http://goo.gl/93QmnW
خودستائی های عجیب مولوی و شمس – قسمت دوم

مولوی می گوید :
از شربت اللهی و زجام انا الحقی ، هریک به قدح خوردند ، من با خم و قنینه [۱]
یا : این هیکل آدم است روپوش ما #قبله جمله سجده هائیم [۲]
و سلطان ولد ، فرزند و تربیت شده #مولوی و #شمس ، در حالی که مقام صوفیانه پدرش را با مقام #حلاج مقایسه می کند ، مدعی می شود که مقام پدرش چنان از مقام حلاج بالاتر است که اگر حلاج در زمان وی بود مولوی را به دار می زد ...
در همان زمان که شمس و سپس مولوی نقش #قطب و ولی اعظم و … را بازی می کردند در منطقه ای دیگر (مصر) اعجوبه ای از صوفیان سربرآورده و در آسمان خیال خود ، عرش و فرش و لوح و قلم و … را در می نوردد و از معراج صوفیانه خود سخن می گوید . این سخص که عمری کوتاه ولی ادعاهای بزرگ دارد ، ابراهیم دسوقی است . شعرانی نیز تجلیل فراوانی از وی می کند . در بخشی از رجزخوانی های ابراهیم دسوقی آمده است :
«انا موسی (علیه السلام) فی مناجاته ، انا علی رضی الله عنه فی حملاته! ، انا کل ولی فی الارض خلعته بیدی البس مهم من شئت . انا فی السماء شاهدت ربی و علی الکرسی حاطبته ، انا بیدی ابواب النار غلقتها و بیدی جنه الفردوس فتحتها … !» [۴]...
پژوهشی درباره ابن عربی ، عرفان و تصوف :
https://telegram.me/ebnearabi
@ebnearabi

مشاهده ی مشروح این مطلب :
http://www.ebnearabi.com/9229/خودستائی-های-عجیب-مولوی-و-شمس-قسمت-دو.html