#پارت_569
#آمــــال
ابروهایش درهم گره خورد و آرام تر نجوا کرد:

_زشت می شه که!

شانه ای بالا انداختم، ساعت چهارصبح بود و داشتیم از رنگ موی من حرف می زدیم. ما بلد بودیم حال هم را خوب کنیم. الکی گارد های متعصبانه برای هم نگیریم و در زندگی به هم احترام بگذاریم. من بلدش نبودم...او یادم داده بود.

_صورتی و بنفش می کنم. قشنگ می شه به خدا..فقط ساقه ی موهام و!

دستش را روی موهایم آن قدر ادامه داد تا به ساقه ی موهایم رسید. موهای بلند و پرم، بلندشان کرد و با بالا اوردنشان ساقه اشان را بو کرد، چشمانش بسته شد و این بار دستش روی ناخن هایم نشست. روی ناخنم را با انگشت لمس کرده و نفسی کشید:

_برو جایی که باعث عفونت و قارچ ناخنت نشه.

نمی شد دوستش نداشت. نمی شد برایش نمرد!

_فکر کردم الان می گی نرو.

موهایم را پشت گوشم فرستاد. لبخندش، محو بود و با آن چشمان پف کرده از خواب یک ساعته، دلنوازی می کرد:

_ناخنات و کوتاه دوست دارم، موهاتم همین رنگی..همین قدر یک دست و تیره! اما کاری رو بکن که حالت بهتر باشه باهاش. آرزوها برای برآورده شدن هستن. مگر این که رویا باشن. برس به آرزوهات.

_چرا مخالفت نمی کنی؟

سرم را دوباره به شکمش چسباند و من با کج کردن صورتم، به تاریکی شهر زل زدم. صدایش شبیه لالایی بود.

_ناخن کاشتن تو یا رنگ کردن ساقه ی موهات که فقط من می بینم، قراره به زندگیمون لطمه بزنه؟

نه ای آرام نجوا کردم و دوباره ادامه داد و من به این فکر کردم هروقت از خواب بلند می شود باید او را به حرف بگیرم. صدایش بوسیدنی بود.
_نمی زنه، وقتی نمی زنه چرا باید اجازه ندم به آرزوهات برسی؟ که حالت باهاشون خوب نباشه؟

_چرا پس بقیه مثل تو نیستن؟

عمیق نفسی کشید.

࿐🦋🍁❧ℳ❧🍁🦋࿐