🔻چگونه رای دادگاه در یک پرونده خشونت جنسی اسپانیایی‌ها را به خیابان کشاند و دولت را وادار به بازبینی قانون تجاوز کرد

🔶سکوت ما به معنی پیروزی آنها است

✍ غنچه قوامی

🔹در جولای سال ۲۰۱۶ در فستیوال سن فرمین در اسپانیا، دختری ۱۸ ساله به طور گروهی مورد تجاوز قرار گرفت. دختر به سمت ماشین خود حرکت می‌کرد که با پنج مرد که یکی از آنان ارتشی بود مواجه شد. مردان به دختر پیشنهاد دادند که او را تا رسیدن به خودرویش همراهی کنند اما او را به لابی یک ساختمان بردند و پس از تهدید هر پنج نفر به او تجاوز و ویدئو این حمله را با گوشی‌های خود شخصی ضبط کردند. سپس گوشی دختر را دزدیدند و فرار کردند. دقایقی بعد رهگذری دختر را در حال گریه و درازکشیده بر روی نیمکتی پیدا و پلیس به ماجرا ورود می‌کند.

🔹دختر مشخصات مردان را به پلیس گزارش داد و روز بعد پنج مظنون دستگیر شدند. در گوشی یکی از مظنونین محتویاتی مربوط به حمله جنسی دیگری به یک زن در حالت بیهوشی بر اثر مشروبات الکلی پیدا شد. هم‌چنین یک گروه واتس‌اپی که در آن درباره تهیه داروهای تجاوز بحث شده بود

#دیده‌بان_آزار
@bidarzani
@harasswatch

ادامه این مطلب را در لینک زیر بخوانید:

http://yon.ir/VR8F4

🔶دختر بنگلادشی به خاطر گزارش آزار جنسی آتش گرفت

✍️ برگردان: آتنا شهبازی

🔹کمتر از دو هفته پس از شکایت «نصرت جهان رفیع»، دختر ۱۹ساله بنگلادشی، از مدیر مدرسه خود به خاطر آزار و اذیت جنسی، نصرت را در مدرسه آتش زدند. شجاعت او در علنی کردن آزار و اذیت جنسی منجر به مرگ او شد و این موضوع توجه‌ها را به سمت آسیب‌پذیر بودن قربانیان آزار و اذیت جنسی در این کشور جلب کرد. نصرت ۱۹ سال داشت در شهر کوچکی در جنوب داکا زندگی و در یک مدرسه اسلامی تحصیل می‌کرد. در روز ۱۷ مارس، مدیرش او را به دفتر دعوت و بارها و بارها به روش‌های نامناسب او را لمس کرد. با این حال پیش از آنکه همه چیز جدی‌تر شود، نصرت فرار از اتاق فرار کرد.

🔹بسیاری از زنان و دختران جوان در بنگلادش تجربیات آزار و اذیت جنسی خود را به خاطر ترس از جامعه و خانواده پنهان می‌کنند؛ اما کاری که نصرت انجام داد کاملا متفاوت بود. او در روزی که این اتفاق افتاد به همراه خانواده خود به اداره پلیس رفت تا همه چیز را گزارش دهد. او برای ثبت شکایت خود به پلیس محلی رجوع کرد اما هنگامی که در حال گفتن تجربه خود بود، افسر پلیس شروع به فیلم گرفتن از او کرد. نصرت در این ویدئو کاملا مضطرب شده و سعی می‌کند چهره‌اش را با دستانش پنهان کند. صدای افسر پلیس شنیده می‌شود که به او می‌گوید «مسئله مهمی نیست» و دستانت را از روی صورتت بردار. این ویدئو بعدا در رسانه‌های محلی منتشر شد.

#دیده‌بان_آزار
@harasswatch
@bidarzani

ادامه این مطلب را در لینک زیر بخوانید:

http://yon.ir/ltZgC

🔻تحلیل کارکرد قانون منع خشونت علیه زنان در تونس: از زمان تصویب تا امروز

🔶بوسه‌ای بر کف خیابان

✍️ ثمین چراغی

🔹حالا بیش از یک سال از آن روز تاریخی می‌گذرد؛ روزی که با تصویب قانون منع خشونت علیه زنان در تونس، برگ جدیدی در تاریخ این کشور گشوده شد. راه آسان نبود و هنوز هم این کشور در این زمینه در حال آزمون و خطا است؛ طوری که وزیر امور زنان این کشور می‌گوید:« جاده ناهموار پیش‌رویمان برای رسیدن به برابری نیازمند تلاش‌های زیادی است؛ زیرا بین تئوری و عمل هنوز شکاف زیادی وجود دارد.» منظور از این شکاف، خلاءهای فرهنگی است که فعالان مدنی و سیاستمداران تونسی امید دارند با کمک قانون جدید، بتوانند آن را پر کنند.

🔹پیش از این در سال ۲۰۱۴ در تدوین قانون اساسی این کشور صراحتا ذکر شد:« زنان و مردان در حقوق و تکالیف برابرند.» اینگونه بود که تونس به عنوان پایتخت زنان عرب معرفی شد؛ اما بگذارید کمی به عقب برگردیم و سپس به این سوال پاسخ دهیم: قانون منع خشونت علیه زنان در تونس با چه فرایندی تصویب شد و تا امروز چه تغییری در زندگی زنان تونسی به وجود آورده است؟

🔹در طول‌ سال‌های دیکتاتوری زین‌العابدین بن علی در دهه نود میلادی «أحلام بالحج» تصمیم گرفت برابر ماموران پلیس آزاردهنده‌ای که اطراف خانه امن زنان در شهر تونس حضور داشتند، شجاعت به خرج دهد. این ساختمان ویران‌شده که فضایی کوچک برای نگهداری از زنان آسیب دیده داشت همان جایی بود که بالحج و یارانش جمع می‌شدند تا برای قانون مبارزه با خشونت علیه زنان بجنگند.

#دیده‌بان_آزار
@bidarzani
@harasswatch

ادامه این مطلب را در لینک زیر بخوانید:

http://harasswatch.com/news/1286/بوسه%E2%80%8Cای-بر-کف-خیابان

🔶آزار به سبک ایرانی

🔹ماهرخ غلامحسین‌پور: «نشسته بودم صندلی ردیف چهارم یا پنجم. سمت شیشه. درست خاطرم نیست. دختر جوانی هم بغل دست من نشسته بود. قرار بود بروم تهران برای ثبت نام دانشگاه و شرایط مالی پدرم جوری نبود که هر بار بتوانم برای رفت و آمدم از هواپیما استفاده کنم. بعد از شام و نماز وقتی اتوبوس از خرم آباد به سمت تهران حرکت کرد، من هم چشمم گرم خواب شد. نمی‌دانم چقدر خوابیده بودم که لرزش چیزی را روی سینه‌ام و زیر بغلم حس کردم. چشمم را که باز کردم پنجه مرد پشت سری را دیدم که بین صندلی و شیشه،  لغزیده بود زیر سینه‌ام و داشت مرا لمس می‌کرد. نفس‌های تند و شهوانی‌اش را پشت سرم حس می‌کردم. خودم را کشیدم کنار و تا تهران به دختر بغل دستی‌ام چسبیدم. شهامت این را نداشتم که به راننده خبر بدهم چون حتی مطمئن نبودم با گفتن آنچه رخ داده بود خود راننده به فکر آزارم نمی‌افتاد.» این را شیده وقتی به او زنگ می زنم تا در مورد تجربه احتمالی آزار خیابانی اش بپرسم با صدایی گرفته برایم تعریف می کند.

🔹این‌ها کابوس‌های سیاه تلخی هستند سمج و چرب و چسبناک که ماندگار ذهن  می‌شوند و قابل فراموش شدن نیستند.

منبع: خانه امن

#دیده‌بان_آزار

@bidarzani

ادامه‌ را در لینک زیر بخوانید:
http://www.khanehamn.org/archives/22554

🔶اتحاد برای تصویب قانون مقابله با آزار جنسی در لبنان

✍️غنچه قوامی

🔹آزار و اذیت جنسی در فضاهای عمومی در لبنان، مانند بسیاری از دیگر کشورها، تجربه روزمره زنان است. در عین حال صحبت کردن از این آزارها در جامعه لبنانی هم‌چنان تابو محسوب می‌شود. بر اساس پژوهشی که توسط (IFES) و (IWPR) انجام شده، ۶۱ درصد از زنان لبنانی آزار و اذیت خیابانی را تجربه کرده‌اند.

🔹البته در مورد زنان پناهجوی سوری یا زنان کارگر خارجی، مهاجرت، فقر و نداشتن اجازه قانونی برای زندگی در لبنان، هم در کنار جنسیت، وضعیت را تشدید می‌کند و هیچ‌گونه راه دفاع، گزارش آزارها و اقدام قانونی برای آنها باقی نمی‌گذارد. بر اساس گزارشی که سازمان عفو بین الملل در سال ۲۰۱۶ منتشر کرد، تمامی ۷۷ زنی که مورد مصاحبه قرار گرفتند گفته بودند که آزار و اذیت جنسی در فضای عمومی را تجربه کرده‌اند. توسط همسایه‌ها، رانندگان اتوبوس و تاکسی و حتی گاهی ماموران پلیس و کارکنان دولت.

#دیده‌بان_آزار
@bidarzani
@harasswatch

http://harasswatch.com/news/1179/

🔻ارتباط نمره پایین کیفیت سلامت زن ایرانی با فقدان امنیت در فضای شهری

🔶تجربه آزار، چگونه زنان را چاق و افسرده می‌کند؟

✍️نیلوفر حامدی

🔹 زنان‌ چاق‌تر و افسرده‌ترند. این آماری از وضعیت سلامت زنان ساکن پایتخت، در مقایسه با مردان است. آماری که نشان‌دهنده«نابرابری تحرک» میان زنان و مردان، به عنوان مصداقی از نابرابری جنسیتی و محصول فقدان امنیت در فضای شهری برای زنان محسوب می‌شود. این آمار اما به همین‌جا ختم نمی‌شود. براساس نتایج پیمایش ملی بیماری‌های غیرواگیر در سال ۱۳۹۵ در تهران، حدود ۷۰ درصد مردان، فعالیت فیزیکی کمتر از ۱۵۰ دقیقه در هفته دارند در حالی که این رقم برای زنان بیش از ۸۷ درصد است.

🔹همچنین، بر اساس همین پیماش، ۶۴ درصد زنان یا چاق هستند یا اضافه وزن دارند که این میزان در جمعیت مردان ۵۳ درصد است. همه این اعداد تنها در شرایطی است که موضوع سلامت را صرفا از دید جسمی بررسی کنیم چون با ورود به آمارهای مرتبط با روح و روان، شرایط بحرانی‌تر هم می‌شود. آن هم وقتی ببینیم، میزان شیوع افسردگی در زنان، یک‌و‌نیم برابر مردان است.

🔹اما نگاهی به نتایج تحقیقات دانشگاه استنفورد نشان می‌دهد که این آمارهای خطرناک، چه ارتباطاتی با میزان امنیت شهری برای زنان دارد. در این تحقیق، داده‌های تلفن‌های همراه هوشمند بیش از ۷۱۷ هزار نفر از۱۱۱ کشور جهان در ۶۸ میلیون روز، جمع آوری شد تا عادات راه رفتن مردان و زنان را بررسی کند. نتیجه تحقیق‌آنقدر روشن و صریح است که جای هیچ گزاره دیگری را باقی نمی‌گذارد. زنان در طول روز کمتر از مردان راه می‌روند و این آمار برای اکثر کشورها صدق می‌کرد. پیرو همین نتیجه، روشن شد که بخش اعظم آمار مرتبط با چاقی، اضافه وزن و بیماری‌هایی همچون فشار خون و دیابت هم در این کشورها در اختیار زنان است.

#دیده‌بان_آزار
@bidarzani
@harasswatch

ادامه این مطلب را در لینک زیر بخوانید:

http://harasswatch.com/news/1400

🔶اکنون من مادر، همسر یا خواهر نیستم، من خواهر کشور خودم هستم

✍️الهه محمدی

🔹سال‌ها پیش، زمانی که «کارل مارکس» جلد اول کتاب مهمش «سرمایه» را می‌نوشت، زنان را در صفحاتی از این کتاب، «نیروهایی نو با شور و شوقی تازه» نامید که نفی در نفی را به انجام می‌رسانند و گورکنان سرمایه‌داری خواهند شد تا جامعه‌ای کاملا جدید خلق کنند که در آن تکامل نیروی انسانی، غایتی در خود است.
دیگر سال‌هاست برای بسیاری این نکته مسجل شده که ساختن آینده هر کشوری، اصلاح، دگرگونی و برهم زدن برساخت‌های ستم، بدون حضور، نقش‌آفرینی و قیام زنان علیه هرگونه انقیاد غیرممکن است.

🔹۴۰ سال است که از طبقه حاکم گرفته تا بسیاری از اعضای گروه‌های سیاسی مثل اصولگرایان و اصلاح‌طلبان، بر طبل مشارکت زنان و نقش‌آفرینشی‌شان در انقلاب ۵۷ می‌کوبند و به آن افتخار می‌کنند. هرچند نقش زنان در این انقلاب به هیچ وجه قابل کتمان نیست اما این مفتخران به افزایش نقش فعال سیاسی-اجتماعی زنان، شاید حتی برای یک بار هم که شده به عقب راندن و سرکوب گسترده جنسی و جنسیتی زنان، استفاده ایدئولوژیک حاکمیت از بدن زنانه، شکاف‌های اقتصادی مبتنی بر جنسیت و نرخ پایین مشارکت سیاسی زنان بعد از آن انقلاب، حتی فکر نکرده باشند.

🔹اما بسیاری از همین زنان انقلابی دیروز و زنان آگاه امروز، بعد از دیدن تبعیض سیستماتیک و آپارتاید جنسی علیه خود و همجنسانشان پا به میدان برابری‌خواهی گذاشته و از کنشی به اعتراضی دیگر رفته‌اند. از راهپیمایی در همان ماه‌های اول انقلاب علیه حجاب اجباری گرفته تا تلاش برای تغییر قوانین تبعیض‌آمیز، تلاش برای افزایش نرخ مشارکت سیاسی زنان، تلاش برای ورود زنان به ورزشگاه، مبارزه علیه حجاب اجباری، مقابله با اذیت و آزارهای جنسی و...

🔹همین زنان که سرکوب را مضاعف بر مردان تجربه می‌کنند، در تمام این سال‌ها در صف اول مبارزات خیابانی هم نقش مهمی ایفا کرده‌اند. کافی است نگاهی به عکس‌های منتشر شده در همین یکی دو روز گذشته که از اعتراضات مردمی گرفته شده، بیندازید. زنانی که صدای متحدشان رساتر و بلندتر از مردان در فیلم‌های منتشر شده شنیده می‌شود و ابایی از سپر کردن تنشان در برابر نیروهای ضد شورش ندارند.

🔹زنان به مثابه کنشگرانی مهم، از خانه یعنی هما‌نجایی که حاکمان سال‌ها برای نگه داشتنشان در آن قوانین مختلف تصویب و برایش تبلیغات گسترده می‌کنند، بیرون آمده و نمی‌خواهند تن به ابژگی جنسی که تبلیغات ایدئولوژیک زن‌ستیز بر آن اصرار دارد، بدهند. زنان می‌خواهند کلیشه «زن را چه به اعتراض، زن را چه به حضور در خیابان» را بشکنند و حالا همه با حیرت به شجاعت و جسارت این زنان در خیابان‌ها نگاه می‌‌کنند.

#دیده‌بان_آزار
@bidarzani
@harasswatch

ادامه این مطلب را در لینک زیر بخوانید:


http://harasswatch.com/news/1443/اکنون-من-مادر-همسر-یا-خواهر-نیستم-من-خواهر-کشور-خودم-هستم

🔶تهیه‌کنندگان: فاطمه جمالپور و سمیه ملکیان

🔹در این پادکست روایتی از یک عذرخواهی را می‌شنویم که از طرف آزاردیده پذیرفته شده است. اتفاقی که نادر است اما امکان‌پذیر. دن هارمن، نویسنده، تهیه‌کننده و بازیگر آمریکایی مسیر طولانی و کمیابی را طی کرده است که در آن مگان گنز، نویسنده‌ای که کارمند هارمن بوده و از طرفش مورد آزار قرار گرفته، او را بخشیده است.

🔹با شروع جنبش روایتگری در ایران پرسش‌های بسیاری ذهن‌ها را به خود مشغول کردند. آزارگری که متوجه اشتباهش شده چه باید بکند؟ آیا عذرخواهی ممکن است؟ اگر صادق باشیم معذرت‌خواهیمان پذیرفته می‌شود؟

🔹این‌ها مسائلی اساسی هستند که تنها با گفت‌وگو، تعامل و آموزش می‌توان برایشان پاسخ‌هایی یافت. تجربه‌اندوزی از اشتباه با پذیرفتن خطا آغاز می‌شود، و شنیدن صدای او که آزار دیده است شاید تنها راه ممکن برای بخشیده شدن باشد.

#دیده‌بان_آزار

@harasswatch