یکی بود یکی بود. در جنوبی‌ترین شهر خوزستان، کنار رود زیبای «زهره» مادر پیری بود که برای همه عروسک درست می‌کرد و با مهربانی هدیه می‌داد. مادری که نمی‌دانست کاری که انجام می‌دهد چقدر ارزشمند است.

این مادر، «ماهشکر» بی‌بی بود و ما شنونده‌ی قصه‌هایش از «بیگک لیلی‌ها» که از روزهای کودکی و نوجوانی او می‌دویدند و به دوران ما می‌آمدند.

چهره‌اش چقدر جوان می‌شد وقتی از ماجرای عشق «مجنون» تعریف می‌کرد و از روزهای کودکی‌اش که این قصه‌ها را از مادرش شنیده بود.

خوشبخت بودیم که با همراهی «خانه‌موزه‌ی هندیجان» در آخرین اسفند پیش از کرونا، کارگاه «عروسک، سخنگوی خاموش فرهنگ‌ها» را برگزار کردیم و با یاری دوست خوب‌مان خانم «زهرا قنواتی» با او -مادر عروسک‌های این شهر قشنگ- آشنا شدیم.

چه تواضعی داشت و چطور به حرف‌های ما گوش می‌داد و شرمنده‌ام می‌کرد.

نجابت و بلندنظری پیش این زن کم می‌آورد.

او سال‌های سال یک‌تنه میراث مادرانش را حفظ کرد و خوشحالم که با تلاش «خانه‌موزه‌ی هندیجان» توانست آن را به نسل بعد بیاموزد.

‌هیچ‌وقت فریفته‌ی بازار نشد. به‌خاطر سلیقه‌ی مشتری ساخته‌هایش را تغییر نداد. تن عروسک‌هایش لباس‌هایی نپوشاند که در شهر و روستاهای هندیجان، رایج نبوده و نیستند و نخواست اصالت را فدای جلب توجه کند.

ساده بود و پر از مهربانی و عشق. وقتی داشتیم خداحافظی می‌کردیم با اصرار یکی از عروسک‌ها را به من هدیه داد و شرمسارم کرد.

امیدوارم خالق نیکی‌ها، مادر مهربان «بیگک لیلی‌های هندیجان» را در آغوش مهر خود بگیرد.

«بی‌بی ماهشکر» عزیز به خدا می‌سپارمت:

«سفرت به خیر! اما، تو و دوستی، خدا را
چو ازین کویرِ وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلامِ ما را»

#هندیجانیا
#هندیجان
#خانه‌_موزه_هندیجان
#بیگک_هندیجان
#بیگک_لیلی
#عروسک
#عروسک_محلی
#ماهشکر
#میراث_معنوی
#میراث_فرهنگی
#میراث_کهن

@farhangkoodak