.

❄️ لطیفه‌ای از تَطوُّر موسوی (ع)


🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸
🖊🦋 احسان الله نیلفروش زاده
↗️ https://t.me/ehsannil2/18
┅─┅─═✾🌀✾═─┅─┅

در #کانال_معرفة_الحق چند کلمه در مورد تطوّرات حقّ تعالی صحبت شد و در کوتاهْ سخنی اشاره شد:

🍃 تطوّر از مادّۀ "طَوْر" است. "طَوْر" به بیانی یعنی قِسم قِسم بودن و متنوّع بودن که در فارسی هم بکار می‌بریم "این طور" و "آن طور" یعنی این قسم و آن قسم.
و قرآن میفرماید :

💠 "وَ قَدْ خَلَقَكُمْ «أَطْواراً» "
و حال آنكه شما را به گونه‌‏هاى مختلف آفريده است.
(سورۀ حضرت نوح علیه السلام آیۀ 14)

👈 به بیانی دقیقتر "طور" به معنای حال و هیأت است.
که حالِ هر شخصی و هیأت او، مخصوص خود اوست و "ما بـِـهِ الامتیاز" او با دیگران است. پس موجب قِسم و جدائی او از سایرین میشود.

💠 "تَطَوُّر" باب تفعّل است. معنایِ غالبِ باب تفعّل، مُطاوعه و پذیرش است (بالخصوص مطاوعۀ بابِ تفعیل است). مثلاً میگوییم "اَدَّبتُهُ فَتَأَدَّبَ" یعنی او را ادب کردم پس ادب کردن را پذیرفت.
"اَدَّبتُ" باب تفعیل است. و "تَــأَدَّبَ" باب تفعُّل. پس تفعُّل، تفعیل را پذیرفت. این را مُطاوعه یا اثر پذیری میگویند (طَوْع به بیانی یعنی رغبت کردن و فرمان بُردن - اطاعت از همین ریشۀ "طَوْع" است).

🍃 امّا چند کلمه بیشتر بخوانیم و ان شا الله پیشتر برویم :

"تَطَوّر" را مترادف با تجلّی بکار میبریم. که این هم از وجوه مختلف بیان دارد:

♦️ 1- از باب مُطاوَعَه :
"تجلّی" از باب "تَفَعُّل" است، و مُطاوَعۀ متجلّی را میکند (فرمانبَر و پذیرندۀ متجلّی است) . یعنی دائماً تجلّی، فانی در متجلّی است و متجلّی فقط و فقط به تجلّی، متجلّی است (این قسمت شرح دارد!).

♦️ 2- از باب ظهور:
همانطور که "طَوْر" ، قِسم و نوع است. و قسمِ هر مَقسَمی ظاهر کنندۀ آن مَقسَم است، بنابراین "تَطَـــوُّر"، ظاهر کنندۀ "مُطوِّر" است. همانطور که تجلّی، ظاهر کنندۀ متجلّی است.

♦️ 3- از باب مُطاوَعه و ظهور، توأمان:
"تجلّی" و "تطوّر"، در یک نقطه، همْ مُطاوَعۀ مبدأ خویش می‌کنند و هم ظاهر کنندۀ آن هستند. و این دو مطلب، یک حقیقت است که با بیانِ #فنای_مطلق لطیفۀ آن معلوم میشود. که صرفاً اشاره میکنم که فانی مطلق، چیزی نیست جز ظهورِ مُفنا فیه. پس مُفنا فیه تا او حاضر و ظاهر است و نه اینکه فانی، چیزی باشد و سپس مُفنا فیه را ظاهر کند.
(شرح #فنای_مطلق در #کانال_معرفة_الحق )

✅ امّا دقیقه و لطیفه :

"طُور" که گاهی به معنایِ مطلقِ کوه استفاده می‌شود، نامِ کوهِ مخصوصی است که به قصص حضرت موسی علیه السلام مرتبط است.

🍃 اکثراً "طور" را در «اسم»،نظر می‌کنند و وارد بر وصف آن نمی‌شوند. امّا مطلب این است که "طور" چون وصفِ آن است، اسمِ آن، "طور" شده است. به لطف خدا این مطلب در بحثِ #اسماء_توقیفی حقّ تعالی بیان شد (رجوع شود به #کانال_معرفة_الحق 👈 https://t.me/ehsannil3/186 ).

در آنجا در مثال، اشاره شد که حقّ تعالی چون ذاتاً "رحیم" است و صفت حقّ تعالی، "رحیم" است، اسم مبارکِ او برخاسته از ذات اوست، و "رحیم" است.
اسمِ "رحیم"ِ حقّ تعالی، مشتق شده از خودِ ذات الله عزّ و جلّ است و از بیرون از ذات، بر ذات وضع نشده است.

☘️ در مورد "طور" چیزی از همان معنا بیان میشود. که "طور" چون وصف است، اسم است.
امّا چطور "طور" وصفِ این کوه است؟

زیرا که تطوّر و تجلّی ربّ العالمین بالخصوص به این کوه برای عالمین به منصۀ ظهور رسید، پس نامیده شدن این کوه، به "طور" از "تطوّر" و تجلّی حقّ بر آن است. هرچند نامِ آن به حسب ظاهر پیش از قصۀ حضرت موسی (ع) بر آن نهاده شده باشد.
این کوه، "طور اَیْمَن" و "طور سینین" است که قرآن فرمود:

💠"وَ نـــادَيْناهُ مِنْ جـــانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ
وَ قَـــرَّبْناهُ نَجِيًّــــا"💠
و از جانب راست طور او را ندا داديم (حضرت موسی علیه السلام را )
و رازگويان نزديكش ساختيم.
(52 سورۀ حضرت مریم سلام الله علیها)

👈 "اَیْمَن" بودن، نقطۀ وحدت حقّۀ حقیقه است.
🔅"ایمَن"، افعلِ تفضیل از "یُمْن" است که "یَمین" از این ریشه است و "یُمن" با "اَمن" اشتقاق اکبر دارند یعنی تنها در یک حرف با هم به حسب ظاهر اختلاف دارند ولی مشترکِ معنوی در آنها وجود دارد.

🌸 آن چیزی "یُمن" و مبارک است که "اَمن" باشد(و برعکس).

✅ موحِّد و موحَّد در نقطۀ یگانگی و وحدت، "یُمن"ِ حقیقی و "امن"ِ حقیقی هستند. اصلاً "ایمان"، آن نقطه‌ای است که تشتّت و دوئیت را به سمتِ وحدت، نفی می‌کند. مؤمِن با "مَن یُؤمَنُِ به" (کسی که به آن ایمان آورده میشود)، یکی است. این است، امنیّت تمام. و این است تمامِ مُبارکی و یُمن و میمنت.

جائی که سفرۀ دوئیت برچیده شود، امن است و امان است، و نقطۀ ایمان همان است .
و این است "یَمین". و صاحبانش، اصحابِ "یَمین" و "میمَنَة" هستند.
🔹