سرای فرزندان ایران.

‍ رزم گوودرز و پیران= نُیمی از روز گذشته بود و دیگر از بزرگان تُرک کسی نمانده بود پس نوبت جنگ گوودرز و پیران رسید و آن‌ها تیرباران را هم آغاز کردند.
پس گوودرز تیری به برگستوان پیران زد که دریده شد و پیران از اسپ به زمین افتاد و دوباره برخاست او می‌دانست که دیگر زندگی‌اش به سررسیده پس گریخت و به‌سوی کوه رفت.
گوودرز پریشان و غمگین گفت:
ای پهلوان نامدار چرا می‌گریزی.؟
تو پشت افراسیاب هستی اگر پشیمان شده‌ای بیا تا من تو را زنده نزد شاه ببرم.
او بی‌گمان توو را می‌بخشد،
پیران نپذیرفت و گفت:
سرانجام همه مرگ است و من تَن به این خواری نمی‌دهم.
گوودرز در کووه به دنبال پیران بوود.
پیران اوو را دید و تیری به دستش زد و اوو زخمی شد.
گوودرز نیز تیری به پیران زد که زرهش را پاره کرد و به جگرش خوورد و مُرد.

چنین است خود گردش روزگار
نگیرد همی پند آموزگار.

گوودرز به‌سووی لشکرش بازگشت و سپاهیان همگی به پیشواز اوو آمدند.
اوو به رهام گفت تا برود و پیکر پیران را با آرامش بیاورد.
پس‌از آن همگی به‌سووی لشکرگاه رفتند و گستهم از آن‌ها پیشوازی کرد.
ناگهان دیده‌بان پیام آورد که سپاه شاه درراه است و تا یک رووز دیگر به ما می‌رسد.
از آن‌سوو ترکان از کشته شدن سران خوود نگران و پریشان بوودند و از سوویی پیام آمدن شاه ایران با سپاهی گران به آن‌ها رسید.
لهاک و فرشیدورد به سپاهیان گفتند سه‌راه داریم یا باید نزد ایرانیان بروید و زنهار بخواهید یا به تووران برگردید و یا جنگ پیشه کنید.
لشکریان پاسخ دادند که اکنوون دیگر زنهار خواستند از خسروو ننگ و آر نیست چون ما توان جنگ با اوو را نداریم و اگر هم برگردیم شاید گوودرز به دنبال ما بیاید و ما از دست اوو در آسایش نیستیم پس به نزد ایرانیان می‌رویم و زنهار می‌خواهیم.
لهاک و فرشیدورد با ده تن از سرداران ترک به‌سووی تووران راه افتادند و در راه نگهبان ایرانی راه را بر آنان می‌بستند پس این دَه سوار همراهشان کشته شدند و تنها لهاک و فرشیدورد ماندند.
وختی پیام به گوودرز رسید روو به سپاهیان کرد و گفت:
چه کسی می‌رود تا از گریختن آن‌ها پیش‌گیری کند.؟
همه خسته بوودند و کسی پاسخی نداد جز گستهم که گفت:
توو به جنگ رفتی و مرا اینجا گذاشتی اینک نوبت من است که برای کسب سرافرازی بجنگم.
پس از رفتن گستهم بیژن آگاه شد و نزد گوودرز رفت و گفت:
نباید اوو را تنها می‌فرستادی.!
اوو از پس آن دوو تَن برنمی‌آید شاید اوو را به کشتن بدهی.
گوودرز دووباره از سپاهیان پرسید چه کسی می‌خواهد به دنبال گستهم برود.؟
کسی پاسخ نداد.
بیژن گفت:
جز من کسی نمی‌رود.
گوودرز گفت:
توو خسته‌ای نرو و بیش از این پدرت را آزارنده. بیژن زیر بار نرفت و گفت:
من باید بروم و او را رها می‌کنم و اگر نگذاری بروم سرم را می‌برم . به‌ناچار گودرز قبول کرد و بیژن به راه افتاد وختی پیام به گیو رسید شتابان به دنبال بیژن رفت و راه را بر اوو بست و گفت:
چرا این‌چنین آزارم می‌دهی.؟
کجا می‌روی.؟
بس است.
آیا از جنگ خسته نمی‌شوی.؟
من جز توو فرزندی ندارم.
چرا مرا غمگین می‌کنی.؟
بیژن پاسخ داد:
آیا جنگ لادن را به یاد نداری که گستهم برای من چه جان‌فشانی‌ها کرد.؟
من بی‌گمان باید بروم.
گیو گفت:
اگر آهنگ رفتن داری من هم با توو می‌آیم.
بیژن گفت:
سزاوار نیست که سه ایرانی به دنبال دوو تُرک که گیخته‌اند بروند توو باید برگردی به هررووی گیو به سختی پذیرفت.

🖍بازنویسی و ویرایش به پارسی:
ب‌ه ✍:
#سیــاه_منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅🌾

468 viewsسیاه منصور, 11:08