🟣 مصاحبه کلکتیو ۹۸ با «منال»، فمینیست فعال در شهر نجف در عراق، پیرامون قیام ژینا

کلکتیو ۹۸ در گفتگویی کوتاه با منال، که وکیل و از فعالینی است که در شهر برای زنان کارگاه های مختلف فمینیستی و آموزشی برگزار می کند، از او درباره بازخورد #قیام_ژینا در میان فعالین زن و مردم در شهر نجف در عراق پرسیده است. پاسخ های او به فارسی توسط کلکتیو ترجمه شده است که در زیر میخوانید. فایل صوتی بالا به زبان عربی است و یکی از رفقای فمینیست تونسی همزمان آن را به انگلیسی ترجمه می کند. یادآور میشویم که دو دقیقه اول فایل به دلایلی تکنیکی ضبط نشده است.

از متن:

🔺اخیرا کسانی که درگیر این قبیل بحث ها و گفتگوها هستند، در نجف کمپینی راه اندازی کرده اند به منظور حمایت از خواهرانشان در ایران. ابتدا این نوعی ائتلاف بود بین موسسه امان و بعضی از فمینیست های محلی اما به مرور توانست زنانی از افغانستان و مصر و ایران را نیز شامل شود. ما چندین بیانیه منتشر کردیم برای اینکه نشان دهیم که روایت رسمی جمهوری اسلامی خواست های واقعی زنان و فمینیست های داخل کشور و مبارزات چندگانه آنها را منعکس نمی کند. ما اخیرا صفحه ای در فیس بوک ساخته ایم و در آن بیانیه ها و همچنین اطلاعات به روز شده در مورد آنچه در ایران روی میدهد حول شعار ژن ژیان ئازادی را منتشر می کنیم. اسم این کمپین این است: «من زندگی هستم». در این کمپین راه هایی برای همبستگی و حمایت مادی از زنان در ایران مطرح شده است. ما پریروز نشستی داشتیم با زنان کرد از ایران برای اینکه مواضع و خواست های آنها در این انقلاب را بهتر بشناسیم.

🔺ما بر این باوریم که آنچه در ایران در حال وقوع است یک انقلاب فمینیستی است و اولین شعله هایی که برافروخته شد از جانب زنان بود و این انقلاب مساله ای اتنیکی یا مربوط به ناسیونالیسم نیست. ما براین باوریم که دشمن همه ما یکی است: دشمن زنان ایران رژیم جمهوری اسلامی است، همچنین دشمن زنان یمن رژیم ایران است، دشمن زنان سنی هم رژیم ایران است، دشمن زنان سوریه هم رژیم ایران است و دشمن زنان عراقی هم باز رژیم ایران است و ما نیاز داریم که صدایمان را متحد کنیم...


#ژن_ژیان_ئازادی
#زن_زندگی_آزادی
#اعتراضات_سراسری
#همبستگی_علیه_نابرابری_فقر_و_خشونت


@collective98
@bidarzani

🔹نوشته‌های دریافتی 🔹

‏▫️ قسم به خون یاران، ایستاده‌ایم تا پایان!
▫️ مسیرها و چالش‌های پیشِ روی جنبش دانشجویی

جمعی از دانشجویان

1 نوامبر 2022

📝 توضیح نقد: نوشته‌ی حاضر از سوی گروهی از دانشجویان برای سایت نقد ارسال شده است و با توجه به شرایط جنبش بدون ذکر نام نویسندگان منتشر می‌شود.

🔸 اوج‌گیری جنبش‌ دانشجویی و کنش‌های شکوه‌مند دانشجویان در چند هفته‌ی اخیر نویدبخش روزگاری نو در هم‌گامی جنبش‌های گوناگون اعتراضی در سراسر جامعه است. اشکال مختلف بروز این کنش‌ها، از تجمع و تحصن گرفته تا اعتصاب و بیانیه‌، بخش مهمی از خیزش انقلابی این روزهای کشور است. اما تداوم و اثرگذاری جنبش دانشجویی مستلزم بررسی دقیق‌تر ویژگی‌های فضای دانشگاه و شرایط خاص دانشجو در مقام سوژه‌ای صنفی- سیاسی از یک سو، و واکاوی عمیق اقدامات فعلی و آتی رژیم برای سرکوب دانشجویان از سوی دیگر است. نکاتی که در ادامه‌ می‌آید پیشنهادات و مسائلی تاکتیکی است که بحث و گفت‌وگوی بیش‌تر درباره‌شان می‌تواند به درک عمیق‌تر مسیر و چالش‌های پیشِ رو یاری برساند.

🔸 مهم‌ترین مسئله در نظر گرفتن این نکته است که خیزش انقلابی کنونی برآیندی است از تمامی تضادهای جنسیتی، اتنیکی، اقتصادی و اجتماعیِ جامعه با رژیم حاکم، و به همین دلیل نمی‌توان هیچ بخشی از خیزش را برابر با کلیت آن قلمداد کرد. به این ترتیب، جنبش دانشجویی نه «موتور پیش‌ران» جامعه است و نه نماینده و مظهر آن، بلکه بخشی از این جنبش گسترده و سراسری است و باید با شناخت دقیق امکان‌ها و بالقوگی‌های خود با جنبش هم‌راهی کند. بدیهی است که هیچ بخشی از جنبش صرفاً با اتکا به نیروی خود نمی‌تواند به سرنگونی رژیم، خواست اصلی و نهایی همه‌ی مشارکت‌کنندگان، برسد، بنابراین از آن‌جا که چشم‌انداز پیشِ روی خیزش فقط‌وفقط با هم‌یاری و هم‌راهی تمامی بخش‌ها حاصل می‌شود، همه‌ی شاخه‌های متنوع باید تاکتیک‌هایی را به خدمت بگیرند تا در مسیر بلند رسیدن به هدف بیش‌ترین اثرگذاری و بیش‌ترین امکان مبارزه‌ی مداوم را داشته باشند.

🔸 نباید از یاد برد که خیزش انقلابی جاری در ابتدای مسیر بلندِ پیشِ روی خود قرار دارد و موفقیت در این مسیر مستلزم آمادگی برای کنش‌های جمعی در میان‌مدت و بلندمدت است. مهم‌ترین کار شکل‌ دادن به شبکه‌ها و تشکیلاتی است که می‌تواند در روزهای تعیین‌کننده گامی برگشت‌ناپذیر رو به پیش بردارد. تشکیل کمیته‌های اعتصاب، کمیته‌ی پیگیری وضعیت دانشجویان زندانی و تعلیقی، کمیته‌ی حقوقی برای مشاوره‌ی حقوقی به زندانیان دانشجو و غیردانشجو، کمیته‌ی اسکان برای دانشجویان خوابگاهی که از حضور در خوابگاه منع شده‌اند یا بنابه شرایط امنیتی امکان بازگشت به خوابگاه را ندارند، و همین‌طور کمک به اسکان خانواده‌ی زندانیانی که از شهرهای دیگر برای پیگیری وضعیت زندانیان خود می‌آیند و... از جمله اقداماتی است که می‌توان انجام داد. هم‌چنین باید در نظر داشت که تکیه‌ی بیش‌ازحد به تشکل‌های علنی، برای مثال شوراهای صنفی، با این خطر روبه‌روست که با دستگیری فعالانِ اغلب شناخته‌شده‌ی صنفی امکان دارد بخش مهمی از ارتباطات از میان برود و روند مبارزه مخدوش شود. از همین حالا باید شروع به تشکیل کمیته‌ها و تشکیلات تازه کرد...


🔹 متن کامل این نوشتار را در لینک زیر بخوانید:

https://wp.me/p9vUft-3eM

#زن_زندگی_آزادی #قیام_ژینا
#جنبش_دانشجویی #سرکوب_دانشگاه
#مهسا_امینی

👇🏼

🖋@naghd_com‏ ‏

زن زندگی آزادی
نان کار آگاهی
نان مسکن آزادی
شادی رفاه رهایی
اداره شورایی

#اعتراضات_سراسری
#ژن_ژیان_ئازادی
#قیام_ژینا
#ژینا_امینی

@collective98

📝 شکست سکوت

«باید با تمام توان از تسلیم شدن به تئوری‌های توطئه و فروغلتیدن به تخطئه‌ی جنبش پرهیز کرد؛ نه از این‌رو که ممکن است این تئوری‌ها خطا باشند، بلکه به این دلیل که دشمنان هر جنبش آزادی‌خواهانه و انقلابی واقعی، از هیچ کوششی برای بی‌اعتبار کردن آن، حتی از اختراع و شایع کردن توطئه‌های دروغین اِبا نخواهند داشت. برعکس، با جدی گرفتن این‌گونه شواهد و با افشای آن‌ها باید نشان داد که حتی آن‌جا که واقعیت دارند، آتشی را افروخته‌اند، که دیر یا زود، دامن‌گیر خود آن‌ها نیز خواهد شد. دل‌نگرانان پروسواس و دلسوزی که بنا بر تجربه‌های بسیار، هراس دارند جنبش تهیدستان از سر ناآگاهی بازیچه و قربانی طرح‌ها و توطئه‌های داخلی و خارجی شود، باید بکوشند به وظیفه‌ی روشنگرانه‌شان در راستای اعتلای همین جنبش و در خدمت آن عمل کنند؛ مبادا در انکار مشروعیت و حقانیتش.»

(کمال خسروی، «شکست سکوت»، ۱۳۹۶)


#مهسا_امینی
#زن_زندگی_آزادی
#خیزش_انقلابی
#قیام_ژینا

🖋@naghd_com‏ ‏

🟣 مسدود کردن دوربین‌های واگن قطار مترو با نوار بهداشتی

«گزارش ارسالی به بیدارزنی»

«روزهای ۲۴ و ۲۵ آبان، علاوه بر محلاتی که قبلا کمتر شلوغ بودن (مثل شهرک‌غرب و...)، اعتراضات در مترو هم شکل گرفت. روز سه‌شنبه مامورهای امنیتی، لباس شخصی و گارد ضد شورش با حمله به داخل مترو و حتی واگن‌ها، شکل دیگری از وحشی‌گری رو خلق کردند. هیچ‌کس باورش نمی‌شد که داخل واگن سربسته، اشک‌آور زدن، همه حیرت کرده بودن که واقعا بین افتادن زیر ریل و تکه‌تکه شدن و یا دستگیری و ضرب‌وشتم تو باریکه‌ی محوطه‌ی مترو، هیچ راه دیگری نمونده.

دیروز با وجود جو امنیتی تهران، اما از بازارآهن شادآباد تا قلعه‌حسن‌خان و شریعتی، اعتراضات شکل گرفت و #اعتصاب_سراسری سر جاش بود. خیلی از مردم هنوز هم برای فرار از نیروی ضدشورش داخل متروها پناه میارن. که این رویه باگ امنیتی داره. از تعدد دوربین‌ها تا شناسایی با کارت شارژ مترو تا فضای بسته‌ای که مایه‌ی بازداشت و رصد افراد هست، گریبان معترض‌ها رو می‌گیره. بهتره که حداقل مامور امنیتی دنبال ما نباشه و به ایستگاه مترو به چشم نقطه‌ی امن و گریزگاه نگاه نکنیم.

اما در کنار این وضع، علی‌رغم حملات روز سه‌شنبه در واگن‌های مترو، دیروز با چهره‌ی دیگری از مترو روبه‌رو شدم. اکثر واگن‌ها به علت شعارنویسی بسیار زیاد، از دسترس خارج شدن. به گفته‌ی زنان و مردان دستفروش در مترو، تلاش چند ساعته‌ی کارکنان مترو برای پاک کردن شعارها بدون ثمر بوده و در نهایت بعد از تاخیرهای زیاد قطارها، به این نتیجه رسیدن که واگن‌ها رو باید جایگزین کنن.

تو متروی میدون صنعت، حوالی ساعت ۷، حمله‌ی اراذل و اوباش امنیتی به داخل مترو شروع شد. مردم همهمه می‌کردن که ایستگاه‌های میدون حر و هفت‌تیر، وضع خیلی بدتره. خیلی از معترض‌ها خودشون رو برای دوری از محل اعتراضات (شهرک غرب و بلوار دادمان) به داخل مترو رسونده بودن. مامورهای مترو، لباس‌شخصی‌ها و ضدشورش داخل واگن‌ها رو رصد می‌کردن. قبل از اینکه قطار حرکت کنه، یکی از زنان حاضر در واگن گفت:
«یعنی هیچی نداریم این دوربین‌های بی‌صاحاب رو بپوشونیم لااقل؟»
یکی گفت: «نوار چسب برق، از این سیاه‌ها اگر بود، خوب بود». دختر دیگری گفت: «نداریم ولی نوار بهداشتی دارم، هم می‌پوشونه هم چسب داره!»
قبل از اتمام جمله، کار تقریبا تمام شده بود! حداقل ۴ تا دوربین در راهروی متصل «واگن زنان و مختلط» با نوار پوشونده شد!

دوام چسب‌ها زیاد نبود و بعد پنج‌دقیقه باید دوباره محکم می‌شد. اما این حرکت خودانگیخته برای من خیلی جدید بود. تمام زنانی که در اون واگن بودن، می‌دونستن که تصاویرشون قبل از ورود به واگن ثبت شده. می‌دونستن وقتی نوار رو می‌برن بچسبونن، باز هم چهره‌شون ثبت میشه. اونها می‌دونستن که ای کاش «هکرها»یی بودن که لااقل این سه روز اعتصاب سراسری، حافظه دوربین‌ها رو هک و کلیر کنن. اما دنبال لااقل ۵ دقیقه فریاد و پایکوبی بدون دوربین مدار بسته بودن.

وقتی دوربین‌ها پوشیده شد، کار تمام نشد! شعارهای خیابان به داخل واگن کشیده شد:

▪️زن، زندگی، آزادی
▪️امسال سال خونه،‌ سیدعلی سرنگونه
▪️هیز تویی، هرزه تویی، زن آزاده منم
▪️مرگ بر خامنه‌ای...

این وسط من هم شعاری دادم که همراهی زنان با اون، اندازه‌ی پخش «سرود زن» از گوشی یک دختر و هم‌خوانی دختران نوجوان باهاش، حالم رو جا آورد:

▪️مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه چه رهبر».

از همه بهتر، ورود مردم از ایستگاه‌های دیگه بود. وقتی وارد واگن می‌شدن، دوربین‌های پوشیده و زنان سرودخوانی رو می‌دیدن که به اندازه‌ی چند دقیقه، تمام فضا رو متعلق به خودشون کرده بودن. فضایی متعلق به «زن، زندگی، آزادی».

#ژن_ژیان_ئازادی
#قیام_ژینا
#مرگ_بر_ستمگر_چه_شاه_باشه_چه_رهبر
#همبستگی_علیه_نابرابری_فقر_و_خشونت

@bidarzani

🟣 Ballad of the Leilas

For all fighters for freedom and equality in Iran

he piece "Avaz-e-Leilaha" (#Ballad_of_the_Leilas) in English and Farsi is available here

——
کلیپ #آواز_لیلاها با زیرنویس انگلیسی
پیش از این کلیپ #آواز_لیلاها در شبکه‌های اجتماعی از جمله #صدای_ماهی_سیاه منتشر و از سوی سازندگان به کوشندگانِ #انقلاب_ژینا تقدیم شده بود. ترجمه‌ی این سرود را به همراه توضیحات برخی مفاهیم آن جهت قابل فهم بودن برای مخاطب انگلیسی زبان به بیدارزنی برای انتشار فرستادند که آن را به پانویس این کلیپ افزودیم. دسترسی به متن فارسی و انگلیسی در اینجا موجود است.

#زن_زندگی_آزادی
#قیام_ژینا
#هنر_برای_انقاب
#woman_life_freedom
#Jina_Amini #Mahsa_Amini


@bidarzani

🟣 #زن_زندگی_آزادی یعنی حق امنیت زنان از خانه تا خیابان

✍🏽 جلوه جواهری

#بیدارزنی : در این روزها شاهد آن هستیم که طیف گسترده و بی‌شماری از مردم به خیابان آمده‌اند و برای آزادی و برابری مبارزه می‌کنند. آنهایی که از همه تصمیمات یک حکومت مستبد بر خود خسته‌اند و خود را لایق زندگی بهتری می‌دانند. این اعتراض‌ها که به #قیام_ژینا لقب گرفته است اگر چه در امتداد اعتراضات سال‌های گذشته به ویژه آبان ۹۸ قرار دارد اما حاوی پیام درخشانی است؛ «زن زندگی آزادی»؛ پیامی که از دل مبارزات زنان کرد بیرون آمده است.
اما زن زندگی آزادی آیا تنها معطوف به خیابان است و آنچه مردم از حکومت می‌خواهند؟ در فردایی که متصوریم می‌خواهیم آزادی و برابری  چطور جریان داشته باشد؟ چطور می‌توان دل در گرو رفتن استبداد داشت، اما به حضور آن در کنه خانه‌ها اهمیت نداد؟ و اساسا آیا این دیکتاتوری از همین خانه‌هایمان نبوده که چنین قدرتمند شده و از یک سو اطاعت و از سوی دیگر زورگویی را ردرونی کرده و رواج داده است؟ بسیاری از دختران و زنانی که همین امروز در خیابان‌ها آماج حمله‌ی مزدوران قرار دارند، آیا تنها از خشونت اعمال شده توسط حاکمیت به ستوه آمده‌اند؟ بسیاری در همین روزها هم روایت می‌کنند که همسران/ پدران/ برادرانشان که گاه شعار زن زندگی آزادی را هم سر می‌دهند به آنها حق انتخاب در بسیاری از امور زندگی‌شان را نمی‌دهند، از جمله داشتن یک شغل. همین موضوع باعث می‌شود که ناچار باشیم این شعار را باز کنیم و بگوییم یکی از جنبه‌های در هم تنیده‌ی زندگی‌ای که زنان برای رسیدن به آن مبارزه می‌کنند، رفع خشونت خانوادگی، همان خشونت «پنهان، ناشناخته و به رسمیت نشناخته» است.
در طول این سال‌ها همه اقدامات فعالان حقوق زنان که در راستای مقابله با خشونت علیه زنان صورت گرفته‌اند چاره‌ساز نبوده‌اند و نتوانسته‌اند تاثیری عمیق در جامعه بگذارند. هنوز هم بسیاری از زنان برای خروج از خانه، اجازه‌ی همسران خود را ندارند و اگر به دادگاه برای طلاق مراجعه کنند دلیل محکمی به نظر قاضی نمی‌رسد. هنوز هم زنان در کنارِ گوشِ بسیاری از ما کتک می‌خورند، ناسزا می‌شوند، مورد خشونت جنسی قرار می‌گیرند، از حداقل حقوق محروم می‌شوند و به قتل می‌رسند نه فقط به دست حکومت که به دست خانواده‌ی خود. اما کسی نمی‌تواند به دادشان برسد، چرا که دخالت در امور خانوادگی دیده می‌شود. بنابراین برفرض اگر تلاش گروه‌هایی که در زمینه‌ی کاهش خشونت علیه زنان فعالیت می‌کنند تحمل هم شده باشد که نشده، آنها چیز زیادی در دست ندارند؛ نمی‌توانند به زنان آموزش دهند که اگر خشونت دیدی درصورتی‌که خانه‌ات ناامن بود از خانه فرار کن، با اورژانس اجتماعی تماس بگیر تا تو را به یک خانه‌ی امن برسانند، یا با ۱۱۰ تماس بگیر تا برای امنیت تو مامور بفرستند. چون اگر او از خانه‌اش فرار کند و خود را به اولین کلانتری نرساند، ناشزه محسوب می‌شود، اگر با اورژانس تماس بگیرد معلوم نیست به خانه‌ی امنی راه یابد و اگر هم به پلیس زنگ بزند علی‌رغم همه‌ی خطرات آن ممکن است مامور پلیس بیاید و ببیند دعوای خانوادگی است و برود، چون هیچ‌گونه آموزشی در این زمینه ندیده است. همچنین انتظار دشواری است که افراد در صورت مشاهده خشونت خانوادگی علیه یک زن با پلیس تماس بگیرند چرا که بسیار امکان دارد مامور پلیس به‌راحتی نام آن‌ها را افشا کند و محله را برای آن‌ها ناامن سازد.
از همین رو، اگر فردای روشنی را در نظر داریم، این روشنی تنها در صورت از بین رفتن خشونت پلیسی در خیابان علیه مردم خلاصه نمی‌شود. اگر می‌خواهیم به برابری و آزادی  دست یابیم و در ازای آن حاضریم جانمان را هم فدا کنیم، آگاه باشیم یکی از عرصه‌های تبلور آن روابط نابرابر در خانواده‌هاست و لازم است این قوانین نابرابر زیر و زبر شوند. در قدم اول باید مفاد قانونی که خشونت علیه زنان را بازتولید می‌کنند ملغی و درکنار آن قوانینی به تصویب برسند که ابتدائا خشونت علیه زنان را به‌عنوان جرم تعریف کند و در راستای آن به همسوسازی نهادها برای انجام اقدامات همه‌جانبه در منع و پیشگیری از خشونت علیه زنان، دست بزند. قانونی که در آن پیش‌بینی شده باشد در مکان‌هایی نظیر کلانتری واحدی برای این موضوع باشد و ماموران پلیس و دیگر نیروهای مسئول آموزش‌دیده حضور داشته باشند که بدانند با یک زن خشونت دیده یا شاهد خشونت چگونه برخورد کنند و در راستای حفظ امنیت آن‌ها بکوشند. اگرچه قانون به هیچ‌وجه نمی‌تواند به‌طور کل خشونت علیه زنان را حذف کند؛ اما شرط لازم برای سازمان‌دهی اقدامات موثر در راستای حذف آن است.

#ژن_ژیان_ئازادی
#۲۵_نوامبر
#روز_منع_خشونت_علیه‌_زنان

@bidarzani

🟣 بیانیه کانون صنفی فرهنگیان گیلان به مناسبت ۲۵ نوامبر روز جهانی منع خشونت علیه زنان و محکومیت سرکوب گسترده مردم غیور کردستان

به نام خداوند جان و خرد

مردم آزاده گیلان، معلمان شریف و دانش آموزان گرانقدر:

۲۵ نوامبر برابر با ۴ آذر روز جهانی منع خشونت علیه زنان است.سابقه این روز مربوط به کشته شدن سه خواهر اهل جمهوری دومنیکن به دست دیکتاتور وقت به نام تروخیو است که علیه وی فعالیت سیاسی داشتند.
امسال  ۲۵ نوامبر مصادف با خیزش حق خواهانه مردم حق طلبی است که پس از قتل حکومتی دختر ایران #ژینا_امینی از تبار دلاوران کردستان،شعار زن_رندگی_آزادی را به مانیفست مبارزات عینی جامعه تبدیل کردند و در طلب آزادی و عدالت،جان های پاک بسیاری از این حق طلبان، قربانی خشونت های حکومت شد در این میدان حق خواهی و حق جویی، جوانان به ویژه زنان طی این هفتاد روز، در صف مقدم تغییرات بنیادین حضور داشتند و از همین رو  مورد ستم بیشتری واقع شده اند. زنان ایران در نظام ایدئولوژیکی فعلی،همواره  قربانی خشونت های  سیستماتیک دولت،خشونت های خانگی، تبعیض های حقوقی و شکل های دیگر تبعیض بوده اند.هنوز یاد زنانی که از شمال تا جنوب کشور قربانی تعصبات کور افراد خانواده شده اند در اذهان مردم باقی است.
ازدواج های اجباری و تشویق دولت به ازدواج دختران دبیرستانی در مدارس، تلاش برای ساختن الگوی زن مطیع در کتاب های درسی دختران،حجاب اجباری،گزینش مبتنی بر پوشش برای استخدام معلمان زن تنها گوشه ای از خشونت هایی است که توسط آموزش و پرورش بر زنان اعمال می شود و در سالهای اخیر شدت بیشتری نیز گرفته است.
البته، شجاعت و اعتراض های دانش آموزان و خصوصا دختران دانش آموز در شهرهای مختلف نشانه شکست آموزش و پرورش در اجرای سیاست ها و هنجارهای تحمیلی است و این دختران نه تنها زنی مطیع در خانواده نشدند بلکه با عصیان و سرکشی خود پایه های حکومتی را که با همه ی امکانات نظامی و تسلیح خیابانی برای خاموش کردن آنها به میدان آمده بود،به لرزه در آوردند.
جنبش زن زندگی آزادی علیرغم شور و‌امید در دلهای مردم به ما یادآوری می کند که محیطی امن برای زنان در خانه ، خیابان ، مدارس و محیط های کار از حقوق ابتدایی زنان است و تلاش برای ساختن جهانی امن و عاری از خشونت علیه زنان آرزوی هر زن و مرد آزاده ای است. توقف خشونت علیه زنان نه یک شعار بلکه وظیفه ای است که بر دوش همه است و‌ در این روزهای #قیام_ژینا بیش از گذشته ضرورت آن احساس می شود.
از طرف دیگر، در این روزها ما شاهد خونابه خلق کرد در خیابان های #کردستان هستیم.
با تداوم اعتراضات در سراسر ایران و بالاخص در کردستان،سرکوب در شهرهای کردستان شدت بیشتری گرفت و حاکمیت با استفاده از سلاح جنگی دست به کشتار عظیمی زد که تا ابد این لکه ننگ بر پیشانی مسندنشینان قدرت چون مُهری سوخته خواهد نِشست.
کردستان زیر چکمه های سرکوب است و خرمن ها خون زیر کفش های کودکان کردستانی.
هر انسانی و هر وجدان بیداری با دیدن چنین فضاحتی از کشتار با سلاح جنگی در مقابل اعتراضات مردمی،سراسر خشم و عصیان می شود.ما معلمان نیز که همواره برای مطالبات صنفی دانش آموزان و رعایت حقوق آنها  اصرار ورزیده ایم و تاوان پافشاری هایمان تشکیل پرونده های متعدد امنیتی و زندان بود،چگونه می توانیم در جلو دیدگانمان شاهد به تیر بسته شدن و گلوله پراکنی ها و به خاک و خون کشیده شدن این دانش آموزان عزیز باشیم؟وظیفه تاریخی ماست که کشتار و سرکوب بی رحمانه و عظیمی که علیه مردم کردستان صورت گرفته  را به رساترین بیان محکوم کنیم و همه جانبه حمایت خود را از اعتراضات مردم کردستان اعلام کنیم.کردها با انبوهی از اندوه همچنان ایستاده اند و صدایشان رساتر از هر تیرباری است.اما لازمه ی این ایستادگی،حمایت سراسری مردم ایران و گیلان از کردستان است، چرا که مسیر آزادی و برابری و رفاه با مرگ دختر کردستان و از دیار  کردستان آغاز شد و پیروزی ملت به اتحاد و یگانگی و حمایت ملت از این قوم دلیر دارد.حاکمیت امروز راه خاموش شدن جامعه را به ویژه در سرکوب کردستان،سرکوب دانشگاه ها و سرکوب به پا خاسته های مظلوم  سیستان و خاش و ایذه و دیگر مناطق ایران می جوید تا همچنان بتواند با انحصار قدرت و ثروت و منابع رسانه ای تک صدایی را گسترده تر از همیشه بسط دهد.کانون صنفی فرهنگیان گیلان ضمن محکوم کردن خشونت های انجام شده علیه شهروندان ایرانی در اعتراضات هفتاد روز اخیر به ویژه برخورد خونین و کشتار بی رحمانه مردم کردستان را محکوم می کند و از حاکمیت می خواهد که به کشتار بی گناهان پایان دهد.کانون صنفی فرهنگیان گیلان همچنین با گرامیداشت ۲۵ نوامبر خواهان لغو قوانین زن ستیزانه و خشونت علیه زنان است.

کانون صنفی فرهنگیان گیلان
۵ آذر ۱۴۰۱

@bidarzani

#هشت_مارس (۱۷اسفند) روز جهانی زن، روزی برای گرامی‌داشت زنانی است که برای تغییر مبارزه کرده‌اند. سال ۱۸۵۷ در این روز #کارگران_زن یک کارخانه نساجی در #نیویورک در اعتراض به شرایط بد کار #اعتصاب کردند که با حمله پلیس زخمی و چند تن کشته شدند.
پس از آن #فمنیستها هر ساله در نقاط مختلف دنیا در این روز راهپیمایی و اعتراض کردند. در سال ۱۹۰۹ روز هشتم مارس در کنفرانس #سوسیالیستها به عنوان روز بین المللی زنان به تصویب رسید. فمنیست ها در این روز بزرگداشت برگزار می‌کردند و با پافشاری آنان نهایتا سال ۱۹۷۷ سازمان ملل روز هشت مارس را به عنوان #روز_جهانی_زن پذیرفت.
اولین مراسم روز زن ایران درسال ۱۳۰۰ شمسی توسط #پیک_سعادت_نسوان در گیلان برگزارشد. اما بخاطر سرکوب‌های پس ار به قدرت رسیدن #رضاخان دیگر ادامه نیافت. جمهوری اسلامی نیز هرگز این روز را به رسمیت نشناخت اما زنان #فمنیست در ایران هر ساله با مراسم یا تجمع و یا روش های دیگر هشت مارس روز زن را زنده نگه داشتند و در مقابل با حمله‌های وحشیانه، بازداشت واحکام حبس روبه رو شدند. این جنبش هیچ‌گاه در ایران خاموش نشد تا امسال که ما در میانه‌ی قیامی به نام #قیام_ژینا هستیم که با خواسته‌های زنان آغاز شده است و زنان از هر ملیت و طبقه‌ای نقش مهمی را در این قیام ایفا کردند. به همین دلیل هشت مارس پیش رو فرصتی برای تجدید پیمان با مبارزات صد ساله زنان ایران برای احقاق حقوق‌شان و قیامی است که در همین زمان کوتاه گام‌های بلندی برداشته است.
#کمیته_قیام_گیلان در زمانی که کمتر از یک ماه به روز زن زمان باقی مانده است تلاش دارد تا خیابان و فضای شهرهای گیلان را برای هفده اسفند آماده کند. در ویدئو نمونه ای از تلاش های همراهان از جمله شعارنویسی، پخش تراکت، شابلون و ... جمع آوری شده است.


#زن_زندگی_آزادی
#مبارزه_ادامه_دارد


@Blackfishvoice1

🟣 #بیدارزنی : کارت‌ملی زنان بی‌حجاب را «فریز» می‌کنیم!


علی محمد خانی، سخنگوی ستاد امر به معروف و نهی از منکر در مورد طرح جدیدی که در مجلس در رابطه با کسانی که در معابر و مکان‌هایی به غیر از خودروها "کشف حجاب" میکنند، گفت: "در این طرح کارت ملی افراد بی‌حجاب در سیستم، فریز می‌شود و خدمات به مدت یک ماه به فرد داده نمی‌شود. ضبط کارت ملی نیز بعد از سه بار تذکر انجام می شود."


▪️طی یک ماه گذشته، خبرهایی مبنی بر تشکیل «قرارگاه زیست عفیفانه» که به نوعی ادامه‌ی سیاست‌های اجرایی «قرارگاه ۲۱ تیر» بود و همچنین مسدودسازی کارت ملی زنان بی‌حجاب از سوی نمایندگان مجلس و سایر نهادهای امنیتی زیرمجموعه امر به معروف، منتشر شد. مسدودسازی کارت‌ملی، الغای حقوق شهروندی و‌ یا آنچه «فریز کردن کارت ملی» نامیدند، فاقد زیربنای قانونی و اجرایی است. گستردگی حضور زنان بدون حجاب اجباری خاصه از دی‌ماه ۹۶ به این‌سو، همچنین ابعاد بسیار وسیع‌تر آن در خلال #قیام_ژینا حاکی از آن است که «قانون‌سازی» و برفرض اجرایی شدن آن، چه جمعیت عظیمی را دربرخواهد گرفت. برشماری طرح‌هایی از این دست، نشانگر تلاش حاکمیت برای بقا و صرف بودجه‌های کلان با هدف تحمیل حجاب اجباری است. آن هم در ماه‌هایی که زنان، متحدتر از گذشته، علیه این ستون ایدئولوژیک و یکی از رانه‌های سرکوب علیه زنان،‌ یعنی حجاب اجباری ایستاده‌اند.

#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتصاب_سراسری

@bidarzani