🌱


⇐ 🔘 بنابراین "سوء" در آیۀ 🔻【 إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ «بِالسُّـــوءِ» إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّي‏】🔺 (سورۀ ۱۲، آیۀ ۵۳) ؛ واحدِ جدائی، از «نفس واحدة» است.

•🔻•
⚠️ توجّهی در حاشیه:

در همین جایگاه، #جهاد_با_نفس (که همان #جهاد_اکبر است)، مطرح است.
جهاد با نفس؛ پذیرشِ اولی الامر در تمام مراتبِ افعال، صفات و ذات است.
👈 و قدم اوّل آن به بیان ساده؛ حذفِ «به نظر مَن»، و قوّتِ «به نظرِ مولیٰ» در متنِ زندگی است.

💎【فَإِنْ لَمْ يَسْتَجيبُوا لَكَ فَاعْلَمْ أَنَّما يَتَّبِعُونَ أَهْواءَهُمْ وَ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَواهُ بِغَيْرِ هُدىً مِنَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمينَ】💎
پس اگر تو را اجابت نكردند، بدان كه فقط هوس‏هاى خود را پيروى مى‏‌كنند و كيست گمراه‏تر از آن كه به غير از هدايت خدا از هواى نفس خود پيروى كند؟

(سورۀ قصص، آیۀ ۵۰)
•🔺•


🍃 امّا ...
💎【 إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّي‏】💎 ؛

دَرْکِ 【رَحِمَ رَبِّي‏】؛ موتِ نفس است.
موت نفس، رفتنِ هوایِ نفس است. در همان حالِ موت، حقّ جلوه می‌کند.

و این بدین معنا نیست که دیگر این نفس، در امر کردن نیست. بلکه چنین نفسی، فانی در اولی الامر است و اولی الامر به او ظاهرند.
بنابراین نفرمودند 《الّا «مَــن» رحم ربّي》 که باز در فردِ خاصّی وُ تعیّنی بیاید.
بلکه با "مــا"یِ موصوله بیان فرمود و فرمود【إِلاَّ مــــا رَحِمَ رَبِّي】. که آنرا در جلالتِ نفس که همانا خودیّت "ربّي" است می‌برد.

آیۀ شریفۀ 🔻【 إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ «بِالسُّـــوءِ» إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّي‏】🔺؛ بیانِ حضرت یوسف علیه السلام است که در مقام ظهورِ جمال حضرت ربّ العالمین هستند.

پس یایِ "ربّی"؛ حضرت یوسف علیه السلام است و مقامِ جمالِ باریتعالی.
یعنی همان نفسی که در ادعایِ اولی الامری بود، چون رحمت حقّ (که همانا حضرات آل الله علیهم السلام هستند) را پذیرفت، به نقطۀ رحمتیّتِ ربّ العالمین، در جمال و ظاهرِ «امر کردن» می‌آید ولی دیگر "بالسوء" [و منکَر] نیست. بلکه "بالخیر" [و معروف] است.
پس چنین شخصی؛ تمام افعال و سکناتش، "امر بالمعروف" است و داعیِ إلی الله (دعوت کننده به خدا).

✅ دقت :

🚩نفسِ لوّامه حیثیتِ برزخی دارد.
برزخِ بینِ نفس حسّیة حیوانیه و نفسِ ناطقۀ قدسیه است. از این جهت در "لوّامه" بودن و ملامت کردن است. چرا که حقیقتِ پاکی نفس در این مرتبه، ناطقه قدسیه بودن است. و نفس حسّیه حیوانیه، ناپاکی محسوب می‌شود.
و وقتی نفس، از حقیقت خویش بواسطۀ واحدِ جدایی از مبدأ (که ذنب و گناه است) دور شود، اگر کاملاً مندک و منفصل از حقیقت خویش گردد، دلیلی برای ملامت نخواهد بود. و اگر کاملاً در اتصال به حقیقت خویش باشد، باز هم ملامت کردن بیجاست. بنابراین ملامت کردن و لوّامه بودن، برزخی بینِ اتصال و انقطاع است.
که به وجهِ «حسیه حیوانیه بودن»؛ منقطع است .
و به وجهِ «ناطقۀ قدسیه بودن»؛ متصل است.

برای همین نفسِ لوّامه؛ برزخِ بین نفس حسیه حیوانیه و نفس ناطقۀ قدسیه است.


〽️ امّا در دنباله، چیزی از نفس ناطقۀ قدسیه را بخوانیم ...


︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻
↗️ t.me/ehsannil2 ➣  کانال اللطائف الإلهیّة
︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼

  ༺•֎👇🏻ادامه‌ی سخن👇🏻֎•༻
🌱