📌زنان چگونه به آزار خیابانی واکنش نشان می‌دهند؟
✍نگین باقری - گل‌چهره حمیدی منش
@bidarzani
حتی اگر صدایشان هم به گوش نرسد لب‌هایشان را می‌جنبانند و ادا در می‌آورند. اگر توی ماشین باشند و دیده نشوند بوق یا چراغ می‌زنند. در پیاده‌رو راه‌شان را کج می‌کنند تا تنه بزنند یا اینکه با صدای آرام‌تری نزدیک زن فحشی یا متلکی زمزمه کنند. گاهی با موتور سریع رد می‌شوند و جیغ می‌زنند تا زن را بترسانند گاهی هم در کوچه خلوت با آرامش تمام می‌ایستند و لباس‌شان را سمت زن عابر درمی‌آورند.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
https://goo.gl/KySdkK
✍نگین باقری - گل‌چهره حمیدی منش
@bidarzani
حتی اگر صدایشان هم به گوش نرسد لب‌هایشان را می‌جنبانند و ادا در می‌آورند. اگر توی ماشین باشند و دیده نشوند بوق یا چراغ می‌زنند. در پیاده‌رو راه‌شان را کج می‌کنند تا تنه بزنند یا اینکه با صدای آرام‌تری نزدیک زن فحشی یا متلکی زمزمه کنند. گاهی با موتور سریع رد می‌شوند و جیغ می‌زنند تا زن را بترسانند گاهی هم در کوچه خلوت با آرامش تمام می‌ایستند و لباس‌شان را سمت زن عابر درمی‌آورند.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
https://goo.gl/KySdkK
Telegraph
زنان چگونه به آزار خیابانی واکنش نشان می‌دهند؟
حتی اگر صدایشان هم به گوش نرسد لب‌هایشان را می‌جنبانند و ادا در می‌آورند. اگر توی ماشین باشند و دیده نشوند بوق یا چراغ می‌زنند. در پیاده‌رو راه‌شان را کج می‌کنند تا تنه بزنند یا اینکه با صدای آرام‌تری نزدیک زن فحشی یا متلکی زمزمه کنند. گاهی با موتور سریع…
🔶 مگر هنوز هم متلک می‌شنوید؟
✍ ثمین چراغی
🔹 اعضای دیدبان آزار این بار برای چسباندن پوسترهای منع آزار و اذیت زنان در مغازه‌ها، حدفاصل چهارراه تا میدان ولیعصر، زرتشت تا ابتدای فاطمی و از سوی دیگر میدان انقلاب تا ابتدای بلوار کشاورز را پوشش دادند. آن روز مثل تمام روزها، بی‌حاشیه نماند. بخوانید:
#دیدبان_آزار
@harasswatch
https://goo.gl/MsV7U9
✍ ثمین چراغی
🔹 اعضای دیدبان آزار این بار برای چسباندن پوسترهای منع آزار و اذیت زنان در مغازه‌ها، حدفاصل چهارراه تا میدان ولیعصر، زرتشت تا ابتدای فاطمی و از سوی دیگر میدان انقلاب تا ابتدای بلوار کشاورز را پوشش دادند. آن روز مثل تمام روزها، بی‌حاشیه نماند. بخوانید:
#دیدبان_آزار
@harasswatch
https://goo.gl/MsV7U9
Telegraph
مگر هنوز هم متلک می‌شنوید؟
اعضای دیدبان آزار این بار برای چسباندن پوسترهای منع آزار و اذیت زنان در مغازه‌ها، حدفاصل چهارراه تا میدان ولیعصر، زرتشت تا ابتدای فاطمی و از سوی دیگر میدان انقلاب تا ابتدای بلوار کشاورز را پوشش دادند. آن روز مثل تمام روزها، بی‌حاشیه نماند. بخوانید: 1- شب‌های…
🔶 هنگام مشاهده آزار فرد دیگر چه کنیم؟
✍ ترجمه آریاناز گلرخ
@bidarzani
🔹 زمانی که فردی در فضای عمومی آزار می‌بیند، دخالت کردن اطرافیان و کمک کردن به فرد کار سختی است. در این شرایط مردم با بهانه‌هایی مثل اینکه «این ماجرا به من ارتباطی ندارد»، یا «من نمی‌دانم باید در این موقعیت چه کار کنم»، یا حتی اینکه حتماً فرد دیگری وارد عمل می‌شود و کمک می‌کند معمولاً ترجیح می‌دهند از مداخله در صحنه آزار پرهیز کنند. این متن نمی‌خواهد شما را ترغیب کند که با مداخله خود را در موقعیت خطرناکی قرار دهید بلکه راه‌های بسیار متنوع و همچنین دلایل مهمی برای دخالت در فرآیند آزار معرفی می‌کند که در ادامه می‌خوانید.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
https://goo.gl/u1AN7X
✍ ترجمه آریاناز گلرخ
@bidarzani
🔹 زمانی که فردی در فضای عمومی آزار می‌بیند، دخالت کردن اطرافیان و کمک کردن به فرد کار سختی است. در این شرایط مردم با بهانه‌هایی مثل اینکه «این ماجرا به من ارتباطی ندارد»، یا «من نمی‌دانم باید در این موقعیت چه کار کنم»، یا حتی اینکه حتماً فرد دیگری وارد عمل می‌شود و کمک می‌کند معمولاً ترجیح می‌دهند از مداخله در صحنه آزار پرهیز کنند. این متن نمی‌خواهد شما را ترغیب کند که با مداخله خود را در موقعیت خطرناکی قرار دهید بلکه راه‌های بسیار متنوع و همچنین دلایل مهمی برای دخالت در فرآیند آزار معرفی می‌کند که در ادامه می‌خوانید.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
https://goo.gl/u1AN7X
Telegraph
هنگام مشاهده آزار فرد دیگر چه کنیم؟
انتخاب بین دوراهی سکوت یا مداخله زمانی که فردی در فضای عمومی آزار می‌بیند، دخالت کردن اطرافیان و کمک کردن به فرد کار سختی است. در این شرایط مردم با بهانه‌هایی مثل اینکه «این ماجرا به من ارتباطی ندارد»، یا «من نمی‌دانم باید در این موقعیت چه کار کنم»، یا حتی…
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
📌در یک آزمایش اجتماعی از سوی سازمان مردم‌نهاد ابعاد در لبنان، زنی در بیروت در خیابان می‌ایستد و ادعا می‌کند به او تجاوز شده است.
واکنش‌های مردم به این زن واقعا تکان‌دهنده است.
@bidarzani
این فیلم توسط یک دوربین مخفی گرفته شده است. زنی که اجرای این آزمایش را به عهده دارد با یک تیشرت و دامن گریان و پریشان راه می‌رود و عابران به او نزدیک می‌شوند و از او می‌پرسند که چه اتفاقی برایش افتاده و وقتی متوجه می‌شوند که به او تجاوز شده واکنش‌های شوکه‌کننده‌ای نشان می‌دهند. هیچ کدام از عابران به پلیس تلفن نمی‌کند و یا در جستجوی متجاوز نیست. زنی آزاردیده را نصیحت می‌کند که به کسی چیزی نگو! دعوت به سکوتش می‌کنند. به خاطر پوشیدن دامن سرزنشش می‌کنند و حتی مردی او را معتاد به مواد مخدر می‌نامد. طوری با وی رفتار می‌شود که گویی او مقصر است و اشتباه از او بوده. طراحان این آزمایش می‌گویند که انتظار مشاهده سرزنش شدن آزاردیده توسط مردم را داشته‌اند ولی نه در این مقیاسی که فیلم گواه آن است. هرچند این یک نمایش است اما واکنش مردم کاملا حقیقی است.
#دیدبان_آزار
واکنش‌های مردم به این زن واقعا تکان‌دهنده است.
@bidarzani
این فیلم توسط یک دوربین مخفی گرفته شده است. زنی که اجرای این آزمایش را به عهده دارد با یک تیشرت و دامن گریان و پریشان راه می‌رود و عابران به او نزدیک می‌شوند و از او می‌پرسند که چه اتفاقی برایش افتاده و وقتی متوجه می‌شوند که به او تجاوز شده واکنش‌های شوکه‌کننده‌ای نشان می‌دهند. هیچ کدام از عابران به پلیس تلفن نمی‌کند و یا در جستجوی متجاوز نیست. زنی آزاردیده را نصیحت می‌کند که به کسی چیزی نگو! دعوت به سکوتش می‌کنند. به خاطر پوشیدن دامن سرزنشش می‌کنند و حتی مردی او را معتاد به مواد مخدر می‌نامد. طوری با وی رفتار می‌شود که گویی او مقصر است و اشتباه از او بوده. طراحان این آزمایش می‌گویند که انتظار مشاهده سرزنش شدن آزاردیده توسط مردم را داشته‌اند ولی نه در این مقیاسی که فیلم گواه آن است. هرچند این یک نمایش است اما واکنش مردم کاملا حقیقی است.
#دیدبان_آزار
🔶 از توییتر فرشته قاضی: سلمان خدادی در مجلس هفتم به اتهام تجاوز به منشی خود و یکی ازمراجعان مجلس زندانی شد. در کمیته تحقیق مجلس هشتم اعتبارنامه‌اش رد اما بعد از جلسه غیرعلنی با درخواست علی لاریجانی، تایید شد. درمجلس نهم ردصلاحیت شد اما در مجلس دهم تایید صلاحیت شد و اکنون رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس است.
@bidarzani
خدادادی حتی به اتهام تجاوز زندانی هم شده بود اما توضیح داده نشد که چگونه از زندان آزاد شد و بر کرسی نمایندگی مجلس هشتم نشست و درجلسه غیرعلنی مجلس هشتم چه گذشت که اعتبارنامه او که در کمیته تحقیق مجلس رد شده بود تایید شد.
#زهرا_نویدپور سومین زنی است که از سلمان خدادای به اتهام تجاوز جنسی شکایت کرد و از سرنوشت منشی این نماینده در مجلس هفتم و همچنین مراجعه کننده مجلس که شکایت‌شان در خصوص تجاوز جنسی منجر به زندانی شدن این نماینده شده بود خبری در دست نیست. این توضیحات #زهرا_نویدپور است درباره چگونگی آشنایی با سلمان خدادادی در سال ۹۳ و تجاوز او و تهدیدها و شکایت خانم نویدپور. (به تازگی اکبر اعلمی، نماینده سابق مجلس، در کانال خوداز درگشت زهرا نویدپور در بیمارستان فارابی شهرستان ملکان خبر داد)
#دیدبان_آزار
@harasswatch
@bidarzani
خدادادی حتی به اتهام تجاوز زندانی هم شده بود اما توضیح داده نشد که چگونه از زندان آزاد شد و بر کرسی نمایندگی مجلس هشتم نشست و درجلسه غیرعلنی مجلس هشتم چه گذشت که اعتبارنامه او که در کمیته تحقیق مجلس رد شده بود تایید شد.
#زهرا_نویدپور سومین زنی است که از سلمان خدادای به اتهام تجاوز جنسی شکایت کرد و از سرنوشت منشی این نماینده در مجلس هفتم و همچنین مراجعه کننده مجلس که شکایت‌شان در خصوص تجاوز جنسی منجر به زندانی شدن این نماینده شده بود خبری در دست نیست. این توضیحات #زهرا_نویدپور است درباره چگونگی آشنایی با سلمان خدادادی در سال ۹۳ و تجاوز او و تهدیدها و شکایت خانم نویدپور. (به تازگی اکبر اعلمی، نماینده سابق مجلس، در کانال خوداز درگشت زهرا نویدپور در بیمارستان فارابی شهرستان ملکان خبر داد)
#دیدبان_آزار
@harasswatch
🔶 راهنمای شهری فمینیستی
آنچه اغلب از حافظه‌ی جمعی شهرها زدوده شده یا اصلا در حافظه‌ی شهر ماندگار نشده است، حضور و روایت زنان آن شهر و دیروز و امروز آنها است. هنوز هم روایت غالب تاریخ، روایتی است در سیطره‌ی مردان و هنوز آنچه از دیدنی و چشیدنی و خوردنی هر شهر تبلیغ می‌شود، کسب‌وکارهای معروفی است در اداره‌ی مردان. ما اغلب شهرها را از دریچه‌ی چشم مسلط مردانه تجربه می‌کنیم و می‌بینیم.
حالا اما گروهی از زنان، خسته و دل‌زده از این رویه‌ی رایج که انگار خیال ندارد دست از سر ما بردارد، به فکر افتادند که برای شهرها «راهنمای شهری فمینیستی» بنویسند. وب‌سایت «Unearth Women» سایتی است که موضوع «سفر و زنان» را پوشش می‌دهد و حالا این سایت، شروع به تهیه‌ی ویژه‌نامه‌های سفر «فمینیستی» کرده است و دو شماره از مجله‌ی تازه تاسیس خود درباره‌ی «راهنماهای شهری فمینیستی» را نیز منتشر کرده است.
نیکی وارگاس، سردبیر این مجله و از بنیان‌گذاران اصلی «Unearth Women» می‌گوید که هدف آنها از طراحی «راهنماهای شهری فمینیستی» تشویق و تبلیغ کسب‌وکارهای زنان، تلاش‌های زنان برای بهبود وضعیت شهری‌شان، نقش‌شان در تاریخ شهرها و یادآوری اهمیت حضور و تاریخ فعالیت‌های آنها است.
برای تهیه‌ی این «راهنماهای شهری فمینیستی»، دست‌اندرکاران این پروژه بیشتر سراغ زنان ساکن همان شهرها رفتند تا مطالب را تهیه کنند. زنانی اغلب فمینیست که با علاقه‌ی شخصی، رد پای زنان و فعالیت‌های آنها را در کوچه پس‌کوچه‌های شهرشان دنبال کردند، از باقی‌مانده‌ی تلاش آنها غبارروبی کردند و سعی کردند صدای زنانی باشند که نادیده گرفته شدند.
تا امروز برای ۲۰ شهر «راهنمای شهری فمینیستی» تهیه شده است: از لندن گرفته تا ژوهانسبورگ، از پورتلند در ایالت اورگن آمریکا تا کلومبو در سریلانکا. راهنما پر است از جزئیات و نشانی‌ها و روایت‌هایی که در هیچ راهنمای شهری دیگری پیدا نمی‌کنید.
برای مثال در راهنمای پورتلند، با اتحادیه‌‌ی کاملا زنانه‌ای از زنان کشاورز، آشپز، شیرینی‌پز و شراب‌شناس آشنا می‌شوید و تلاش آنها برای تغییر صنعت مردسالار رستوران‌داری و کشاورزی. در راهنمای جیپور در هند، با فستیوال ادبی زنان جیپور آشنا می‌شوید و تشویق که در سفر خود سری به این فستیوال بزنید. در بوئنس آیرس، راهنمای بازدید از گرافیتی‌هایی تهیه شده که زنان آرژانتین بر دیوارهای شهر و اغلب درباره‌ی زنان و موضوعات مربوط به آنها کشیدند. اگر گذرتان به مسقط، پایتخت عمان افتاد، سراغ کافه‌های «مانی» در شهر بروید که مادران عمانی در آن‌جا غذاهای سنتی عمان را می‌پزند و یا از کارگاه خیاطی که به همت زنان عمانی برای توان‌مندسازی زنان راه افتاده بازدید کرده و از آنها تکه لباسی بخرید.
می‌دانم دفعه دیگری که راهی سفر به شهری باشم که «راهنمای فمینیستی» آن تهیه شده باشد، دیگر سراغ هیچ راهنمای معروف دیگری نخواهم رفت. دور از معروف‌ترین بناهای تاریخی شهر، آرام و مشتاق ردپاهای زنان آن شهر را دنبال می‌کنم، هر وقت هم خسته شدم، در یکی از کافه‌ها و قنادی‌ها و رستوران‌های زنان آن شهر لمیده و فنجانی قهوه و چای مزه مزه کرده و دست‌پخت آنها را خواهم چشید.
در لینک زیر می‌توانید «راهنمای شهری فمینیستی» را ببینید:
https://bit.ly/2sExSXQ
منبع: @farnazseifi
#دیدبان_آزار
@bidarzani
@harasswatch
آنچه اغلب از حافظه‌ی جمعی شهرها زدوده شده یا اصلا در حافظه‌ی شهر ماندگار نشده است، حضور و روایت زنان آن شهر و دیروز و امروز آنها است. هنوز هم روایت غالب تاریخ، روایتی است در سیطره‌ی مردان و هنوز آنچه از دیدنی و چشیدنی و خوردنی هر شهر تبلیغ می‌شود، کسب‌وکارهای معروفی است در اداره‌ی مردان. ما اغلب شهرها را از دریچه‌ی چشم مسلط مردانه تجربه می‌کنیم و می‌بینیم.
حالا اما گروهی از زنان، خسته و دل‌زده از این رویه‌ی رایج که انگار خیال ندارد دست از سر ما بردارد، به فکر افتادند که برای شهرها «راهنمای شهری فمینیستی» بنویسند. وب‌سایت «Unearth Women» سایتی است که موضوع «سفر و زنان» را پوشش می‌دهد و حالا این سایت، شروع به تهیه‌ی ویژه‌نامه‌های سفر «فمینیستی» کرده است و دو شماره از مجله‌ی تازه تاسیس خود درباره‌ی «راهنماهای شهری فمینیستی» را نیز منتشر کرده است.
نیکی وارگاس، سردبیر این مجله و از بنیان‌گذاران اصلی «Unearth Women» می‌گوید که هدف آنها از طراحی «راهنماهای شهری فمینیستی» تشویق و تبلیغ کسب‌وکارهای زنان، تلاش‌های زنان برای بهبود وضعیت شهری‌شان، نقش‌شان در تاریخ شهرها و یادآوری اهمیت حضور و تاریخ فعالیت‌های آنها است.
برای تهیه‌ی این «راهنماهای شهری فمینیستی»، دست‌اندرکاران این پروژه بیشتر سراغ زنان ساکن همان شهرها رفتند تا مطالب را تهیه کنند. زنانی اغلب فمینیست که با علاقه‌ی شخصی، رد پای زنان و فعالیت‌های آنها را در کوچه پس‌کوچه‌های شهرشان دنبال کردند، از باقی‌مانده‌ی تلاش آنها غبارروبی کردند و سعی کردند صدای زنانی باشند که نادیده گرفته شدند.
تا امروز برای ۲۰ شهر «راهنمای شهری فمینیستی» تهیه شده است: از لندن گرفته تا ژوهانسبورگ، از پورتلند در ایالت اورگن آمریکا تا کلومبو در سریلانکا. راهنما پر است از جزئیات و نشانی‌ها و روایت‌هایی که در هیچ راهنمای شهری دیگری پیدا نمی‌کنید.
برای مثال در راهنمای پورتلند، با اتحادیه‌‌ی کاملا زنانه‌ای از زنان کشاورز، آشپز، شیرینی‌پز و شراب‌شناس آشنا می‌شوید و تلاش آنها برای تغییر صنعت مردسالار رستوران‌داری و کشاورزی. در راهنمای جیپور در هند، با فستیوال ادبی زنان جیپور آشنا می‌شوید و تشویق که در سفر خود سری به این فستیوال بزنید. در بوئنس آیرس، راهنمای بازدید از گرافیتی‌هایی تهیه شده که زنان آرژانتین بر دیوارهای شهر و اغلب درباره‌ی زنان و موضوعات مربوط به آنها کشیدند. اگر گذرتان به مسقط، پایتخت عمان افتاد، سراغ کافه‌های «مانی» در شهر بروید که مادران عمانی در آن‌جا غذاهای سنتی عمان را می‌پزند و یا از کارگاه خیاطی که به همت زنان عمانی برای توان‌مندسازی زنان راه افتاده بازدید کرده و از آنها تکه لباسی بخرید.
می‌دانم دفعه دیگری که راهی سفر به شهری باشم که «راهنمای فمینیستی» آن تهیه شده باشد، دیگر سراغ هیچ راهنمای معروف دیگری نخواهم رفت. دور از معروف‌ترین بناهای تاریخی شهر، آرام و مشتاق ردپاهای زنان آن شهر را دنبال می‌کنم، هر وقت هم خسته شدم، در یکی از کافه‌ها و قنادی‌ها و رستوران‌های زنان آن شهر لمیده و فنجانی قهوه و چای مزه مزه کرده و دست‌پخت آنها را خواهم چشید.
در لینک زیر می‌توانید «راهنمای شهری فمینیستی» را ببینید:
https://bit.ly/2sExSXQ
منبع: @farnazseifi
#دیدبان_آزار
@bidarzani
@harasswatch
🔶ترمینال مردانه، ترمینال زنانه
🔹آتنا کامل: تصور کنید وارد ترمینال شده‌اید و با عجله به‌سمت اتوبوس می‌روید که از سروصداها و اعلام‌ها متوجه می‌شوید اتوبوس شما یک ساعت تأخیر دارد. یک ساعت زمان در ترمینال را چطور می‌گذرانید؟ آیا مرد یا زن بودنِ شما فرقی در چگونگی تلف‌کردن وقتتان دارد؟ زمان ورودتان به ترمینال چطور؟ دوروبرتان را برانداز می‌کنید، هیچ جایی برای رفتن نیست و هیچ همراهی ندارید که زمان را با او سپری کنید.
🔹ترمینال‌ها معمولاً فضایی مردانه را به ذهن متبادر می‌کنند؛ با رانندگانِ سیگار و چای دردست و مسافران خسته و پربار و بنه. فضایی که در آن شنیدن یکی دو متلک، دیدن چشم‌هایی که در کسری از ثانیه برایت چشمک می‌زنند و مردانی که تو را زیر نظر گرفته‌اند، عادی به‌نظر می‌آید. به هر طرف که می‌چرخی، سنگینی نگاه‌های آن‌هارا احساس می‌کنی. وقتی با تعدادی از دوستانم صحبت می‌کردم که تجربه سال‌ها اتوبوس سواری و رفت‌وآمد به ترمینال‌های مختلف در تهران را داشتند، متوجه شدم انگار بدیهی است که تجربۀ زنان از این فضا با چنین پیش‌فرض‌هایی روایت شود. همه آنها یکی دو متلک و چشمک و نگاه خیره را تجربه کرده بودند و حالا بعد از این تجربیات مشترک و عادی شده، سؤال اصلی آن بود که دیگر چه چیزی از حضور در ترمینال می‌توان گفت؟
منبع: نشریه حوالی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
ادامه این مطلب را در لینک زیر بخوانید:
http://yon.ir/3SZsc
🔹آتنا کامل: تصور کنید وارد ترمینال شده‌اید و با عجله به‌سمت اتوبوس می‌روید که از سروصداها و اعلام‌ها متوجه می‌شوید اتوبوس شما یک ساعت تأخیر دارد. یک ساعت زمان در ترمینال را چطور می‌گذرانید؟ آیا مرد یا زن بودنِ شما فرقی در چگونگی تلف‌کردن وقتتان دارد؟ زمان ورودتان به ترمینال چطور؟ دوروبرتان را برانداز می‌کنید، هیچ جایی برای رفتن نیست و هیچ همراهی ندارید که زمان را با او سپری کنید.
🔹ترمینال‌ها معمولاً فضایی مردانه را به ذهن متبادر می‌کنند؛ با رانندگانِ سیگار و چای دردست و مسافران خسته و پربار و بنه. فضایی که در آن شنیدن یکی دو متلک، دیدن چشم‌هایی که در کسری از ثانیه برایت چشمک می‌زنند و مردانی که تو را زیر نظر گرفته‌اند، عادی به‌نظر می‌آید. به هر طرف که می‌چرخی، سنگینی نگاه‌های آن‌هارا احساس می‌کنی. وقتی با تعدادی از دوستانم صحبت می‌کردم که تجربه سال‌ها اتوبوس سواری و رفت‌وآمد به ترمینال‌های مختلف در تهران را داشتند، متوجه شدم انگار بدیهی است که تجربۀ زنان از این فضا با چنین پیش‌فرض‌هایی روایت شود. همه آنها یکی دو متلک و چشمک و نگاه خیره را تجربه کرده بودند و حالا بعد از این تجربیات مشترک و عادی شده، سؤال اصلی آن بود که دیگر چه چیزی از حضور در ترمینال می‌توان گفت؟
منبع: نشریه حوالی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
ادامه این مطلب را در لینک زیر بخوانید:
http://yon.ir/3SZsc
Telegraph
ترمینال مردانه، ترمینال زنانه
آتنا کامل: تصور کنید وارد ترمینال شده‌اید و با عجله به‌سمت اتوبوس می‌روید که از سروصداها و اعلام‌ها متوجه می‌شوید اتوبوس شما یک ساعت تأخیر دارد. یک ساعت زمان در ترمینال را چطور می‌گذرانید؟ آیا مرد یا زن بودنِ شما فرقی در چگونگی تلف‌کردن وقتتان دارد؟…
🔶جنبش مقابله با آزار جنسی باید از فمینیسم مجازات‌محور اجتناب کند
✍🏻نویسنده: الکس پرس
برگردان: غنچه قوامی
🔹«الیزابت برنشتاین»، استاد جامعه‌شناسی و مطالعات جنسیت در دانشگاه بارنارد، اولین کسی بود که تعبیر فمینیسم حبس‌محور را در مقاله خود به کار برد. تعریف او از فمینیسم حبس‌محور در واقع عدم توجه به ضرورت هدف قرار دادن شرایط اقتصادی‌ای است که خشونت مبتنی بر جنسیت را تقویت و تشدید می‌کند. برنشتاین معتقد است نئولیبرالیسم منجر به چرخشی حبس‌محور در جنبش‌های فمینیستی شده است. جنبش‌هایی که در گذشته حول مبارزه برای عدالت اقتصادی و رهایی، سازماندهی می‌شدند. چرخش حبس‌محور، به جای تلاش برای دستیابی به پیش‌نیازهای ضروری در راستایی رهایی‌بخشی فمینیستی، افق فمینیسم را به امر فردی و تادیبی محدود می‌کند و نه به امر جمعی و توزیعی.
🔹سوق دادن انرژی جنبش به سوی سیستم عدالت کیفری، به شکل‌گیری قدرتی که ما برای ریشه‌کن کردن خشونت جنسی نیاز داریم منجر نمی‌شود: بلکه ما را با سیستمی که از اساس با ایده رهایی‌بخشی ناسازگار است متحد می‌سازد.
🔹در آمریکا آمار زندانی کردن به‌ویژه از میان افراد رنگین‌‌پوست بسیار بالا است. و ما می‌دانیم معنای پافشاری بر جرم‌انگاری گسترده و اجرای قوانین چیست: محبوس کردن افراد بیشتری از طبقه کارگر و فرودست در حالی که افراد در جایگاه قدرت و فرادست، عموما بدترین مرتکبین هستند.
🔹در رفتار پلیس، الگویی به اثبات رسیده از ارتکاب به تجاوز و خشونت جنسی علیه افراد بازداشت‌شده وجود دارد. سوءرفتار جنسی، در لیست سوءرفتارهای رایج پلیس، در مرتبه دوم قرار گرفته است. تحقیقی که بوفالو نیوز در سال 2015 انجام داده نشان می‌دهد که در هر پنج روز، یک افسر پلیس به سوءرفتار جنسی متهم می‌شود. با توجه به این آمارها، قدرتمندسازی پلیس برای مقابله با خشونت جنسیت‌محور، غیرقابل دفاع است.
🔹بازمانده خشونت جنسی محق است در جست‌وجوی عدالت، امنیت و در صورت تمایل جبران خسارت، به سیستم عدالت کیفری متوسل شود. اما امروز مترقی‌ترین کنشگران، نقصان سیستم عدالت کیفری را به رسمیت می‌شناسند. و البته غبرقابل انکار است که عموما مقامات و مسئولان دولتی هستند که پاسخ به تمامی معضلات اجتماعی را در حبس و بازداشت پیدا می‌کنند و نه فمینیست‌ها. در مقام یک جنبش، ما موظفیم نسبت به تاریخچه جنبش فمینیستی در مواجهه و هم‌دستی با نظام عدالت کیفری آگاه باشیم، تا حرف‌ها و کنش‌هایمان دستمایه توجیه سیاست‌هایی که با آن مخالفیم، قرار نگیرد.
منبع: vox
#دیدبان_آزار
@bidarzani
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
http://harasswatch.com/news/1563/
✍🏻نویسنده: الکس پرس
برگردان: غنچه قوامی
🔹«الیزابت برنشتاین»، استاد جامعه‌شناسی و مطالعات جنسیت در دانشگاه بارنارد، اولین کسی بود که تعبیر فمینیسم حبس‌محور را در مقاله خود به کار برد. تعریف او از فمینیسم حبس‌محور در واقع عدم توجه به ضرورت هدف قرار دادن شرایط اقتصادی‌ای است که خشونت مبتنی بر جنسیت را تقویت و تشدید می‌کند. برنشتاین معتقد است نئولیبرالیسم منجر به چرخشی حبس‌محور در جنبش‌های فمینیستی شده است. جنبش‌هایی که در گذشته حول مبارزه برای عدالت اقتصادی و رهایی، سازماندهی می‌شدند. چرخش حبس‌محور، به جای تلاش برای دستیابی به پیش‌نیازهای ضروری در راستایی رهایی‌بخشی فمینیستی، افق فمینیسم را به امر فردی و تادیبی محدود می‌کند و نه به امر جمعی و توزیعی.
🔹سوق دادن انرژی جنبش به سوی سیستم عدالت کیفری، به شکل‌گیری قدرتی که ما برای ریشه‌کن کردن خشونت جنسی نیاز داریم منجر نمی‌شود: بلکه ما را با سیستمی که از اساس با ایده رهایی‌بخشی ناسازگار است متحد می‌سازد.
🔹در آمریکا آمار زندانی کردن به‌ویژه از میان افراد رنگین‌‌پوست بسیار بالا است. و ما می‌دانیم معنای پافشاری بر جرم‌انگاری گسترده و اجرای قوانین چیست: محبوس کردن افراد بیشتری از طبقه کارگر و فرودست در حالی که افراد در جایگاه قدرت و فرادست، عموما بدترین مرتکبین هستند.
🔹در رفتار پلیس، الگویی به اثبات رسیده از ارتکاب به تجاوز و خشونت جنسی علیه افراد بازداشت‌شده وجود دارد. سوءرفتار جنسی، در لیست سوءرفتارهای رایج پلیس، در مرتبه دوم قرار گرفته است. تحقیقی که بوفالو نیوز در سال 2015 انجام داده نشان می‌دهد که در هر پنج روز، یک افسر پلیس به سوءرفتار جنسی متهم می‌شود. با توجه به این آمارها، قدرتمندسازی پلیس برای مقابله با خشونت جنسیت‌محور، غیرقابل دفاع است.
🔹بازمانده خشونت جنسی محق است در جست‌وجوی عدالت، امنیت و در صورت تمایل جبران خسارت، به سیستم عدالت کیفری متوسل شود. اما امروز مترقی‌ترین کنشگران، نقصان سیستم عدالت کیفری را به رسمیت می‌شناسند. و البته غبرقابل انکار است که عموما مقامات و مسئولان دولتی هستند که پاسخ به تمامی معضلات اجتماعی را در حبس و بازداشت پیدا می‌کنند و نه فمینیست‌ها. در مقام یک جنبش، ما موظفیم نسبت به تاریخچه جنبش فمینیستی در مواجهه و هم‌دستی با نظام عدالت کیفری آگاه باشیم، تا حرف‌ها و کنش‌هایمان دستمایه توجیه سیاست‌هایی که با آن مخالفیم، قرار نگیرد.
منبع: vox
#دیدبان_آزار
@bidarzani
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
http://harasswatch.com/news/1563/
هرس واچ | دیدبان آزار
جنبش مقابله با خشونت جنسی باید از فمینیسم مجازات‌محور اجتناب کند
«قانون اساسی ما مجازات متوحشانه و غیرمتعارف را مجاز نمی‌داند، اگرنه اجازه می‌دادم عده‌ای آنچه که این مرد با دیگران کرد را بر سرش بیاورند.» این جملات را قاضی رزماری آکویلینا، که ریاست جلسه محاکمه لری نصار را به عهده داشت بیان کرده است. لری نصار پزشکی
🔶افشاگری زنان کارگر هندی علیه خشونت فراگیر در تولیدی‌های «اچ اند ام»
🔹دیدبان آزار: زنانی که در بخش تولید پوشاک کودکان کمپانی اچ اند ام فعالند، خشونت جنسی فراگیر در یکی از تولیدی‌های این کمپانی در هند را علنی کرده‌اند. این اتهامات چند هفته پس از مرگ دختر ۲۱سالهای به نام جیاسری کاتیراول مطرح شده‌اند.
🔹بدن بی‌جان کاتیراول چند هفته قبل در مزرعه‌ای نزدیک به محل سکونت خانواده‌اش پیدا شده بود و کارفرمای او به قتل متهم شده است. خانواده و همچنین همکاران جیاسری در کارخانه ادعا کرده‌اند که او مدت‌ها و به صورت مستمر توسط کارفرما مورد آزار جنسی قرار می‌گرفته اما می‌ترسیده که این آزارها را گزارش بدهد.
🔹از زمان قتل کاتیراول، ۲۵ زن اتهامات تعرض و آزار جنسی و آزار کلامی علیه مدیران و سوپروایزهای خود در تولیدی پوشاک ناچی را به اتحادیه نساجی ایالت تامیل نادو و کار مشترک (TTCU) ارائه کرده‌اند. کارگران تولیدی ناچی که برای کمپانی اچ اند ام و برندهای دیگر پوشاک تولید می‌کنند، به گاردین گفته‌اند که زنان کارگر به طور مداوم در این محیط‌های کاری با خشونت جنسی و آزار کلامی مواجهند و سوپروایزهای مرد از قدرت مطلق نسبت به زنان زیردست برخوردارند.
🔹یکی از این زنان کارگر می‌گوید حتی زنان متاهل هم از این آزارها در امان نیستند. دیگری می‌گوید این مسئله سال‌هاست که ادامه دارد و به وفور در شیفت‌های شب رخ می‌دهد.
#دیدبان_آزار
@bidarzani
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://telegra.ph/افشاگری-زنان-کارگر-هندی-علیه-خشونت-فراگیر-در-تولیدی%E2%80%8Cهای-اچ-اند-ام-03-24
🔹دیدبان آزار: زنانی که در بخش تولید پوشاک کودکان کمپانی اچ اند ام فعالند، خشونت جنسی فراگیر در یکی از تولیدی‌های این کمپانی در هند را علنی کرده‌اند. این اتهامات چند هفته پس از مرگ دختر ۲۱سالهای به نام جیاسری کاتیراول مطرح شده‌اند.
🔹بدن بی‌جان کاتیراول چند هفته قبل در مزرعه‌ای نزدیک به محل سکونت خانواده‌اش پیدا شده بود و کارفرمای او به قتل متهم شده است. خانواده و همچنین همکاران جیاسری در کارخانه ادعا کرده‌اند که او مدت‌ها و به صورت مستمر توسط کارفرما مورد آزار جنسی قرار می‌گرفته اما می‌ترسیده که این آزارها را گزارش بدهد.
🔹از زمان قتل کاتیراول، ۲۵ زن اتهامات تعرض و آزار جنسی و آزار کلامی علیه مدیران و سوپروایزهای خود در تولیدی پوشاک ناچی را به اتحادیه نساجی ایالت تامیل نادو و کار مشترک (TTCU) ارائه کرده‌اند. کارگران تولیدی ناچی که برای کمپانی اچ اند ام و برندهای دیگر پوشاک تولید می‌کنند، به گاردین گفته‌اند که زنان کارگر به طور مداوم در این محیط‌های کاری با خشونت جنسی و آزار کلامی مواجهند و سوپروایزهای مرد از قدرت مطلق نسبت به زنان زیردست برخوردارند.
🔹یکی از این زنان کارگر می‌گوید حتی زنان متاهل هم از این آزارها در امان نیستند. دیگری می‌گوید این مسئله سال‌هاست که ادامه دارد و به وفور در شیفت‌های شب رخ می‌دهد.
#دیدبان_آزار
@bidarzani
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://telegra.ph/افشاگری-زنان-کارگر-هندی-علیه-خشونت-فراگیر-در-تولیدی%E2%80%8Cهای-اچ-اند-ام-03-24
Telegraph
افشاگری زنان کارگر هندی علیه خشونت فراگیر در تولیدی‌های «اچ اند ام»
دیدبان آزار: زنانی که در بخش تولید پوشاک کودکان کمپانی اچ اند ام فعالند، خشونت جنسی فراگیر در یکی از تولیدی‌های این کمپانی در هند را علنی کرده‌اند. این اتهامات چند هفته پس از مرگ دختر ۲۱سالهای به نام جیاسری کاتیراول مطرح شده‌اند. بدن بی‌جان کاتیراول چند…
Forwarded from ديد‌بان آزار
🔻فشار استرالیا برای جرم‌انگاری برداشتن غیرتوافقی کاندوم حین رابطه جنسی
🔶«مخفی‌کاری هنگام سکس» مصداق تجاوز است
🔹دیدبان آزار: یک نفر از هر سه زن در سراسر دنیا اقدام به برداشتن غیرتوافقی کاندوم حین رابطه جنسی را تجربه کرده‌اند. با وجود بالا بودن درصد افرادی که چنین خشونتی را تجربه کرده‌اند این اصطلاحی است که به تازگی وارد ادبیات عمومی و دادگاه‌ها شده است. «الیزابت لی»، رهبر اپوزیسیون لیبرال استرالیا می‌گوید: «به طور خلاصه، برداشتن کاندوم حین سکس کاری گیج‌کننده، خشونت‌آمیز و اشتباه است. اما افرادی که چنین خشونتی را تجربه کرده‌اند حتی نمی‌دانستند که اسمی برای این رفتار وجود دارد چه برسد به این که متوجه باشند که این کار عملا رضایت آنها را نقض کرده است.»
🔹«مونیکا تن»، در سال ۲۰۱۵ این عمل را نوعی تجاوز تعبیر کرد. دو سال بعد، «الکساندرا برادسکی» وکیل حقوق مدنی آمریکا، در مجله حقوق و جنسیت از واژه «برداشتن غیرتوافقی کاندوم به جای معادل محاوره‌ای آن یعنی «مخفی‌کاری» در فضای آکادمیک استفاده کرد. در همان سال، هم مجرمان و هم بازماندگان این رفتار، «داستان‌های مخفی‌کاری» خود را با پادکست Triple J’s Hack درمیان گذاشتند.
🔹هم اکنون این رفتار به شکل آشکار در سریال «من می‌توانم نابودت کنم» ساخته «میشلا کول» به تصویر کشیده شده است. همچنین با صدور اولین حکم قضایی حبس برای مجرم پرونده‌ای با این عنوان در هفته گذشته در نیوزیلند، موج فزاینده‌ای از شاکیان پرونده‌های مربوط به اقدام به درآوردن کاندوم بدون توافق به دادگاه‌های قضایی در سراسر دنیا مراجعه کرده‌اند. یکی از نتایج چنین اتفاقی این است که اقدام به درآوردن غیرتوافقی کاندوم، به تدریج وارد گفتمان عمومی پیرامون مسئله رضایت می‌شود.
🔹در حال حاضر لی، طرح پیشنهادی لیبرال‌های کانبرا را به مجلس قانون‌گذاری ACT می‌برد و به این مجلس فشار می‌آورد تا در قانون رضایت تغییر ایجاد کنند و این عمل را جرم‌انگاری کنند. او توضیح می‌دهد: «رابطه جنسی بدون رضایت، تعرض جنسی است و تعرض یک جرم است. بنابراین درآوردن کاندوم بدون رضایت هم در ذات خود، یک نوع تجاوز است.» او توضیح می‌دهد پیش‌نویس لایحه‌اش تضمین می‌کند که به موجب قانون، درآوردن کاندوم بدون توافق، به عنوان یکی از مصادیق بی‌اعتبارکننده رضایت در نظر گرفته شود.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
http://harasswatch.com/news/1779/
🔶«مخفی‌کاری هنگام سکس» مصداق تجاوز است
🔹دیدبان آزار: یک نفر از هر سه زن در سراسر دنیا اقدام به برداشتن غیرتوافقی کاندوم حین رابطه جنسی را تجربه کرده‌اند. با وجود بالا بودن درصد افرادی که چنین خشونتی را تجربه کرده‌اند این اصطلاحی است که به تازگی وارد ادبیات عمومی و دادگاه‌ها شده است. «الیزابت لی»، رهبر اپوزیسیون لیبرال استرالیا می‌گوید: «به طور خلاصه، برداشتن کاندوم حین سکس کاری گیج‌کننده، خشونت‌آمیز و اشتباه است. اما افرادی که چنین خشونتی را تجربه کرده‌اند حتی نمی‌دانستند که اسمی برای این رفتار وجود دارد چه برسد به این که متوجه باشند که این کار عملا رضایت آنها را نقض کرده است.»
🔹«مونیکا تن»، در سال ۲۰۱۵ این عمل را نوعی تجاوز تعبیر کرد. دو سال بعد، «الکساندرا برادسکی» وکیل حقوق مدنی آمریکا، در مجله حقوق و جنسیت از واژه «برداشتن غیرتوافقی کاندوم به جای معادل محاوره‌ای آن یعنی «مخفی‌کاری» در فضای آکادمیک استفاده کرد. در همان سال، هم مجرمان و هم بازماندگان این رفتار، «داستان‌های مخفی‌کاری» خود را با پادکست Triple J’s Hack درمیان گذاشتند.
🔹هم اکنون این رفتار به شکل آشکار در سریال «من می‌توانم نابودت کنم» ساخته «میشلا کول» به تصویر کشیده شده است. همچنین با صدور اولین حکم قضایی حبس برای مجرم پرونده‌ای با این عنوان در هفته گذشته در نیوزیلند، موج فزاینده‌ای از شاکیان پرونده‌های مربوط به اقدام به درآوردن کاندوم بدون توافق به دادگاه‌های قضایی در سراسر دنیا مراجعه کرده‌اند. یکی از نتایج چنین اتفاقی این است که اقدام به درآوردن غیرتوافقی کاندوم، به تدریج وارد گفتمان عمومی پیرامون مسئله رضایت می‌شود.
🔹در حال حاضر لی، طرح پیشنهادی لیبرال‌های کانبرا را به مجلس قانون‌گذاری ACT می‌برد و به این مجلس فشار می‌آورد تا در قانون رضایت تغییر ایجاد کنند و این عمل را جرم‌انگاری کنند. او توضیح می‌دهد: «رابطه جنسی بدون رضایت، تعرض جنسی است و تعرض یک جرم است. بنابراین درآوردن کاندوم بدون رضایت هم در ذات خود، یک نوع تجاوز است.» او توضیح می‌دهد پیش‌نویس لایحه‌اش تضمین می‌کند که به موجب قانون، درآوردن کاندوم بدون توافق، به عنوان یکی از مصادیق بی‌اعتبارکننده رضایت در نظر گرفته شود.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
http://harasswatch.com/news/1779/
هرس واچ | دیدبان آزار
«مخفی‌کاری هنگام رابطه جنسی» مصداق تجاوز است
نفر از هر سه زن در سراسر دنیا اقدام به برداشتن غیرتوافقی کاندوم حین رابطه جنسی را تجربه کرده‌اند. با وجود بالا بودن درصد افرادی که چنین خشونتی را تجربه کرده‌اند این اصطلاحی است که به تازگی وارد ادبیات عمومی و دادگاه‌ها شده است
Forwarded from ديد‌بان آزار
🔻روی آوردن مردان انگلیسی به کنشگری علیه خشونت جنسیت‌محور پس از قتل دو زن
🔶مردان در برابر خشونت مسئولیت دارند
🔹دیدبان آزار: متخصصان می‌گویند قتل سارا اورارد و سابینا نسا در انگلیس، به نقطه عطفی برای مسئولیت‌پذیری مردان در ارتباط با خشونت مردانه تبدیل شده است. سازمان «فراتر از برابری» در طی دو هفته پس از قتل سارا اورارد، با ۱۵۰ مرد داوطلب که تقاضای همکاری داشتند، مواجه شده است. پیش از آن میانگین پیوستن مردان به این تشکل، دو مرد در یک هفته بوده است.
🔹دنیل گینس مدیر اجرایی این سازمان می‌گوید روز‌به‌روز مردان بیشتری متوجه می‌شوند که برای مقابله با خشونت، این که صرفا خودشان آدم خوبی باشند و خشونت نکنند، کافی نیست و تمامی مردان در مقابل خشونت مسئولند. گینس ادامه می‌دهد: «من هرگز مردی را ندیدم که وقتی پای شوخی‌های ضدزن و جنسیت‌زده به میان می‌آید، مشارکت یا سکوت نکرده باشد. این رفتار به شوخی‌کننده مشروعیت می‌دهد و نگرش‌های جنسیت‌زده را عادی‌سازی می‌کند و در نهایت همین نگرش‌هاست که به خشونت علیه زنان منجر می‌شود. خشونت یک طیف است و این شوخی‌های به‌ظاهر بامزه و بی‌خطر، یک سر این طیف قرار می‌گیرد.»
🔹«مایکل کونروی»، بنیانگذار یک گروه محلی به نام «مردان عمل»، هم معتقد است: «من ممکن است به شخصه "مرد خوبی" باشم و هرگز خشونت نکنم. اما خشونت مردانه مربوط به شخص من نیست. مسئله‌ای جمعی است و ما همگی در مقابلش مسئولیت داریم. ما مردان هرکدام به نوعی تا خرخره در نگرش‌های زن‌ستیزانه شریکیم. پس همه موظفیم که فعالانه علیه وضع موجود فعالیت کنیم.»
🔹«دیوی تامپسون»، مدیر کارزار خیریه «روبان سفید اسکاتلند» گفت: «بسیاری از مردان می‌دانند که در ساعات تاریک شب و در گذرگاه‌های خلوت، اگر با فاصله کم پشت یک زن راه بروند ممکن است موجب ارعاب او شوند و به همین دلیل حواسشان به این موارد هست و مسیر خود را تغییر می‌دهند یا سرعتشان را کم می‌کنند. اما این اقدامات فردی کافی نیست و بار مسئولیت را از دوش آنها بر‌نمی‌دارد. باید برای ایجاد فضایی تلاش کنیم که حضور یک مرد در مجاورت زن در مکان‌های تاریک و خلوت رعب و وحشت ایجاد نکند.» تامپسون ادامه می‌دهد: «مردان باید فضاهای اجتماعی را برای مردان زن‌ستیزی که گمان می‌کنند رفتارهایشان پذیرفته است، تنگ کنند. وقتی فضا از آنها گرفته شود بالاخره متوجه می‌شوند که رفتارهایشان عادی و مقبول نیست.»
🔹جیمز مک‌کان، هم‌بنیانگذار سازمان «پروژه مردان فمینیست» می‌گوید: «ما چاره‌ای به جز پا به عرصه فعالیت گذاشتن نداریم. ما باید مسئولیت بپذیریم و برای تغییر تلاش کنیم.»
🔹سازمان «پروژه مردان فمینیست»، پس از به راه افتادن جنبش می‌تو و با هدف درگیر کردن مردان پایه‌گذاری شده است. این سازمان کارگاه آموزشی برای مردان برگزار می‌کند و برای آنها از جامعه‌پذیری مردسالارانه، نرم‌ها و نقش‌های جنسیتی، مردانگی سمی و ضرورت بازبینی در مردانگی غالب می‌گوید. البته برگزارکنندگان این کارگاه‌ها تاکید دارند که بازبابینی در مردانگی‌های مرسوم و غلبه بر سال‌ها جامعه‌پذیری، فرایندی ساده و کوتاه‌مدت نیست اما تلاش می‌کنند که مردان را بر منفعتی که از مردسالاری می‌برند واقف کنند و به آنها نشان بدهند که چگونه هنجارهای مردسالارانه را بازتولید می‌کنند، حتی اگر به طور مستقیم مرتکب خشونت علیه زنان نشده باشند.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را از لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1848/
🔶مردان در برابر خشونت مسئولیت دارند
🔹دیدبان آزار: متخصصان می‌گویند قتل سارا اورارد و سابینا نسا در انگلیس، به نقطه عطفی برای مسئولیت‌پذیری مردان در ارتباط با خشونت مردانه تبدیل شده است. سازمان «فراتر از برابری» در طی دو هفته پس از قتل سارا اورارد، با ۱۵۰ مرد داوطلب که تقاضای همکاری داشتند، مواجه شده است. پیش از آن میانگین پیوستن مردان به این تشکل، دو مرد در یک هفته بوده است.
🔹دنیل گینس مدیر اجرایی این سازمان می‌گوید روز‌به‌روز مردان بیشتری متوجه می‌شوند که برای مقابله با خشونت، این که صرفا خودشان آدم خوبی باشند و خشونت نکنند، کافی نیست و تمامی مردان در مقابل خشونت مسئولند. گینس ادامه می‌دهد: «من هرگز مردی را ندیدم که وقتی پای شوخی‌های ضدزن و جنسیت‌زده به میان می‌آید، مشارکت یا سکوت نکرده باشد. این رفتار به شوخی‌کننده مشروعیت می‌دهد و نگرش‌های جنسیت‌زده را عادی‌سازی می‌کند و در نهایت همین نگرش‌هاست که به خشونت علیه زنان منجر می‌شود. خشونت یک طیف است و این شوخی‌های به‌ظاهر بامزه و بی‌خطر، یک سر این طیف قرار می‌گیرد.»
🔹«مایکل کونروی»، بنیانگذار یک گروه محلی به نام «مردان عمل»، هم معتقد است: «من ممکن است به شخصه "مرد خوبی" باشم و هرگز خشونت نکنم. اما خشونت مردانه مربوط به شخص من نیست. مسئله‌ای جمعی است و ما همگی در مقابلش مسئولیت داریم. ما مردان هرکدام به نوعی تا خرخره در نگرش‌های زن‌ستیزانه شریکیم. پس همه موظفیم که فعالانه علیه وضع موجود فعالیت کنیم.»
🔹«دیوی تامپسون»، مدیر کارزار خیریه «روبان سفید اسکاتلند» گفت: «بسیاری از مردان می‌دانند که در ساعات تاریک شب و در گذرگاه‌های خلوت، اگر با فاصله کم پشت یک زن راه بروند ممکن است موجب ارعاب او شوند و به همین دلیل حواسشان به این موارد هست و مسیر خود را تغییر می‌دهند یا سرعتشان را کم می‌کنند. اما این اقدامات فردی کافی نیست و بار مسئولیت را از دوش آنها بر‌نمی‌دارد. باید برای ایجاد فضایی تلاش کنیم که حضور یک مرد در مجاورت زن در مکان‌های تاریک و خلوت رعب و وحشت ایجاد نکند.» تامپسون ادامه می‌دهد: «مردان باید فضاهای اجتماعی را برای مردان زن‌ستیزی که گمان می‌کنند رفتارهایشان پذیرفته است، تنگ کنند. وقتی فضا از آنها گرفته شود بالاخره متوجه می‌شوند که رفتارهایشان عادی و مقبول نیست.»
🔹جیمز مک‌کان، هم‌بنیانگذار سازمان «پروژه مردان فمینیست» می‌گوید: «ما چاره‌ای به جز پا به عرصه فعالیت گذاشتن نداریم. ما باید مسئولیت بپذیریم و برای تغییر تلاش کنیم.»
🔹سازمان «پروژه مردان فمینیست»، پس از به راه افتادن جنبش می‌تو و با هدف درگیر کردن مردان پایه‌گذاری شده است. این سازمان کارگاه آموزشی برای مردان برگزار می‌کند و برای آنها از جامعه‌پذیری مردسالارانه، نرم‌ها و نقش‌های جنسیتی، مردانگی سمی و ضرورت بازبینی در مردانگی غالب می‌گوید. البته برگزارکنندگان این کارگاه‌ها تاکید دارند که بازبابینی در مردانگی‌های مرسوم و غلبه بر سال‌ها جامعه‌پذیری، فرایندی ساده و کوتاه‌مدت نیست اما تلاش می‌کنند که مردان را بر منفعتی که از مردسالاری می‌برند واقف کنند و به آنها نشان بدهند که چگونه هنجارهای مردسالارانه را بازتولید می‌کنند، حتی اگر به طور مستقیم مرتکب خشونت علیه زنان نشده باشند.
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را از لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1848/
هرس واچ | دیدبان آزار
مردان در برابر خشونت مسئولیت دارند
متخصصان می‌گویند قتل سارا اورارد و سابینا نسا در انگلیس، به نقطه عطفی برای مسئولیت‌پذیری مردان در ارتباط با خشونت مردانه علیه زنان تبدیل شده است. تشکل‌های مقابله با خشونت علیه زنان با خیل عظیمی از مردان داوطلب همکاری مواجه شده‌اند و می‌گویند باید از
Forwarded from ديد‌بان آزار
▪️از مجموعه آثار ارائه‌شده به مناسبت ۲۵ نوامبر و ۱۶ روز نارنجی، به دعوت دیدبان آزار
▪️عنوان: نامنطبق
▪️تصویرگر: میلاد موسوی
🔹طبق آمار جدیدی که کمپین حقوق بشر، بزرگ‌ترین سازمان مدافع حقوق جامعه LGBTQ در آمریکا منتشر کرده است، سال ۲۰۲۱ تاکنون مرگ‌بارترین سال برای افراد ترنس بوده است. این سازمان طی یک سال گذشته مرگ ۴۷ فرد ترنس یا جنسیت نامنطبق را ثبت کرده است. رقمی که از زمان آغار فعالیت این سازمان در سال ۲۰۱۳ بی‌سابقه بوده است. در این گزارش، عنوان شده که ادبیات ترنس‌هراسانه رهبران سیاسی و چهره‌های مشهور، در افزایش بی‌سابقه خشونت علیه افراد ترنس و جنسیت نامنطبق دخیل بوده است. از این ۴۷ قربانی، ۲۹ نفر سیاه و ۸ نفر مهاجر اهل آمریکای لاتین بوده‌اند.
🔹میزان خشونت و تبعیضی که افراد و اجتماعات ترنس تجربه می‌کنند شوکه‌کننده است. چند ماه پیش بود که علیرضا فضلی، جوان ۲۰ ساله هم‌جنسگرا توسط مردان خانواده‌اش به قتل رسید. در ایران امکان مستند کردن و مرئی‌سازی این خشونت‌ها- که پشتوانه قانونی نیز دارند- محدود بوده است. با این حال تحقیقات دیگر نقاط دنیا نشان می‌دهد که بیشترین میزان خشونت جنسی و جنسیتی متوجه دگرباشان است. حتی در کشورهایی که دگرباشان از حقوق قانونی برخوردارند، پیمایشها و تحقیقات از خشونت گسترده علیه این افراد پرده برداشته‌اند. به گزارش رویترز نتایج پیمایشی ملی در نیوزیلند نشان می‌دهد حدود یک سوم افراد ترنس در این کشور تجاوز جنسی را تجربه کرده‌اند. بر اساس نتایج این پیمایش، احتمال خودکشی ترنسها پس از تجاوز دو برابر بیشتر از سایرین است. همچنین ترنسها تقریبا سه برابر زنان، خشونت جنسی را تجربه کرده‌اند.
🔹سال گذشته سازمان «شش رنگ»، گزارشی تحقیقی و تفصیلی از وضعیت جامعه ال‌جی‌بی‌تی در ایران ارائه کرد که نشان می‌دهد، هوموفوبیا و انگ‌های فرهنگی علیه گرایش جنسی و هویت جنسیتی در جریان شیوع کرونا بیش از قبل شده است. طبق این گزارش، ۴۴ درصد پاسخ‌دهندگان بعد از تعطیلی مراکز آموزشی برای بیش از سه ماه خانه‌نشین شده‌اند و این شرایط آنها را در برابر خشونت خانگی یا تبعیض‌های ناشی از هویت جنسیتی آسیب‌پذیرتر کرده است. ۱۴ نفر از شرکت‌کنندگان گفته‌اند که آشکار شدن گرایش‌شان در وضعیت شبه قرنطینه، باعث خشونت خانگی کلامی یا فیزیکی یا انزوای آنها شده است.»
🔹میزان خشونت و تبعیضی که افراد ترنس تجربه می‌کنند شوک‌آور است و در عین حال آمارهای محدودی از این خشونت‌ها در دسترس است. طبق نتایج نظرسنجی سال ۲۰۱۵ در آمریکا، ۴۶ درصد از پاسخ‌دهندگان طی سال ۲۰۱۴ مورد آزار کلامی قرار گرفته‌اند. این آزارهایی است که صرفا ترنس بودن فرد را مورد هدف قرار داده است. ۹ درصد هم حملات فیزیکی را تجربه کرده‌اند. حدود ۵۰ درصد از پاسخ‌دهندگان در طول زندگی مورد تعرض جنسی قرار گرفته‌اند. اما بالاترین آمار عموما مربوط به زنان ترنس سیاه است که خشونت را به صورت متقاطع و مضاعف متحمل می‌شوند. در سال ۲۰۱۹، ۹۱ درصد از افراد ترنسی که به قتل رسیده‌اند، زنان ترنس سیاه ساکن جنوب بوده‌اند.
آلبوم را ورق بزنید و طرح‌های پیشین میلاد موسوی را ببینید:
تصویر دوم و سوم : دختران خیابان انقلاب
تصویر چهارم: آزار خیابانی
تصویر پنجم: دختر آبی
#۲۵نوامبر_روز_جهانی_مبارزه_با_خشونت_علیه_زنان #هنرضدخشونت #۱۶روزنارنجی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
▪️عنوان: نامنطبق
▪️تصویرگر: میلاد موسوی
🔹طبق آمار جدیدی که کمپین حقوق بشر، بزرگ‌ترین سازمان مدافع حقوق جامعه LGBTQ در آمریکا منتشر کرده است، سال ۲۰۲۱ تاکنون مرگ‌بارترین سال برای افراد ترنس بوده است. این سازمان طی یک سال گذشته مرگ ۴۷ فرد ترنس یا جنسیت نامنطبق را ثبت کرده است. رقمی که از زمان آغار فعالیت این سازمان در سال ۲۰۱۳ بی‌سابقه بوده است. در این گزارش، عنوان شده که ادبیات ترنس‌هراسانه رهبران سیاسی و چهره‌های مشهور، در افزایش بی‌سابقه خشونت علیه افراد ترنس و جنسیت نامنطبق دخیل بوده است. از این ۴۷ قربانی، ۲۹ نفر سیاه و ۸ نفر مهاجر اهل آمریکای لاتین بوده‌اند.
🔹میزان خشونت و تبعیضی که افراد و اجتماعات ترنس تجربه می‌کنند شوکه‌کننده است. چند ماه پیش بود که علیرضا فضلی، جوان ۲۰ ساله هم‌جنسگرا توسط مردان خانواده‌اش به قتل رسید. در ایران امکان مستند کردن و مرئی‌سازی این خشونت‌ها- که پشتوانه قانونی نیز دارند- محدود بوده است. با این حال تحقیقات دیگر نقاط دنیا نشان می‌دهد که بیشترین میزان خشونت جنسی و جنسیتی متوجه دگرباشان است. حتی در کشورهایی که دگرباشان از حقوق قانونی برخوردارند، پیمایشها و تحقیقات از خشونت گسترده علیه این افراد پرده برداشته‌اند. به گزارش رویترز نتایج پیمایشی ملی در نیوزیلند نشان می‌دهد حدود یک سوم افراد ترنس در این کشور تجاوز جنسی را تجربه کرده‌اند. بر اساس نتایج این پیمایش، احتمال خودکشی ترنسها پس از تجاوز دو برابر بیشتر از سایرین است. همچنین ترنسها تقریبا سه برابر زنان، خشونت جنسی را تجربه کرده‌اند.
🔹سال گذشته سازمان «شش رنگ»، گزارشی تحقیقی و تفصیلی از وضعیت جامعه ال‌جی‌بی‌تی در ایران ارائه کرد که نشان می‌دهد، هوموفوبیا و انگ‌های فرهنگی علیه گرایش جنسی و هویت جنسیتی در جریان شیوع کرونا بیش از قبل شده است. طبق این گزارش، ۴۴ درصد پاسخ‌دهندگان بعد از تعطیلی مراکز آموزشی برای بیش از سه ماه خانه‌نشین شده‌اند و این شرایط آنها را در برابر خشونت خانگی یا تبعیض‌های ناشی از هویت جنسیتی آسیب‌پذیرتر کرده است. ۱۴ نفر از شرکت‌کنندگان گفته‌اند که آشکار شدن گرایش‌شان در وضعیت شبه قرنطینه، باعث خشونت خانگی کلامی یا فیزیکی یا انزوای آنها شده است.»
🔹میزان خشونت و تبعیضی که افراد ترنس تجربه می‌کنند شوک‌آور است و در عین حال آمارهای محدودی از این خشونت‌ها در دسترس است. طبق نتایج نظرسنجی سال ۲۰۱۵ در آمریکا، ۴۶ درصد از پاسخ‌دهندگان طی سال ۲۰۱۴ مورد آزار کلامی قرار گرفته‌اند. این آزارهایی است که صرفا ترنس بودن فرد را مورد هدف قرار داده است. ۹ درصد هم حملات فیزیکی را تجربه کرده‌اند. حدود ۵۰ درصد از پاسخ‌دهندگان در طول زندگی مورد تعرض جنسی قرار گرفته‌اند. اما بالاترین آمار عموما مربوط به زنان ترنس سیاه است که خشونت را به صورت متقاطع و مضاعف متحمل می‌شوند. در سال ۲۰۱۹، ۹۱ درصد از افراد ترنسی که به قتل رسیده‌اند، زنان ترنس سیاه ساکن جنوب بوده‌اند.
آلبوم را ورق بزنید و طرح‌های پیشین میلاد موسوی را ببینید:
تصویر دوم و سوم : دختران خیابان انقلاب
تصویر چهارم: آزار خیابانی
تصویر پنجم: دختر آبی
#۲۵نوامبر_روز_جهانی_مبارزه_با_خشونت_علیه_زنان #هنرضدخشونت #۱۶روزنارنجی
#دیدبان_آزار
@harasswatch
Forwarded from ديد‌بان آزار
«دیگر هیچ جایی برای زنان امن نیست»
بازماندگان خشونت جنسیت‌محور در افغانستان رها شده‌اند
عفو بین‌الملل اعلام کرد که پس از تسلط طالبان در افغانستان، خدمات ضروری برای زنان و دخترانی که از خشونت مبتنی بر جنسیت رنج می‌برند مانند خانه‌های امن، از بین رفته است. طی ۲۶ مصاحبه‌ای که عفو بین‌الملل با بازماندگان خشونت مبتنی بر جنسیت در ولایات بادغیس، بامیان، دایکندی، هرات، کابل، کندز، ننگرهار، پکتیکا، سرپل و تخار داشت، مشخص شده که با بازشدن زندان‌ها و آزادی زندانیان، بسیاری از محکومان جرایم خشونت جنسی/جنسیتی نیز آزاد شده‌اند.
«زینت» زنی است که پیش از انتقال به خانه امن، طور مرتب توسط همسر و برادرش مورد آزار و اذیت و ضرب‌و‌شتم قرار می‌گرفت. با رسیدن طالبان او و چند زن دیگر فرار کردند و هنوز هم به طور مخفیانه زندگی می‌کنند. او می‌گوید: «ما فقط با لباس‌هایی که پوشیده بودیم آمدیم. بخاری نداریم و گرسنه می‌خوابیم. برادرم و شوهرم دشمنان من هستند. اگر من و بچه‌هایم را ببیند، ما را می‌کشند. حالا هم مطمئن هستم که به دنبال من هستند، زیرا می‌دانند خانه امن بسته شده است.»
در چنین شرایطی بسیاری از بازماندگان و همچنین کارکنان مراکز عفو بین‌الملل همچون خانه‌های امن، وکلا، قضات، مقامات دولتی و سایر افرادی که در خدمات حفاظتی دخیل هستند، اکنون در معرض خطر خشونت و مرگ قرار دارند. اگنس کالامار، دبیر کل عفو بین‌الملل با ابراز نگرانی نسبت به این موضوع گفت: «بازماندگان خشونت جنسیت‌محور اساساً در افغانستان رها شده‌اند. شبکه حمایتی‌شان از بین رفته است و پناهگاه‌های آنها ناپدید شده است.»
پیش از تسلط طالبان در افغانستان بسیاری از زنان آسیب‌دیده به شبکه‌های سراسری حمایت از بازماندگان خشونت جنسی/جنسیتی دسترسی داشتند و از این طریق می‌توانستند مشاوره و خدمات حقوقی و پزشکی دریافت کنند. سیستمی که از نظر یوناما، یکی از کارکنان این مراکز، امکانی برای زنان آسیب‌دیده بود: «در محیطی که از هر ۱۰ زن، ۹ نفرشان شکلی از خشونت جنسیت‌محور را تجربه کرده‌آند، چنین امکانی می‌توانست مقابل وقوع مشکلات دیگر را بگیرد. شایع ترین موارد خشونت مبتنی بر جنسیت شامل ضرب‌و‌شتم، تجاوز جنسی، اشکال مختلف خشونت فیزیکی و ازدواج اجباری است. بازماندگان اغلب نیاز به درمان فوری پزشکی داشتند. ما موردی داشتیم که مردی ناخن‌های انگشتان همسرش را کنده بود.»
با به دست گرفتن کنترل افغانستان توسط طالبان، سیستم خدمات حمایتی از بین رفت. خانه‌های امن بسته شد و بسیاری از آنها توسط اعضای طالبان غارت و تصاحب شدند. در برخی موارد، اعضای طالبان کارکنان را مورد آزار و اذیت یا تهدید قرار می دادند.
یکی از مدیران خانه امن که در حال حاضر با برخی از بازماندگان مخفی شده است، به عفو بین‌الملل گفت: «ما مکان مناسبی نداریم. نمی‌توانیم بیرون برویم و خیلی می‌ترسیم. لطفا ما را از اینجا بیرون بیاورید. در غیر این صورت باید منتظر کشته شدن ما باشید.»
با پیشروی طالبان، آنها به طور سیستماتیک زندانیانی را آزاد کردند که بسیاری از آنها به خاطر جرایم جنسی محکوم شده بودند. شهادت شاهدان و همچنین گزارش‌های معتبر رسانه‌ها نشان می‌دهد که اعضای طالبان مسئول باز شدن و آزادی این زندانیان هستند هرچند سخنگوی طالبان این موضوع را در گفتگو با عفو بین‌الملل رد و تاکید کرد که دولت قبلی زندان‌ها را باز کرده است.
حالا دیگر هیچ جایی برای زنان امن نیست. این را یکی از روانشناس‌های فعال در این مراکز می‌گوید: «در گذشته، زنان می توانستند به وزارت امور زنان مراجعه کنند. آنها می‌توانستند به تنهایی بروند و خشونت را گزارش کنند. اما اکنون که زنان بدون محرم (ولی مرد) اجازه ندارند جایی بروند، این کار را واقعاً پیچیده می‌کند. طالبان هم اساسا چیزی درباره نحوه مواجهه با خشونت جنسی و بازماندگان آن نمی‌داند.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
بازماندگان خشونت جنسیت‌محور در افغانستان رها شده‌اند
عفو بین‌الملل اعلام کرد که پس از تسلط طالبان در افغانستان، خدمات ضروری برای زنان و دخترانی که از خشونت مبتنی بر جنسیت رنج می‌برند مانند خانه‌های امن، از بین رفته است. طی ۲۶ مصاحبه‌ای که عفو بین‌الملل با بازماندگان خشونت مبتنی بر جنسیت در ولایات بادغیس، بامیان، دایکندی، هرات، کابل، کندز، ننگرهار، پکتیکا، سرپل و تخار داشت، مشخص شده که با بازشدن زندان‌ها و آزادی زندانیان، بسیاری از محکومان جرایم خشونت جنسی/جنسیتی نیز آزاد شده‌اند.
«زینت» زنی است که پیش از انتقال به خانه امن، طور مرتب توسط همسر و برادرش مورد آزار و اذیت و ضرب‌و‌شتم قرار می‌گرفت. با رسیدن طالبان او و چند زن دیگر فرار کردند و هنوز هم به طور مخفیانه زندگی می‌کنند. او می‌گوید: «ما فقط با لباس‌هایی که پوشیده بودیم آمدیم. بخاری نداریم و گرسنه می‌خوابیم. برادرم و شوهرم دشمنان من هستند. اگر من و بچه‌هایم را ببیند، ما را می‌کشند. حالا هم مطمئن هستم که به دنبال من هستند، زیرا می‌دانند خانه امن بسته شده است.»
در چنین شرایطی بسیاری از بازماندگان و همچنین کارکنان مراکز عفو بین‌الملل همچون خانه‌های امن، وکلا، قضات، مقامات دولتی و سایر افرادی که در خدمات حفاظتی دخیل هستند، اکنون در معرض خطر خشونت و مرگ قرار دارند. اگنس کالامار، دبیر کل عفو بین‌الملل با ابراز نگرانی نسبت به این موضوع گفت: «بازماندگان خشونت جنسیت‌محور اساساً در افغانستان رها شده‌اند. شبکه حمایتی‌شان از بین رفته است و پناهگاه‌های آنها ناپدید شده است.»
پیش از تسلط طالبان در افغانستان بسیاری از زنان آسیب‌دیده به شبکه‌های سراسری حمایت از بازماندگان خشونت جنسی/جنسیتی دسترسی داشتند و از این طریق می‌توانستند مشاوره و خدمات حقوقی و پزشکی دریافت کنند. سیستمی که از نظر یوناما، یکی از کارکنان این مراکز، امکانی برای زنان آسیب‌دیده بود: «در محیطی که از هر ۱۰ زن، ۹ نفرشان شکلی از خشونت جنسیت‌محور را تجربه کرده‌آند، چنین امکانی می‌توانست مقابل وقوع مشکلات دیگر را بگیرد. شایع ترین موارد خشونت مبتنی بر جنسیت شامل ضرب‌و‌شتم، تجاوز جنسی، اشکال مختلف خشونت فیزیکی و ازدواج اجباری است. بازماندگان اغلب نیاز به درمان فوری پزشکی داشتند. ما موردی داشتیم که مردی ناخن‌های انگشتان همسرش را کنده بود.»
با به دست گرفتن کنترل افغانستان توسط طالبان، سیستم خدمات حمایتی از بین رفت. خانه‌های امن بسته شد و بسیاری از آنها توسط اعضای طالبان غارت و تصاحب شدند. در برخی موارد، اعضای طالبان کارکنان را مورد آزار و اذیت یا تهدید قرار می دادند.
یکی از مدیران خانه امن که در حال حاضر با برخی از بازماندگان مخفی شده است، به عفو بین‌الملل گفت: «ما مکان مناسبی نداریم. نمی‌توانیم بیرون برویم و خیلی می‌ترسیم. لطفا ما را از اینجا بیرون بیاورید. در غیر این صورت باید منتظر کشته شدن ما باشید.»
با پیشروی طالبان، آنها به طور سیستماتیک زندانیانی را آزاد کردند که بسیاری از آنها به خاطر جرایم جنسی محکوم شده بودند. شهادت شاهدان و همچنین گزارش‌های معتبر رسانه‌ها نشان می‌دهد که اعضای طالبان مسئول باز شدن و آزادی این زندانیان هستند هرچند سخنگوی طالبان این موضوع را در گفتگو با عفو بین‌الملل رد و تاکید کرد که دولت قبلی زندان‌ها را باز کرده است.
حالا دیگر هیچ جایی برای زنان امن نیست. این را یکی از روانشناس‌های فعال در این مراکز می‌گوید: «در گذشته، زنان می توانستند به وزارت امور زنان مراجعه کنند. آنها می‌توانستند به تنهایی بروند و خشونت را گزارش کنند. اما اکنون که زنان بدون محرم (ولی مرد) اجازه ندارند جایی بروند، این کار را واقعاً پیچیده می‌کند. طالبان هم اساسا چیزی درباره نحوه مواجهه با خشونت جنسی و بازماندگان آن نمی‌داند.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
Forwarded from ديد‌بان آزار
🔻نمایشگاهی برای مواجه ساختن مردان با واقعیت تجربه آزار جنسی
🔶«احساسی که ما تجربه می‌کنیم»
🔹️دیدبان آزار: اتاقی تاریک و کوچک که درون پرده‌ای پنهان شده است. شرکت‌کنندگان، داوطلبانه خود را در آن تاریکی قرار داده‌اند. به محض اینکه وارد آن فضای کوچک و خالی از نور می‌شوند، هدفون معلقی را مقابل خود می‌بینند و در حالی که آینه کوچکی، روبروی صورتشان نصب شده است، آن را روی گوش‌هایشان قرار می‌دهند. حالا قرار است فضایی جدید را تجربه کنند: «هی دختر/ چرا با من حرف نمی‌زنی؟/ هی خوشگله/ می‌خوای باهم بخوابیم؟...»
🔹️«ترا لوپز»، هنرمند و دانش‌آموخته ایالت ساکرامنتو، در نمایشگاه مشارکتی خود با نام «This Is What It Feels Like» تلاش کرد تا فضای تجربه آزار و اذیت جنسی خیابانی علیه زنان را شبیه‌سازی کند. اگرچه حضور در این نمایشگاه برای همه آزاد بود اما لوپز تاکید کرده بود که مخاطب اصلی این نمایشگاه مردان هستند؛ زیرا هدف نمایشگاه، فراهم کردن شرایطی بود تا مردان تصور و درک عمیق‌تری نسبت به آزار خیابانی پیدا کنند. چرا که هنوز هم این باور وجود دارد که زنان از این متلک‌ها خوششان می‌آید و هم‌چنان برخی از مردان تصور می‌کنند متلک‌پرانی نوعی توجه و تمجید است و اصلا زنان برای جلب همین توجه این‌چنین لباس می‌پوشند و آن‌چنان خود را می‌آرایند.
🔹️لوپز برای این نمایشگاه، با ۱۰۰ زن مصاحبه کرد. سپس روایت‌های آنها از آزار جنسی و متلک‌های روزمره را در یک استودیو ضبط کرد. ضبط روایات توسط مردانی صورت گرفت که لوپز تعدادی از آنها را اصلا نمی‌شناخت. این هنرمند توضیح می‌دهد که در همان زمان ضبط کار هم برخی از مردان تحت تاثیر قرار گرفته بودند: «چند نفر دیگر از شدت سخیف بودن متلک‌ها چندششان شده بود. چند مرد حتی اصطلاحاتی را که ما زنان به طور روزمره می‌شنویم، نشنیده بودند و من بار دیگر فهمیدم که چقدر زندگی روزانه ما زنان و مردان در سطح جامعه با یکدیگر متفاوت است و در واقع جنسیت چگونه تجربه‌های ما را شکل می‌دهد.»
🔹️او که قصد دارد این نمایشگاه را در شهرهای مختلف جهان برگزار کند، معتقد است زنان سالهای متمادی سکوت کرده‌اند و همین سکوت هم سبب شده تا جامعه درک درستی از شرایط دشوار و انواع تبعیض‌ها و آزارهای جنسی و جنسیتی نداشته باشد. لوپز تاکید می‌کند: «هر کدام از ما باید حرفمان را بزنیم. من به عنوان یک هنرمند و بقیه زنان در هر جایگاهی که هستند. نمی‌توانیم فقط تماشاچی باشیم.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1713/
🔶«احساسی که ما تجربه می‌کنیم»
🔹️دیدبان آزار: اتاقی تاریک و کوچک که درون پرده‌ای پنهان شده است. شرکت‌کنندگان، داوطلبانه خود را در آن تاریکی قرار داده‌اند. به محض اینکه وارد آن فضای کوچک و خالی از نور می‌شوند، هدفون معلقی را مقابل خود می‌بینند و در حالی که آینه کوچکی، روبروی صورتشان نصب شده است، آن را روی گوش‌هایشان قرار می‌دهند. حالا قرار است فضایی جدید را تجربه کنند: «هی دختر/ چرا با من حرف نمی‌زنی؟/ هی خوشگله/ می‌خوای باهم بخوابیم؟...»
🔹️«ترا لوپز»، هنرمند و دانش‌آموخته ایالت ساکرامنتو، در نمایشگاه مشارکتی خود با نام «This Is What It Feels Like» تلاش کرد تا فضای تجربه آزار و اذیت جنسی خیابانی علیه زنان را شبیه‌سازی کند. اگرچه حضور در این نمایشگاه برای همه آزاد بود اما لوپز تاکید کرده بود که مخاطب اصلی این نمایشگاه مردان هستند؛ زیرا هدف نمایشگاه، فراهم کردن شرایطی بود تا مردان تصور و درک عمیق‌تری نسبت به آزار خیابانی پیدا کنند. چرا که هنوز هم این باور وجود دارد که زنان از این متلک‌ها خوششان می‌آید و هم‌چنان برخی از مردان تصور می‌کنند متلک‌پرانی نوعی توجه و تمجید است و اصلا زنان برای جلب همین توجه این‌چنین لباس می‌پوشند و آن‌چنان خود را می‌آرایند.
🔹️لوپز برای این نمایشگاه، با ۱۰۰ زن مصاحبه کرد. سپس روایت‌های آنها از آزار جنسی و متلک‌های روزمره را در یک استودیو ضبط کرد. ضبط روایات توسط مردانی صورت گرفت که لوپز تعدادی از آنها را اصلا نمی‌شناخت. این هنرمند توضیح می‌دهد که در همان زمان ضبط کار هم برخی از مردان تحت تاثیر قرار گرفته بودند: «چند نفر دیگر از شدت سخیف بودن متلک‌ها چندششان شده بود. چند مرد حتی اصطلاحاتی را که ما زنان به طور روزمره می‌شنویم، نشنیده بودند و من بار دیگر فهمیدم که چقدر زندگی روزانه ما زنان و مردان در سطح جامعه با یکدیگر متفاوت است و در واقع جنسیت چگونه تجربه‌های ما را شکل می‌دهد.»
🔹️او که قصد دارد این نمایشگاه را در شهرهای مختلف جهان برگزار کند، معتقد است زنان سالهای متمادی سکوت کرده‌اند و همین سکوت هم سبب شده تا جامعه درک درستی از شرایط دشوار و انواع تبعیض‌ها و آزارهای جنسی و جنسیتی نداشته باشد. لوپز تاکید می‌کند: «هر کدام از ما باید حرفمان را بزنیم. من به عنوان یک هنرمند و بقیه زنان در هر جایگاهی که هستند. نمی‌توانیم فقط تماشاچی باشیم.»
#دیدبان_آزار
@harasswatch
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1713/
هرس واچ | دیدبان آزار
«احساسی که ما تجربه می‌کنیم»
«ترا لوپز»، هنرمند و دانش‌آموخته ایالت ساکرامنتو، در نمایشگاه مشارکتی خود با نام « This Is What It Feels Like » تلاش کرد تا فضای آزار و اذیت جنسی خیابانی برای زنان را شبیه‌سازی کند.