انتظار صحیح بودن همه ارجاع‌ها و فكت‌هاى تاريخى از يك سريال داستانى كه به قصد جذب مخاطب گسترده و عامه مردم ساخته مى‌شود شايد توقع سختگيرانه‌اى باشد، ولى دست‌كم انتظار مى‌رود روايت تاريخ در پيچ‌وتاب داستان‌گويى و خلق شخصيت‌هاى دراماتيك و جذاب، به دروغ و خرافه آلوده نشود.

سريال پرسروصدا و پرمخاطب «حشاشين» كه اين روزها در چندين كشور پديده پرطرفدار روز است با داستانى درباره پيروان حسن صباح و فرقه اسماعيليه به مقطعى حساس از تاريخ سرزمين‌هاى اسلامى و فضاى ايران در قرون ميانه مى‌پردازد و دلالت‌هاى مذهبى و سياسى و تاريخى متعددى دارد. از شخصيت‌پردازى امامان نزارى و اسماعيلى تا پيشينه داعيان و نقش خلفاى فاطمى مصر و بنى‌عباس و اشاره به مناسبات جارى در دارالحكومه و دربار خلافت كه طبعاً همين امروز هم بين مسلمانان در كشورهاى مختلف (از مصر و سوريه تا عراق و لبنان و ايران) محل حساسيت است. اما خيال‌بافى و رجوع به منابع سست و بى‌اساس و شايعات سخيفى مثل افسانه «سه يار دبستانى» ديگر از آن حرف‌هاست! در حالى كه بارها تاريخ‌نگاران معتبر ايرانى و عرب و مستشرقين مشهور خارجى از بى‌پايگى اين حكايت عاميانه سخن گفته‌اند باز هم سازندگان «حشاشين» سراغ اين افسانه رفته‌اند.

آيا تلاش سازندگان براى جذب مخاطب، اين مجوز را مى‌دهد كه مثل فيلم «سيصد» (زك اسنايدر) به هر جعل و تخيلى متوسل شوند؟ حد داستان‌پردازى در روايت تاريخى كجاست؟

#حشاشین #سریال_حشاشین #الحشاشین #assassins