تولد آقای توفیق اجباری
هومن جعفری🖋نافش را با سینما بریده بودند. مادرش روزنامه‌نگار سینمایی‌نویسی بود که عادت داشت برای خلاص‌شدن از شر و شور کودکانه‌اش، او را به سینمای محلی بفرستد تا هر آتشی روشن می‌کند دور از خانۀ او باشد! سرآغاز علاقه‌مندشدنش به سینما همین توفیق اجباری بود. او هم مثل عمده کارگردان‌های هم نسل خود، بچه سینماهای از صبح تا شب یک بلیت و تماشا کردن نسل به نسل فیلم‌هایی بود که مدام پیچیده‌تر و تکنولوژیک‌تر می‌شدند اگرچه او همچنان به نسلی از کارگردان‌ها تعلق خاطر دارد که فیلم‌هایشان همیشه ساده‌تر از تکنولوژی روز هستند.
جیم جارموش که امروز 68 را رد می‌کند، از دهۀ 80 میلادی تا امروز بیشتر از یک جین فیلم ساخته، کمتر تن به حاشیه داده و تلفیقی از طنز و مرگ را به کارهای خود اضافه کرده که طعمش را دوست داریم. طنز او البته طنز غمگینی است که مخاطب را تا ته فیلم با خودش می‌کشاند در حالی‌که لبخند تلخی روی لب‌هایش نشسته.
جیم جارموش آدم جلوه‌های ویژه، داستان‌های عجیب و غریب و بلاک‌باسترهای بازاری‌پسند نیست! او فیلم‌هایی را می‌سازد که شاید نفروشند اما دیده می‌شوند. شاید رکورد نشکنند اما در تقویم‌های سینمایی و کتاب‌های تاریخ سینما یه یادگار می‌مانند. احتمالا هر عاشق سینمایی یکی از فیلم‌های او را در ذهن دارد. برای من سه فیلمش این‌گونه است: «مرد مرده» با بازی جانی دپ، «گل‌های پلاسیده» با بازی بیل موری و «گوست داگ» با بازی فارست ویتاکر. شما جیم جارموش را با کدام فیلمش دوست دارید؟

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #جیم_جارموش #گوست_داگ #مرد_مرده #جانی_دپ
#JimJarmusch #TheDeadDontDie #Paterson #OnlyLoversLeftAlive #TheLimitsofControl #BrokenFlowers #CoffeeandCigarettes #GhostDog #DeadMan #JohnnyDepp

@filmemrooz_official

فوت کوزه‌گری، فن تصویرگری
این‌طور به‌نظر می‌رسد که نمای قدم زدن شبانۀ تام کروز در «چشمان کاملا بسته» (استنلی کوبریک، 1999) در خیابان‌های نیویورک فیلمبرداری شده در صورتی‌که در این نما تام کروز در استودیو روی یک تریدمیل راه می‌رود.
استفاده از نمایش پس‌زمینه (بک‌پروجکشن یا ریرپروجکشن) در فیلم‌های سینمایی و موزیک‌ویدئوها بسیار مرسوم است و اگر به خوبی اجرا شود، نتیجۀ کار فرق زیادی با فیلمبرداری در محیط اصلی ندارد.
دلیل اصلی استفاده از این تکنیک، صرفه‌جویی در تولید و رهایی از دردسرهای فیلمبرداری نمای کامل در محیط واقعی است. وقتی بازیگران و آکسسوار را به یک خیابان پررفت‌وآمد یا کوهستانی دوردست می‌برید، باید خود را برای هزینه‌های سنگین یک گروه بزرگ و اتفاقات غیرمترقبه آماده کنید در صورتی که با اتخاذ تکنیک نمایش زمینه، کافی‌ست فقط دوربین و فیلمبردار را به لوکیشن ببرید و کار با بازیگران را به محیط آرام استودیو موکول کنید.

#فوت_کوزه_گری_فن_تصویرگری #پشت_صحنه #دوربین #فیلمبرداری #پسزمینه #بک_پروجکشن
#Rearprojection #Backprojection #EyesWideShut #TomCruise



@filmemrooz_official

بهمن فرمان‌آرا هشتادساله شد.

ویدئو: نمایی از «حکایت دریا» (بهمن فرمان‌آرا، 1395)
#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #بهمن_فرمان_آرا #حکایت_دریا #علی_نصیریان
#BahmanFarmanara #AliNassirian

@filmemrooz_official

راهنمای فیلم: شاه ریچارد
شاهزادۀ توپ‌ها
King Richard (2021)


@filmemrooz_official

شاهزادۀ توپ‌ها
ریچارد ویلیامز مربی تنیس آمریکایی، آرزو دارد دخترانش ونوس و سِرنا بازیکن‌های حرفه‌ای تنیس بشوند. «شاه ریچارد» داستان این آرزوست. رِینالدو مارکوس گرین، کارگردان تقریبا تازه‌کار آمریکایی، این فیلم را با بازی ویل اسمیت در نقش ریچارد ویلیامز ساخته است. این فیلم نظر مثبت منتقدان و تماشاگران را همراه داشته و بازی اسمیت، آنجانو اِلیس و سانیا سیدنی (به‌ترتیب در نقش برندی همسر ریچارد و ونوس ویلیامز) بسیار تحسین کرده‌اند. این فیلم از طرف «موسسه فیلم آمریکا» یکی از بهترین فیلم‌های ۲۰۲۱ معرفی شد و همچنین در شش رشته (از جمله بهترین فیلم) نامزد جوایز «انتخاب منتقدان» در آمریکا شد. چهار نامزدی هم در جوایز گلدن گلوب داشت که جایزه بهترین بازیگر مرد را هم نصیب ویل اسمیت کرد. فیلم‌برداری «شاه ریچارد» از ابتدای سال ۲۰۲۰ شروع شده بود و از مارس تا اکتبر همان سال به دلیل همه‌گیری کرونا متوقف شد. اولین نمایشش در جشنواره تلورید، در کلورادوی آمریکا بود و از ۲۸ آبان به صورت فیزیکی در سینماهای آمریکا و به شکل مجازی در سایت «HBO» اکران شد. البته دلیل فروش پایین آن (حدود ۲۸ میلیون دلار) نسبت به بودجه ۵۰ میلیون‌دلاری‌اش جزو اسرار است!
امتیاز منتقدان از «متاکریتیک»: ۷۶ از ۱۰۰
امتیاز تماشاگران از «آی‌ام‌دی‌بی»: ۷/۶ از ۱۰

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #راهنمای_فیلم #شاه_ریچارد #ویل_اسمیت #تنیس #سرنا_ویلیامز #ونوس_ویلیامز
#KingRichard #WillSmith #AunjanueEllis #SaniyyaSidney #SerenaWilliams #VenusWilliams #tennis

@filmemrooz_official

فصل توت‌فرنگی
«شب یلدا» به روایت نویسنده و کارگردان

@filmemrooz_official

کیومرث پوراحمد🖋اواخر سال 1366 همسر سابقم، دو دختر خردسالم را برداشت و رفت اروپا به هوای این که جنگ شهرها بود، احساس امنیت نبود و مشکلات اجتماعی هم بود؛ همان جور که حالا هم هست. خیلی زود فهمیدم که جنگ شهرها و چه و چه بهانه‌ای بیش نبوده است. شش سال بعد که غیظ و غضب‌های رودست خوردن فرو نشسته بود، زمانی که نوکِ تیزِ تیزی‌ها آن قدر خراشم داده بود که تیزی‌ها بفهمی نفهمی گرد شده بود و خیال می‌کردم حس‌ ویران‌کننده و دردآلود «فریب» فروکش کرده، برای تخلیۀ خودم دست به کار نوشتن شدم. فیلم‌نامه‌ای به اسم «شب یلدا» که سال 72 نوشتم و سال 73 به ماهنامۀ «فیلم» سپردم و چاپ شد. فیلم‌نامه که چاپ شد مهم‌ترین بازتابش این بود که متن با نگاهی یک‌سویه نوشته شده و زن بدون ارائۀ هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای محکوم شده است. که انگار حکمی صادر شده باشد از دادگاهی بدون هیأت‌منصفه یا از سوی قاضی‌ای که یک کفۀ ترازوی عدالتش سنگینی می‌کند به سود یکی از دو مدعی. مصداق تنها به قاضی رفتن و راضی برگشتن. این را نمی‌پسندیدم هرگز، حتی اگر رأی دادگاه به نفع من باشد. رضایتی حاصل لگدمال شدن حقیقت را رذالت می‌پنداشتم و هنوز هم.
پس اشتباه کرده بودم که شش سال بعد از حادثه توانسته‌ام یک‌سویه ننگرم و منصف باشم. البته قضیۀ یک‌سونگری تنها بازتاب منفی چاپ فیلم‌نامه بود اما انبوهی بازتاب‌های مثبت هم بود که باعث شد فکر کنم فیلم‌نامه‌ای چنین ویژه را می‌توان تصویرش کرد.
سیزده سال پس از مهاجرت خانواده، دخترهایم برای خودشان خانمی شده بودند و در بلاد اروپا سروسامان گرفته بودند. من هم دوباره ازدواج کرده بودم و استقرار و آرامش یافته بودم. از اواخر سال 1378 قصد کردم فیلم‌نامه را به نیت ساخت، بازنویسی کنم. به فکر چاره‌جویی افتادم برای رفع مشکل یک‌سونگری. اما در عین حال می‌خواستم ساختار ویژۀ فیلم‌نامه حفظ شود. همۀ فیلم، یک مرد در یک آپارتمان. به فکر نوارهای ویدئو افتادم به جای فلاش‌بک. نوارهای ویدئو می‌‌توانست سهم زن باشد در دفاع از خودش...*

*متن کامل این یادداشت طولانی و جذاب را با عنوان «فصل توت‌فرنگی» در صفحات 18 تا 25 (نسخه مجازی) نهمین شمارۀ «فیلم امروز» بخوانید.

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #شب_یلدا #کیومرث_پوراحمد #محمدرضا_فروتن #محمدرضافروتن
#KiumarsPourahmad #MohammadRezaForoutan

@filmemrooz_official

در توضیح شماره نهم «فیلم امروز»: آیا عزم تعطیلی مطبوعات در کار است؟
وضعیت دکه‌های فروش مطبوعات، به‌روشنی وخامت وضعیت مطبوعات کشور را نشان می‌دهند. حالا در لایحه بودجه ۱۴۰۱ خوابی برای مطبوعات دیده شده که معنایش گرفتن آخرین رمق‌های مطبوعات، و تدارک تعطیلی آن‌هاست. عباس یاری و هوشنگ گلمکانی در این ویدئو علاوه بر توضیح و معرفی شماره نهم مجله «فیلم امروز»، درباره مسائل دیگری نیز حرف زده‌اند. این ویدئو را می‌توانید در سایت «فیلم امروز» و صفحه اول آپارات ببینید.

لینک مستقیم
https://www.aparat.com/filmemrooz

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #هدیه_تهرانی #پرویز_پرستویی #شب_یلدا #داستان_وست_ساید #استیون_اسپیلبرگ #بی_همه_چیز #سیدنی_پواتیه #حمیدرضا_صدر #پیتر_باگدانوویچ #عباس_یاری #هوشنگ_گلمکانی
#filmemrooz #filmemroozmagazine #HediehTehrani

@filmemrooz_official

تصویر واقعیت: «هیولا» (پتی جنکینز، 2003)
تصاویر تطبیقی دادگاه محاکمۀ آیلین وورنوس، قاتل زنجیره‌ای آمریکایی در سال 1992 و سکانس دادگاه «هیولا» با بازی شارلیز ترون در نقش وورنوس که برایش یک اسکار به همراه داشت.* کریستیانا ریچی نقش سِلبی، دوست و همدم وورنوس را بازی می‌کند.
تصاویر دادگاه از مستند Aileen Wuornos: Selling of a Serial Killer (نیک برومفیلد، 1992) برداشت شده. آیلین وورنوس در سال ۲۰۰۲ به جرم کشتن حداقل ۷ مرد اعدام شد.

* بهتر است از هدفون استفاده کنید (صدای محاکمۀ اصلی از باند راست و صدای فیلم از باند چپ پخش می‌شود)

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #تصویر_واقعیت #هیولا #شارلیز_ترون #چارلیز_ترون #کریستیانا_ریچی #قاتل_زنجیره_ای #سریال_کیلر #شارلیزترون
#Monster #PattyJenkins #CharlizeTheron #ChristinaRicci #AileenWuornos #Selby #Serialkiller

@filmemrooz_official

این بار قرار است صدای ما را از حوالی خیابان حافظ، کوچه‌ی سام سابق بشنوید. بعد از سال‌ها کار با کلمه‌های مکتوب، «فیلم امروز» تصمیم گرفت کلمه‌ها را به گوش شما برساند. تصمیمی هیجان‌انگیز که شاید برای اولین بار در بین مجله‌های سینمایی اتفاق افتاده باشد. می‌خواستیم فضای متفاوتی را تجربه کنیم و بیش از پیش چشم‌به‌راه همراهی شما باشیم و چه فرصتی بهتر از پادکست؟ در پست‌های آینده، به جزییات کارمان خواهیم پرداخت، درباره‌ی نحوه‌ی انتشار هر شماره‌ حرف خواهیم زد و سوژه‌های‌مان را معرفی خواهیم کرد. کمی منتظر بمانید. خبرهای جذابی در راه است.*

موسیقی متن از فیلم «کنعان» ساخته‌ی کریستف رضاعی

*برای باخبر بودن از آخرین اخبار مربوط به پادکست «فیلم امروز» پیشنهاد می‌کنیم صفحۀ podcastfilmemrooz را در اینستاگرام دنبال کنید.

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #پادکست #پادکست_فیلم_امروز #پادکست_سینمایی #پادکست_فارسی
#filmemrooz #filmemroozmagazine #podcast

@filmemrooz_official

گریگوری پک: «من فقط کارهایی را انجام می‌دهم که برایم لذت‌بخش باشند. من از بازیگری لذت می‌برم. هنگام رانندگی آواز می‌خوانم‌ و از آن لذت می‌برم. من کارم، همسرم، بچه‌هایم و دوستانم را دوست دارم و گاهی با خودم فکر می‌کنم "تو یک مرد خوش شانسی گرگوری پک، یک مرد خوش شانس لعنتی".»
«شما باید رویاپردازی کنید، باید یک چشم‌انداز داشته باشید، و باید هدفی برای خود ترسیم کنید که به دلیل این‌که قدری دور از دسترس به نظر می‌رسد کمی شما را بترساند. فکر می‌کنم باید نوعی مقاومت در برابر طرد شدن و ناامیدی‌هایی که مطمئناً برای‌تان پیش می‌آیند هم داشته باشید.»
«هر فیلمنامه‌ای که به من پیشنهاد می‌شود، اثر انگشت کری گرانت هم روی آن است!»
(در سال 1956): «از بین فیلم‌هایی که در آن‌ها بازی کرده‌ام به نظرم «قهرمانان» (1950)، «تعطیلات رمی» (1953) و «دوازده ساعت پرواز» (1956) بهترین هستند.»
«همه می‌گویند بازی در نقش آدم‌های بد جذاب‌تر است اما به نظرم بازی در نقش آدم‌های خوب چالش بیش‌تری دارد، چرا که باید روی‌ آن‌ها کار کرد تا جذاب شوند.»
«صادقانه می‌گویم که در بیست سال بازیگری در سینما هیچ‌وقت تا زمان بازی در نقش آتیکوس فینچ (در «کشتن مرغ مقلد»)، نقشی نداشتم که به من واقعی تا این حد نزدیک باشد.»
(پس از بردن اسکار در سال 1962 برای بازی در «کشتن مرغ مقلد»): «من تمام احساساتم و همه چیزهایی را که در چهل‌وشش سال زندگی آموخته بودم در فیلم استفاده کردم از جمله احساسم در مورد فرصت‌های نابرابر و نبود عدالت نژادی.»
(دربارۀ «پسرانی از برزیل» (1978)): «من هم مانند لارنس اولیویه، والتر ماتئو و جک لمون احساس می‌کنم که در این فیلم بازی خوبی داشتم. هر‌چند به نظر می رسد برخی از منتقدان علاقه‌ای ندارند بازیگران از قالبی که آن‌ها انتظار دارند، خارج شوند.»
«از تمرین بازیگری تا جایی که بتوانم لذت می‌برم چرا که من کارم را به خاطر خودش دوست دارم نه چیز دیگری.»

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #ستارگان_کلاسیک
#گریگوری_پک #کشتن_مرغ_مقلد #موبی_دیک #تعطیلات_رمی
#GregoryPeck #ToKillaMockingbird #TheSnowsofKilimanjaro #RomanHoliday #MobyDick

@filmemrooz_official

لبخند تمام‌شده
یادداشتی از ابراهیم حقیقی به یاد حمید لبخنده

@filmemrooz_official

ابراهیم حقیقی🖋از سال 1350 دوستی‌مان آغاز شد؛ با آن جوان مهربان جنوبی خون‌گرم، با لبخند گرمای خوزستان. در سینمای آزاد هم کنار هم بودیم. برای اجازۀ ساختن فیلم کوتاه «مصیبت کبک‌ها» به دیدار احمد محمودِ مهربان رفتیم که دایی حمید بود و او به لطف و مهر اجازۀ استفاده از قصه را به ما داد که فیلم نیمه‌کاره به انقلاب رسید و ماند. پوستر نمایش «عادل‌ها» را برایش ساخته بودم که نمایش موفقی بود و بعدها با او در کنار حمید سمندریان و هما روستا بودیم. وقتی که در سال 1356 برای تحصیل به انگلستان رفتم، همۀ کارهای مدارک دانشگاهی‌ام را به او سپردم که با روی گشاده پذیرفت چون شاید نزدیک‌ترین دوست خوبم بود. همیشه دربارۀ قصه و نمایش و کتاب سخن‌ها داشت و همچنان مهربان نقد می‌کرد. در پی رانده شدن حمید سمندریان عزیز از دانشکدۀ هنرهای زیبا، وقتی که با همراهی هما، رستوران 141 را در خیابان فلسطین راه‌اندازی می‌کردند و من کارهای گرافیک‌شان را انجام دادم، روزها به دیدارشان می‌رفتم...
و چه چیزها آموختم از ذهن خلاق و درخشان حمید سمندریان. و حمید لبخنده همچنان مثل پروانه گرد شمع وجود او می‌گشت. کاوه که به دنیا آمد، حمید مثل پدر مراقبش بود و کاوه و اوژن با هم بزرگ شدند، و دوست تا امروز، که هر دو مردان نیکی هستند.
در بحران‌های بی‌کاری و بی‌پولی دوران جنگ، سال‌ها با او هم‌خانه شدم. اتاق‌ها را با هم و به کمک مسعود دشت‌بان موکت کردیم و وسایل خانه را به اشتراک گذاشتیم و همچنان عشق‌مان کتاب بود و فیلم و نمایش. و بچه‌ها بزرگ می‌شدند و حمید سمندریان در تلاش اجرای نمایش می‌فرسود و هما بیش‌تر بازیگر سینما شده بود و شاید نان‌آور خانواده.
سریال «در قلب من» را که می‌ساخت برای طراحی تیتراژ کنار حمید لبخنده بودم ... بعدتر با حمید و هما آموزشگاه گشودند و بعد از رفتن حمید در کنار هما آن‌جا را گرداند و بعد از رفتن هما آموزشگاه را حفظ کرد تا به کاوه سپرد و همچنان آموزشگاه سمندریان و بزرگداشت هر ساله دغدغه‌اش بود. چرا که همیشه خود را مدیون معلمش می‌دانست، و این کار را وظیفۀ خود. چون من که همیشه خود را مدیون مرتضی ممیز می‌دانم. اما حمید لبخنده سرسپرده‌تر از من بود. ندیدم کسی هیچ خاطرۀ بدی از حمید لبخنده داشته باشد. لبش همیشه به خنده گشوده بود و مهربانی. نامش برازندۀ کردارش بود: لبخنده.

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #حمید_لبخنده #ابراهیم_حقیقی #در_قلب_من #پارسا_پیروزفر #لعیا_زنگنه #پارساپیروزفر #لعیازنگنه
#ParsaPirouzfar #LayaZanganeh

@filmemrooz_official

داستان فرنگی، فرهنگ ایرانی
گفت‌وگو با محسن قرایی

@filmemrooz_official

محسن قرایی🖋در جامعۀ سوئیس مفاهیمی از قبیل چشم تو چشم شدن، نان و نمک خوردن، معتمد محل بودن، همسایه بودن معنا ندارد. مفهوم قهرمان به صورتی که ما در فرهنگ خودمان از آن استفاده می‌کنیم وجود ندارد. این‌که فلانی به گردن ما حق دارد و ما جان‌مان را برایش می‌دهیم به صورتی که در جامعۀ ما هست، در آن جامعه وجود ندارد. بحث خانواده و روابط بین اعضای خانواده در این‌جا کاملا رنگ و بویی دیگر به خود می‌گیرد. این مفاهیم در فرهنگ ما حضور دارد و در این فرهنگ معنا پیدا می‌کند. برگردان نمایش‌نامۀ «ملاقات بانوی سال‌خورده» باید با بستر فرهنگی جامعۀ ما متناسب باشد و به همین دلیل این مضامین باید به ترجمانی برسد که مخاطب ایرانی بتواند تجسم درستی از وقایع و روابط درون اثر پیدا کند. به نظرم اگر بخواهیم فضای فیلم «بی‌همه‌چیز» را استیلیزه و به ذات اگزیستانسیالیستی نمایش‌نامه نزدیک کنیم باورپذیری آن، در مواجهه مخاطب با اثر، کم می‌شود. نمی‌خواستم نمایش‌نامه را به طور کامل و فقط با تبدیل اسامی شخصیت‌ها به نام‌های ایرانی بسازم چون در آن صورت بدل به اثری خاص و مناسب نمایش برای گروهی خاص می‌شد. دوست داشتم فیلمی بسازم که بتواند با مخاطب عام ارتباط برقرار کند چون اساسا بخش زیادی از مسألۀ فیلم و موضوعی که روی آن دست می‌گذارد خود همین مردم هستند...*

*متن کامل گفت‌وگوی هوشنگ گلمکانی و محسن قرایی را در صفحات 64 تا 69 (نسخه مجازی) نهمین شمارۀ «فیلم امروز» بخوانید.

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #بی_همه_چیز #محسن_قرایی #پرویز_پرستویی #هدیه_تهرانی #هادی_حجازی_فر #پدرام_شریفی
#parvizparastouei #hediehtehrani

@filmemrooz_official