🔺گزارش قرن، مادرِ تحلیل‌ها - ۹🔻

🇮🇷: @darvishnameh

🔴 خطای بزرگ #جیمی_کارتر شاید کمتر از #ترامپ نیست! 🔴

✍ ویلیام الیوت، یک پژوهشگر از اداره ملی اقیانوسی و جوی، حقایق تلخی را معرفی کرد: اگر ایالات متحده آن سال به احتراق کربن پایان می‌داد، این امر می‌توانست رسیدن به آستانه دوبرابر شدن را پنج سال به تاخیر اندازد. اگر کشورهای غربی به‌گونه‌ای انتشار گازهای خود را ثابت نگه می‌داشتند، انچه را که اجتناب‌ناپذیر بود تنها ۸ سال به تعویق می‌انداختند. تنها راه برای پیشگیری از بدترین شرایط قطع مصرف زغال سنگ می‌بود. با این حال چین، اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده، سه تولیدکننده برتر زغال سنگ، دیوانه‌وار به استخراج (زغال سنگ) شدت بخشیده بودند. آنتونی اسکوویل، یک مشاور علمی مجلس پرسید: «آیا ما مشکلی داریم؟ بله داریم، اما یک مشکل جوی نیست، بلکه یک مشکل سیاسی است. او تردید داشت که هر گزارش پژوهشی، هر اندازه هم که پیش‌بینی‌های آن تهدیدآمیز باشد، بتواند سیاستمداران را وادار به عمل کند.
پومرنس نگاهی به ساحل انداخت، آنجا که گردشگران آرام آرام راه می‌رفتند. ورای اتاق کنفرانس، شمار معدودی از آمریکایی‌ها درک کرده بودند که سیاره به‌زودی دیگر شباهتی به خود ندارد. شاید مشکل این بود که آنها به این نکته به‌عنوان یک مشکل نگاه می‌کردند؟ اسکوویل ادامه داد: «آنچه من می‌گویم این است که ما به‌نحوی در حال تغییر نه تنها انرژی بلکه در کل اقتصاد هستیم»‌. حتی اگر صنعت زغال سنگ و نفت هم سقوط کنند، انرژی‌های تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی جای آنها را خواهند گرفت. جیمی کارتر در حال برنامه‌ریزی برای ۸۰ میلیارددلار سرمایه‌گذاری در سوخت ترکیبی بود. اسکوویل اضافه کرد: «خدای من، با ۸۰ میلیارد دلار شما می‌توانید یک صنعت فتوولاتیک داشته باشید که نیاز به سوخت‌های ترکیبی را برای همیشه از بین می‌برد.»
برای نخستین بار صحبت از پایان دادن به تولید نفت، آقایان از شرگت اکسون را تحریک کرد. هنری شاو گفت: «من گمان می‌کنم که اینجا یک دوره انتقال وجود خواهد داشت. ما به احتراق سوخت‌های فسیلی پایان نخواهیم داد تا بعد در مسیر استحصال انرژی خورشیدی و شکاف هسته‌ای (فوزیون) حرکت کنیم. ما یک دوره انتقال بسیار سامان‌مند از سوخت‌های فسیلی به منابع تجدیدپذیر خواهیم داشت.» والتس، اقتصاددان، اضافه کرد: «ما درباره چند مبارزه جدی در این کشور حرف می‌زنیم. بهتر است که دراین‌باره به‌خوبی فکر کنیم.»
درواقع آنها اهمیت موضوع را دریافته بودند، اما آنرا جدی نمی‌گرفتند! آنها خونسرد مانده بودند و بی اعتنا ـ پراگماتیست‌های مغلوب شده در برابر مشکلی که برایش هیچ راه حل پراگماتیکی نداشتند. جورلینگ گفت: «مصلحت اندیشی حیاتی است». پس از نهار جورلینگ تلاش کرد تا به گفتگو تمرکز دهد. آنها برای وارد عمل شدن به چه نیاز داشتند؟ دیوید اسلید که به‌عنوان رئیس بخش نیرو و مسئول دفتر ۲۰۰ میلیون دلاری تاثیرات دی‌اکسیدکربن احتمالا به این پرسش بیش از هر کس دیگری در این جمع توجه داشت، گفت که طبق محاسبات او زمانی، احتمالا در طول عمر آنها، همگی شاهد افزایش دمای متوسط زمین - #جهان‌گرمایی - خواهند بود. و پومرنس با صدای بلند اضافه کرد: «و آن‌زمان دیگر بسیار دیر خواهد بود تا کاری دراین مورد انجام داد.» اما هنوز توافقی بر سر اینکه چه باید کرد وجود نداشت. جان پِری، یک هواشناس که به‌عنوان عضو در تهیه گزارش چارنی کار کرده بود، ابراز داشت که سیاست انرژی امریکا فقط ریسک‌های گرمایش جهانی را درنظر می‌گیرد، اگرچه او اذعان داشت که یک اقدام غیرالزامی به‌نظر تاثیر بیش از اندازه کسالت‌بار خواهد داشت. پومرنس، در حالی‌که نفسش درآمده بود، گفت: «این (گفتگو) آنقدر ضعیف است که ما را به هیچ کجا نمی‌برد.» جورلینگ که دودلی و بی‌تصمیمی در این فضا را خوانده بود، از خود پرسید شاید بهتر باشد که از پیشنهاد هرگونه سیاست خاصی پرهیز کرد. او گفت: «بیایید سنگینی این بار را متحمل نشویم. بگذاریم دیگران نگران باشند.»

🔸ادامه دارد ...🔸

#مادر_تحلیل‌ها
#گزارش_قرن
#سی‌سال_غفلت_درنابودی_یک_دشمن_مشترک

https://t.me/darvishnameh/7510