🎥نَسَبِ آنتونیا (Antonia’s Line)
آنکه سمیلک
✍🏽برگردان: فرزانه راجی
🎞خلاصه فیلم: آنتونیا که به عنوان «قصه پریان فمینیستی» توصیف شده است، داستان آنتونیای مستقل است که بعد از بازگشت به روستای محل تولد خود در آلمان، یک جامعهی بستهی مادرتباری ایجاد میکند. فیلم موضوعات زیادی را در برمیگیرد از مرگ، مذهب و سکس تا روابط نامشروع، لزبینیسم و دوستی.
🎞مارلین گوریس اولین کارگردان زنی است که برای یک فیلم داستانی بلند اسکار گرفته است: جایزه آکادمی برای بهترین فیلم خارجی : «نسب آنتونیا» به سال ١٩٩٦. این جایزه از این بابت حائز اهمیت است که او به عنوان یک فیلم ساز فمینیستِ رک و صریح شناخته شده است. اولین فیلم وی «یک سوال از سکوت» (١٩٨٢)، در بارهی سه زن که صاحب یک بوتیک را میکشند، جایزههای بسیاری در فستیوالها برد و یک موفقیت کلاسیک فمینیستی بود. اما واکنش به آن بسیار متفاوت بود، باعث نقدهای مردانهی بسیاری شد که رادیکال فمینیسم را تحقیر کرده بودند. این گونه نقدها حتی در مورد فیلم دومش «آیینههای شکسته» (١٩٨٤) شدیدتر بود؛ داستانی پیچیده در بارهی قتلی سریالی و فحشا. فیلم سومش موفقیت کمتری داشت.
#نقد_فیلم
#سینمای_فمینیستی
@bidarzani
https://telegra.ph/%D9%86%D8%B3%D8%A8-%D8%A2%D9%86%D8%AA%D9%88%D9%86%DB%8C%D8%A7-Antonias-Line-10-11
آنکه سمیلک
✍🏽برگردان: فرزانه راجی
🎞خلاصه فیلم: آنتونیا که به عنوان «قصه پریان فمینیستی» توصیف شده است، داستان آنتونیای مستقل است که بعد از بازگشت به روستای محل تولد خود در آلمان، یک جامعهی بستهی مادرتباری ایجاد میکند. فیلم موضوعات زیادی را در برمیگیرد از مرگ، مذهب و سکس تا روابط نامشروع، لزبینیسم و دوستی.
🎞مارلین گوریس اولین کارگردان زنی است که برای یک فیلم داستانی بلند اسکار گرفته است: جایزه آکادمی برای بهترین فیلم خارجی : «نسب آنتونیا» به سال ١٩٩٦. این جایزه از این بابت حائز اهمیت است که او به عنوان یک فیلم ساز فمینیستِ رک و صریح شناخته شده است. اولین فیلم وی «یک سوال از سکوت» (١٩٨٢)، در بارهی سه زن که صاحب یک بوتیک را میکشند، جایزههای بسیاری در فستیوالها برد و یک موفقیت کلاسیک فمینیستی بود. اما واکنش به آن بسیار متفاوت بود، باعث نقدهای مردانهی بسیاری شد که رادیکال فمینیسم را تحقیر کرده بودند. این گونه نقدها حتی در مورد فیلم دومش «آیینههای شکسته» (١٩٨٤) شدیدتر بود؛ داستانی پیچیده در بارهی قتلی سریالی و فحشا. فیلم سومش موفقیت کمتری داشت.
#نقد_فیلم
#سینمای_فمینیستی
@bidarzani
https://telegra.ph/%D9%86%D8%B3%D8%A8-%D8%A2%D9%86%D8%AA%D9%88%D9%86%DB%8C%D8%A7-Antonias-Line-10-11
Telegraph
نَسَبِ آنتونیا (Antonia’s Line)
برگردان: فرزانه راجی شناسنامه فیلم: نویسنده و کارگردان: مارلین گوریس ( Marleen Gorris) محصول: هلند/ ١٩٩٥ جایزه: بهترین فیلم خارجی زبان نامزد: بفتا برای بهترین فیلم خارجی زبان خلاصه فیلم: آنتونیا که به عنوان «قصه پریان فمینیستی» توصیف شده است، داستان آنتونیای…
🎥یادداشتی بر فیلم «فریادها و نجواها»
✍🏽فرزانه راجی
📝درباره فیلم «فریادها و نجواها» بسیار نوشتهاند و با خواندن این همه یادداشت در باره یک فیلم قاعدتا نباید نکتهای از آن مبهم و ناگفته بماند، اما هنوز هم میتوان در باره این فیلم گفت و نوشت، کما اینکه منتقدی همچون راجر ابرت اولین یادداشت خود بر این فیلم را در سال ١٩٧٣ منتشر کرد و چندین سال بعد، یعنی در سال ٢٠٠٢ خود را ملزم دید که نقد و یادداشتی دیگر بر فیلم بنویسد.
🎞او در یادداشت اولش بر فیلم میگوید: «فیلم فریادها و نجواها شبیه هیچ فیلمی نیست که من قبلا دیدهام و نه حتی شبیه فیلمهایی که خود برگمان ساختهاست. با اینکه ممکن است فیلمهای بسیاری در زندگی خود ببینیم، اما فیلمهای کمی مثل این یکی هستند: هیپنوتیزمکننده، مضطرب کننده، ترسناک.» او از میخکوب شدن تماشاچی برصندلی میگوید، از بکارگیری تابوها و خرافات در فیلم میگوید و اینکه این فیلم در مورد عشق، اشتیاق جنسی، نفرت و مرگ است.
🎞این فیلم نیز همچون بسیاری دیگر از فیلمهای برگمان در فضایی محدود و تاترگونه جریان مییابد که با استفاده از صفحات قرمز رنگ در پسزمینهها و نماهای نزدیک از بازیگران، فضا محدودتر و کوچکتر نیز میشود. به قول راجر ابرت «منزل مسکونی که داستان در آن میگذرد بیشتر شبیه گذرگاههایی در بدن انسان به یکدیگر راه دارند، به استثنای یک لحظه که آگنس (هریت اندرسون)، خواهر در حال مرگ، پنجره را باز میکند و به تماشای طلوع خورشید میایستد»، و همراه او تماشاچی هم از آن اختناق خانه نفسی به آسایش میکشد. خانه همواره تاریک است با پسزمینههای قرمز رنگ، به واقع همچون بافتی از گوشت و خون، که با حرکت بازیگران و نیاز به نمایش آنان نقاطی روشن میشود.
🎞برگمن خود در جایی گفته است همه فیلمهایش را میتوان سیاه وسفید دید اما این یکی را نمیشود. و در جایی دیگر گفته است که او درون روح انسان را همچون غشایی قرمز رنگ میبیند. بنابراین رنگ قرمز، لباسهای سفید و مشکی همه بخشهایی از محتوی و پیام فیلم، و بسیار مهم هستند.
🎞در این خانه، به جز آگنس خواهر بزرگ او کارین (اینگرید توولین) که با یک دیپلمات دونپایه ازدواج کرده و ماریا (لیو اولمان) کوچکترین خواهر، که با یک گاوچران ازدواج کرده؛ مستخدمه خانه، آنا (کاری سیلوان)، زنی تنومند با چهرهای معصوم که یادآور قدسین است نیز زندگی میکند. آگنس آخرین مراحل سرطان را میگذراند و درد و عذاب بسیاری را تحمل میکند، در عین حال که به نظر میرسد نسبت به دو خواهر دیگر شور بیشتری برای زندگی و عشق بیشتری به دیگران دارد. او به عکس دو خواهر دیگر و به رغم درد و عذابی که تحمل میکند در هر بار بازگشت از آن درد و عذاب طاقتفرسا، چهرهای قدردان و مهربان دارد. او که در کودکی مورد بیلطفی مادر بوده و همواره این کمبود را حس کرده، برای جبران این کمبود با آنای خدمتکار که فرزند خود را براثر بیماری از دست داده رابطهای مادر و فرزندی برقرار کرده است. رابطهای که به نیاز هردوی آنان پاسخ میگوید.
#سینمای_فمینیستی
#نقد_فیلم
@bidarzani
ادامهی مطلب را در لینک زیر مطالعه کنید👇🏽
http://cinemaye-azad.com/1399/08/05/4430/
✍🏽فرزانه راجی
📝درباره فیلم «فریادها و نجواها» بسیار نوشتهاند و با خواندن این همه یادداشت در باره یک فیلم قاعدتا نباید نکتهای از آن مبهم و ناگفته بماند، اما هنوز هم میتوان در باره این فیلم گفت و نوشت، کما اینکه منتقدی همچون راجر ابرت اولین یادداشت خود بر این فیلم را در سال ١٩٧٣ منتشر کرد و چندین سال بعد، یعنی در سال ٢٠٠٢ خود را ملزم دید که نقد و یادداشتی دیگر بر فیلم بنویسد.
🎞او در یادداشت اولش بر فیلم میگوید: «فیلم فریادها و نجواها شبیه هیچ فیلمی نیست که من قبلا دیدهام و نه حتی شبیه فیلمهایی که خود برگمان ساختهاست. با اینکه ممکن است فیلمهای بسیاری در زندگی خود ببینیم، اما فیلمهای کمی مثل این یکی هستند: هیپنوتیزمکننده، مضطرب کننده، ترسناک.» او از میخکوب شدن تماشاچی برصندلی میگوید، از بکارگیری تابوها و خرافات در فیلم میگوید و اینکه این فیلم در مورد عشق، اشتیاق جنسی، نفرت و مرگ است.
🎞این فیلم نیز همچون بسیاری دیگر از فیلمهای برگمان در فضایی محدود و تاترگونه جریان مییابد که با استفاده از صفحات قرمز رنگ در پسزمینهها و نماهای نزدیک از بازیگران، فضا محدودتر و کوچکتر نیز میشود. به قول راجر ابرت «منزل مسکونی که داستان در آن میگذرد بیشتر شبیه گذرگاههایی در بدن انسان به یکدیگر راه دارند، به استثنای یک لحظه که آگنس (هریت اندرسون)، خواهر در حال مرگ، پنجره را باز میکند و به تماشای طلوع خورشید میایستد»، و همراه او تماشاچی هم از آن اختناق خانه نفسی به آسایش میکشد. خانه همواره تاریک است با پسزمینههای قرمز رنگ، به واقع همچون بافتی از گوشت و خون، که با حرکت بازیگران و نیاز به نمایش آنان نقاطی روشن میشود.
🎞برگمن خود در جایی گفته است همه فیلمهایش را میتوان سیاه وسفید دید اما این یکی را نمیشود. و در جایی دیگر گفته است که او درون روح انسان را همچون غشایی قرمز رنگ میبیند. بنابراین رنگ قرمز، لباسهای سفید و مشکی همه بخشهایی از محتوی و پیام فیلم، و بسیار مهم هستند.
🎞در این خانه، به جز آگنس خواهر بزرگ او کارین (اینگرید توولین) که با یک دیپلمات دونپایه ازدواج کرده و ماریا (لیو اولمان) کوچکترین خواهر، که با یک گاوچران ازدواج کرده؛ مستخدمه خانه، آنا (کاری سیلوان)، زنی تنومند با چهرهای معصوم که یادآور قدسین است نیز زندگی میکند. آگنس آخرین مراحل سرطان را میگذراند و درد و عذاب بسیاری را تحمل میکند، در عین حال که به نظر میرسد نسبت به دو خواهر دیگر شور بیشتری برای زندگی و عشق بیشتری به دیگران دارد. او به عکس دو خواهر دیگر و به رغم درد و عذابی که تحمل میکند در هر بار بازگشت از آن درد و عذاب طاقتفرسا، چهرهای قدردان و مهربان دارد. او که در کودکی مورد بیلطفی مادر بوده و همواره این کمبود را حس کرده، برای جبران این کمبود با آنای خدمتکار که فرزند خود را براثر بیماری از دست داده رابطهای مادر و فرزندی برقرار کرده است. رابطهای که به نیاز هردوی آنان پاسخ میگوید.
#سینمای_فمینیستی
#نقد_فیلم
@bidarzani
ادامهی مطلب را در لینک زیر مطالعه کنید👇🏽
http://cinemaye-azad.com/1399/08/05/4430/
🎬فیلم هیولا
🔹آیا برای زندگی شما امیدی هست؟
✍🏽فرزانه راجی
«میشنیدم که مرلین مونور توی یک فروشگاه سودا کشف شد»
لین (شارلیز ترون) به اصطلاح صعود کردن را با به نمایش درآوردن تن وبدنش: زیباییاش آغازمیکند:
«اما من همیشه مخفیانه دنبال این بودم که ببینم چه کسی میخواد منو کشف کنه؛ آیا این مرد بود؟ یا شاید اون یکی؟
«نتونستن منو به شیوهی مرلین ببرند»
و آغاز به تن فروشی میکند.
«ایکاش به جورایی باورم داشن. همین!
منو اون چیزی که میتونستم باشم میدیدند، فکر میکردن زیبام، مثل یک الماس توی ناهمواری
منو میبردند
به زندگی جدیدم
و دنیای جدیدم
جایی که فکرمیکردم فرق میکرد...»
و همهی این آرزوهای شعرگونه بر روی صحنهیی روایت میشود که او با ناباوری از مردی بابت تن فروشیاش پول میگیرد و با حقارت و توهین از ماشین بیرون رانده میشود.
سیمون دوبوار میگوید:«برای زن خوشپوشی و زیبایی مبتنی براین است که خود را شئی کند. جامعه از زن میخواهد که خود را به شئی اروتیک بدل کند. برای دختربچهیی که آرزومند تماشای خودش از نگاه دیگری است آرایش، یک بازی ساحرانه به شمار میرود.»
بله تمامی آرزوی کودکی لین (شارلیزترون) کشف شدن بود: مرلین مونورو شدن. او به عنوان مخاطبی از سینمای هالیوود و به عنوان مخاطبی از جامعهی مردسالار که او را «عروسکم» و «خوشگلکم» صدا میکرد، سرمایهای دیگر به جز زیباییاش در خود سراغ نداشت.
حتی امروز هم پس از یک قرن مبارزات فمینیستی و جنبش زنان، دختران و زنان خود را ابژهی نگاه دیگران میپندارند و با آن بزرگ میشوند. زن ابژهی نگاه مرد است و مرد به او نگاهی جنسی دارد. بنابراین زن ابژهی جنسی میشود. لین یک قربانی است. قربانی نگاه خیرهی جامعه به او، به عنوان یک دختر، یک زن. او در انتظار کشف شدن و فقط برای آن کشف شدن طرح زندگیاش را میریزد.
تلاشهای مذبوحانهی وی برای جلب توجه پسران، برای دیده شدن، معصومانه و بچگانه است. و او این معصومیت و بیگناهی را تا آخرین لحظه با خودش همراه دارد و مخاطب به واقع با او همدردی میکند. او قربانی زن بودن خود است. قربانی آن کلیشه و تصویری که از زن ساخته شده است: «زنانگی».
#نقد_فیلم
#زنان_و_سینما
#سینمای_فمینیستی
@bidarzani
https://telegra.ph/%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%87%DB%8C%D9%88%D9%84%D8%A7-Monster-12-25
🔹آیا برای زندگی شما امیدی هست؟
✍🏽فرزانه راجی
«میشنیدم که مرلین مونور توی یک فروشگاه سودا کشف شد»
لین (شارلیز ترون) به اصطلاح صعود کردن را با به نمایش درآوردن تن وبدنش: زیباییاش آغازمیکند:
«اما من همیشه مخفیانه دنبال این بودم که ببینم چه کسی میخواد منو کشف کنه؛ آیا این مرد بود؟ یا شاید اون یکی؟
«نتونستن منو به شیوهی مرلین ببرند»
و آغاز به تن فروشی میکند.
«ایکاش به جورایی باورم داشن. همین!
منو اون چیزی که میتونستم باشم میدیدند، فکر میکردن زیبام، مثل یک الماس توی ناهمواری
منو میبردند
به زندگی جدیدم
و دنیای جدیدم
جایی که فکرمیکردم فرق میکرد...»
و همهی این آرزوهای شعرگونه بر روی صحنهیی روایت میشود که او با ناباوری از مردی بابت تن فروشیاش پول میگیرد و با حقارت و توهین از ماشین بیرون رانده میشود.
سیمون دوبوار میگوید:«برای زن خوشپوشی و زیبایی مبتنی براین است که خود را شئی کند. جامعه از زن میخواهد که خود را به شئی اروتیک بدل کند. برای دختربچهیی که آرزومند تماشای خودش از نگاه دیگری است آرایش، یک بازی ساحرانه به شمار میرود.»
بله تمامی آرزوی کودکی لین (شارلیزترون) کشف شدن بود: مرلین مونورو شدن. او به عنوان مخاطبی از سینمای هالیوود و به عنوان مخاطبی از جامعهی مردسالار که او را «عروسکم» و «خوشگلکم» صدا میکرد، سرمایهای دیگر به جز زیباییاش در خود سراغ نداشت.
حتی امروز هم پس از یک قرن مبارزات فمینیستی و جنبش زنان، دختران و زنان خود را ابژهی نگاه دیگران میپندارند و با آن بزرگ میشوند. زن ابژهی نگاه مرد است و مرد به او نگاهی جنسی دارد. بنابراین زن ابژهی جنسی میشود. لین یک قربانی است. قربانی نگاه خیرهی جامعه به او، به عنوان یک دختر، یک زن. او در انتظار کشف شدن و فقط برای آن کشف شدن طرح زندگیاش را میریزد.
تلاشهای مذبوحانهی وی برای جلب توجه پسران، برای دیده شدن، معصومانه و بچگانه است. و او این معصومیت و بیگناهی را تا آخرین لحظه با خودش همراه دارد و مخاطب به واقع با او همدردی میکند. او قربانی زن بودن خود است. قربانی آن کلیشه و تصویری که از زن ساخته شده است: «زنانگی».
#نقد_فیلم
#زنان_و_سینما
#سینمای_فمینیستی
@bidarzani
https://telegra.ph/%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%D9%87%DB%8C%D9%88%D9%84%D8%A7-Monster-12-25
Telegraph
فیلم هیولا (Monster)
فرزانه راجی شناسنامه فیلم: سال ساخت: ٢٠٠٣ کارگردان و فیلمنامه نویس: پتی جنکینز فیلمبردار: استیون برنستاین موسیقی: برایان ترانسو بازیگران: شارلیز ترون - کریستینا ریچی زمان فیلم: ١٠٩ دقیقه محصول: آلمان و امریکا برنده: اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن (شارلیز…