🔥 تن «شریف» در آتش طبیعت!
✍ احسان محمدی
🔥 شریف باجور فرزند بایزید، عضو انجمن سبز چیا دیروز در آتش سوزی جنگل های مریوان همراه سه تن دیگر جان باخت. شریف و بایزید و مریوان و چیا را که کنار هم می گذاری انگار قصه ای است که برای افسانه ها خلق شده، اما «شریف» ققنوس نبود، مثل کُنده بلوط ها در آتش سوخت، خاکستر شد...
اینکه از خاکستر او برای طبیعت ایران «امید» جوانه می زند یا «سرخوردگی» داستان دیگری است اما چرا این اتفاق تلخ رخ داد؟
🔥 این نخستین بار نیست که طبیعت ایران از میان عاشق ترین فرزندانش قربانی می گیرد. آخرین نمونه اش #هادی_فهیمی بود، یک پژوهشگر ممتاز که در نتیجه برخود هواپیما به کوه جان باخت، پیش تر #امیر_طالبی_گُل در کویر ایران در نتیجه برخورد با مین جان باخت.
🔥 تعداد فعالانی که در نتیجه تلاش برای خاموش کردن آتش جنگل ها سر و دست شان سوخته هم از شماره خارج است. #صلاح الدین_میرانی و #مظفر_عبدی دو جوان کرمانشاهی که بخشی از تن شان را آتش بلعید حتی به واسطه این فداکاری جایزه ملی محیط زیست را از رئیس جمهور گرفتند.
🔥 در تمام این ماجراهای تلخ، قبل از صدای شیون، شایعات موذی راهشان را باز می کنند. تردیدهایی در خصوص چرایی رخداد که البته گذر زمان و پاسخ های عموماً مبهم نهادهای رسمی هم گرهی از آنها باز نمی کند و این تردیدها باقی می ماند که «چرا» این ماجرا رخ داد؟
🔥 در کنار این پرسش های گزنده، نکته دیگری هم باقی می ماند که اصولاً تشکل های مردم نهاد تا چه اندازه برای رویارویی با چالش هایی از این دست آموزش دیده اند.
🔥اعزام نیروهای داوطلبی که عاشقانه این سرزمین را دوست دارند برای مهار آتشی که دوست و دشمن نمی شناسد، آن هم با تجهیزاتی در حد دبه آب و بیل با اصول حرفه ای منطبق است؟
🔥 یکی از نخستین کارهایی که نیروهای آتش نشانی هنگام رویارویی با یک حریق شهری انجام می دهند دور کردن افراد عادی از صحنه است، اما آیا سازمان جنگل ها و مراتع و سازمان محیط زیست هم چنین قوانینی دارند؟ اصولاً آتش را بر اساس دستورالعمل های مرکز جهانی پایش حریق (GFMC) خاموش می کنند یا بر اساس سیاست «همسایه ها یاری کنید» و همت عالی و ...
🔥 درک این نکته که سازمان جنگل ها، مراتع آبخیزداری کشور، نیرو و تجهیزات کافی برای رویارویی با آتش سوزی های پرتعداد در کشور را ندارد دشوار نیست، از آن سو نمی توان کسی را به خاطر حضور داوطلبانه، بی مزد و منت و البته فداکارانه برای دفاع از طبیعت تحسین نکرد اما وقتی حادثه غیرقابل جبرانی رخ می دهد نباید کسی به این پرسش ها پاسخ دهد؟
🔥 پیش از این نام مریوان را به واسطه معلمی که در حمایت از دانش آموز مبتلا به سرطان سر خود را تراشید، جنبش تفنگ کشان و نه به شکار، سربازی که برای نجات یک سگ گرفتار در میان سیم خاردار با مین برخورد کرد و یک پایش را از دست داد و ... شنیده ایم.
🔥 علاقمندی به مشارکت در فعالیت های مدنی در استان های کُردنشین ستودنی است و انجمن سبز چیا کارنامه درخشانی در فعالیت های زیست محیطی دارد اما تا زمانی که برای پرسش هایی از این دست پاسخی پیدا نکنیم، حادثه رخ می دهد که حاصل آن؛ شیون، اندوه ملی و خلق افسانه های عموماً تراژیک در سرزمینی است که بیشتر تشنه لبخند است...
#روزنامه_سازندگی
🖋 @ehsanmohammadi95
✍ احسان محمدی
🔥 شریف باجور فرزند بایزید، عضو انجمن سبز چیا دیروز در آتش سوزی جنگل های مریوان همراه سه تن دیگر جان باخت. شریف و بایزید و مریوان و چیا را که کنار هم می گذاری انگار قصه ای است که برای افسانه ها خلق شده، اما «شریف» ققنوس نبود، مثل کُنده بلوط ها در آتش سوخت، خاکستر شد...
اینکه از خاکستر او برای طبیعت ایران «امید» جوانه می زند یا «سرخوردگی» داستان دیگری است اما چرا این اتفاق تلخ رخ داد؟
🔥 این نخستین بار نیست که طبیعت ایران از میان عاشق ترین فرزندانش قربانی می گیرد. آخرین نمونه اش #هادی_فهیمی بود، یک پژوهشگر ممتاز که در نتیجه برخود هواپیما به کوه جان باخت، پیش تر #امیر_طالبی_گُل در کویر ایران در نتیجه برخورد با مین جان باخت.
🔥 تعداد فعالانی که در نتیجه تلاش برای خاموش کردن آتش جنگل ها سر و دست شان سوخته هم از شماره خارج است. #صلاح الدین_میرانی و #مظفر_عبدی دو جوان کرمانشاهی که بخشی از تن شان را آتش بلعید حتی به واسطه این فداکاری جایزه ملی محیط زیست را از رئیس جمهور گرفتند.
🔥 در تمام این ماجراهای تلخ، قبل از صدای شیون، شایعات موذی راهشان را باز می کنند. تردیدهایی در خصوص چرایی رخداد که البته گذر زمان و پاسخ های عموماً مبهم نهادهای رسمی هم گرهی از آنها باز نمی کند و این تردیدها باقی می ماند که «چرا» این ماجرا رخ داد؟
🔥 در کنار این پرسش های گزنده، نکته دیگری هم باقی می ماند که اصولاً تشکل های مردم نهاد تا چه اندازه برای رویارویی با چالش هایی از این دست آموزش دیده اند.
🔥اعزام نیروهای داوطلبی که عاشقانه این سرزمین را دوست دارند برای مهار آتشی که دوست و دشمن نمی شناسد، آن هم با تجهیزاتی در حد دبه آب و بیل با اصول حرفه ای منطبق است؟
🔥 یکی از نخستین کارهایی که نیروهای آتش نشانی هنگام رویارویی با یک حریق شهری انجام می دهند دور کردن افراد عادی از صحنه است، اما آیا سازمان جنگل ها و مراتع و سازمان محیط زیست هم چنین قوانینی دارند؟ اصولاً آتش را بر اساس دستورالعمل های مرکز جهانی پایش حریق (GFMC) خاموش می کنند یا بر اساس سیاست «همسایه ها یاری کنید» و همت عالی و ...
🔥 درک این نکته که سازمان جنگل ها، مراتع آبخیزداری کشور، نیرو و تجهیزات کافی برای رویارویی با آتش سوزی های پرتعداد در کشور را ندارد دشوار نیست، از آن سو نمی توان کسی را به خاطر حضور داوطلبانه، بی مزد و منت و البته فداکارانه برای دفاع از طبیعت تحسین نکرد اما وقتی حادثه غیرقابل جبرانی رخ می دهد نباید کسی به این پرسش ها پاسخ دهد؟
🔥 پیش از این نام مریوان را به واسطه معلمی که در حمایت از دانش آموز مبتلا به سرطان سر خود را تراشید، جنبش تفنگ کشان و نه به شکار، سربازی که برای نجات یک سگ گرفتار در میان سیم خاردار با مین برخورد کرد و یک پایش را از دست داد و ... شنیده ایم.
🔥 علاقمندی به مشارکت در فعالیت های مدنی در استان های کُردنشین ستودنی است و انجمن سبز چیا کارنامه درخشانی در فعالیت های زیست محیطی دارد اما تا زمانی که برای پرسش هایی از این دست پاسخی پیدا نکنیم، حادثه رخ می دهد که حاصل آن؛ شیون، اندوه ملی و خلق افسانه های عموماً تراژیک در سرزمینی است که بیشتر تشنه لبخند است...
#روزنامه_سازندگی
🖋 @ehsanmohammadi95