پیشینه عزادارى حضرت #فاطمه زهرا (س) و آثار معنوی آن
شنبه ١١ آذر ماه ١٤٠٢ با عزيزان حجة الاسلام و المسلمين كيانى و دو برادر همراه ايشان با هماهنگى پيشين در باره سنت هاى عزادارى حضرت زهرا ع در #نجف أشرف و حوزه علميه آن در كهن و تاثير گزارى اين سنت ها در جامعه ايران و جز اين ها ساعتى را به گفتگو و مصاحبه سپرى كرديم. اين ديدار مرا به نيم #قرن پيش آن هنگام كه دوران نوجوانى تا ١٧ سالگى خود را در نجف أشرف سپرى كرده بودم ، باز گردانيد.
نخست بهتراست روشن شود که عزاداری را نباید صرفا به گریه واندوه خلاصه کرد ودرآن محدوده دید ؛ عزاداری که اولین وکم ترین نتیجه اش تشکیل اجتماع در یک محل است که روانشناسان ودانشمندان از نظر علمی ثابت نموده اند که تجمع وگرد هم آمدن وبه اصطلاح امروزی دور هم جمع شدن فی نفسه درمان بسیاری از بیماری های روحی است ؛ آثار فراوانی دراین اجتماعات هست که اگر به خوبی تبیین وعملی شود بسیاری از مشکلات وبحرانها حل خواهد شد .
ديگر آن كه دراین مجالس ذکر اهل بیت (ع) آثار وبرکات معنوی بی شماری وجود دارد که بدیهی ترین ثمره آن تبادل فرهنگ و آموزش آن به مردم است چنانکه امام رضا ـ عليه السلام ـ مي فرمايد:
«هر كس در مجلسي بنشيند كه در آن امر (و خط و مكتب) ما احيا مي شود، دلش در روزي كه دلها مي ميرند نمي ميرد.»آثار وبرکات بی شمار معنوی این مجالس قابل تامل است.
و سوم اولین عزادار حضرت #زهرا امیر مومنان(ع) است که هنگام دفن زهرا (س) مرثیه خواند و گریست وحسنین و دخترانش اولین عزادارن حضرت هستند وگریستند برای حضرت ؛ بنابراین سیره ورفتار امیر مومنان در عزاداری به زهرا وگریه برای او ودرد دلش با رسول الله (ص) درهنگام دفن بهترین دلیل وگواه وسند ومجوز برای عزادری های ماست .
در قرن سوم و چهارم و پنجم و همزمان با تشكيل دولت هاي #آل بويه در عراق و #حمدانيون در سوريه و #فاطميون در #مصر، مذهب شيعه گسترش يافت و مراسم عزاداري توسعه يافت.» هرچند بيشتر اين عزاداريها مختص سالار شهيدان امام حسين ـ عليه السلام ـ بوده است؛ اما به هر حال عزاداري براي سائر ائمه و حضرت زهرا ـ سلام الله عليها ـ هم به صورتي محدود وكمتر قطعاً برگزار مي شده است «با گسترش تسلط ديلميان بر بغداد در اين شهر كه از سالها پيش مركز اجتماع شاعران شيعي بود انجمن ها تشكيل گرديد كه در آن فضيلت هاي اهل بيت را نقل نموده و بر مظلوميت آنان اشك مي ريختند.»
در دوره هايي كه حاكمان سني حاكميت داشتند، شيعيان نمي توانستند عزاداري كنند به عنوان نمونه در دوران حكومت عباسيان
در دوره هايي كه حاكمان سني حاكميت داشتند، شيعيان نمي توانستند عزاداري كنند به عنوان نمونه در دوران حكومت عباسيان «... علويان يا از دم تيغ گذشتند و يا در سياه چالها پوسيدند و يا از ترس جان گمنام در دهكده ها و بيغوله ها بسر مي بردند... نوحه گري در مجلس هاي سري و سپس بر سر بازارها بر دختر پيغمبر و ستمهايي كه بر او و فرزندان او رفته است آغاز شد.»
ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ به مسئله عزاداري اهل بيت(ع) اهميت خاصي مي دادند و در گسترش آن تلاش زيادي داشتند «به جرأت مي تواند گفت: ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ در گسترش فرهنگ عزاداري به ويژه دربارة امام حسين ـ عليه السلام ـ نقش بسزايي داشتند.» در دوره هاي اخير، شايد بتوان گفت ازدوره صفويه به اين طرف عزاداريها علني شده، «در دورانهاي اخير، عزاداري از نظر كميّت و كيفيت رشد مي كند. در سالگرد رحلت پيامبر و امامان معصوم و حضرت زهرا ـ عليهم السلام ـ و... مراسم عزداري بر پا مي شود».علماي بزرگ ما به ايام شهادت معصومين توجه خاصي داشتند و براي ذكر فضائل آن بزرگواران در ايام شهادت ثواب زيادي قائل بودند در اين رابطه شهيد مطهري(ره) مي فرمايد: «ايام فاطميه است چرا ذكر فضائل و زندگي اهل بيت پيغمبر(ص) اين همه اجر و ثواب دارد آنها انسانهاي ساخته شده هستند...» و بايد توجه داشت كه چون در تاريخ شهادت حضرت زهرا اختلاف نظر وجود دارد، لذا در هر دوره تاريخ مشهور شهادت آن حضرت عزاداري برپا مي شود.
به این مجالس که برگزار می شود درایام شهادت حضرت صدیقه ، بيشتر «ايام فاطميه» گفته مي شود در اين ايام، ممكن است در برخي از جاها يك روز و در برخي از جاها چند روز براي آن حضرت عزاداري شود. از طرفي بايد توجه داشت كه مصيبت حضرت زهرا ـ سلام الله عليها ـ مصيبتي عظيم است و هر چه مصيبت بزرگتر باشد، عزاداري مربوط به آن هم بيشتر خواهد بود. آيت الله وحيد خراساني آن را مصيبت كبري مي نامد ايشان مي گويد: «... در اين مصيبت كبري كه ناموس خدا و بضعة خاتم انبياء وكفو سيد اوصياء و مادر ائمه هدي نيمه شب دفن شد... به پاخيزيم و آنچه در توان داريم در تعظيم شعائر شهادت او انجام دهيم.» به واسطه همين بزرگي مصيبت است كه شيعيان ممكن است چند روز قبل يا بعد از شهادت اقامه عزا كنند.
شنبه ١١ آذر ماه ١٤٠٢ با عزيزان حجة الاسلام و المسلمين كيانى و دو برادر همراه ايشان با هماهنگى پيشين در باره سنت هاى عزادارى حضرت زهرا ع در #نجف أشرف و حوزه علميه آن در كهن و تاثير گزارى اين سنت ها در جامعه ايران و جز اين ها ساعتى را به گفتگو و مصاحبه سپرى كرديم. اين ديدار مرا به نيم #قرن پيش آن هنگام كه دوران نوجوانى تا ١٧ سالگى خود را در نجف أشرف سپرى كرده بودم ، باز گردانيد.
نخست بهتراست روشن شود که عزاداری را نباید صرفا به گریه واندوه خلاصه کرد ودرآن محدوده دید ؛ عزاداری که اولین وکم ترین نتیجه اش تشکیل اجتماع در یک محل است که روانشناسان ودانشمندان از نظر علمی ثابت نموده اند که تجمع وگرد هم آمدن وبه اصطلاح امروزی دور هم جمع شدن فی نفسه درمان بسیاری از بیماری های روحی است ؛ آثار فراوانی دراین اجتماعات هست که اگر به خوبی تبیین وعملی شود بسیاری از مشکلات وبحرانها حل خواهد شد .
ديگر آن كه دراین مجالس ذکر اهل بیت (ع) آثار وبرکات معنوی بی شماری وجود دارد که بدیهی ترین ثمره آن تبادل فرهنگ و آموزش آن به مردم است چنانکه امام رضا ـ عليه السلام ـ مي فرمايد:
«هر كس در مجلسي بنشيند كه در آن امر (و خط و مكتب) ما احيا مي شود، دلش در روزي كه دلها مي ميرند نمي ميرد.»آثار وبرکات بی شمار معنوی این مجالس قابل تامل است.
و سوم اولین عزادار حضرت #زهرا امیر مومنان(ع) است که هنگام دفن زهرا (س) مرثیه خواند و گریست وحسنین و دخترانش اولین عزادارن حضرت هستند وگریستند برای حضرت ؛ بنابراین سیره ورفتار امیر مومنان در عزاداری به زهرا وگریه برای او ودرد دلش با رسول الله (ص) درهنگام دفن بهترین دلیل وگواه وسند ومجوز برای عزادری های ماست .
در قرن سوم و چهارم و پنجم و همزمان با تشكيل دولت هاي #آل بويه در عراق و #حمدانيون در سوريه و #فاطميون در #مصر، مذهب شيعه گسترش يافت و مراسم عزاداري توسعه يافت.» هرچند بيشتر اين عزاداريها مختص سالار شهيدان امام حسين ـ عليه السلام ـ بوده است؛ اما به هر حال عزاداري براي سائر ائمه و حضرت زهرا ـ سلام الله عليها ـ هم به صورتي محدود وكمتر قطعاً برگزار مي شده است «با گسترش تسلط ديلميان بر بغداد در اين شهر كه از سالها پيش مركز اجتماع شاعران شيعي بود انجمن ها تشكيل گرديد كه در آن فضيلت هاي اهل بيت را نقل نموده و بر مظلوميت آنان اشك مي ريختند.»
در دوره هايي كه حاكمان سني حاكميت داشتند، شيعيان نمي توانستند عزاداري كنند به عنوان نمونه در دوران حكومت عباسيان
در دوره هايي كه حاكمان سني حاكميت داشتند، شيعيان نمي توانستند عزاداري كنند به عنوان نمونه در دوران حكومت عباسيان «... علويان يا از دم تيغ گذشتند و يا در سياه چالها پوسيدند و يا از ترس جان گمنام در دهكده ها و بيغوله ها بسر مي بردند... نوحه گري در مجلس هاي سري و سپس بر سر بازارها بر دختر پيغمبر و ستمهايي كه بر او و فرزندان او رفته است آغاز شد.»
ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ به مسئله عزاداري اهل بيت(ع) اهميت خاصي مي دادند و در گسترش آن تلاش زيادي داشتند «به جرأت مي تواند گفت: ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ در گسترش فرهنگ عزاداري به ويژه دربارة امام حسين ـ عليه السلام ـ نقش بسزايي داشتند.» در دوره هاي اخير، شايد بتوان گفت ازدوره صفويه به اين طرف عزاداريها علني شده، «در دورانهاي اخير، عزاداري از نظر كميّت و كيفيت رشد مي كند. در سالگرد رحلت پيامبر و امامان معصوم و حضرت زهرا ـ عليهم السلام ـ و... مراسم عزداري بر پا مي شود».علماي بزرگ ما به ايام شهادت معصومين توجه خاصي داشتند و براي ذكر فضائل آن بزرگواران در ايام شهادت ثواب زيادي قائل بودند در اين رابطه شهيد مطهري(ره) مي فرمايد: «ايام فاطميه است چرا ذكر فضائل و زندگي اهل بيت پيغمبر(ص) اين همه اجر و ثواب دارد آنها انسانهاي ساخته شده هستند...» و بايد توجه داشت كه چون در تاريخ شهادت حضرت زهرا اختلاف نظر وجود دارد، لذا در هر دوره تاريخ مشهور شهادت آن حضرت عزاداري برپا مي شود.
به این مجالس که برگزار می شود درایام شهادت حضرت صدیقه ، بيشتر «ايام فاطميه» گفته مي شود در اين ايام، ممكن است در برخي از جاها يك روز و در برخي از جاها چند روز براي آن حضرت عزاداري شود. از طرفي بايد توجه داشت كه مصيبت حضرت زهرا ـ سلام الله عليها ـ مصيبتي عظيم است و هر چه مصيبت بزرگتر باشد، عزاداري مربوط به آن هم بيشتر خواهد بود. آيت الله وحيد خراساني آن را مصيبت كبري مي نامد ايشان مي گويد: «... در اين مصيبت كبري كه ناموس خدا و بضعة خاتم انبياء وكفو سيد اوصياء و مادر ائمه هدي نيمه شب دفن شد... به پاخيزيم و آنچه در توان داريم در تعظيم شعائر شهادت او انجام دهيم.» به واسطه همين بزرگي مصيبت است كه شيعيان ممكن است چند روز قبل يا بعد از شهادت اقامه عزا كنند.
Forwarded from دكتر هادى انصارى
پیشینه عزادارى حضرت #فاطمه زهرا (س) و آثار معنوی آن
شنبه ١١ آذر ماه ١٤٠٢ با عزيزان حجة الاسلام و المسلمين كيانى و دو برادر همراه ايشان با هماهنگى پيشين در باره سنت هاى عزادارى حضرت زهرا ع در #نجف أشرف و حوزه علميه آن در كهن و تاثير گزارى اين سنت ها در جامعه ايران و جز اين ها ساعتى را به گفتگو و مصاحبه سپرى كرديم. اين ديدار مرا به نيم #قرن پيش آن هنگام كه دوران نوجوانى تا ١٧ سالگى خود را در نجف أشرف سپرى كرده بودم ، باز گردانيد.
نخست بهتراست روشن شود که عزاداری را نباید صرفا به گریه واندوه خلاصه کرد ودرآن محدوده دید ؛ عزاداری که اولین وکم ترین نتیجه اش تشکیل اجتماع در یک محل است که روانشناسان ودانشمندان از نظر علمی ثابت نموده اند که تجمع وگرد هم آمدن وبه اصطلاح امروزی دور هم جمع شدن فی نفسه درمان بسیاری از بیماری های روحی است ؛ آثار فراوانی دراین اجتماعات هست که اگر به خوبی تبیین وعملی شود بسیاری از مشکلات وبحرانها حل خواهد شد .
ديگر آن كه دراین مجالس ذکر اهل بیت (ع) آثار وبرکات معنوی بی شماری وجود دارد که بدیهی ترین ثمره آن تبادل فرهنگ و آموزش آن به مردم است چنانکه امام رضا ـ عليه السلام ـ مي فرمايد:
«هر كس در مجلسي بنشيند كه در آن امر (و خط و مكتب) ما احيا مي شود، دلش در روزي كه دلها مي ميرند نمي ميرد.»آثار وبرکات بی شمار معنوی این مجالس قابل تامل است.
و سوم اولین عزادار حضرت #زهرا امیر مومنان(ع) است که هنگام دفن زهرا (س) مرثیه خواند و گریست وحسنین و دخترانش اولین عزادارن حضرت هستند وگریستند برای حضرت ؛ بنابراین سیره ورفتار امیر مومنان در عزاداری به زهرا وگریه برای او ودرد دلش با رسول الله (ص) درهنگام دفن بهترین دلیل وگواه وسند ومجوز برای عزادری های ماست .
در قرن سوم و چهارم و پنجم و همزمان با تشكيل دولت هاي #آل بويه در عراق و #حمدانيون در سوريه و #فاطميون در #مصر، مذهب شيعه گسترش يافت و مراسم عزاداري توسعه يافت.» هرچند بيشتر اين عزاداريها مختص سالار شهيدان امام حسين ـ عليه السلام ـ بوده است؛ اما به هر حال عزاداري براي سائر ائمه و حضرت زهرا ـ سلام الله عليها ـ هم به صورتي محدود وكمتر قطعاً برگزار مي شده است «با گسترش تسلط ديلميان بر بغداد در اين شهر كه از سالها پيش مركز اجتماع شاعران شيعي بود انجمن ها تشكيل گرديد كه در آن فضيلت هاي اهل بيت را نقل نموده و بر مظلوميت آنان اشك مي ريختند.»
در دوره هايي كه حاكمان سني حاكميت داشتند، شيعيان نمي توانستند عزاداري كنند به عنوان نمونه در دوران حكومت عباسيان
در دوره هايي كه حاكمان سني حاكميت داشتند، شيعيان نمي توانستند عزاداري كنند به عنوان نمونه در دوران حكومت عباسيان «... علويان يا از دم تيغ گذشتند و يا در سياه چالها پوسيدند و يا از ترس جان گمنام در دهكده ها و بيغوله ها بسر مي بردند... نوحه گري در مجلس هاي سري و سپس بر سر بازارها بر دختر پيغمبر و ستمهايي كه بر او و فرزندان او رفته است آغاز شد.»
ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ به مسئله عزاداري اهل بيت(ع) اهميت خاصي مي دادند و در گسترش آن تلاش زيادي داشتند «به جرأت مي تواند گفت: ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ در گسترش فرهنگ عزاداري به ويژه دربارة امام حسين ـ عليه السلام ـ نقش بسزايي داشتند.» در دوره هاي اخير، شايد بتوان گفت ازدوره صفويه به اين طرف عزاداريها علني شده، «در دورانهاي اخير، عزاداري از نظر كميّت و كيفيت رشد مي كند. در سالگرد رحلت پيامبر و امامان معصوم و حضرت زهرا ـ عليهم السلام ـ و... مراسم عزداري بر پا مي شود».علماي بزرگ ما به ايام شهادت معصومين توجه خاصي داشتند و براي ذكر فضائل آن بزرگواران در ايام شهادت ثواب زيادي قائل بودند در اين رابطه شهيد مطهري(ره) مي فرمايد: «ايام فاطميه است چرا ذكر فضائل و زندگي اهل بيت پيغمبر(ص) اين همه اجر و ثواب دارد آنها انسانهاي ساخته شده هستند...» و بايد توجه داشت كه چون در تاريخ شهادت حضرت زهرا اختلاف نظر وجود دارد، لذا در هر دوره تاريخ مشهور شهادت آن حضرت عزاداري برپا مي شود.
به این مجالس که برگزار می شود درایام شهادت حضرت صدیقه ، بيشتر «ايام فاطميه» گفته مي شود در اين ايام، ممكن است در برخي از جاها يك روز و در برخي از جاها چند روز براي آن حضرت عزاداري شود. از طرفي بايد توجه داشت كه مصيبت حضرت زهرا ـ سلام الله عليها ـ مصيبتي عظيم است و هر چه مصيبت بزرگتر باشد، عزاداري مربوط به آن هم بيشتر خواهد بود. آيت الله وحيد خراساني آن را مصيبت كبري مي نامد ايشان مي گويد: «... در اين مصيبت كبري كه ناموس خدا و بضعة خاتم انبياء وكفو سيد اوصياء و مادر ائمه هدي نيمه شب دفن شد... به پاخيزيم و آنچه در توان داريم در تعظيم شعائر شهادت او انجام دهيم.» به واسطه همين بزرگي مصيبت است كه شيعيان ممكن است چند روز قبل يا بعد از شهادت اقامه عزا كنند.
شنبه ١١ آذر ماه ١٤٠٢ با عزيزان حجة الاسلام و المسلمين كيانى و دو برادر همراه ايشان با هماهنگى پيشين در باره سنت هاى عزادارى حضرت زهرا ع در #نجف أشرف و حوزه علميه آن در كهن و تاثير گزارى اين سنت ها در جامعه ايران و جز اين ها ساعتى را به گفتگو و مصاحبه سپرى كرديم. اين ديدار مرا به نيم #قرن پيش آن هنگام كه دوران نوجوانى تا ١٧ سالگى خود را در نجف أشرف سپرى كرده بودم ، باز گردانيد.
نخست بهتراست روشن شود که عزاداری را نباید صرفا به گریه واندوه خلاصه کرد ودرآن محدوده دید ؛ عزاداری که اولین وکم ترین نتیجه اش تشکیل اجتماع در یک محل است که روانشناسان ودانشمندان از نظر علمی ثابت نموده اند که تجمع وگرد هم آمدن وبه اصطلاح امروزی دور هم جمع شدن فی نفسه درمان بسیاری از بیماری های روحی است ؛ آثار فراوانی دراین اجتماعات هست که اگر به خوبی تبیین وعملی شود بسیاری از مشکلات وبحرانها حل خواهد شد .
ديگر آن كه دراین مجالس ذکر اهل بیت (ع) آثار وبرکات معنوی بی شماری وجود دارد که بدیهی ترین ثمره آن تبادل فرهنگ و آموزش آن به مردم است چنانکه امام رضا ـ عليه السلام ـ مي فرمايد:
«هر كس در مجلسي بنشيند كه در آن امر (و خط و مكتب) ما احيا مي شود، دلش در روزي كه دلها مي ميرند نمي ميرد.»آثار وبرکات بی شمار معنوی این مجالس قابل تامل است.
و سوم اولین عزادار حضرت #زهرا امیر مومنان(ع) است که هنگام دفن زهرا (س) مرثیه خواند و گریست وحسنین و دخترانش اولین عزادارن حضرت هستند وگریستند برای حضرت ؛ بنابراین سیره ورفتار امیر مومنان در عزاداری به زهرا وگریه برای او ودرد دلش با رسول الله (ص) درهنگام دفن بهترین دلیل وگواه وسند ومجوز برای عزادری های ماست .
در قرن سوم و چهارم و پنجم و همزمان با تشكيل دولت هاي #آل بويه در عراق و #حمدانيون در سوريه و #فاطميون در #مصر، مذهب شيعه گسترش يافت و مراسم عزاداري توسعه يافت.» هرچند بيشتر اين عزاداريها مختص سالار شهيدان امام حسين ـ عليه السلام ـ بوده است؛ اما به هر حال عزاداري براي سائر ائمه و حضرت زهرا ـ سلام الله عليها ـ هم به صورتي محدود وكمتر قطعاً برگزار مي شده است «با گسترش تسلط ديلميان بر بغداد در اين شهر كه از سالها پيش مركز اجتماع شاعران شيعي بود انجمن ها تشكيل گرديد كه در آن فضيلت هاي اهل بيت را نقل نموده و بر مظلوميت آنان اشك مي ريختند.»
در دوره هايي كه حاكمان سني حاكميت داشتند، شيعيان نمي توانستند عزاداري كنند به عنوان نمونه در دوران حكومت عباسيان
در دوره هايي كه حاكمان سني حاكميت داشتند، شيعيان نمي توانستند عزاداري كنند به عنوان نمونه در دوران حكومت عباسيان «... علويان يا از دم تيغ گذشتند و يا در سياه چالها پوسيدند و يا از ترس جان گمنام در دهكده ها و بيغوله ها بسر مي بردند... نوحه گري در مجلس هاي سري و سپس بر سر بازارها بر دختر پيغمبر و ستمهايي كه بر او و فرزندان او رفته است آغاز شد.»
ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ به مسئله عزاداري اهل بيت(ع) اهميت خاصي مي دادند و در گسترش آن تلاش زيادي داشتند «به جرأت مي تواند گفت: ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ در گسترش فرهنگ عزاداري به ويژه دربارة امام حسين ـ عليه السلام ـ نقش بسزايي داشتند.» در دوره هاي اخير، شايد بتوان گفت ازدوره صفويه به اين طرف عزاداريها علني شده، «در دورانهاي اخير، عزاداري از نظر كميّت و كيفيت رشد مي كند. در سالگرد رحلت پيامبر و امامان معصوم و حضرت زهرا ـ عليهم السلام ـ و... مراسم عزداري بر پا مي شود».علماي بزرگ ما به ايام شهادت معصومين توجه خاصي داشتند و براي ذكر فضائل آن بزرگواران در ايام شهادت ثواب زيادي قائل بودند در اين رابطه شهيد مطهري(ره) مي فرمايد: «ايام فاطميه است چرا ذكر فضائل و زندگي اهل بيت پيغمبر(ص) اين همه اجر و ثواب دارد آنها انسانهاي ساخته شده هستند...» و بايد توجه داشت كه چون در تاريخ شهادت حضرت زهرا اختلاف نظر وجود دارد، لذا در هر دوره تاريخ مشهور شهادت آن حضرت عزاداري برپا مي شود.
به این مجالس که برگزار می شود درایام شهادت حضرت صدیقه ، بيشتر «ايام فاطميه» گفته مي شود در اين ايام، ممكن است در برخي از جاها يك روز و در برخي از جاها چند روز براي آن حضرت عزاداري شود. از طرفي بايد توجه داشت كه مصيبت حضرت زهرا ـ سلام الله عليها ـ مصيبتي عظيم است و هر چه مصيبت بزرگتر باشد، عزاداري مربوط به آن هم بيشتر خواهد بود. آيت الله وحيد خراساني آن را مصيبت كبري مي نامد ايشان مي گويد: «... در اين مصيبت كبري كه ناموس خدا و بضعة خاتم انبياء وكفو سيد اوصياء و مادر ائمه هدي نيمه شب دفن شد... به پاخيزيم و آنچه در توان داريم در تعظيم شعائر شهادت او انجام دهيم.» به واسطه همين بزرگي مصيبت است كه شيعيان ممكن است چند روز قبل يا بعد از شهادت اقامه عزا كنند.