در این #عکس ها👆
@faghatghadimiha
در ردیف ایستاده از چپ به راست #ژاک لاکان، #سیسیل الوارد (نقاش و همسر سالوادور دالی)، #پی یر روردی (شاعر مشهور مکتب سوررئالیسم)، #لوییس لیرز (مشهورترین گالری دار پاریس در آن سال‌ها)، #پابلو پیکاسو، #ولنتینو هوگو (نقاش و هنرمند) و #سیمون دوبوار ایستاده‌اند.
در ردیف پایین هم بزرگان ادبی دیگری کنار هم نشسته‌اند:
#ژان پل سارتر، #آلبر کامو، #میشل لیری (نویسنده سوررئالیست و قوم نگار)، #ژان آبیر (قوم نگار).
این #عکس تکرار ناشدنی همنشینی جماعتی بود که هر یک نقش عمده ای در تغییر جهان داشتند.این عکس درست بعد از اتمام #نمایشنامه سوررئالیستی #پیکاسو در پاریس گرفته شده است. این جمع دوستان مورد علاقه پیکاسو بودند که نظرشان برای پابلو مهم بود و جزو نخستین نفرات بودند که آثارش را می دیدند و نظر می دادند.
#نکته ی دیگری هم که وجود دارد دوست بودن ژان پل سارتر و آلبر کامو هست که بعد ها به دلیل اختلافات این دو بر سر جنگ الجزایز به یک جنگ قلمی تبدیل شد و آن ها دیگر تا پایان عمر همدیگر را ندیدند...
@faghatghadimiha 📚🍃
@faghatghadimiha
در ردیف ایستاده از چپ به راست #ژاک لاکان، #سیسیل الوارد (نقاش و همسر سالوادور دالی)، #پی یر روردی (شاعر مشهور مکتب سوررئالیسم)، #لوییس لیرز (مشهورترین گالری دار پاریس در آن سال‌ها)، #پابلو پیکاسو، #ولنتینو هوگو (نقاش و هنرمند) و #سیمون دوبوار ایستاده‌اند.
در ردیف پایین هم بزرگان ادبی دیگری کنار هم نشسته‌اند:
#ژان پل سارتر، #آلبر کامو، #میشل لیری (نویسنده سوررئالیست و قوم نگار)، #ژان آبیر (قوم نگار).
این #عکس تکرار ناشدنی همنشینی جماعتی بود که هر یک نقش عمده ای در تغییر جهان داشتند.این عکس درست بعد از اتمام #نمایشنامه سوررئالیستی #پیکاسو در پاریس گرفته شده است. این جمع دوستان مورد علاقه پیکاسو بودند که نظرشان برای پابلو مهم بود و جزو نخستین نفرات بودند که آثارش را می دیدند و نظر می دادند.
#نکته ی دیگری هم که وجود دارد دوست بودن ژان پل سارتر و آلبر کامو هست که بعد ها به دلیل اختلافات این دو بر سر جنگ الجزایز به یک جنگ قلمی تبدیل شد و آن ها دیگر تا پایان عمر همدیگر را ندیدند...
@faghatghadimiha 📚🍃
در این #عکس 👆
در ردیف ایستاده از چپ به راست #ژاک لاکان، #سیسیل الوارد (نقاش و همسر سالوادور دالی)، #پی یر روردی (شاعر مشهور مکتب سوررئالیسم)، #لوییس لیرز (مشهورترین گالری دار پاریس در آن سال‌ها)، #پابلو پیکاسو، #ولنتینو هوگو (نقاش و هنرمند) و #سیمون دوبوار ایستاده‌اند.
در ردیف پایین هم بزرگان ادبی دیگری کنار هم نشسته‌اند:
#ژان پل سارتر، #آلبر کامو، #میشل لیری (نویسنده سوررئالیست و قوم نگار)، #ژان آبیر (قوم نگار).
این #عکس تکرار ناشدنی همنشینی جماعتی بود که هر یک نقش عمده ای در تغییر جهان داشتند.این عکس درست بعد از اتمام #نمایشنامه سوررئالیستی #پیکاسو در پاریس گرفته شده است. این جمع دوستان مورد علاقه پیکاسو بودند که نظرشان برای پابلو مهم بود و جزو نخستین نفرات بودند که آثارش را می دیدند و نظر می دادند.
#نکته ی دیگری هم که وجود دارد دوست بودن ژان پل سارتر و آلبر کامو هست که بعد ها به دلیل اختلافات این دو بر سر جنگ الجزایز به یک جنگ قلمی تبدیل شد و آن ها دیگر تا پایان عمر همدیگر را ندیدند...
به مناسبت زادروز آلبر کامو
در ردیف ایستاده از چپ به راست #ژاک لاکان، #سیسیل الوارد (نقاش و همسر سالوادور دالی)، #پی یر روردی (شاعر مشهور مکتب سوررئالیسم)، #لوییس لیرز (مشهورترین گالری دار پاریس در آن سال‌ها)، #پابلو پیکاسو، #ولنتینو هوگو (نقاش و هنرمند) و #سیمون دوبوار ایستاده‌اند.
در ردیف پایین هم بزرگان ادبی دیگری کنار هم نشسته‌اند:
#ژان پل سارتر، #آلبر کامو، #میشل لیری (نویسنده سوررئالیست و قوم نگار)، #ژان آبیر (قوم نگار).
این #عکس تکرار ناشدنی همنشینی جماعتی بود که هر یک نقش عمده ای در تغییر جهان داشتند.این عکس درست بعد از اتمام #نمایشنامه سوررئالیستی #پیکاسو در پاریس گرفته شده است. این جمع دوستان مورد علاقه پیکاسو بودند که نظرشان برای پابلو مهم بود و جزو نخستین نفرات بودند که آثارش را می دیدند و نظر می دادند.
#نکته ی دیگری هم که وجود دارد دوست بودن ژان پل سارتر و آلبر کامو هست که بعد ها به دلیل اختلافات این دو بر سر جنگ الجزایز به یک جنگ قلمی تبدیل شد و آن ها دیگر تا پایان عمر همدیگر را ندیدند...
به مناسبت زادروز آلبر کامو
دختری در لباس خواب
از آثار #پابلو پیکاسو است که وی آن را در سال ۱۹۰۵ میلادی و در پاریس خلق کرد.
با پایان دوره آبی (۱۹۰۱ - ۱۹۰۴ میلادی) در طبقه بندی کارهای پیکاسو، دوره سرخ (۱۹۰۴ - ۱۹۰۶ میلادی) جایگزین آن می‌شود، دوره‌ای که دیگر خبری از فضای افسرده و سردِ آبیئیسمی آثار وی نیست.
این اثر اولین کار پیکاسو در طبقه بندی دوره سرخ است، بنابراین قرار گرفتن پیکر دخترک در فضایی به یکباره آبی شده در پس زمینه که سعی در یادآوری، تلقین و به نوعی تکرار فضای دوره گذشته را دارد، کاملا منطقی به نظر می‌رسد.
با این که دوره آبی در بین دیگر دوره‌های طبقه بندی آثار پیکاسو (به غیر از کوبیسم) از محبوبیت خاصی برخوردار است اما بی شک، این دوره سرخ بود که پیکاسو را به جایگاه واقعیش در دنیای هنر رساند و اولین شاهکار پیکاسو، خانواده سالتیمبنکز ( Family of Saltimbanques) در این دوره و تقریبا همزمان با این اثر خلق شد.
دختری در لباس خواب هم اکنون در نگارخانه Tate Modern در لندن نگهداری می‌شود
از آثار #پابلو پیکاسو است که وی آن را در سال ۱۹۰۵ میلادی و در پاریس خلق کرد.
با پایان دوره آبی (۱۹۰۱ - ۱۹۰۴ میلادی) در طبقه بندی کارهای پیکاسو، دوره سرخ (۱۹۰۴ - ۱۹۰۶ میلادی) جایگزین آن می‌شود، دوره‌ای که دیگر خبری از فضای افسرده و سردِ آبیئیسمی آثار وی نیست.
این اثر اولین کار پیکاسو در طبقه بندی دوره سرخ است، بنابراین قرار گرفتن پیکر دخترک در فضایی به یکباره آبی شده در پس زمینه که سعی در یادآوری، تلقین و به نوعی تکرار فضای دوره گذشته را دارد، کاملا منطقی به نظر می‌رسد.
با این که دوره آبی در بین دیگر دوره‌های طبقه بندی آثار پیکاسو (به غیر از کوبیسم) از محبوبیت خاصی برخوردار است اما بی شک، این دوره سرخ بود که پیکاسو را به جایگاه واقعیش در دنیای هنر رساند و اولین شاهکار پیکاسو، خانواده سالتیمبنکز ( Family of Saltimbanques) در این دوره و تقریبا همزمان با این اثر خلق شد.
دختری در لباس خواب هم اکنون در نگارخانه Tate Modern در لندن نگهداری می‌شود
کهن سرا 💚
Photo
🔵 "گیتارنواز پیر" / The Old Guitarist
اثر: #پابلو_پیکاسو / Pablo Picasso
سال: ۱۹۰۳-۱۹۰۴
منبع: The Art Institute Of Chicago / MasterWorks Fine Art
در اوایل قرن بیستم، پابلو پیکاسو یکه تاز توسعه، پیشرفت و نمایش هنرهای بصری بود. یکی از دلایل شهرت پیکاسو این است که او از جمله بنیان گذاران سبک هنری #کوبیسم بود. البته او در طول دوران کاری خود به سراغ سبک های دیگری هم رفت. در نقاشی هایی همچون گیتارنواز پیر که مربوط به دوره افسردگی او هستند (۱۹۰۱ تا ۱۹۰۴)، پیکاسو معمولا از پالت تک رنگ، فرم های صاف و مضمون هایی محزون و غم بار استفاده می کرد.
مضامین غم بار و این نوع سبک نقاشی دوره افسردگی پیکاسو زمانی شروع شدند که یکی از دوستان صمیمی او به نام کارلوس کاساگماس (دانشجوی هنر و شاعری که بیش تر به خاطر دوستی اش با پیکاسو مشهور است) در پاریس خودکشی کرد. در این دوره، پیکاسو هنرمند شدیدا با مصیبت های مردم سرکوب شده همذات پنداری می کرد و در بسیاری از تابلوهایش، به ترسیم بدبختی های مردم فقیر و بیماری پرداخت که از جامعه طرد شده بودند. خود پیکاسو در سال ۱۹۰۲ تقریبا به بی پولی رسیده بود، به همین دلیل می توانست درک کند فقر چه احساسی دارد.
در تابلوی گیتارنواز پیر، مردی خمیده و نابینا را می بینیم که یک گیتار بزرگ را نزدیک خود گرفته است. بدنه قهوه ای گیتار تنها تغییر رنگی است که در تابلو رخ داده است. این ابزار موسیقی هم به صورت فیزیکی و هم به صورت نمادین، تنهایی این پیرمرد را پر کرده است. پیرمردی که به نظر می رسد حین نواختن دیگر توجهی به نابینایی و فقر خود ندارد. در زمانی که این تابلوی نقاشی خلق شد، نمادگرایان در ادبیات معمولا شخصیت های نابینایی خلق می کردند که از یک بصیرت درونی برخوردار بودند. به همین دلیل به نظر می رسد پیکاسو هم در این نقاشی تحت تاثیر این نویسندگان بوده است. قامت نحیف و استخوانی نوازنده پیر این تابلو هم چنین ریشه در هنر سرزمین مادری پیکاسو، اسپانیا دارد. اندام های کشیده و حالت درهم فرو رفته و لاغر این شخص شباهت هایی با ال گرکو، نقاش، مجسمه ساز و معمار قرن شانزدهم اسپانیا دارد.
نقاش برای این که تاثیرگذاری تابلوی خود را بیش تر کند، از جزئیاتی اغراق شده استفاده کرده است. با کمی دقت می توان متوجه شد که صورت مرد کمی کشیده تر و درازتر از حد معمول است.
با توجه به این که به جز گیتار در کل تابلو از طیف های مختلف آبی استفاده شده است، رنگ قهوه ای گرم تر گیتار بیش تر از بقیه به چشم می آید. همین باعث شده است که گیتار به کانون توجه تابلو تبدیل شده و بحث های زیادی در مورد آن صورت بگیرد. گیتار، تنها نقطه گرما بخش نقاشی، تنها بارقه امیدی است که در تابلو وجود دارد. شاید در چنین زمانه تیره و تاری، این هنرمند نوازنده تنها دارایی که می تواند پیش خودش نگاه دارد هنرش است. گفته می شود که پیکاسو هم خودش را همچون این نوازنده می دید و در دوران تیره و تار زندگیش، تنها به هنرش دل بسته بود.
🔵 "گیتارنواز پیر" / The Old Guitarist
اثر: #پابلو_پیکاسو / Pablo Picasso
سال: ۱۹۰۳-۱۹۰۴
منبع: The Art Institute Of Chicago / MasterWorks Fine Art
در اوایل قرن بیستم، پابلو پیکاسو یکه تاز توسعه، پیشرفت و نمایش هنرهای بصری بود. یکی از دلایل شهرت پیکاسو این است که او از جمله بنیان گذاران سبک هنری #کوبیسم بود. البته او در طول دوران کاری خود به سراغ سبک های دیگری هم رفت. در نقاشی هایی همچون گیتارنواز پیر که مربوط به دوره افسردگی او هستند (۱۹۰۱ تا ۱۹۰۴)، پیکاسو معمولا از پالت تک رنگ، فرم های صاف و مضمون هایی محزون و غم بار استفاده می کرد.
مضامین غم بار و این نوع سبک نقاشی دوره افسردگی پیکاسو زمانی شروع شدند که یکی از دوستان صمیمی او به نام کارلوس کاساگماس (دانشجوی هنر و شاعری که بیش تر به خاطر دوستی اش با پیکاسو مشهور است) در پاریس خودکشی کرد. در این دوره، پیکاسو هنرمند شدیدا با مصیبت های مردم سرکوب شده همذات پنداری می کرد و در بسیاری از تابلوهایش، به ترسیم بدبختی های مردم فقیر و بیماری پرداخت که از جامعه طرد شده بودند. خود پیکاسو در سال ۱۹۰۲ تقریبا به بی پولی رسیده بود، به همین دلیل می توانست درک کند فقر چه احساسی دارد.
در تابلوی گیتارنواز پیر، مردی خمیده و نابینا را می بینیم که یک گیتار بزرگ را نزدیک خود گرفته است. بدنه قهوه ای گیتار تنها تغییر رنگی است که در تابلو رخ داده است. این ابزار موسیقی هم به صورت فیزیکی و هم به صورت نمادین، تنهایی این پیرمرد را پر کرده است. پیرمردی که به نظر می رسد حین نواختن دیگر توجهی به نابینایی و فقر خود ندارد. در زمانی که این تابلوی نقاشی خلق شد، نمادگرایان در ادبیات معمولا شخصیت های نابینایی خلق می کردند که از یک بصیرت درونی برخوردار بودند. به همین دلیل به نظر می رسد پیکاسو هم در این نقاشی تحت تاثیر این نویسندگان بوده است. قامت نحیف و استخوانی نوازنده پیر این تابلو هم چنین ریشه در هنر سرزمین مادری پیکاسو، اسپانیا دارد. اندام های کشیده و حالت درهم فرو رفته و لاغر این شخص شباهت هایی با ال گرکو، نقاش، مجسمه ساز و معمار قرن شانزدهم اسپانیا دارد.
نقاش برای این که تاثیرگذاری تابلوی خود را بیش تر کند، از جزئیاتی اغراق شده استفاده کرده است. با کمی دقت می توان متوجه شد که صورت مرد کمی کشیده تر و درازتر از حد معمول است.
با توجه به این که به جز گیتار در کل تابلو از طیف های مختلف آبی استفاده شده است، رنگ قهوه ای گرم تر گیتار بیش تر از بقیه به چشم می آید. همین باعث شده است که گیتار به کانون توجه تابلو تبدیل شده و بحث های زیادی در مورد آن صورت بگیرد. گیتار، تنها نقطه گرما بخش نقاشی، تنها بارقه امیدی است که در تابلو وجود دارد. شاید در چنین زمانه تیره و تاری، این هنرمند نوازنده تنها دارایی که می تواند پیش خودش نگاه دارد هنرش است. گفته می شود که پیکاسو هم خودش را همچون این نوازنده می دید و در دوران تیره و تار زندگیش، تنها به هنرش دل بسته بود.
#دیالوگ
هلنا: از اینکه داری پیر میشی ناراحت نیستی؟!
ایزاک: معلومه که نه، همه چیز داره بدتر میشه.
آدمای بدتر، هوای بدتر، جنگ های بدتر و...
خوشحالم که دارم می میرم.
فیلم #فانی_و_الکساندر
(محصول 1982)
"کشتار در کره"
#پابلو_پیکاسو 1951
هلنا: از اینکه داری پیر میشی ناراحت نیستی؟!
ایزاک: معلومه که نه، همه چیز داره بدتر میشه.
آدمای بدتر، هوای بدتر، جنگ های بدتر و...
خوشحالم که دارم می میرم.
فیلم #فانی_و_الکساندر
(محصول 1982)
"کشتار در کره"
#پابلو_پیکاسو 1951