📌زنان مهاجر افغان و رنج های كرونايی
✍نويده احمدی
لیلا که دو فرزند دبستانی دارد می گوید: « همسرم دوماه است که بیکار شده و شرایط اقتصادی خوبی نداریم. وقتی درگیر خرج خرد و خوراک هستیم، دیگر به فکر خریدن بسته اینترنتی نیستیم. از طرف دیگر دخترانم از درس هایشان عقب می‌افتند و من مجبور هستم که آنها را به خانه همسایه بفرستم تا از تکالیفشان مطلع شوند. همسرم در مولوی باربری می‌کند. ما پس اندازی نداریم که بخواهیم در این دوران آن را خرج کنیم. همسرم مدام فکر می کند و این روزها که در خانه است بیشتر به من گیر می دهد. اگر مشکل اقتصادی نداشتیم، فشار کمتری روی من بود.»
#زنان_مهاجر
#خشونت_خانگی
#تبعيض_جنسيتی
#تبعيض_نژادی
@bidarzani
@Digari_ir
https://bit.ly/3fkGxG5
✍نويده احمدی
لیلا که دو فرزند دبستانی دارد می گوید: « همسرم دوماه است که بیکار شده و شرایط اقتصادی خوبی نداریم. وقتی درگیر خرج خرد و خوراک هستیم، دیگر به فکر خریدن بسته اینترنتی نیستیم. از طرف دیگر دخترانم از درس هایشان عقب می‌افتند و من مجبور هستم که آنها را به خانه همسایه بفرستم تا از تکالیفشان مطلع شوند. همسرم در مولوی باربری می‌کند. ما پس اندازی نداریم که بخواهیم در این دوران آن را خرج کنیم. همسرم مدام فکر می کند و این روزها که در خانه است بیشتر به من گیر می دهد. اگر مشکل اقتصادی نداشتیم، فشار کمتری روی من بود.»
#زنان_مهاجر
#خشونت_خانگی
#تبعيض_جنسيتی
#تبعيض_نژادی
@bidarzani
@Digari_ir
https://bit.ly/3fkGxG5
Telegraph
زنان مهاجر افغان و رنج های کرونایی
دیگری: شیوع ویروس کویید 19 تاثیر فروانی برزندگی مردم جهان گذاشته است اما این تاثیر در طبقات مختلف اجتماعی متفاوت است. شیوع ویروس کویید 19 زندگی برای مهاجران افغانستان در ایران را سخت تر از پیش کرده است. مهاجران از حداقل های حقوق شهروندی برخودار نیستند.…
🟣 #بیدارزنی : می‌خواهم خودم برای آینده‌ام تصمیم بگیرم
📍سال ۲۰۲۰ یکی از مرگ‌بارترین سال‌ها برای جمعیت عظیم پناهجویان بوده است. سه جزیره‌ی لسوس، خیوس و ساموس در یونان، به سکونت‌گاه غیرانسانی پناهندگان بسیاری بدل شده است.
📍بنا بر گزارش Refugees International، خشونت‌های هر روزه‌ی جنسی و رویه‌ی قاچاق کودکان و دختران جوان، بیش از دیگر مشکلات، جان و سلامت زنان و کودکان مهاجر محبوس در یونان را در خطر قرار داده است.
📍زنانی که خاطره‌ی افتادن در آب‌های سرد دریا از خاطرشان نمی‌رود و عنوان می‌کنند که آخرین تلاش برای زندگی حداقلی خود و فرزندان‌مان، ما را به سوی پناهندگی سوق داد.
📍زنان و کودکان محبوس در این کمپ‌ها، جهت حفاظت خود از انواع آزارهای جنسی و کلامی، از حق ابتدایی یک حریم امن و کانکسی مجزا نیز محرومند. دورنمای «کارگر جنسی بودن»، اولین و ابتدایی‌ترین مواجهه‌ی آنان با فقدان هر نوع سیستم نظارتی و حقوقی پناهندگان در کمپ‌هاست.
📍زنان پناهنده در کمپ‌های سه جزیره‌ی نام برده در یونان، به‌دلیل محرومیت از آموزش زبان انگلیسی و یا وجود مترجم در جزیره، در اکثریت موارد، قادر به بیان مشکلات خود و یا امکان‌یابی جهت پایان دادن به گستره‌ی خشونت‌ها و تبعیض‌ها علیه خود نیستند. در این میان دسترسی به نوار و پدهای بهداشتی، رعایت بهداشت دوران قاعدگی، وسایل جلوگیری از بارداری و بهداشت جنسی برای آنان با دشواری حداکثری همراه است.
📍اوج مهاجرت‌های پناهجویان از کشورهای سوریه، عراق، لیبی و افغانستان در سال ۲۰۱۵ با ورود پناهجویان به ترکیه و سپس یونان (در مقام دروازه‌ی ورود به اتحادیه‌ی اروپا) شدت گرفت. طی سالیان گذشته، سیاست‌های ضدمهاجر یونان بارها ثابت کرده است که با افزایش محرومیت‌ها و مدت زمان پنج ساله در پاسخ‌دهی به روادید پناهندگی، این کشور قصد دارد تا کمپ‌های پناهندگی را در مقام جهنمِ پیش چشم دیگر جنگ‌زدگان و مطرودانی قرار دهد که به پناهندگی به‌عنوان آخرین راه بقای خود، تن می‌دهند.
📍بسیاری از زنان پناهنده در یونان، در فقدان حضور مددکارانِ مسلط به زبان‌های عربی و فارسی (برای ارتباط با پناهجویان افغانستانی و ایرانی)، از حضور یک سالْ یک‌بارِ نیروهای فرمایشی کمیسایاری پناهجویان نیز محروم می‌شوند. آنها از قدرت صحبت به زبان انگلیسی برخوردار نیستند و بار فشارهای ناشی از تجارب آزارها و محرومیت‌ها را به‌واسطه‌ی گفتگوهای جمعی در چادرهای کوچک خود، به‌دوش می‌کشند. زنانی که امکان زنده ماندن خود را یک شانس تعبیر می‌کنند و از پس تمامی خشونت‌ها و تبعیض‌ها، در پی ساخت دنیایی قابل زیستن‌اند.
#زنان_مهاجر
@bidarzani
📍سال ۲۰۲۰ یکی از مرگ‌بارترین سال‌ها برای جمعیت عظیم پناهجویان بوده است. سه جزیره‌ی لسوس، خیوس و ساموس در یونان، به سکونت‌گاه غیرانسانی پناهندگان بسیاری بدل شده است.
📍بنا بر گزارش Refugees International، خشونت‌های هر روزه‌ی جنسی و رویه‌ی قاچاق کودکان و دختران جوان، بیش از دیگر مشکلات، جان و سلامت زنان و کودکان مهاجر محبوس در یونان را در خطر قرار داده است.
📍زنانی که خاطره‌ی افتادن در آب‌های سرد دریا از خاطرشان نمی‌رود و عنوان می‌کنند که آخرین تلاش برای زندگی حداقلی خود و فرزندان‌مان، ما را به سوی پناهندگی سوق داد.
📍زنان و کودکان محبوس در این کمپ‌ها، جهت حفاظت خود از انواع آزارهای جنسی و کلامی، از حق ابتدایی یک حریم امن و کانکسی مجزا نیز محرومند. دورنمای «کارگر جنسی بودن»، اولین و ابتدایی‌ترین مواجهه‌ی آنان با فقدان هر نوع سیستم نظارتی و حقوقی پناهندگان در کمپ‌هاست.
📍زنان پناهنده در کمپ‌های سه جزیره‌ی نام برده در یونان، به‌دلیل محرومیت از آموزش زبان انگلیسی و یا وجود مترجم در جزیره، در اکثریت موارد، قادر به بیان مشکلات خود و یا امکان‌یابی جهت پایان دادن به گستره‌ی خشونت‌ها و تبعیض‌ها علیه خود نیستند. در این میان دسترسی به نوار و پدهای بهداشتی، رعایت بهداشت دوران قاعدگی، وسایل جلوگیری از بارداری و بهداشت جنسی برای آنان با دشواری حداکثری همراه است.
📍اوج مهاجرت‌های پناهجویان از کشورهای سوریه، عراق، لیبی و افغانستان در سال ۲۰۱۵ با ورود پناهجویان به ترکیه و سپس یونان (در مقام دروازه‌ی ورود به اتحادیه‌ی اروپا) شدت گرفت. طی سالیان گذشته، سیاست‌های ضدمهاجر یونان بارها ثابت کرده است که با افزایش محرومیت‌ها و مدت زمان پنج ساله در پاسخ‌دهی به روادید پناهندگی، این کشور قصد دارد تا کمپ‌های پناهندگی را در مقام جهنمِ پیش چشم دیگر جنگ‌زدگان و مطرودانی قرار دهد که به پناهندگی به‌عنوان آخرین راه بقای خود، تن می‌دهند.
📍بسیاری از زنان پناهنده در یونان، در فقدان حضور مددکارانِ مسلط به زبان‌های عربی و فارسی (برای ارتباط با پناهجویان افغانستانی و ایرانی)، از حضور یک سالْ یک‌بارِ نیروهای فرمایشی کمیسایاری پناهجویان نیز محروم می‌شوند. آنها از قدرت صحبت به زبان انگلیسی برخوردار نیستند و بار فشارهای ناشی از تجارب آزارها و محرومیت‌ها را به‌واسطه‌ی گفتگوهای جمعی در چادرهای کوچک خود، به‌دوش می‌کشند. زنانی که امکان زنده ماندن خود را یک شانس تعبیر می‌کنند و از پس تمامی خشونت‌ها و تبعیض‌ها، در پی ساخت دنیایی قابل زیستن‌اند.
#زنان_مهاجر
@bidarzani
Refugees International
Seeking Asylum in Greece: Women and Unaccompanied Children Struggle to Survive — Refugees International
In Greece, asylum seekers are languishing in inhumane conditions, women and girls face daily threats of sexual and gender-based violence, and the number of unaccompanied minors has reached emergency levels. It’s time for that to change.