هوشنگ گلمکانی🖋پیش از وودی آلن هم کاراکترهای خل‌وچل محور فیلم‌های کمدی بودند. جثه کوچک، موهای کم‌پشت و تنک، و عینک قطورش از او آدمی آسیب‌پذیر و حتی قابل ترحم ساخته بود؛ با این حال هیچ‌کدام از این‌ها در سینمای کمدی تازگی نداشت. اما آلن از همین اولین ساخته‌اش «پولو بردار و فرار کن» متفاوت بود؛ چه در شمایل، چه حرکت‌ها و چه حرف‌هایش، که البته نشانه‌های این تفاوت را با «دوباره بزن سام» (هربرت راس) هم نشان داد؛ فیلمی که خیلی راحت می‌توانست - و چه بهتر که - ساخته خودش باشد! هنوز کمدی‌های تلخ و سیاه روشنفکرانه «موزها»، «خواب‌آلود» و «عشق و مرگ» را هم که وارد ابعادی فلسفی شده بود بازی نکرده و نساخته بود، اما با همان «پولو بردار...» متفاوت به نظر می‌رسید. شاید چون با کارگردانی این فیلم‌ها دست به یک جور خودویرانگری هم زده بود. نوعی کمدی روان‌کاوانه اتوبیوگرافیک. آن موقع هنوز نه خبری از میا فارو بود نه دخترخوانده نوجوان ژاپنی! پای دایان کیتن که در زندگی‌اش پیدا شد، با «منهتن» هویت و پرسونای آلن شکل گرفت؛ یک روشنفکر خودویرانگر نیویورکی که از آن پس، دیگر نمی‌شود فیلم‌هایش را صرفا کمدی خواند. حتی گاهی فیلمش طنز هم نداشت و درامی تراژیک می‌شد. وودی آلن یکی از شمایل‌های سینمای آمریکا در پنجاه سال اخیر است؛ روشنفکری که نواختن کلارینت در کلوب شبانه را به رفتن به مراسم اسکار و گرفتن جایزه ترجیح می‌داد. بدون او (که امروز هشتادوشش ساله می‌شود)، سینمای نیم قرن اخیر چیز مهمی را نداشت.

#وودی_آلن #پول_را_بردار_و_فرار_کن #دوباره_بزن_سام #منهتن #میا_فارو #دایان_کیتن #هوشنگ_گلمکانی

#WoodyAllen #TaketheMoneyandRun


@filmemrooz_official