◾️
🍃⇯֎ اصلِ #ثابت؛
֎⇦به ثبوتِ حضرت 《هـــو》 عزّ و جلّ است که در مورد 《هـــو》 - که اسمِ عَلَم ذاتِ باریتعالی است- حضرت امام محمّد باقر علیه السلام می‌فرمایند:
(هـــو = هــ + و)
🔳 『 فَالْهَـــاءُ ؛ تَثْبِيتٌ «لِلثَّابِتِ»
وَ الْـــــوَاوُ ؛ إِشَارَةٌ إِلَى الْغَائِبِ عَنْ دَرْكِ الْأَبْصَارِ وَ لَمْسِ الْحَوَاسِّ 』 🔲
📚التوحيد، للصدوق، ص۸۸
► ✱ ◄ برگردیم به آیه:
💎﴿『كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ』
أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماء﴾💎
🌱❂☜ پس #فرع شجرۀ طیّبه؛ 『فِي السَّماءِ』 است و به «آسمان»، به اشاره می‌آید.
☀️ امّا #اصل شجرۀ طیّبه را فرمودند؛ 『 ثابتٌ』
کدام ثبوت؟
✿֎ « #ثابت_مطلق» همان است که برای معنای «هـ » در 《هـــو》 فرمودند که؛
『 فَالْهَاءُ تَثْبِيتٌ «لِلثَّابِتِ»』
✾ یعنی؛ «#ثابت_مطلق »؛
❂☜ حضرتِ حقّﷻ است.
🍃⇯֎ از طرفی؛ شجرۀ طیّبه هم، مانند دیگر اشیاء؛ در زمرۀ «كُلَّ شَيْءٍ» در آیۀ ▼『وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ «كُلَّ شَيْءٍ» حَي』 ▲ (و هر چیزی را از آب زنده قرار دادیم / سورۀ انبیاء علیهم السلام، آیۀ ۳۰) قرار دارد.
💠 که یعنی؛
❂☜ اصل و ریشه و حیاتِ شجرۀ طیّبه نیز؛ به «#ماء» برمی‌گردد.
◆ در تحلیل عرض میشود:
▼💧《ماء》؛ #مقام_جمع یا #لااشاره یا #خلوت ِ حضرات آل‌الله (علیهم السلام) است.
▼🌳《شجرة طیّبة》 (که در ظاهر جلوه دارد)؛ #مقام_فرق یا #اشاره یا #جلوت ِ حضرات آل‌الله (علیهم السلام) است.
✅ جمع‌بندی اینکه:
💧🌳֎⇦『موسیٰ』 از ماءِ عالمِ لا اشاره تا شجرِ عالم اشاره؛ 『موسیٰ』 است.
که او در یک کلمه و یک‌جا؛
❂☜ 《مو 》 و 《سیٰ》 (ماء و شجر) را فرا گرفته است. و شجری است که در أدنیٰ اشارۀ آن؛ مؤمنین، برگ‌هایش می‌باشند.
⁉️ و امّا کدام 『موسیٰ』 را بیان می‌کنم؟
🔰❂☜ حضرت موسی بن جعفر (علیهما السلام).
✳️ همان امام هُمامی که نام مبارکشان؛ افتخاری شد بر نبی أولوالعزمی که بر بنی اسرائیل مبعوث شود و کتاب #تورات، به "طورِ" حیرانیِ او، بر نبی‌اش نازل گردد.
🔆 همان امام هُمامی که امام 《هفتم》 شیعیان است و «هفتاد» تن از یارانِ موسای نبی (؏) به همراهِ نبی‌شان، هلاکِ رشحه‌ای از رشحاتِ انوار جلیلۀ او شدند.
•✦✧✧✦•🌳💧•✦✧✧✦•
🍃۞ حضرت موسای نبی (علیه السلام) از زندانِ فرعون (ظاهرش قصر بود و در باطن؛ زندان)، به قصد نبوّت و خبر از #نبأ_عظیم دادن، بیرون آمدند تا یادآور پاسخِ 《بلی》ای شوند که مردم در عالم میثاق به ولایت حضرات آل‌الله (علیهم السلام) گفتند.
🌳سیر دادن ایشان از 『سیٰ』 یعنی؛ شجره در عالم اشارات، آغاز می‌گردد و به 『مو』 یعنی ماء در عالم لاإشاره ختم میشود.💧
❂☜ و از این رو؛ نبوّت ایشان با دیدن شجره‌ای در کوه طور؛ آغاز، و به بحرِ نیل (رود نیل) کشیده میشود.
پس؛
🔷 موسای نبی (؏) در «رها بودن» (و نه اسیرِ زندان بودن!) ، مردم را به سوی حقّﷻ رهایی بخشیدند ...
🔷 ولی حضرت امام موسی بن جعفر (علیهما السلام) که ولیّ مطلق خداوند هستند، به عَلَی الاطلاق بودن؛ بلای شیعیان و محبّین را به جان می‌خرند و زندان را برمی‌گزینند (حدیث دارد). تا از دلِ زندانِ عالم اشارات، محبّین و شیعیان را به سوی حقّﷻ به طور اخصّ (مطلق علی الاطلاق) رهایی بخشند.
🍃۞ سیرِ کامل و اکمل دادنِ حضرت موسای کاظم (علیه السلام) از 『مو』 یعنی؛ ماء در عالم لاإشاره؛ آغاز شده، و ختمِ «بی‌انتهای» آن به 『 سیٰ』 است، یعنی؛ شجره‌ای که 《أصلها ثابت و فرعها في السماء》 است. و تمام مراتب را از حقیقت وَلَوی، و طریقت نبوی، تا شریعت موسوی به یک‌باره احصاء فرمودند.
︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻
🆔@ehsannil2 کانال اللطائف الالٰهیّة
︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼
༺•✿👇🏻ادامه‌ی سخن👇🏻✿•༻
◾️
🍃⇯֎ اصلِ #ثابت؛
֎⇦به ثبوتِ حضرت 《هـــو》 عزّ و جلّ است که در مورد 《هـــو》 - که اسمِ عَلَم ذاتِ باریتعالی است- حضرت امام محمّد باقر علیه السلام می‌فرمایند:
(هـــو = هــ + و)
🔳 『 فَالْهَـــاءُ ؛ تَثْبِيتٌ «لِلثَّابِتِ»
وَ الْـــــوَاوُ ؛ إِشَارَةٌ إِلَى الْغَائِبِ عَنْ دَرْكِ الْأَبْصَارِ وَ لَمْسِ الْحَوَاسِّ 』 🔲
📚التوحيد، للصدوق، ص۸۸
► ✱ ◄ برگردیم به آیه:
💎﴿『كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ』
أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماء﴾💎
🌱❂☜ پس #فرع شجرۀ طیّبه؛ 『فِي السَّماءِ』 است و به «آسمان»، به اشاره می‌آید.
☀️ امّا #اصل شجرۀ طیّبه را فرمودند؛ 『 ثابتٌ』
کدام ثبوت؟
✿֎ « #ثابت_مطلق» همان است که برای معنای «هـ » در 《هـــو》 فرمودند که؛
『 فَالْهَاءُ تَثْبِيتٌ «لِلثَّابِتِ»』
✾ یعنی؛ «#ثابت_مطلق »؛
❂☜ حضرتِ حقّﷻ است.
🍃⇯֎ از طرفی؛ شجرۀ طیّبه هم، مانند دیگر اشیاء؛ در زمرۀ «كُلَّ شَيْءٍ» در آیۀ ▼『وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ «كُلَّ شَيْءٍ» حَي』 ▲ (و هر چیزی را از آب زنده قرار دادیم / سورۀ انبیاء علیهم السلام، آیۀ ۳۰) قرار دارد.
💠 که یعنی؛
❂☜ اصل و ریشه و حیاتِ شجرۀ طیّبه نیز؛ به «#ماء» برمی‌گردد.
◆ در تحلیل عرض میشود:
▼💧《ماء》؛ #مقام_جمع یا #لااشاره یا #خلوت ِ حضرات آل‌الله (علیهم السلام) است.
▼🌳《شجرة طیّبة》 (که در ظاهر جلوه دارد)؛ #مقام_فرق یا #اشاره یا #جلوت ِ حضرات آل‌الله (علیهم السلام) است.
✅ جمع‌بندی اینکه:
💧🌳֎⇦『موسیٰ』 از ماءِ عالمِ لا اشاره تا شجرِ عالم اشاره؛ 『موسیٰ』 است.
که او در یک کلمه و یک‌جا؛
❂☜ 《مو 》 و 《سیٰ》 (ماء و شجر) را فرا گرفته است. و شجری است که در أدنیٰ اشارۀ آن؛ مؤمنین، برگ‌هایش می‌باشند.
⁉️ و امّا کدام 『موسیٰ』 را بیان می‌کنم؟
🔰❂☜ حضرت موسی بن جعفر (علیهما السلام).
✳️ همان امام هُمامی که نام مبارکشان؛ افتخاری شد بر نبی أولوالعزمی که بر بنی اسرائیل مبعوث شود و کتاب #تورات، به "طورِ" حیرانیِ او، بر نبی‌اش نازل گردد.
🔆 همان امام هُمامی که امام 《هفتم》 شیعیان است و «هفتاد» تن از یارانِ موسای نبی (؏) به همراهِ نبی‌شان، هلاکِ رشحه‌ای از رشحاتِ انوار جلیلۀ او شدند.
•✦✧✧✦•🌳💧•✦✧✧✦•
🍃۞ حضرت موسای نبی (علیه السلام) از زندانِ فرعون (ظاهرش قصر بود و در باطن؛ زندان)، به قصد نبوّت و خبر از #نبأ_عظیم دادن، بیرون آمدند تا یادآور پاسخِ 《بلی》ای شوند که مردم در عالم میثاق به ولایت حضرات آل‌الله (علیهم السلام) گفتند.
🌳سیر دادن ایشان از 『سیٰ』 یعنی؛ شجره در عالم اشارات، آغاز می‌گردد و به 『مو』 یعنی ماء در عالم لاإشاره ختم میشود.💧
❂☜ و از این رو؛ نبوّت ایشان با دیدن شجره‌ای در کوه طور؛ آغاز، و به بحرِ نیل (رود نیل) کشیده میشود.
پس؛
🔷 موسای نبی (؏) در «رها بودن» (و نه اسیرِ زندان بودن!) ، مردم را به سوی حقّﷻ رهایی بخشیدند ...
🔷 ولی حضرت امام موسی بن جعفر (علیهما السلام) که ولیّ مطلق خداوند هستند، به عَلَی الاطلاق بودن؛ بلای شیعیان و محبّین را به جان می‌خرند و زندان را برمی‌گزینند (حدیث دارد). تا از دلِ زندانِ عالم اشارات، محبّین و شیعیان را به سوی حقّﷻ به طور اخصّ (مطلق علی الاطلاق) رهایی بخشند.
🍃۞ سیرِ کامل و اکمل دادنِ حضرت موسای کاظم (علیه السلام) از 『مو』 یعنی؛ ماء در عالم لاإشاره؛ آغاز شده، و ختمِ «بی‌انتهای» آن به 『 سیٰ』 است، یعنی؛ شجره‌ای که 《أصلها ثابت و فرعها في السماء》 است. و تمام مراتب را از حقیقت وَلَوی، و طریقت نبوی، تا شریعت موسوی به یک‌باره احصاء فرمودند.
︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻
🆔@ehsannil2 کانال اللطائف الالٰهیّة
︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼
༺•✿👇🏻ادامه‌ی سخن👇🏻✿•༻
◾️
🔹
✅ پیش‌تر می‌رویم...
🕰 زمان در عالم حدود، ظهورِ نَفْسِ حرکت است. این حرکت، از حبّ و عشق است. «افلاک» که از «فَلک» به معنای «گردَنده» می‌آید، به عشق حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) می‌گردد که در حدیث کساء بیان شده است:
💠 إنّى ما خَلَقْتُ سَماَّءً مَبْنِیَّةً وَ لا اَرْضاً مَدْحِیَّةً وَ لا قَمَراً مُنیراً وَ لا شَمْساً مُضَّیئَةً وَ لا فَلَكاً یَدُورُ وَ لا بَحْراً یَجْرى وَ لا فُلْكاً یَسْرى اِلاّ «لاَجْلِكُمْ وَمَحَبَّتِكُمْ».
🔹 همانا من نیافریدم آسمانِ بنا شده، و نه زمین گسترده، و نه ماه تابان، و نه مهر درخشان، و نه فلک چرخان، و نه دریاى روان، و نه كشتىِ در جریان را مگر براى خاطر شما و محبّت و دوستى شما.
⏳ در عالم #اشاره؛
حرکت، مقدّمه زمان است و حرکتِ افلاک به حبّ حضرات محمّد و آل محمّد (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) است.
👈🏻 به دیگر بیان؛
«مَن لَهُ الحرکة»، یعنی کسی که برایش حرکت انجام میشود، حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) هستند.
💕 به تحلیل بیان میشود:
#زمان؛ به واسطۀ حرکت، و حرکت به واسطۀ محبّت در عالم اشارات خلق شده است. و همه، گِرد شمع وجود آل الله (علیهم‌السّلام) دَوَران دارند. که «دوُران» بودن «دوُران»، از این گردش و دَوَرانِ حُبّی است.
🔶 اما؛ چرا زمان در قیامت، از زمان در عالم دنیا طولانی‌تر است؟
👈🏻زمان، بر اساسِ مجلایِ ظهور خود که #ضیق باشد یا #وسیع؛ به ضیق بودن یا وسعت، ظاهر میشود.
🔷مجلایِ ظهور زمان در دنیا؛ دنیاست.
دنیا، خودش ضیق است؛ پس ظهورِ زمان هم در آن، ضیق است.
یعنی زمان در دنیا؛ در مضیقه است.
🔷مجلایِ ظهورِ زمان در برزخ؛ برزخ است.
برزخ؛ خودش، نسبت به دنیا؛ وسیع است.
پس زمان در بزرخ؛ وسیع تر از دنیاست.
⇦به همین ترتیب؛
💠قیامت؛ خودِ «الساعة» است
که اسم فاعل از «وسع»، «سعة» می‌باشد
و اسم فاعل بدون قید زمان، صفت حالیه است؛
🍃بنابراین؛ قیامت (الساعة) نفسِ «سعه» است.
✨ لذا؛ زمان در قیامت؛ نه تنها اوسع (وسیع‌ترین) است،
بلکه نفسِ سعه است.
🕰پس اگر زمان در دنیا هم ظهوری دارد و «مدة» برای آن وجود دارد؛
از نفسِ سعه‌ی خویش یعنی «الساعة» این سعه را دارد.
🔰قرآن در این خصوص می‌فرماید:
💎【يُدَبِّرُ الاْمْرَ مِنَ السَّماءِ اِلَى الاَْرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ اِلَيْهِ فى يَوْم كانَ مِقْدارُهُ اَلْفَ سَنَة مِمّا تَعُدُّوْنَ】💎
خداوند امور اين جهان را از آسمان به سوى زمين تدبير مى كند سپس در روزى كه مقدار آن هزار سال از سال هايى است كه شما مى شمريد به سوى او باز مى گردد.
📘(سوره‌ی سجده، آیه‌ی ۵)
❖تدبیرِ «مِن السماء الی الأرض» در موضوعِ زمان؛
◈زمان را در قیامت رقم میزند و به «سرمد» متجلّی می‌گردد.
◈زمان را در برزخ رقم میزند و به «دهر» متجلّی می‌گردد.
◈زمان را در دنیا رقم میزند و به «زمان» متجلّی می‌گردد.
🔰قرآن می‌فرماید:
💎【تَعْرُجُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ اِلَيْهِ فى يَوْم كانَ مِقْدارُهُ خَمْسِيْنَ اَلْفَ سَنَة】💎
فرشتگان و روح به سوى او عروج مى كنند در آن روز كه مقدارش پنجاه هزار سال است.
📘(سوره‌ی معارج، آیه‌ی ۴)
💫پس؛مدّة زمان؛ بستگی به سعه‌ی مجلایِ ظهورِ زمان است.
🔸 امّا زمان چه نسبتی با حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) دارد؟
👈🏻 حضرات آل الله (علیهم‌السّلام)، «صاحب الزّمان» هستند.
🔷 «صاحب» در عالم حدود؛ در دوئیّت معنا میشود و مُصاحِب بودن در «دو» شخص، یا «دو» چیز، لحاظ شده است.
🔹 اگر کسی صاحب وسیله‌ای است، او شخصی است و وسیله، شیئی جدایِ از او. و او بعد از مصاحب بودن با آن شیء، صاحبِ آن است. و صاحب بودن این شخص، صِرفِ اعتبار است و حقیقی نیست.
👈🏻 برای همین هم؛ بعد از مرگ، اعتباری بودنِ این مصاحبت معلوم می‌گردد و دیگر صاحب هیچ چیزی نخواهد بود.
☀️ امّا «صاحب» در عالم نور و بی‌حدّی این‌طور نیست، بلکه جان و حقیقتِ مملوکِ خویش است. حضرات آل الله (علیهم‌السّلام)، «صاحب الزمان» هستند. صاحب بودنِ حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) حقیقی است و نه اعتباری.
🕰 پس زمان را از حقیقتی که توضیح داده شد، تا عالم حدود، با این عنوان باید شناخت. وگرنه «صاحب الزّمان» بودنِ آل الله (علیهم‌السّلام)، از مافوقِ عالم لاهوت تا أدنی درکۀ عالمِ ناسوت به یک قوّت، ممدود است.
☀️ بنابراین؛ اگر در عالم نور، بالخصوص از «زمان» با واژۀ «دهر» یا «سرمد» یاد میشود، منظور خصوصیّتِ زمان در عوالم عالی است، و إلّا زمان در همۀ عوالم به قوّتِ واحدۀ حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) ممدود است.
︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻
🆔@ehsannil2 کانال اللطائف الالٰهیّة
︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼
༺•✿👇🏻ادامه‌ی سخن👇🏻✿•༻
🌤
✅ پیش‌تر می‌رویم...
🕰 زمان در عالم حدود، ظهورِ نَفْسِ حرکت است. این حرکت، از حبّ و عشق است. «افلاک» که از «فَلک» به معنای «گردَنده» می‌آید، به عشق حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) می‌گردد که در حدیث کساء بیان شده است:
💠 إنّى ما خَلَقْتُ سَماَّءً مَبْنِیَّةً وَ لا اَرْضاً مَدْحِیَّةً وَ لا قَمَراً مُنیراً وَ لا شَمْساً مُضَّیئَةً وَ لا فَلَكاً یَدُورُ وَ لا بَحْراً یَجْرى وَ لا فُلْكاً یَسْرى اِلاّ «لاَجْلِكُمْ وَمَحَبَّتِكُمْ».
🔹 همانا من نیافریدم آسمانِ بنا شده، و نه زمین گسترده، و نه ماه تابان، و نه مهر درخشان، و نه فلک چرخان، و نه دریاى روان، و نه كشتىِ در جریان را مگر براى خاطر شما و محبّت و دوستى شما.
⏳ در عالم #اشاره؛
حرکت، مقدّمه زمان است و حرکتِ افلاک به حبّ حضرات محمّد و آل محمّد (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) است.
👈🏻 به دیگر بیان؛
«مَن لَهُ الحرکة»، یعنی کسی که برایش حرکت انجام میشود، حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) هستند.
💕 به تحلیل بیان میشود:
#زمان؛ به واسطۀ حرکت، و حرکت به واسطۀ محبّت در عالم اشارات خلق شده است. و همه، گِرد شمع وجود آل الله (علیهم‌السّلام) دَوَران دارند. که «دوُران» بودن «دوُران»، از این گردش و دَوَرانِ حُبّی است.
🔶 اما؛ چرا زمان در قیامت، از زمان در عالم دنیا طولانی‌تر است؟
👈🏻زمان، بر اساسِ مجلایِ ظهور خود که #ضیق باشد یا #وسیع؛ به ضیق بودن یا وسعت، ظاهر میشود.
🔷مجلایِ ظهور زمان در دنیا؛ دنیاست.
دنیا، خودش ضیق است؛ پس ظهورِ زمان هم در آن، ضیق است.
یعنی زمان در دنیا؛ در مضیقه است.
🔷مجلایِ ظهورِ زمان در برزخ؛ برزخ است.
برزخ؛ خودش، نسبت به دنیا؛ وسیع است.
پس زمان در بزرخ؛ وسیع تر از دنیاست.
⇦به همین ترتیب؛
💠قیامت؛ خودِ «الساعة» است
که اسم فاعل از «وسع»، «سعة» می‌باشد
و اسم فاعل بدون قید زمان، صفت حالیه است؛
🍃بنابراین؛ قیامت (الساعة) نفسِ «سعه» است.
✨ لذا؛ زمان در قیامت؛ نه تنها اوسع (وسیع‌ترین) است،
بلکه نفسِ سعه است.
🕰پس اگر زمان در دنیا هم ظهوری دارد و «مدة» برای آن وجود دارد؛
از نفسِ سعه‌ی خویش یعنی «الساعة» این سعه را دارد.
🔰قرآن در این خصوص می‌فرماید:
💎【يُدَبِّرُ الاْمْرَ مِنَ السَّماءِ اِلَى الاَْرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ اِلَيْهِ فى يَوْم كانَ مِقْدارُهُ اَلْفَ سَنَة مِمّا تَعُدُّوْنَ】💎
خداوند امور اين جهان را از آسمان به سوى زمين تدبير مى كند سپس در روزى كه مقدار آن هزار سال از سال هايى است كه شما مى شمريد به سوى او باز مى گردد.
📘(سوره‌ی سجده، آیه‌ی ۵)
❖تدبیرِ «مِن السماء الی الأرض» در موضوعِ زمان؛
◈زمان را در قیامت رقم میزند و به «سرمد» متجلّی می‌گردد.
◈زمان را در برزخ رقم میزند و به «دهر» متجلّی می‌گردد.
◈زمان را در دنیا رقم میزند و به «زمان» متجلّی می‌گردد.
🔰قرآن می‌فرماید:
💎【تَعْرُجُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ اِلَيْهِ فى يَوْم كانَ مِقْدارُهُ خَمْسِيْنَ اَلْفَ سَنَة】💎
فرشتگان و روح به سوى او عروج مى كنند در آن روز كه مقدارش پنجاه هزار سال است.
📘(سوره‌ی معارج، آیه‌ی ۴)
💫پس؛مدّة زمان؛ بستگی به سعه‌ی مجلایِ ظهورِ زمان است.
🔸 امّا زمان چه نسبتی با حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) دارد؟
👈🏻 حضرات آل الله (علیهم‌السّلام)، «صاحب الزّمان» هستند.
🔷 «صاحب» در عالم حدود؛ در دوئیّت معنا میشود و مُصاحِب بودن در «دو» شخص، یا «دو» چیز، لحاظ شده است.
🔹 اگر کسی صاحب وسیله‌ای است، او شخصی است و وسیله، شیئی جدایِ از او. و او بعد از مصاحب بودن با آن شیء، صاحبِ آن است. و صاحب بودن این شخص، صِرفِ اعتبار است و حقیقی نیست.
👈🏻 برای همین هم؛ بعد از مرگ، اعتباری بودنِ این مصاحبت معلوم می‌گردد و دیگر صاحب هیچ چیزی نخواهد بود.
☀️ امّا «صاحب» در عالم نور و بی‌حدّی این‌طور نیست، بلکه جان و حقیقتِ مملوکِ خویش است. حضرات آل الله (علیهم‌السّلام)، «صاحب الزمان» هستند. صاحب بودنِ حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) حقیقی است و نه اعتباری.
🕰 پس زمان را از حقیقتی که توضیح داده شد، تا عالم حدود، با این عنوان باید شناخت. وگرنه «صاحب الزّمان» بودنِ آل الله (علیهم‌السّلام)، از مافوقِ عالم لاهوت تا أدنی درکۀ عالمِ ناسوت به یک قوّت، ممدود است.
☀️ بنابراین؛ اگر در عالم نور، بالخصوص از «زمان» با واژۀ «دهر» یا «سرمد» یاد میشود، منظور خصوصیّتِ زمان در عوالم عالی است، و إلّا زمان در همۀ عوالم به قوّتِ واحدۀ حضرات آل الله (علیهم‌السّلام) ممدود است.
︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻
🆔@ehsannil2 کانال اللطائف الالٰهیّة
︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼
༺•✿👇🏻ادامه‌ی سخن👇🏻✿•༻
🌤