🌙


🤔 در دعای سه شنبه، حضرت امام سجاد (علیه السلام) به این مهمّ اشاره می‌فرمایند:

🔹〖أَعُوذُ بِهِ مِنْ شَرِّ الشَّيْطَانِ الَّذِي يَزِيدُنِي ذَنْباً إِلَى «ذَنْــبِـــي»〗🔹
پناه بر او می‌برم از شرّ شیطانی که گناهی بسوی گناهم زیاد می‌کند.

(📚 المصباح للكفعمي، ص۱۱۸)


✵ بعد از اینکه به جِدّ باید بدانیم که آل الله علیهم السلام هرگز با کسی قیاس کرده نمی‌شوند و دعا و استغفار و بیانِ ذنبِ حضرات (ع)، اسرار دارد، آنگاه بخوانیم :

🌱 حضرت (ع) نمی‌فرمایند 『 ذنباً إلی «ذنوبی»』 بلکه می‌فرمایند 『 ذَنْباً إِلَى «ذَنْــبِـــي»』.

🔹 "«ذَنْــبِـــي»" خودِ انانیّت است (ذنب در ذات - دوئیت) و " ذَنْباً " گناهان بیرونی است که از انسان سر می‌زند (ذنب در صفات و افعال) که همه چیز انسان را می‌گیرد نه گناهانی که در عُرف، گناه حساب می‌شود بلکه نماز و روزه و اعمال عبادی و حتی نَفــَـس ما را هم می‌گیرد.
که چون «هستیم» در حالیکه او «هست» و در کنار اوئیم، همۀ افعال، [به این انیّت] گناه است و آنها " ذَنْباً " هستند و انانیّت "«ذَنْبِي»" است.

🔘 دیدگاه عموم این است که گناه را مشخصاً در تعیّنِ شرّ بودن، گناه می‌دانند. و خودِ «تعیّن» را گناه نمی‌دانند.
👁‍🗨 امّا دیدگاه خصوص این نیست و همان است که در مورد "حسنات الابرار سیئات المقربّین" بیان شد.

ذنب عظیم، انیّت است.

او باشد و ما هم باشیم ؟❗️

این «انیّت» است که چون ذوب نشد، ذنب است. و آنهم، "ذنب عظیم".


🔰 همۀ عالَم در مظلَمۀ این ظلم بزرگ هستند که حضرت امام جعفر صادق علیه السلام می‌فرمایند:

🔸〖إِنَّ النَّاسَ كُلَّهُمْ يَعِيشُونَ‏ فِي‏ فَضْلِ‏ مَظْلِمَتِنَا إِلَّا أَنَّا أَحْلَلْنَا شِيعَتِنَا مِنْ ذَلِك〗🔸
تمام مردم در سايه مظلمه و حق ما زندگى مى‏كنند ولى ما شيعيان خود را از اين نظر در حليّت قرار داديم (برای شیعیانمان حلال کردیم).

(📚 من لا يحضره الفقيه، ج‏۲، ص۴۵)


🔹 نفرمودند 『 الّا شیعتنا』 بلکه فرمودند 『 أَنَّا أَحْلَلْنَا شِيعَتِنَا مِنْ ذَلِك』.

یعنی اگر "شیعه" هم طرفی، و در انیّتی باشد و حضرات آل الله علیهم السلام که #عین_الوجود و #مبدأ_الوجود هستند نیز طرفی محسوب شوند، این شیعه هم چون مندک و فانی در "ــنا"یِ "شیعتنا" نشده است، در مَظلَمه گرفتار بوده و از آن خلاص نشده است.
الّا اینکه حضرات علیهم السلام به کرم و فضلشان بر شیعه حلال کردند.

🔅 امّا مقرّبین الهی…
آنان که روزان و شبان سراسرِ وجودشان "الهی العفو" است؛
تشریعاً و مختاراً پیدائی خود را نمی‌خواهند و به دنبالِ فنایِ در حقیقتِ «پیدائی»، یعنی حضرتِ 🔻【هو الظاهر】🔺 هستند.

آنکه فهمید انانیّتش ذنب است، غرق در توّابیّت خدا می‌شود که 🔻【إِنَّهُ كانَ تَوَّاباً 】🔺(سورۀ نصر، آیۀ ۳).

که توّاب را بعضی، "توبه پذیر" معنا کردند در حالیکه موحّد، توّاب را به یک وحدت، "توبه کننده" و "توبه پذیر" معنا می‌کند و می‌یابد که خودِ خداست که در انابه و بازگشت بسوی خودش است که 🔻【ما أَصابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ الله】🔺(هر خيرى به تو رسد از جانب خداست/ سورۀ نساء، آیۀ ۷۹).

🔸 اینجاست که وقتی عبد مشاهده کرد که توبه کننده و توبه پذیر خودِ خداست، و خودش را ندید؛ این توبۀ اصلی است که توبۀ اصلی، فنای در وحدت حقــّۀ حقیقیۀ الله است.



🔰 در تحلیل عرض میشود؛

عید فطر، ترکِ خودیّت در جهت محبوب و رسیدن به فطرتی است که حضرات آل الله (ع) هستند و مولایمان حضرت امیرالمؤمنین (ع) فرمودند🔻『أنا فطرة العالمین』🔺(من فطرت عالمین هستم/ 📚 خطبة البیان).


تا زمانی که ما به "ما" بودن، مُصَلــّـی (نمازگزار) هستیم و خدا مُصَلــّـیٰ له (کسی که برایش نماز خوانده میشود)، شرک و دوئیت حاکم است.
اگر انیّت از این میان برداشته شد و وحدتِ مُصَلــّـی (نمازگزار) و مُصَلــّـیٰ له (خدا) به جانْ، درک شد و یافتیم که اوست که به عبدش ذاکر خود، مُصَلــّـی خود است؛ به حقیقت فطرت راه یافتیم.


این عید فطر است که 🌸〖 لَا أَعْصِي اللَّهَ فِيهِ 〗🌸.






الحمد الله ربّ العالمین.

🖊🦋 #احسان_الله_نیلفروش_زاده

#لطیفه_عید


─═༅࿇༅ 📖 ༅࿇༅═─
🆔 @ehsannil ✍🏻
↗️ t.me/ehsannil3 ➣ #کانال_معرفة_الحق
↗️ t.me/ehsannil2 ➣ #کانال_اللطائف_الالهیة
↗️ instagram.com/ehsan_nil 🦋
‎‌‌‌‌‌‎─═༅࿇༅ 📖 ༅࿇༅═─
.