🚨⚠️ هشدار نسبت به مصرف «ماهیان دریای مازندران» به دلیل آلوده بودن به «فلزات سنگین»
عزیر عابسی، عضو هیات‌علمی گروه مهندسی محیط‌زیست دانشکده عمران #دانشگاه_نوشیروانی بابل:
🔹 آب ورودی سالیانه به دریای خزر حدود ۳۰۰ کیلومتر مربع است که تنها ۸ درصد از آن از حوضه آبریز واقع در ایران تامین می‌شود.
🔹 بیشترین جمعیت ساکن در سواحل دریای خزر مربوط به ایران است و این در حالی است که سواحل ایران در دریای خزر مجهز به سیستم جمع‌آوری و تصفیه فاضلاب نیست و آلودگی‌ها وارد خزر می‌شود و محل دفن زباله در مناطقی مانند #فریدون‌کنار و #بابلسر در چند صد متری (حدود ۳۰۰ متری) از دریا بوده که شیرابه‌های آن مستقیما به شن‌های ساحلی و در نهایت به دریا وارد می‌شود.
🔹 در آمل نیز شیرابه‌های دپوی زباله از زیر جاده هراز وارد رود هراز و در نهایت وارد دریای خزر می‌شود.
🔹 همچنین شیرابه‌های ناشی از دپوی زباله در #محمودآباد نیز مستقیما وارد دریا می‌شود.
🔹 متاسفانه رهاسازی #زباله‌های_بیمارستانی در #سواحل_بهنمیر بابلسر موجب مرگ حیوانات و آبزیان شده است
🔹از سویی بر اساس گزارش منتشر شده از سوی مرکز پژوهش‌های مجلس سالانه ۳۲ میلیون متر مکعب فاضلاب از شهر رشت وارد دریا می‌شود.
🔹 آلودگی میکروبی با منشا مدفوعی در رودخانه‌های منتهی به محل شناگران بسیار بارز و بیشتر از حدود استاندارد گزارش شده است و به عنوان عامل تهدیدکننده سلامتی شناگران و گردشگران این مناطق به شمار می‌رود.
🔹طی گزارش‌های منتشر شده، آلودگی فلزات سنگین دریای خزر سالانه حدود ۱۲۶۰۰ تن آهن، ۲۹۰۰۰ تن روی، ۱۸۰۰۰ تن منگنز، ۱۳۰۰۰ تن مس بوده و همچنین فلزات سنگین دیگری چون سرب، نیکل و کادمیوم از سوی کشورهای حاشیه خزر وارد این حوضه می‌شود.
🔹 در این گزارش نامی از ایران برده نشده است و اسامی کشورهایی چون آذربایجان، قراقستان و ترکمنستان در آن دیده می‌شود.
🔹 در چنین شرایطی دریای خزر نزدیک به دوران #مرگ_زیستی خود است و به دلیل تراز منفی آب، تبخیر آب و تشدید ورود آلاینده‌ها به خزر، این حوضه آبریز روند بی بازگشتی را طی می‌کند.
🔹 بر اساس گزارش‌های اعلام شده از ۲۱ منطقه شناگری ایران ۱۶ منطقه شناگری با ممنوعیت شنا هستند و ۸ ایستگاه لنگرود، انزلی و آستارا بار میکروبی بالایی دارند و بر اساس مطالعات علمی بیشتر بار میکروبی وارد شده به خزر از طریق رودها است و رودهای منتهی به دریای خزر آلوده‌تر از خزر هستند.
🔹 متاسفانه ماهیان بیشترین اثرات را از آلودگی‌های ناشی از فلزات سنگین دریافت می‌کنند؛ این نوع آلودگی‌ها به دلیل اینکه تجزیه زیستی نمی‌شوند، برای آبزیان و به ویژه انسان که در راس زنجیره غذایی قرار دارد، خطرناک است.
🔹بیشترین میزان آلودگی ناشی از فلزات سنگین دریای خزر مربوط به فلزاتی چون #آرسنیک، #جیوه، #کرم و #نیکل است
🔹 زمانی که این آلودگی‌ها به بدن آبزیان بزرگتر وارد می‌شود، میزان این آلودگی‌ها بیشتر خواهد شد، به گونه‌ای که مطالعات انجام شده نشان می‌دهد میزان سرب موجود در #ماهی_سفید و میزان سرب و کادمیوم در «ماهی کِلمه» بیش از میزان استاندارد است.
🔹 میزان فلزات سنگین در ماهیان دریای خزر بیش از حد مجاز و استاندارد است، از این رو توصیه می‌شود ماهیان دریای خزر یا استفاده نشوند و یا به سالی یک بار بسنده شود.
🔹 متاسفانه در مناطقی چون ساری، رشت و بابل شبکه جمع‌آوری و تصفیه فاضلاب وجود دارد، ولی کار نمی‌کنند./ ایسنا
چهارشنبه، ۲۳ تیر ۱۴۰۰.
@BabolShahreBaharNarenj
عزیر عابسی، عضو هیات‌علمی گروه مهندسی محیط‌زیست دانشکده عمران #دانشگاه_نوشیروانی بابل:
🔹 آب ورودی سالیانه به دریای خزر حدود ۳۰۰ کیلومتر مربع است که تنها ۸ درصد از آن از حوضه آبریز واقع در ایران تامین می‌شود.
🔹 بیشترین جمعیت ساکن در سواحل دریای خزر مربوط به ایران است و این در حالی است که سواحل ایران در دریای خزر مجهز به سیستم جمع‌آوری و تصفیه فاضلاب نیست و آلودگی‌ها وارد خزر می‌شود و محل دفن زباله در مناطقی مانند #فریدون‌کنار و #بابلسر در چند صد متری (حدود ۳۰۰ متری) از دریا بوده که شیرابه‌های آن مستقیما به شن‌های ساحلی و در نهایت به دریا وارد می‌شود.
🔹 در آمل نیز شیرابه‌های دپوی زباله از زیر جاده هراز وارد رود هراز و در نهایت وارد دریای خزر می‌شود.
🔹 همچنین شیرابه‌های ناشی از دپوی زباله در #محمودآباد نیز مستقیما وارد دریا می‌شود.
🔹 متاسفانه رهاسازی #زباله‌های_بیمارستانی در #سواحل_بهنمیر بابلسر موجب مرگ حیوانات و آبزیان شده است
🔹از سویی بر اساس گزارش منتشر شده از سوی مرکز پژوهش‌های مجلس سالانه ۳۲ میلیون متر مکعب فاضلاب از شهر رشت وارد دریا می‌شود.
🔹 آلودگی میکروبی با منشا مدفوعی در رودخانه‌های منتهی به محل شناگران بسیار بارز و بیشتر از حدود استاندارد گزارش شده است و به عنوان عامل تهدیدکننده سلامتی شناگران و گردشگران این مناطق به شمار می‌رود.
🔹طی گزارش‌های منتشر شده، آلودگی فلزات سنگین دریای خزر سالانه حدود ۱۲۶۰۰ تن آهن، ۲۹۰۰۰ تن روی، ۱۸۰۰۰ تن منگنز، ۱۳۰۰۰ تن مس بوده و همچنین فلزات سنگین دیگری چون سرب، نیکل و کادمیوم از سوی کشورهای حاشیه خزر وارد این حوضه می‌شود.
🔹 در این گزارش نامی از ایران برده نشده است و اسامی کشورهایی چون آذربایجان، قراقستان و ترکمنستان در آن دیده می‌شود.
🔹 در چنین شرایطی دریای خزر نزدیک به دوران #مرگ_زیستی خود است و به دلیل تراز منفی آب، تبخیر آب و تشدید ورود آلاینده‌ها به خزر، این حوضه آبریز روند بی بازگشتی را طی می‌کند.
🔹 بر اساس گزارش‌های اعلام شده از ۲۱ منطقه شناگری ایران ۱۶ منطقه شناگری با ممنوعیت شنا هستند و ۸ ایستگاه لنگرود، انزلی و آستارا بار میکروبی بالایی دارند و بر اساس مطالعات علمی بیشتر بار میکروبی وارد شده به خزر از طریق رودها است و رودهای منتهی به دریای خزر آلوده‌تر از خزر هستند.
🔹 متاسفانه ماهیان بیشترین اثرات را از آلودگی‌های ناشی از فلزات سنگین دریافت می‌کنند؛ این نوع آلودگی‌ها به دلیل اینکه تجزیه زیستی نمی‌شوند، برای آبزیان و به ویژه انسان که در راس زنجیره غذایی قرار دارد، خطرناک است.
🔹بیشترین میزان آلودگی ناشی از فلزات سنگین دریای خزر مربوط به فلزاتی چون #آرسنیک، #جیوه، #کرم و #نیکل است
🔹 زمانی که این آلودگی‌ها به بدن آبزیان بزرگتر وارد می‌شود، میزان این آلودگی‌ها بیشتر خواهد شد، به گونه‌ای که مطالعات انجام شده نشان می‌دهد میزان سرب موجود در #ماهی_سفید و میزان سرب و کادمیوم در «ماهی کِلمه» بیش از میزان استاندارد است.
🔹 میزان فلزات سنگین در ماهیان دریای خزر بیش از حد مجاز و استاندارد است، از این رو توصیه می‌شود ماهیان دریای خزر یا استفاده نشوند و یا به سالی یک بار بسنده شود.
🔹 متاسفانه در مناطقی چون ساری، رشت و بابل شبکه جمع‌آوری و تصفیه فاضلاب وجود دارد، ولی کار نمی‌کنند./ ایسنا
چهارشنبه، ۲۳ تیر ۱۴۰۰.
@BabolShahreBaharNarenj
