افتاد که در ایران تلویزیون تاسیس کند و از این طریق یک منبع درآمد مطمئنی را برای خود ایجاد کند. حتی با شرکت‌های خارجی‌ای که فرستنده‌های تلویزیونی تولید می‌کردند وارد مذاکره شد اما این صحبت‌ها به نتیجه نرسید و توافقی انجام نشد.» (دکتر نورالدین نیک‌روش در گفت‌وگو با روزنامه‌ی شرق، ۱۷ اسفندماه ۱۳۸۲) اما این مهم قسمت کازرونی نشد و فرد دیگری چنین کرد؛ «حبیب‌الله ثابت پاسال» بازرگانی که پیش‌قدم تاسیس تلویزیون شد.
در مهرماه سال ۱۳۳۷ مجلس قانونی تصویب کرد که دولت با نظارت وزارت پست و تلگراف، می‌تواند فرستنده‌هایی در تهران نصب کند. البته در ۲۹ تیرماه، تصویب ماده واحده‌ای با چهار تبصره در مجلس شورای ملی راه را برای تاسیس نخستین فرستنده‌ی تلویزیونی در ایران گشود.
یک گروه فرانسوی در سال ۱۳۴۳ و از سوی سازمان برنامه و بودجه مامور بررسی و طراحی یک مرکز تلویزیونی شدند و سرانجام پس از تصویب طرح ایجاد «تلویزیون ملی ایران»، یک ایستگاه کوچک به وجود آمد و با امکاناتی محدود پخش برنامه‌های آزمایشی خود را از سال ۱۳۴۵ آغاز کرد.امکانات محدود این تلویزیون در آن زمان به یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی خلاصه می‌شد. «از آنجا که فرستنده‌ی تلويزيون ايران با سيستم ۵۲۵ خطی آمريکايی کار می‌کرد و سيستم تلويزيون ملی ۶۲۵ خطی اروپايی بود، تلويزيون ملی با نصب يک فرستنده‌ی دو کيلو واتی با سيستم ۵۲۵ خطی بر بالای ساختمان هتل هيلتون، امکان استفاده از اين شبکه را برای همه دارندگان تلويزيون با سيستم‌های مختلف، امکان‌پذير کرد.»
بیشتر بخوانید:
http://bit.ly/2dGtJyf
goo.gl/8Zljq6
پنجاه و هشت سال پیش، ساعت پنج بعدازظهر جمعه، یازدهم مهرماه سال ۱۳۳۷، نخستین فرستنده‌ی تلویزیونی در ایران آغاز به کار کرد. تا پیش از این تاریخ هنوز تلویزیون به خانه‌ی ایرانیان راه نیافته بود و رادیو حرف اول را می‌زد. امروز شاید در کم‌تر خانه‌ای در ایران باشد که تلویزیون حضوری جدی نداشته باشد.
فکر تاسیس تلویزیون در سال ۱۳۳۵ شکل گرفت. اولین بار فردی به نام کازرونی پیشنهاد تاسیس تلویزیون را داد که پذیرفته نشد. «فکر راهاندازی تلویزیون در ایران به سال ۱۳۳۵ بر می‌گردد. جوانی به نام آقای کازرونی، اهل اصفهان که از یک خانواده ثروتمند بود و در خارج کشور، کارگردانی سینما خوانده بود به این فکر افتاد که در ایران تلویزیون تاسیس کند و از این طریق یک منبع درآمد مطمئنی را برای خود ایجاد کند. حتی با شرکت‌های خارجی‌ای که فرستنده‌های تلویزیونی تولید می‌کردند وارد مذاکره شد اما این صحبت‌ها به نتیجه نرسید و توافقی انجام نشد.» (دکتر نورالدین نیک‌روش در گفت‌وگو با روزنامه‌ی شرق، ۱۷ اسفندماه ۱۳۸۲) اما این مهم قسمت کازرونی نشد و فرد دیگری چنین کرد؛ «حبیب‌الله ثابت پاسال» بازرگانی که پیش‌قدم تاسیس تلویزیون شد.
در مهرماه سال ۱۳۳۷ مجلس قانونی تصویب کرد که دولت با نظارت وزارت پست و تلگراف، می‌تواند فرستنده‌هایی در تهران نصب کند. البته در ۲۹ تیرماه، تصویب ماده واحده‌ای با چهار تبصره در مجلس شورای ملی راه را برای تاسیس نخستین فرستنده‌ی تلویزیونی در ایران گشود.
یک گروه فرانسوی در سال ۱۳۴۳ و از سوی سازمان برنامه و بودجه مامور بررسی و طراحی یک مرکز تلویزیونی شدند و سرانجام پس از تصویب طرح ایجاد «تلویزیون ملی ایران»، یک ایستگاه کوچک به وجود آمد و با امکاناتی محدود پخش برنامه‌های آزمایشی خود را از سال ۱۳۴۵ آغاز کرد.امکانات محدود این تلویزیون در آن زمان به یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی خلاصه می‌شد. «از آنجا که فرستنده‌ی تلويزيون ايران با سيستم ۵۲۵ خطی آمريکايی کار می‌کرد و سيستم تلويزيون ملی ۶۲۵ خطی اروپايی بود، تلويزيون ملی با نصب يک فرستنده‌ی دو کيلو واتی با سيستم ۵۲۵ خطی بر بالای ساختمان هتل هيلتون، امکان استفاده از اين شبکه را برای همه دارندگان تلويزيون با سيستم‌های مختلف، امکان‌پذير کرد.»
بیشتر بخوانید:
http://bit.ly/2dGtJyf
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. سالگرد تاسیس #تلویزیون در ایران پنجاه و هشت سال پیش، ساعت پنج بعدازظهر جمعه، یازدهم مهرماه سال ۱۳۳۷، نخستین فرستنده‌ی تلویزیونی در ایران آغاز به کار کرد. تا پیش از این تاریخ هنوز تلویزیون به خانه‌ی ایرانیان راه نیافته بود و رادیو حرف اول را می‌زد. امروز…
Forwarded from تواناتک Tavaanatech
قائم مقام صداوسیما: بزرگترین مشکل رسانه ملی وجود فضای مجازی است
موسوی مقدم دیروز در سخنرانی گفت: بزرگترین مشکل رسانه ملی، وجود فضای مجازی است که در گذشته با ماهواره مواجه بودیم؛ اما امروز دشمن، بسیار نزدیک تر شده و با فضای مجازی وارد جبهه ما شده و جولان می دهد.
.
مقدم همچنین مدعی شد بالای ۹٠ درصد اعتماد به رسانه ملی و بالای ۸٠ درصد رضایت نسبت این رسانه وجود دارد.
.
این در حالی است که بنابر نتایج نظرسنجی معاونت اجتماعی-فرهنگی شهرداری تهران و مرکز افکارسنجی ایسپا حدود نیمی از مردم به آمار رسمی ابتلا و فوت کرونا اعتماد ندارند.
.
.
#تلویزیون #صدا_سیما #فضای_مجازی #امنیت #حوزه_علمیه
@tavaanatech
موسوی مقدم دیروز در سخنرانی گفت: بزرگترین مشکل رسانه ملی، وجود فضای مجازی است که در گذشته با ماهواره مواجه بودیم؛ اما امروز دشمن، بسیار نزدیک تر شده و با فضای مجازی وارد جبهه ما شده و جولان می دهد.
.
مقدم همچنین مدعی شد بالای ۹٠ درصد اعتماد به رسانه ملی و بالای ۸٠ درصد رضایت نسبت این رسانه وجود دارد.
.
این در حالی است که بنابر نتایج نظرسنجی معاونت اجتماعی-فرهنگی شهرداری تهران و مرکز افکارسنجی ایسپا حدود نیمی از مردم به آمار رسمی ابتلا و فوت کرونا اعتماد ندارند.
.
.
#تلویزیون #صدا_سیما #فضای_مجازی #امنیت #حوزه_علمیه
@tavaanatech
Forwarded from درس رسانه (فردارسانه)
🔸 اجتناب کردن از روزنامه‌نگاری ساختگی
دیوید بروئر
نخستین سردبیر سایت بی‌بی‌سی (BBC News Online) و مدرس روزنامه‌نگاری
نقش ما به عنوان #روزنامه‌نگار کشف اطلاعات، آماده‌سازی و سپس نمایش آن به نفع #مخاطب است. ما برای جعل، سوء استفاده یا تحمیل کردن اینجا نیستیم. ما اینجا هستیم تا حقایق را کشف کنیم، نه اینکه چیزی را در جایی قرار دهیم. بنابراین، نگرش‌های ضروری مورد نیاز هنگام انتشار یک گزارش چه هستند؟
روزنامه نگار نباید دستور کار داشته باشد
من این ماژول آموزشی را پس از تجربه‌ای در قفقاز نوشتم، زمانی که یک روزنامه‌نگار جوان خانم با من مصاحبه کرد. به من گفته شد که مصاحبه قرار است در مورد دوره‌ای باشد که تدریس می‌کردم.
با این حال مشخص شد که خبرنگار فقط یک سوال در ذهن دارد. او می‌خواست بداند که من در مورد وضعیت سیاسی کشورش چه فکر می‌کنم، و مدام سوال را تکرار می‌کرد و آشکارا مشتاق شنیدن پاسخی بود که می‌خواست از یک مربی روزنامه‌نگاری میهمان از انگلیس بشنود.
او مدام به همان سوال برمی‌گشت و من فقط توانستم به او بگویم که من آنجا هستم تا آموزش روزنامه‌نگاری را ارائه دهم و در مورد وضعیت سیاسی کشور اظهار نظر نکنم. اما او تسلیم نمی‌شد و هر بار که این سوال را می‌پرسید بیشتر و بیشتر تحریک می‌شد و نظر و عصبانیت را به سوالات اصلی خود اضافه می‌کرد.
این رویکردی بود که من شخصاً قبلاً با آن مواجه نشده بودم و این باعث شد که فکر کنم چقدر مهم است که روزنامه‌نگاران نه تنها هنگام گزارش دادن درباره رویدادها، بلکه هنگام برنامه‌ریزی مصاحبه، عینی و بی‌طرف بمانند. به علاوه موارد متعددی را به یادم آورد که گزارشی را با نتیجه نهایی آن در ذهنم، منتشر کرده‌ام.
من هم مثل همه روزنامه‌نگاران، همیشه دوست داشتم که گزارشم چه به صورت چاپی زمانی که روزنامه‌نگار #روزنامه بودم و چه در بولتن‌ها و برنامه‌های امور جاری زمانی که خبرنگار #رادیو و #تلویزیون بودم، کار شود. ضمن اینکه می‌خواستم تاثیرگذار، روشن‌فکر، خاطره‌انگیز باشد. صادقانه بگویم تحسین مرا برانگیزد و مرا خوب جلوه دهد.
با نگاهی به گذشته و با در نظر گرفتن مصاحبه‌ای که در قفقاز داشتم، این عقیده وجود دارد که چگونه می‌توان مطمئن شد روزنامه‌نگاری با واقعیت مرتبط است و ربطی به ایده خودمان در مورد چگونگی انجام یک موقعیت ندارد.
۱- ذهن پرسشگر داشته باشید
خیلی خوب است که پس از انجام تحقیقات‌تان و با یک سوال مهم در ذهن وارد مصاحبه شوید. در واقع، انجام ندادن این کار می‌تواند به عنوان شلختگی تلقی شود و شما را در معرض سوء استفاده قرار دهد.
با این حال، باید ذهنی پرسشگر داشته باشید و بپذیرید که ممکن است اتفاقات غیرمنتظره‌ای رخ دهد. ممکن است خط پرسشگری قوی‌تر از آن چیزی باشد که هنگام شروع مصاحبه به آن فکر می‌کردید. اگر روی یک متن تنظیم شده کار می‌کنید و نتیجه نهایی را در ذهن دارید، احتمالاً این فرصت را نخواهید داشت.
ضروری است که هنگام ملاقات با مصاحبه‌شونده آماده باشید که متن خود را کنار بگذارید و با ذهنیتی باز به مصاحبه بپردازید.
۲- مسئله را تحمیل نکنید
برخی از روزنامه‌نگاران به اشتباه فکر می‌کنند که مقاومت مصاحبه‌شونده در برابر سؤال یعنی اینکه او گناه خود را پذیرفته است و اگر مصاحبه‌شونده از پاسخ دادن امتناع یا از سؤال اجتناب می‌کند، چیزی برای پنهان کردن دارد. اما ممکن است به این معنی نباشد. این می تواند به این معنی باشد که سوال بدی از سوی خبرنگار بود که به موضوع مربوط نمی‌شد. ضمنا می‌تواند به این معنی باشد که شخصی که با او مصاحبه می‌کنید واقعاً پاسخ یا نظری ندارد. این می‌تواند به این معنی باشد که شما پیچیدگی موضوعات مورد بحث را درک نمی‌کنید. در چنین مواقعی خیلی سخت فشار آورید. در چنین موقعیت‌هایی، سماجت بیش از حد می‌تواند منجر به احمق جلوه دادن شما شود و به اعتبار رسانه‌ای که به آن وابسته هستید آسیب برساند. مقابله کردن لزوماً به معنای این نیست که روزنامه‌نگار خوبی هستید، فقط به این دلیل که واکنش مصاحبه‌شونده را دریافت می‌کنید و به این معنی نیست که نکته خوبی را بیان کرده‌اید.
۳- محکم اما منصف باشید
می‌توان مصاحبه‌های کامل و قوی انجام داد در حالی که منصف بود. بعید است که درگیر شدن در یک مسابقه فریاد زدن و بن بست، به شما در رسیدن به این هدف کمک کند. نیاز به پرسش‌های روشن و تفسیر معقول از پاسخ‌ها دارید.
نقش شما این نیست که باهوش ظاهر شوید و در مقابل مصاحبه‌شونده امتیاز بگیرید. نقش شما این است که مباحثه عمومی را اطلاع رسانی کنید تا مخاطب بتواند انتخاب‌های آگاهانه‌ای داشته باشد.
اگر سوالی پرسیده‌اید که به وضوح نامربوط و خارج از موضوع است، برای عقب‌نشینی از آن آمادگی داشته باشید. آماده اعتراف کردن به اشتباهات خود یا زمینه‌هایی که هنوز در حال یادگیری هستید، باشید.
(ادامه 👇)
دیوید بروئر
نخستین سردبیر سایت بی‌بی‌سی (BBC News Online) و مدرس روزنامه‌نگاری
نقش ما به عنوان #روزنامه‌نگار کشف اطلاعات، آماده‌سازی و سپس نمایش آن به نفع #مخاطب است. ما برای جعل، سوء استفاده یا تحمیل کردن اینجا نیستیم. ما اینجا هستیم تا حقایق را کشف کنیم، نه اینکه چیزی را در جایی قرار دهیم. بنابراین، نگرش‌های ضروری مورد نیاز هنگام انتشار یک گزارش چه هستند؟
روزنامه نگار نباید دستور کار داشته باشد
من این ماژول آموزشی را پس از تجربه‌ای در قفقاز نوشتم، زمانی که یک روزنامه‌نگار جوان خانم با من مصاحبه کرد. به من گفته شد که مصاحبه قرار است در مورد دوره‌ای باشد که تدریس می‌کردم.
با این حال مشخص شد که خبرنگار فقط یک سوال در ذهن دارد. او می‌خواست بداند که من در مورد وضعیت سیاسی کشورش چه فکر می‌کنم، و مدام سوال را تکرار می‌کرد و آشکارا مشتاق شنیدن پاسخی بود که می‌خواست از یک مربی روزنامه‌نگاری میهمان از انگلیس بشنود.
او مدام به همان سوال برمی‌گشت و من فقط توانستم به او بگویم که من آنجا هستم تا آموزش روزنامه‌نگاری را ارائه دهم و در مورد وضعیت سیاسی کشور اظهار نظر نکنم. اما او تسلیم نمی‌شد و هر بار که این سوال را می‌پرسید بیشتر و بیشتر تحریک می‌شد و نظر و عصبانیت را به سوالات اصلی خود اضافه می‌کرد.
این رویکردی بود که من شخصاً قبلاً با آن مواجه نشده بودم و این باعث شد که فکر کنم چقدر مهم است که روزنامه‌نگاران نه تنها هنگام گزارش دادن درباره رویدادها، بلکه هنگام برنامه‌ریزی مصاحبه، عینی و بی‌طرف بمانند. به علاوه موارد متعددی را به یادم آورد که گزارشی را با نتیجه نهایی آن در ذهنم، منتشر کرده‌ام.
من هم مثل همه روزنامه‌نگاران، همیشه دوست داشتم که گزارشم چه به صورت چاپی زمانی که روزنامه‌نگار #روزنامه بودم و چه در بولتن‌ها و برنامه‌های امور جاری زمانی که خبرنگار #رادیو و #تلویزیون بودم، کار شود. ضمن اینکه می‌خواستم تاثیرگذار، روشن‌فکر، خاطره‌انگیز باشد. صادقانه بگویم تحسین مرا برانگیزد و مرا خوب جلوه دهد.
با نگاهی به گذشته و با در نظر گرفتن مصاحبه‌ای که در قفقاز داشتم، این عقیده وجود دارد که چگونه می‌توان مطمئن شد روزنامه‌نگاری با واقعیت مرتبط است و ربطی به ایده خودمان در مورد چگونگی انجام یک موقعیت ندارد.
۱- ذهن پرسشگر داشته باشید
خیلی خوب است که پس از انجام تحقیقات‌تان و با یک سوال مهم در ذهن وارد مصاحبه شوید. در واقع، انجام ندادن این کار می‌تواند به عنوان شلختگی تلقی شود و شما را در معرض سوء استفاده قرار دهد.
با این حال، باید ذهنی پرسشگر داشته باشید و بپذیرید که ممکن است اتفاقات غیرمنتظره‌ای رخ دهد. ممکن است خط پرسشگری قوی‌تر از آن چیزی باشد که هنگام شروع مصاحبه به آن فکر می‌کردید. اگر روی یک متن تنظیم شده کار می‌کنید و نتیجه نهایی را در ذهن دارید، احتمالاً این فرصت را نخواهید داشت.
ضروری است که هنگام ملاقات با مصاحبه‌شونده آماده باشید که متن خود را کنار بگذارید و با ذهنیتی باز به مصاحبه بپردازید.
۲- مسئله را تحمیل نکنید
برخی از روزنامه‌نگاران به اشتباه فکر می‌کنند که مقاومت مصاحبه‌شونده در برابر سؤال یعنی اینکه او گناه خود را پذیرفته است و اگر مصاحبه‌شونده از پاسخ دادن امتناع یا از سؤال اجتناب می‌کند، چیزی برای پنهان کردن دارد. اما ممکن است به این معنی نباشد. این می تواند به این معنی باشد که سوال بدی از سوی خبرنگار بود که به موضوع مربوط نمی‌شد. ضمنا می‌تواند به این معنی باشد که شخصی که با او مصاحبه می‌کنید واقعاً پاسخ یا نظری ندارد. این می‌تواند به این معنی باشد که شما پیچیدگی موضوعات مورد بحث را درک نمی‌کنید. در چنین مواقعی خیلی سخت فشار آورید. در چنین موقعیت‌هایی، سماجت بیش از حد می‌تواند منجر به احمق جلوه دادن شما شود و به اعتبار رسانه‌ای که به آن وابسته هستید آسیب برساند. مقابله کردن لزوماً به معنای این نیست که روزنامه‌نگار خوبی هستید، فقط به این دلیل که واکنش مصاحبه‌شونده را دریافت می‌کنید و به این معنی نیست که نکته خوبی را بیان کرده‌اید.
۳- محکم اما منصف باشید
می‌توان مصاحبه‌های کامل و قوی انجام داد در حالی که منصف بود. بعید است که درگیر شدن در یک مسابقه فریاد زدن و بن بست، به شما در رسیدن به این هدف کمک کند. نیاز به پرسش‌های روشن و تفسیر معقول از پاسخ‌ها دارید.
نقش شما این نیست که باهوش ظاهر شوید و در مقابل مصاحبه‌شونده امتیاز بگیرید. نقش شما این است که مباحثه عمومی را اطلاع رسانی کنید تا مخاطب بتواند انتخاب‌های آگاهانه‌ای داشته باشد.
اگر سوالی پرسیده‌اید که به وضوح نامربوط و خارج از موضوع است، برای عقب‌نشینی از آن آمادگی داشته باشید. آماده اعتراف کردن به اشتباهات خود یا زمینه‌هایی که هنوز در حال یادگیری هستید، باشید.
(ادامه 👇)