📌گفتگو با یکی از فعالان زن در آنکارا پیرامون جنبش زنان ایران و ترکیه:
خواهران فراموش‌شده
✍🏼محبوبه مقدم
@bidarzani
📍در یکی از روزهای سرد آنکارا، گوشه‌ای از کافه‌ای بزرگ به گپ و گفت نشستیم. نام کافه، کافه مردم است. در گوشه‌ای دنج با گزینه‌هایی محدود اما قابل خرید برای همه. یکی از جاهایی که خیلی اوقات دانشجویان برای درس خواندن و پیرزن‌ها برای چای خوردن و دور هم گپ زدن می‌آیند. فضایش صمیمی بود، مثل دنیز، دوست ترکی که با جان و دل به پرسش‌های بی‌پایانم پاسخ می‌داد. آنچه اینجا آمده بخشی از آن گپ و گفت است.
🔺آیا اخبار فعالان حقوق زن در ایران را شنیده‌‌ای؟
بله، آخرینش چهارشنبه‌های سفید است. می‌دانم که چهارشنبه‌ها در اعتراض به حجاب اجباری درمی‌آیند. همچنین می‌دانم زنان در جنبش‌های مربوط به بحران‌های اقتصادی و سیاسی شرکت می‌کنند که شبیه جنبش گزی در ترکیه است. آنجا هم زنان و ال.جی.بی.تی نقش مهمی بازی کردند. در ایران هم فکر می‌کنم در جنبش‌های اخیر زنان خیلی فعال و در خط مقدم هستند. اینکه آیا حرکت در ایران را از نزدیک دنبال می‌کنم، خیر چنین نیست اما خبرها را دنبال می‌کنم.
🔺به نظرت اصلاً ضرورتی دارد که اینجا بدانند در ایران جنبشی هست یا نه؟
بله. برای اینکه اگر آنجا اتفاقی بیفتد از اینجا می‌توان حمایت کرد و برعکس. اطلاع داشتن از حال هم به همبستگی بیشتر ختم می‌شود. منظورم این است که اگر از هم اطلاع داشته باشیم می‌توانیم به هم یاری برسانیم. اگر چشم و گوشمان را ببندیم در خود فرو می‌رویم و ضعیف می‌شویم و همبستگی شکل نمی‌گیرد.
🔺چطور تغییرات دولت روی زندگی زنان تأثیر گذاشته؟
مثلاً سقط جنین ممنوع شد. اول گفتند آن را ممنوع نخواهند کرد. اما آرام آرام ممنوع شد و بعضی بیمارستان‌ها از انجام دادن سقط‌جنین خودداری می‌کنند، حتی اگر زن حامله پیش از هشت هفته یا ده هفته مراجعه کند.
یا مثلاً پیش از توافق استانبول با تلاش‌های بسیار فعالان حقوق زن قوانینی به نفع زنان تصویب شد. حالا با این بهانه که این قوانین سبب سست شدن پایه‌های خانواده می‌شود تلاش‌های بسیاری می‌شود تا کم‌کم این قوانین را تغییر دهند. در حال حاضر هر روز و در زندگی روزمره، خشونت علیه زنان را می‌توان حس کرد.
#جنبش_زنان_ترکیه
👈🏽ادامه مطلب را در INSTANT VEIW بخوانید👇
https://t.me/iv?url=http%3A%2F%2Fbidarzani.com/30178&rhash=3ec4f87be6d7d1
خواهران فراموش‌شده
✍🏼محبوبه مقدم
@bidarzani
📍در یکی از روزهای سرد آنکارا، گوشه‌ای از کافه‌ای بزرگ به گپ و گفت نشستیم. نام کافه، کافه مردم است. در گوشه‌ای دنج با گزینه‌هایی محدود اما قابل خرید برای همه. یکی از جاهایی که خیلی اوقات دانشجویان برای درس خواندن و پیرزن‌ها برای چای خوردن و دور هم گپ زدن می‌آیند. فضایش صمیمی بود، مثل دنیز، دوست ترکی که با جان و دل به پرسش‌های بی‌پایانم پاسخ می‌داد. آنچه اینجا آمده بخشی از آن گپ و گفت است.
🔺آیا اخبار فعالان حقوق زن در ایران را شنیده‌‌ای؟
بله، آخرینش چهارشنبه‌های سفید است. می‌دانم که چهارشنبه‌ها در اعتراض به حجاب اجباری درمی‌آیند. همچنین می‌دانم زنان در جنبش‌های مربوط به بحران‌های اقتصادی و سیاسی شرکت می‌کنند که شبیه جنبش گزی در ترکیه است. آنجا هم زنان و ال.جی.بی.تی نقش مهمی بازی کردند. در ایران هم فکر می‌کنم در جنبش‌های اخیر زنان خیلی فعال و در خط مقدم هستند. اینکه آیا حرکت در ایران را از نزدیک دنبال می‌کنم، خیر چنین نیست اما خبرها را دنبال می‌کنم.
🔺به نظرت اصلاً ضرورتی دارد که اینجا بدانند در ایران جنبشی هست یا نه؟
بله. برای اینکه اگر آنجا اتفاقی بیفتد از اینجا می‌توان حمایت کرد و برعکس. اطلاع داشتن از حال هم به همبستگی بیشتر ختم می‌شود. منظورم این است که اگر از هم اطلاع داشته باشیم می‌توانیم به هم یاری برسانیم. اگر چشم و گوشمان را ببندیم در خود فرو می‌رویم و ضعیف می‌شویم و همبستگی شکل نمی‌گیرد.
🔺چطور تغییرات دولت روی زندگی زنان تأثیر گذاشته؟
مثلاً سقط جنین ممنوع شد. اول گفتند آن را ممنوع نخواهند کرد. اما آرام آرام ممنوع شد و بعضی بیمارستان‌ها از انجام دادن سقط‌جنین خودداری می‌کنند، حتی اگر زن حامله پیش از هشت هفته یا ده هفته مراجعه کند.
یا مثلاً پیش از توافق استانبول با تلاش‌های بسیار فعالان حقوق زن قوانینی به نفع زنان تصویب شد. حالا با این بهانه که این قوانین سبب سست شدن پایه‌های خانواده می‌شود تلاش‌های بسیاری می‌شود تا کم‌کم این قوانین را تغییر دهند. در حال حاضر هر روز و در زندگی روزمره، خشونت علیه زنان را می‌توان حس کرد.
#جنبش_زنان_ترکیه
👈🏽ادامه مطلب را در INSTANT VEIW بخوانید👇
https://t.me/iv?url=http%3A%2F%2Fbidarzani.com/30178&rhash=3ec4f87be6d7d1
بیدارزنی
خواهران فراموش‌شده - بیدارزنی
ضرورت دارد که اینجا در ترکیه بدانند در ایران جنبشی هست یا نه. برای اینکه اگر آنجا اتفاقی بیفتد از اینجا می‌توان حمایت کرد و برعکس. اطلاع داشتن از حال هم به همبستگی بیشتر ختم می‌شود. منظورم این است که اگر از هم اطلاع داشته باشیم می‌توانیم به هم یاری برسانیم.…
📌 پیشگامان تغییر: جنبش زنان در ترکیه
✍🏽 بورجو کاراکاش
برگردان: مهتاب محبوب
#بیدارزنی : «من اول یک زنم و بعد یک روزنامه‌نگار. در کشوری که سرکوب سیاسیْ زندگی‌های روزمره‌مان را احاطه کرده، چندان که هر روز نفس کشیدن را سخت‌تر می‌کند، من یک «روزنامه‌نگار فمینیست»ام و زندگی و روزنامه‌نگاری را از منظر فمینیستی می‌بینم. من نمی‌توانم در ترکیه، جایی که حقوق زنان مدام زیر ضرب می‌رود و روزی نیست که زنی کشته نشود، جور دیگری [بدون رویکرد فمینیستی] بیندیشم. به رغم این واقعیت، ما باید امیدوار باشیم، چرا که جنبش زنان در ترکیه سرکوب زنان را در این کشور که ما آن را خانه می‌دانیم، برملا می‌کند.
زنان و جامعه LGBTI+[۱] از جمله گروه‌هایی از مردم بودند که از طرف رژیم توتالیتر حزب عدالت و توسعه (آ.ک.پ) به عنوان دشمن، برچسب خورده‌اند. این البته تصادفی نیست. همچنین تصادفی نبود که نخست‌وزیر سابق و رئیس جمهور فعلی رجب طیب اردوغان، درست بعد از آن که آ.ک.پ در سال ۲۰۱۱ «وزارت سیاست‌های خانواده و امور اجتماعی» را جایگزین «وزارت امور زنان» کرد، گفت: «ما یک حزب دموکراتیک محافظه‌کار هستیم. خانواده برای ما مهم است».
ما به جای صحبت درباره لغو کنوانسیون استانبول، باید بحث کنیم که در صورت عدم اجرای این کنوانسیون چه خواهد شد. از همین الان می‌بینیم که دولت عامدانه تمرکز این بحث‌ها را تغییر می‌دهد. اما ما درباره چه موضوعی باید حرف بزنیم؟ پیش از هر چیز، مردان هر روزه زنان را در ترکیه می‌کشند، اما ما به اندازه کافی خانه‌های امن زنان نداریم. خانه‌های امن موجود برای قدرتمندسازی زنان کار نمی‌کنند، چه برسد به انجام مطالعاتی برای حل مسئله (خشونت). علی‌رغم خواسته کنوانسیون، آموزش متمرکز بر جنسیت به قضات و دادستان ها ارائه نمی شود».
#جنبش_زنان_ترکیه #خروج_کنوانسیون_استانبول
ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:
https://bidarzani.com/42884
@bidarzani
✍🏽 بورجو کاراکاش
برگردان: مهتاب محبوب
#بیدارزنی : «من اول یک زنم و بعد یک روزنامه‌نگار. در کشوری که سرکوب سیاسیْ زندگی‌های روزمره‌مان را احاطه کرده، چندان که هر روز نفس کشیدن را سخت‌تر می‌کند، من یک «روزنامه‌نگار فمینیست»ام و زندگی و روزنامه‌نگاری را از منظر فمینیستی می‌بینم. من نمی‌توانم در ترکیه، جایی که حقوق زنان مدام زیر ضرب می‌رود و روزی نیست که زنی کشته نشود، جور دیگری [بدون رویکرد فمینیستی] بیندیشم. به رغم این واقعیت، ما باید امیدوار باشیم، چرا که جنبش زنان در ترکیه سرکوب زنان را در این کشور که ما آن را خانه می‌دانیم، برملا می‌کند.
زنان و جامعه LGBTI+[۱] از جمله گروه‌هایی از مردم بودند که از طرف رژیم توتالیتر حزب عدالت و توسعه (آ.ک.پ) به عنوان دشمن، برچسب خورده‌اند. این البته تصادفی نیست. همچنین تصادفی نبود که نخست‌وزیر سابق و رئیس جمهور فعلی رجب طیب اردوغان، درست بعد از آن که آ.ک.پ در سال ۲۰۱۱ «وزارت سیاست‌های خانواده و امور اجتماعی» را جایگزین «وزارت امور زنان» کرد، گفت: «ما یک حزب دموکراتیک محافظه‌کار هستیم. خانواده برای ما مهم است».
ما به جای صحبت درباره لغو کنوانسیون استانبول، باید بحث کنیم که در صورت عدم اجرای این کنوانسیون چه خواهد شد. از همین الان می‌بینیم که دولت عامدانه تمرکز این بحث‌ها را تغییر می‌دهد. اما ما درباره چه موضوعی باید حرف بزنیم؟ پیش از هر چیز، مردان هر روزه زنان را در ترکیه می‌کشند، اما ما به اندازه کافی خانه‌های امن زنان نداریم. خانه‌های امن موجود برای قدرتمندسازی زنان کار نمی‌کنند، چه برسد به انجام مطالعاتی برای حل مسئله (خشونت). علی‌رغم خواسته کنوانسیون، آموزش متمرکز بر جنسیت به قضات و دادستان ها ارائه نمی شود».
#جنبش_زنان_ترکیه #خروج_کنوانسیون_استانبول
ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:
https://bidarzani.com/42884
@bidarzani
بیدارزنی
پیشگامان تغییر: جنبش زنان در ترکیه ترجمه مهتاب محبوب - بیدارزنی
این مطلب به سرکوب زنان، به عقب راندن دستاوردهای حقوقی‌شان توسط حزب عدالت و توسعه، عدم اجرای قوانین و مقاومت جنبش زنان دربرابر آن می‌پردازد.
📌 امکان همکاری فراملی زنان در خاورمیانه در مبارزه با زن‌کشی
🟣 گفتگوی «مهتاب محبوب» با «گُزده چاگری» اوزکوزه روزنامه‌نگار فمینیست در ترکیه
#بیدارزنی: بنا به داده‌های وبسایت «یادمان دیجیتال زنانی که در اثر خشونت جانشان را از دست داده‌اند» تنها در سال ۲۰۲۱، ۴۱۹ زن در #ترکیه به قتل رسیده‌اند. هر چند در #ایران هیچ آمار رسمی از قتل زنان وجود ندارد، اما تخمین زده می‌شود سالانه بیش از ۴۰۰ زن در آنچه اختلافات خانوادگی نامیده می‌شود کشته می‌شوند. قتل «مونا حیدری» نوجوان ۱۷ ساله اهوازی در بهمن ماه سال گذشته با توجه به برگردانده شدن او از ترکیه توسط پدر و عمویش و نمایش وحشت‌زای قاتل برای اثبات «غیرت» خود در شهر توجه بسیاری از رسانه‌ها و فعالان در ترکیه را جلب کرد و اهمیت پرداختن به قتل‌های «ناموسی» و خشونت علیه زنان در این دو کشور همسایه را بار دیگر برجسته کرد. به این بهانه با گُزده چاگری اوزکوزه (Gözde Çağrı Köse)، خبرنگار حوزه زنان در ترکیه گفتگو کرده‌ام.
▪️مهتاب محبوب: درباره فعالیت‌های کنشگران زنان در ترکیه در زمینه قتل‌های ناموسی به ما بگو.
__ گُزده چاگری: پیش از هر چیز در نتیجه مبارزات خستگی‌ناپذیر زنان در ترکیه، ما دیگر به این نوع جنایت «قتل ناموسی» نمی‌گوییم. حنای این پوشش به اسم شرف سال‌هاست که دیگر رنگ ندارد. چرا که سر آخر همه چیز ناموس آنها (مردان)ست. اگر دختری بخواهد به مدرسه برود، به ناموس آنها مربوط است. اگر زن جوانی بخواهد کار کند، شغل و حرفه‌ای داشته باشد، باز مسئله ناموس آنهاست. هر چیزی در حال توهین و جریح کردن ناموس آنهاست. حالا ما مستقیما می‌گوییم که این‌ها زن‌کشی است. و قتل زنان در هم ابعادش مسئله‌ای سیاسی است. این ربطی به «حساسیت» ناموسی و بی اعتمادی مردان به زنان (در روابط و خانواده) ندارد.
متاسفانه شمار قتل زنان به پشتوانه زبان بسیار تحریک‌کننده رژیم اردوغان و حاشیه امنی که برای مردان فراهم کرده، به شدت افزایش یافته است. ما به عنوان زنان در ترکیه و کردستان همچنان علیه این وضعیت مبارزه می‌کنیم. ما پنل های گفتگو، سمینار، دوره‌های دفاع شخصی برگزار می‌کنیم، در هر فرصتی که پیش بیاید (برای اعتراض) به خیابان می‌آییم، هر بار که آنها قانون مضحکی تصویب می‌کنند که نهایتا به زنان آسیب می‌زند، هر بار که زنی کشته می‌شود، ما به تعداد زیاد در مراسم خواهران کشته شده‌مان شرکت می‌کنیم. اولین چیزی که زنان به آن نیازمندند سازمان دادن خود است. من شنیده‌ام که کمپین جدیدی در ایران به راه افتاده به نام «دوربین من، اسلحه من». این هم مسئله مهمی است. هیچ چیز نمی‌تواند واقعیتی را که با دوربین گفته می‌شود کتمان کند، اسکرین شات‌های تهدیدها و آزار و اذیت‌های آنلاین.
حزب دموکراتیک خلق‌ها (ه.د.پ.) پیشگام سیستم ریاست مشترک است که حضور زنان در هر سطحی از تصمیم‌گیری را تضمین می‌کند. آنجا که مردی مسئولیت دارد، زنی هم در کنار او شریک این پست است. ترکیه می‌گوید این حرکتی تروریستی است. این نشان‌دهنده ماهیت زن‌ستیز رژیم اردوغان است.
▪️مهتاب: آیا زنان در ترکیه به خشونت‌ها علیه زنان و زن‌کشی در ایران واکنشی نشان داده‌اند؟
__گزده: من کسی بودم که اولین خبر را درباره مونا حیدری در اوایل ماه فوریه منتشر کردم. بعد این خبر به صورت گسترده منتشر شد. تقریبا تمام رسانه‌های آلترناتیو درباره‌اش نوشتند، حتی برخی از رسانه‌های جریان اصلی.
زنان، زنان فعال سیاسی و فمینیست‌ها در ترکیه خیلی به مسائل ایران، افغانستان، سوریه و روژاوا علاقمندند. ما مثل یک عقاب رخدادهایی که در همسایگی‌مان اتفاق می‌افتد را دنبال می‌کنیم، به ویژه مسائل مربوط به جنبش زنان را.
#زن_کشی #جنبش_زنان_ترکیه #خشونت_علیه_زنان #اتحاد_فمینیستی_منطقه‌ای
ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:
https://bidarzani.com/44107
@bidarzani
🟣 گفتگوی «مهتاب محبوب» با «گُزده چاگری» اوزکوزه روزنامه‌نگار فمینیست در ترکیه
#بیدارزنی: بنا به داده‌های وبسایت «یادمان دیجیتال زنانی که در اثر خشونت جانشان را از دست داده‌اند» تنها در سال ۲۰۲۱، ۴۱۹ زن در #ترکیه به قتل رسیده‌اند. هر چند در #ایران هیچ آمار رسمی از قتل زنان وجود ندارد، اما تخمین زده می‌شود سالانه بیش از ۴۰۰ زن در آنچه اختلافات خانوادگی نامیده می‌شود کشته می‌شوند. قتل «مونا حیدری» نوجوان ۱۷ ساله اهوازی در بهمن ماه سال گذشته با توجه به برگردانده شدن او از ترکیه توسط پدر و عمویش و نمایش وحشت‌زای قاتل برای اثبات «غیرت» خود در شهر توجه بسیاری از رسانه‌ها و فعالان در ترکیه را جلب کرد و اهمیت پرداختن به قتل‌های «ناموسی» و خشونت علیه زنان در این دو کشور همسایه را بار دیگر برجسته کرد. به این بهانه با گُزده چاگری اوزکوزه (Gözde Çağrı Köse)، خبرنگار حوزه زنان در ترکیه گفتگو کرده‌ام.
▪️مهتاب محبوب: درباره فعالیت‌های کنشگران زنان در ترکیه در زمینه قتل‌های ناموسی به ما بگو.
__ گُزده چاگری: پیش از هر چیز در نتیجه مبارزات خستگی‌ناپذیر زنان در ترکیه، ما دیگر به این نوع جنایت «قتل ناموسی» نمی‌گوییم. حنای این پوشش به اسم شرف سال‌هاست که دیگر رنگ ندارد. چرا که سر آخر همه چیز ناموس آنها (مردان)ست. اگر دختری بخواهد به مدرسه برود، به ناموس آنها مربوط است. اگر زن جوانی بخواهد کار کند، شغل و حرفه‌ای داشته باشد، باز مسئله ناموس آنهاست. هر چیزی در حال توهین و جریح کردن ناموس آنهاست. حالا ما مستقیما می‌گوییم که این‌ها زن‌کشی است. و قتل زنان در هم ابعادش مسئله‌ای سیاسی است. این ربطی به «حساسیت» ناموسی و بی اعتمادی مردان به زنان (در روابط و خانواده) ندارد.
متاسفانه شمار قتل زنان به پشتوانه زبان بسیار تحریک‌کننده رژیم اردوغان و حاشیه امنی که برای مردان فراهم کرده، به شدت افزایش یافته است. ما به عنوان زنان در ترکیه و کردستان همچنان علیه این وضعیت مبارزه می‌کنیم. ما پنل های گفتگو، سمینار، دوره‌های دفاع شخصی برگزار می‌کنیم، در هر فرصتی که پیش بیاید (برای اعتراض) به خیابان می‌آییم، هر بار که آنها قانون مضحکی تصویب می‌کنند که نهایتا به زنان آسیب می‌زند، هر بار که زنی کشته می‌شود، ما به تعداد زیاد در مراسم خواهران کشته شده‌مان شرکت می‌کنیم. اولین چیزی که زنان به آن نیازمندند سازمان دادن خود است. من شنیده‌ام که کمپین جدیدی در ایران به راه افتاده به نام «دوربین من، اسلحه من». این هم مسئله مهمی است. هیچ چیز نمی‌تواند واقعیتی را که با دوربین گفته می‌شود کتمان کند، اسکرین شات‌های تهدیدها و آزار و اذیت‌های آنلاین.
حزب دموکراتیک خلق‌ها (ه.د.پ.) پیشگام سیستم ریاست مشترک است که حضور زنان در هر سطحی از تصمیم‌گیری را تضمین می‌کند. آنجا که مردی مسئولیت دارد، زنی هم در کنار او شریک این پست است. ترکیه می‌گوید این حرکتی تروریستی است. این نشان‌دهنده ماهیت زن‌ستیز رژیم اردوغان است.
▪️مهتاب: آیا زنان در ترکیه به خشونت‌ها علیه زنان و زن‌کشی در ایران واکنشی نشان داده‌اند؟
__گزده: من کسی بودم که اولین خبر را درباره مونا حیدری در اوایل ماه فوریه منتشر کردم. بعد این خبر به صورت گسترده منتشر شد. تقریبا تمام رسانه‌های آلترناتیو درباره‌اش نوشتند، حتی برخی از رسانه‌های جریان اصلی.
زنان، زنان فعال سیاسی و فمینیست‌ها در ترکیه خیلی به مسائل ایران، افغانستان، سوریه و روژاوا علاقمندند. ما مثل یک عقاب رخدادهایی که در همسایگی‌مان اتفاق می‌افتد را دنبال می‌کنیم، به ویژه مسائل مربوط به جنبش زنان را.
#زن_کشی #جنبش_زنان_ترکیه #خشونت_علیه_زنان #اتحاد_فمینیستی_منطقه‌ای
ادامه‌ی متن را در وبسایت بیدارزنی بخوانید:
https://bidarzani.com/44107
@bidarzani
بیدارزنی
امکان همکاری فراملی زنان در خاورمیانه در مبارزه با زن‌کشی - بیدارزنی
این گفتگو، اهمیت پرداختن به زن‌کشی و خشونت علیه زنان در ترکیه و ایران و پیوند میان جنبش‌های فمینیستی خاورمیانه را مطرح می‌کند.