از یک دیدار با زنان روستایی

✍️فرانک فرید

▫️به روستایی نزدیک #عجب‌شیر می‌رویم که کنار دریاچه[اورمیه] واقع شده. سرسبزترین زمان سال است و به‌گفتهٔ اهالی پس‌ازسپری شدن آن زمان کوتاه، اثری از این طراوتِ اندک هم به‌جا نمی‌ماند، و به‌وقت وزیدن بادهای نمکی روستا غیرقابل‌سکونت می‌‌نماید، روستایی که قبلا کشاورزی و دامداری در آن رونق زیادی داشته است.

▫️راه از کنار دریاچه به‌طرف ده می‌رود، رد آب روی نمک دریاچه چنان مانده که در نگاه اول گمان می‌کنی دریاچه پر از آب است، و تو موج‌های ریز آب را می‌بینی. اما خودت می‌دانی که این آرزویی است که داری، وگرنه تا چشم کار می‌کند نمک است و نمکزار...

▫️در همان ابتدا از دور دختری توجهم را جلب می‌کند که دورِ نهال‌هایی را بیل می‌زند. مادر هم در چپری همان نزدیکی است. اجازه می‌دهند از دور یا از پشت سر از آنها عکس بگیرم. ساکن #آذرشهر هستند و اوضاع مالی بدی ندارند. در زمین‌هایشان که خیلی نزدیک به دریاچه‌ است نهال پسته کاشته‌اند. دختر می‌گوید: «می‌گویند درخت پسته به نمک و خشکسالی مقاوم است. هرچند مطمئن نیستیم؛ کاشته‌ایم تا ببینیم چه می‌شود.»

▫️او که ۱۷-۱۸ ساله به نظر می‌رسد، می‌گوید: «خیلی دوست دارم سواد داشته باشم پدرم نگذاشت مدرسه بروم، چون در ده‌ معلم مدرسه مرد بود. اگر سواد داشتم خیلی خوب می‌شد. ایندی کور قوشام.[1]»

yon.ir/dK6g6