🟣 همزمان با سومین روز از #اعتصاب_سراسری کارگران پروژه‌ای صنایع نفت، گاز و پتروشیمی، کارگران بهین پالایش قشم، نیروگاه سیکل ترکیبی ارومیه، فرافن قشم، آبسان پالایش اصفهان، فولاد بوتیما کرمان، بیدبلند ۲ ماهشهر، دی‌پلیمر عسلویه و سازه جهان‌پارس به اعتصاب سراسری کارگران شرکت نفت پیوستند. در این میان، روز گذشته ۲ تن از کارگران اعتصابی ‌پروژه‌های نفت و گاز در راه عسلویه به سمت یاسوج بر اثر سانحه تصادف جانشان را از دست دادند.

بازخوانی #مبارزات_شورایی کارگران نفت ۱۳۵۸-۱۳۶۱ در این بازه، تصویر دقیق‌تری از تاریخ اعتصاب‌های کارگران شرکت نفت و نقش #شوراهای_کارگری به‌عنوان اهرم پیش‌برنده‌ی تشکل‌یابی کارگران ارائه خواهد داد.

________________


بازخوانی مبارزات شورایی کارگران نفت ۱۳۵۸-۱۳۶۱

تالیف: پیمان جعفری
ترجمه: عطا رشیدیانی


پس از سقوط سلطنت، کمیته‌های اعتصاب در صنعت نفت و برخی از دیگر بخش‌های صنعتی، با از سر گذراندن تحولاتی به شوراها تبدیل شدند. شوراها عبارت بودند از کمیته‌های کارخانه که کارگران از طریق آن‌ها تصمیمات جمعی اتخاذ می‌کردند و کنترل تولید و مدیریت محل کار را به دست می‌گرفتند؛ یا می‌کوشیدند به دست بگیرند. از این رو، شوراها به جزئی مهم از منازعه‌ای تبدیل شدند که سال ۱۳۵۷  بر سرِ تصاحب قدرت سیاسی درگرفت. [از این منظر،] شوراها نوعی بازتعریفِ رادیکالِ اُفقِ امکان‌های اجتماعی و سیاسی نزد بخش‌های چشمگیری از نیروی کار شهری را بازتاب می‌دادند. تصور اولیه‌ی کارگران مبنی بر این‌که «آزادی را به چنگ آورده‌اند» دیری نپایید، چرا که شوراها رفته‌رفته به حاشیه رانده و سرکوب  شدند و دستِ آخر هم فعالیت‌شان در مقام سازمان‌هایی مستقل ممنوع اعلام شد.
علی‌رغم اهمیت شوراها در جریان تحولات انقلابی‌، تاریخ سازمان‌های مردمی نظیر شوراها در سایه باقی مانده است. همان‌طور که پژوهش تازه‌ای در مورد این سازمان‌ها اشاره می‌کند «کارگران، در انواع موقعیت‌های تاریخی و طی بحران‌های متنوع سیاسی و اقتصادی و تحت نظام‌های سیاسی مختلف، کنترل محل کار خود را به دست گرفته‌اند. با این حال، داستان خودمدیریتیِ کارگران به ندرت بازگو می‌شود». در مورد [تجربه‌ی] شوراها در ایران، تنها یک تک‌نگاشت و چند مقاله منتشر شده است. فقدان منابعِ دسترس‌پذیر،مانعی آشکار [بر سرِ راهِ مطالعه‌ی شوراها] بوده است، اما رویکردهای دولت‌محور نیز در نامرئي‌سازیِ شوراها نقش داشته‌اند. به علاوه، وقایع انقلابیِ منتهی به سقوط سلطنت در بهمن ۱۳۵۷ و جنگ ایران و عراق  که از شهریور ۱۳۵۹ آغاز شد و هشت سال بعد به پایان رسید، دوره‌ی حدِ فاصلِ این دو تحول، یعنی مقطعِ برآمدِ شوراها را تحت‌الشعاع قرار ‌دادند. سرانجام، پس از پایان جنگ، تحولات ایدئولوژیک ناشی از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی از علاقه به شوراها کاست.
در این مقاله، تجربه‌ی شوراها در صنعت نفت ایران طی دوره‌ی ۱۳۶۰-۱۳۵۸، با استفاده‌ی گسترده از روزنامه‌ها، جزوه‌ها و گزارش‌های کارگران نفت، خاطرات و تاریخ شفاهی، بررسی شده است. این صنعت به دو دلیل جذابیت ویژه‌ای دارد. نخست این که، صنعت نفت تا حد زیادی از نوشته‌های پیشین پیرامونِ شوراها در ایران غایب است. دوم این که، با توجه به موقعیت استراتژیکِ صنعت نفت در اقتصاد کشور، شوراهای این بخش، نقشی حیاتی ایفا کردند و تأثیرگذاری‌شان از سطح محلی فراتر می‌رفت و تحولات سیاسی و مناقشات ملی حولِ روابط کار را شکل می‌داند.
من، بر اساس تاریخ بین‌المللی شوراهای کارگری، پنج ویژگی حیاتی را در تعریفِ شوراها از هم تفکیک می‌کنم. اول‌، شوراهای کارگری شکلی از سازمان‌دهی مبتنی بر دموکراسی مستقیم هستند که در مناقشه‌ها و تصمیم‌گیری در گردهمایی‌‌ها و انتخاب نمایندگانی پاسخ‌گو و قابل عزل نمود می‌یابد. دوم، شوراها مشتمل بر فعالیت خود -سامانده کارگران هستند، فعالیتی که در شکل‌های مختلفِ کنش جمعی با هدف تحقق مطالبه‌های کارگران تجلی می‌یابد. سوم، شوراهای کارگری به کارگران اجازه می‌دهند شکلی از کنترل را بر فرایند تولید (خدمات یا محصولات) و اداره‌ی محل کار  اِعمال کنند. چهارم، شوراها می‌توانند (بی آن که در عمل همواره چنین باشد) فعالیت‌هایشان را در چارچوب یک بخشِ اقتصادی خاص، و [حتی] فراتر از آن، هماهنگ کنند. پنجم، شوراهای کارگری باید خود را در چارچوب شکل خاصی از مناسبات با قدرت دولتی تعریف کنند. برخی از آن‌ها به تلاش برای پس زدنِ سیطره‌ی اقتصادی سرمایه‌داری در محل کار بسنده نمی‌کنند، بلکه می‌کوشند با قد علم کردن در مقابل دولت مستقر و ارائه‌ی قسمی بدیل، بر مناسبات فراسوی محل کار نیز تأثیر بگذارند. این ابعاد، که در مجموع، روابط کار سرمایه‌دارانه را در سطوحِ محل کار،  منطقه‌ای و ملی به چالش می‌کشند،  به منظور ارزیابی دستاوردها، محدودیت‌ها و پتانسیلِ شوراهای کارگران نفت در مقاله حاضر به بحث گذاشته خواهند شد.

@Blackfishvoice
@bidarzani

*خود مدیریتی کارگران ویومی*
در قسمت شرقی سالونیکا (یونان) کارگران شرکت ویومی از زمان اشغال کارخانه، آنجا را خود اداره می کنند. زمانی که کارخانه ورشکستگی اعلام کرد و دوسال حقوقی پرداخت نشد، در ۱۲ فوریه ۲۰۱۳ کارگران با دعوت از رسانه ها قسمتی از کارخانه خالی شده را باز کردند. این آغاز کاری بود که کارگران با شیوه تولید خودمدیریتی قریب دهسال است که آنجا را اداره می کنند.
در این فیلم کارگران توضیح می دهند که چگونه خود را سازماندهی کرده اند. درباره محصولات‌ پاک کننده‌‌شان که محیط زیست را آلوده نمی کنند و درباره داستان « ویومی».

لینک یوتیوب
https://bit.ly/3uEcTVQ
فیسبوک
https://www.facebook.com/sujetsubject

#خود_مدیریت_کارگری
#اشغال_کارخانه
#اداره_شورایی
#شوراهای_کارگری
#نان_کار_آزادی
#شادی_رفاه_آبادی
#نابود_باد_استثمار_و_کار_مزدی
#مجمع_عمومی