امروز ۱۶آذر، #روز_دانشجو نام‌گذاری شده است.اولین بار یک #زن سخنران مراسم گرامیداشت شهدای۱۶ آذر بود.در سال ۱۳۳۹ در اولین مراسمی که به مناسبت سالگرد کشته شدن سه دانشجوی دانشگاه تهران در ۱۶آذر ۱۳۳۲ برگزار شد، #پروانه_اسکندری سخنرانی و این روز را به عنوان روز دانشجو اعلام کرد.
@WomenDemands
@WomenDemands
۱۶ آذر در تقویم ایرانی #روز_دانشجو است. امسال در حالی این روز برگزار می‌شود که جوانان بسیاری در جریان اعتراضات کشته‌شدند و بسیاری از دانشجویان به‌خاطر ابراز بیان و عقیده یا اعتراض در بازداشت هستند و فضای دانشگاه‌ها به شدت امنیتی است.
@bidarzani
@Roozha365
@bidarzani
@Roozha365
◼️اگرچه دربندیم اما...
✍فائزه عبدی‌پور، فعال صنفی دانشگاه علامه طباطبایی/ محمد شریفی مقدم فعال صنفی دانشگاه صنعتی شریف از زندان تهران بزرگ
۱۶ آذر امسال را در حالی آغاز میکنیم که یکی از ما در بندِ امنِ(سالن انفرادی) زندان تهران بزرگ و دیگری در این سوی دیوار‌های زندان در زندانی به وسعت ایران، در حبس و خفقانِ حکومت به حیاتمان ادامه می‌دهیم.
درحالی که در میان انبوه احکام و زندان بودن رفقا و همکلاسی هایمان انتظار بازداشت‌ها و احکام بیشتر را می‌کشیم. اسم‌ها، عدد‌های احکام، روزشمارهای زندان و تاریخ احضارها را از بر میکنیم تا در ذهنمان ثبت شود سیستم سرکوب چگونه شکوهمندانه ۱۶ آذر امسال را گرامی داشته‌است.
در حالی که خیابان‌های ما، که سالیان است از خون مردم پر می‌شوند و به دست عاملان و همراهان حکومت تلاش مضاعف صورت می‌گیرد تا رد خونشان پاک شود یا فراموش، همین چند هفته پیش چنان در خون غرق گشته که بوی خون و تصویر کشته‌شدگان لحظه‌ای از یاد هیچکس حتی عاملان و همراهان حکومت هم نخواهد رفت و لرزه بر جانشان انداخته است و ما که در این تاریخ ظلم، مبارزه و خون ۱۶ آذر‌های بسیاری را تجربه کرده‌‌ایم و ساخته‌ایم.
حال، اینبار، مردم و دانشجویان با حضور در خیابان‌ها در آبان‌ماه به پشواز و گرامیداشت ۱۶ آذر رفته‌اند.
همه‌ی ما آگاهیم و می‌دانیم اژدهای ایدئولوژیک نظام توتالیتر سالهاست که به جانِ نهادِ علم و دانش و دانشگاه چنگ انداخته، پیکره‌اش را به آتش کشیده و از زوایای آن ارتزاق می‌کند.
دانشگاهی که رییس و مدیر و استادش را نهاد امنیتی تعیین می‌کند و تفکر، اندیشه و پژوهش در آن، تنها در تعینات ایشان امکان پذیر است.
آنجا که تمام سوالات از قبل پاسخی دارند و هر بارقه‌ی امیدبخشی از پویایی و تفکر آزاد در نطفه خاموش می‌شود؛ هم به وسیله‌ی سیاست‌های اقتصادی و معیشتی و طاقت‌فرسا کردن روزگار برای دانشجویان، ناتوان کردن، بی حوصله و بی‌اعتنا کردن ایشان به عنوان اصلی‌ترین شگرد منفی برای کنترل اجتماعی و هم با اعمال سیاست‌های امنیتی چون گزینش، احضار و بازجویی پیشگیرانه و پسگیرانه برای به خیال خودشان خفه کردنِ صدای دانشجویان.
در این میان اما کم نیستند دانشجویانی که نه تنها در برابر این سیاست‌ها دست به مقاومت زده بلکه به عنوان نیرو‌های پیشرو وضع موجود را نپذیرفته و برای تغییر آن و رسیدن به عدالت و برابری و رفاه مبارزه می‌کنند.
وضعی که در آن نظام با سیاست‌های نئولیبرالی خود در حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی سعی در حذف و طرد هر چه بیشتر اقشار مختلف جامعه دارند تا دهک دارای قدرت و سرمایه فربه‌تر شده و بتواند همه چیز را ببلعد و در کنارش با ادبیاتِ فریبنده‌ی طبقه‌ی خود هژمونی فضا را به دست بگیرد.
و در مقابلشان دانشجویانی که مشت‌های گره‌کرده‌شان در صحن دانشگاه در روزگار سرکوب، قلم زدنشان در نشریات و کانال‌های دانشجویی در زمانه‌ی بایکوت و سانسور و جمع شدنشان هنگامی که سیستم هیچ جمع شدنی را بر نمی‌تابید، ستودنی بوده و هست.
این قلم فرسایی اگر چه بهانه‌ی یک زندانی‌است برای برگزاری باشکوه بزرگداشت ۱۶ آذر در گوشه‌ی سلولش یا بهانه‌ی یک فعال دانشجویی است تا بگوید هیچ چیز نمی‌تواند صدایشان را خفه کند، اما هردوی آنان تشنه‌ی همراهی با رفقایشان در صحن دانشگاه‌ها هستند
و هیچ چیز نمی‌تواند در این اتحاد خللی ایجاد کند.
#روز_دانشجو
@senfi_uni_iran
@bidarzani
✍فائزه عبدی‌پور، فعال صنفی دانشگاه علامه طباطبایی/ محمد شریفی مقدم فعال صنفی دانشگاه صنعتی شریف از زندان تهران بزرگ
۱۶ آذر امسال را در حالی آغاز میکنیم که یکی از ما در بندِ امنِ(سالن انفرادی) زندان تهران بزرگ و دیگری در این سوی دیوار‌های زندان در زندانی به وسعت ایران، در حبس و خفقانِ حکومت به حیاتمان ادامه می‌دهیم.
درحالی که در میان انبوه احکام و زندان بودن رفقا و همکلاسی هایمان انتظار بازداشت‌ها و احکام بیشتر را می‌کشیم. اسم‌ها، عدد‌های احکام، روزشمارهای زندان و تاریخ احضارها را از بر میکنیم تا در ذهنمان ثبت شود سیستم سرکوب چگونه شکوهمندانه ۱۶ آذر امسال را گرامی داشته‌است.
در حالی که خیابان‌های ما، که سالیان است از خون مردم پر می‌شوند و به دست عاملان و همراهان حکومت تلاش مضاعف صورت می‌گیرد تا رد خونشان پاک شود یا فراموش، همین چند هفته پیش چنان در خون غرق گشته که بوی خون و تصویر کشته‌شدگان لحظه‌ای از یاد هیچکس حتی عاملان و همراهان حکومت هم نخواهد رفت و لرزه بر جانشان انداخته است و ما که در این تاریخ ظلم، مبارزه و خون ۱۶ آذر‌های بسیاری را تجربه کرده‌‌ایم و ساخته‌ایم.
حال، اینبار، مردم و دانشجویان با حضور در خیابان‌ها در آبان‌ماه به پشواز و گرامیداشت ۱۶ آذر رفته‌اند.
همه‌ی ما آگاهیم و می‌دانیم اژدهای ایدئولوژیک نظام توتالیتر سالهاست که به جانِ نهادِ علم و دانش و دانشگاه چنگ انداخته، پیکره‌اش را به آتش کشیده و از زوایای آن ارتزاق می‌کند.
دانشگاهی که رییس و مدیر و استادش را نهاد امنیتی تعیین می‌کند و تفکر، اندیشه و پژوهش در آن، تنها در تعینات ایشان امکان پذیر است.
آنجا که تمام سوالات از قبل پاسخی دارند و هر بارقه‌ی امیدبخشی از پویایی و تفکر آزاد در نطفه خاموش می‌شود؛ هم به وسیله‌ی سیاست‌های اقتصادی و معیشتی و طاقت‌فرسا کردن روزگار برای دانشجویان، ناتوان کردن، بی حوصله و بی‌اعتنا کردن ایشان به عنوان اصلی‌ترین شگرد منفی برای کنترل اجتماعی و هم با اعمال سیاست‌های امنیتی چون گزینش، احضار و بازجویی پیشگیرانه و پسگیرانه برای به خیال خودشان خفه کردنِ صدای دانشجویان.
در این میان اما کم نیستند دانشجویانی که نه تنها در برابر این سیاست‌ها دست به مقاومت زده بلکه به عنوان نیرو‌های پیشرو وضع موجود را نپذیرفته و برای تغییر آن و رسیدن به عدالت و برابری و رفاه مبارزه می‌کنند.
وضعی که در آن نظام با سیاست‌های نئولیبرالی خود در حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی سعی در حذف و طرد هر چه بیشتر اقشار مختلف جامعه دارند تا دهک دارای قدرت و سرمایه فربه‌تر شده و بتواند همه چیز را ببلعد و در کنارش با ادبیاتِ فریبنده‌ی طبقه‌ی خود هژمونی فضا را به دست بگیرد.
و در مقابلشان دانشجویانی که مشت‌های گره‌کرده‌شان در صحن دانشگاه در روزگار سرکوب، قلم زدنشان در نشریات و کانال‌های دانشجویی در زمانه‌ی بایکوت و سانسور و جمع شدنشان هنگامی که سیستم هیچ جمع شدنی را بر نمی‌تابید، ستودنی بوده و هست.
این قلم فرسایی اگر چه بهانه‌ی یک زندانی‌است برای برگزاری باشکوه بزرگداشت ۱۶ آذر در گوشه‌ی سلولش یا بهانه‌ی یک فعال دانشجویی است تا بگوید هیچ چیز نمی‌تواند صدایشان را خفه کند، اما هردوی آنان تشنه‌ی همراهی با رفقایشان در صحن دانشگاه‌ها هستند
و هیچ چیز نمی‌تواند در این اتحاد خللی ایجاد کند.
#روز_دانشجو
@senfi_uni_iran
@bidarzani
🛑 تصاویری دیگر از تجمع کنونی دانشجویان و فعالین صنفی دانشگاه تهران.
#روز_دانشجو
@bidarzani
@senfi_uni_iran
#روز_دانشجو
@bidarzani
@senfi_uni_iran
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🟣 ۱۶ آذر بر آزادی‌خواهان مبارک
حداقل ۱۷۱۸ دانشجو در در دهه ۶۰ اعدام شدند؛ این ویدیو یاد و نام برخی از آنها را زنده نگه میدارد:
این مشت با ما سخن می گوید!
«با صدایی پر از خار و زخم
با صدایی پر از جراحتهای تجربه
نعره میکشم
آیا دریای خار و خون را میبینی؟
باحنجره‌ای خونین
نعره کشیدم
آیاصدای زخم راشنیدی؟»
▪️کاری از «یاد روز نامه»
#روز_دانشجو
#نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم
@bidarzani
حداقل ۱۷۱۸ دانشجو در در دهه ۶۰ اعدام شدند؛ این ویدیو یاد و نام برخی از آنها را زنده نگه میدارد:
این مشت با ما سخن می گوید!
«با صدایی پر از خار و زخم
با صدایی پر از جراحتهای تجربه
نعره میکشم
آیا دریای خار و خون را میبینی؟
باحنجره‌ای خونین
نعره کشیدم
آیاصدای زخم راشنیدی؟»
▪️کاری از «یاد روز نامه»
#روز_دانشجو
#نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم
@bidarzani
Forwarded from نقد
✊🏼روز دانشجو گرامی باد!
۱۶ آذر، روز دانشجو، روز گرامیداشت یاد سه دانشجوی مبارزی است که در اعتراض به سفر نیکسون معاون رئیس جمهور وقت آمریکا به ایران، به ضرب گلوله‌ی مزدوران و ماموران امنیتی رژیم سلطنتیِ کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ کشته شدند.
۱۶ آذر روز گرامیداشت جنبش دانشجویی است؛ جنبشی آزادی‌خواه، همیشه علیه اختناق و استبداد و همیشه بازو در بازوی جنبش ستم‌دیدگان.
دانشگاه همواره چه در رژیم‌های دیکتاتوری سلطنتی و چه ولایی، آماج حمله‌ی ماموران امنیتی و اونیفورم‌پوشان «گارد» و «سپاه» و «بسیج» بوده تا صدای دانشجو را خفه کند یا حکم دهد دانشجو نباید سیاسی باشد؛ اما امروز مشت گره‌کرده‌ی دانشجویان نشان از زنده‌بودن جنبش دانشجویی است، جنبشی که میراث‌دار خون‌های ریخته‌شده‌ی بسیاری است.
و چه امیدبخش است شنیدن فریاد اعتراض یکپارچه‌ی دانشجویان، از سنندج تا یزد، کرمانشاه، اهواز، مشهد، زاهدان، بجنورد، اصفهان، تهران و دیگر دانشگاه‌ها، که فریاد می‌زنند:
قسم به خون یاران، ایستاده‌ایم تا پایان.
#روز_دانشجو
#زن_زندگی_آزادی
#اعتصابات_سراسری
🖋@naghd_com
۱۶ آذر، روز دانشجو، روز گرامیداشت یاد سه دانشجوی مبارزی است که در اعتراض به سفر نیکسون معاون رئیس جمهور وقت آمریکا به ایران، به ضرب گلوله‌ی مزدوران و ماموران امنیتی رژیم سلطنتیِ کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ کشته شدند.
۱۶ آذر روز گرامیداشت جنبش دانشجویی است؛ جنبشی آزادی‌خواه، همیشه علیه اختناق و استبداد و همیشه بازو در بازوی جنبش ستم‌دیدگان.
دانشگاه همواره چه در رژیم‌های دیکتاتوری سلطنتی و چه ولایی، آماج حمله‌ی ماموران امنیتی و اونیفورم‌پوشان «گارد» و «سپاه» و «بسیج» بوده تا صدای دانشجو را خفه کند یا حکم دهد دانشجو نباید سیاسی باشد؛ اما امروز مشت گره‌کرده‌ی دانشجویان نشان از زنده‌بودن جنبش دانشجویی است، جنبشی که میراث‌دار خون‌های ریخته‌شده‌ی بسیاری است.
و چه امیدبخش است شنیدن فریاد اعتراض یکپارچه‌ی دانشجویان، از سنندج تا یزد، کرمانشاه، اهواز، مشهد، زاهدان، بجنورد، اصفهان، تهران و دیگر دانشگاه‌ها، که فریاد می‌زنند:
قسم به خون یاران، ایستاده‌ایم تا پایان.
#روز_دانشجو
#زن_زندگی_آزادی
#اعتصابات_سراسری
🖋@naghd_com